Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

postpartumdepressie

Ik heb de moeilijkste beslissing ooit gemaakt: de zorg van de tweeling heb ik aan de papa overgedragen…

Om maar even bij het begin te beginnen. 3 jaar geleden ben ik bevallen van mijn eerste zoontje Milan. De relatie met zijn vader was alles behalve stabiel, dus besloten wij na enige tijd uit elkaar te gaan. De opvoeding van Milan in mijn eentje was erg zwaar door de mentale klachten waar ik dagelijks mee loop. Na de bevalling van Milan heb ik een depressie opgelopen, en eigenlijk, is deze nooit meer weggegaan. Na veel gesprekken en onderzoeken kreeg ik de diagnose ; chronische depressie mét daarbovenop borderline in een hevige variant. Dus daar ging ik, de medische molen in. Wekelijkse gesprekken en veel huiswerk, en het sloeg aan! Ik voelde mij weer goed en was weer klaar om te gaan ‘daten’. Toen leerde ik Dennis kennen en werden wij gezegend met 2 wonderschone kindjes, een jongen én een meisje! Nu hoor ik je denken ; WAUW, dat wil toch iedereen zo’n koningskoppel! Maar nee, bij mij sloeg het nieuws net even anders in. Ik ben weken in shock geweest. Hoe ga ik dit doen? Wat gebeurd er met mijn lichaam? Hoe kan ik 3 kindjes aan? 

Tijd zal het leren, was mijn motto toentertijd. 

Eenmaal geboren, gingen wij met de kindjes gelijk een medisch traject in. Beide kindjes positief getest op het CMV-virus (Cytomegalovirus). Wat een schrik! De kans op hersenschade en eventuele andere neurologische schade was zo onwijs groot, dat ze 4,5 week in het ziekenhuis moesten blijven. 

En daar was dan dát moment ; ZE MOCHTEN MEE NAAR HUIS!!! 

Ik was blij, maar toch ook niet. 

Daar kwamen de twijfels weer, hoe ga ik dit doen?? 

En ik heb het onderschat, flink onderschat. Het opvoeden van een peuter met daarbij een premature tweeling is ongelooflijk zwaar. Onze relatie kwam eronder te lijden, en afgelopen week hebben wij de keus gemaakt een punt er (voor nu) achter te zetten. Ik ben mezelf niet meer. Ik ben op. Ik ben gesloopt. Ik kon niet goed meer zelf voor de kindjes zorgen, dus heb ik de meest moeilijke beslissing gemaakt die ik ooit heb moeten maken ; de zorg van de tweeling tijdelijk aan hun papa (Dennis) overgedragen. 

Sinds afgelopen zondag zijn ze ‘weg’. 

En ook al zou ik nu even moeten genieten van de rust, het voelt als falen. 

Falen, dat ik niet voor mijn kindjes kan zorgen. 

Falen, omdat ik niet die mama voor ze ben die ze zo hard nodig hebben en verdienen. 

De leegte, de stilte, het is onwerkelijk. 

Maar ik ga nu knokken, keihard, om mijzelf weer terug te vinden. De ‘oude’, altijd vrolijke, gezellige Daphne weer terug te zoeken. 

Dat kost tijd, veel tijd. Maar ik ga dit flikken. Voor mijn kinderen, want die verdienen het beste & daar zal ik voor blijven vechten. 

Roze wolk? Ik noem het de grijze wolk met opklaringen

Goh, waar begin ik. Het leven was fijn. Oktober 2014 ben ik ten huwelijk gevraagd door mijn liefde en we hadden de planning in oktober 2015 te trouwen. We zouden dan precies 10 jaar samen zijn. We wisten van elkaar dat we graag kinderen zouden willen krijgen, maar op dat moment wilden we met name trouwen en een ander huis, mijn liefde had net een nieuwe functie en een baby zat dan ook echt niet in de planning. Eind december 2014 zijn we samen één dag naar London gegaan met de bus en van pure vermoeidheid van die reis en het vele lopen werd ik ziek. Totaal niet aan de pil gedacht gezien het spugen zich beperkt had tot één dag overdag. In januari kreeg ik de griep, koorts en moest ik flink spugen. Die hield lang aan, maar na twee weken was het carnaval en ik zou werken tijdens de carnaval. Ik wilde het mijn collega’s die het wilden feesten het niet aan doen om terug te moeten komen. Dus toch gaan werken en eind van die week weer terug bij af, doodziek. Ik hield niks binnen, nog geen water. Nou ja dat gaat wel weer over denk je dan. Mijn moeder vroeg al eens of ik niet zwanger was, maar ik was ongesteld geweest (dacht ik) dus dat kon absoluut niet, haha. Het idee.. Uiteindelijk kwam de huisarts oo bezoek en daar kwam na bloedonderzoek uit dat ik zwanger was. Wat een schok… Omdat andere waardes ook niet goed waren, moest ik met spoed naar een verloskundige en daar kon ik de dag erna terecht. Ze dacht dat ze nog een inwendige echo moest doen maar toen het echo apparaat op mijn buik werd geplaatst was daar een hele baby te zien. Het is dat ik lag anders was ik omgevallen van schrik. Tien weken en drie dagen zwanger en warempel uitgerekend op dé datum 1 oktober 2015. Weer een schok, blij? We wisten het nog niet. 

Mijn postpartum depressie: ik stopte met acteren! Ik zei altijd dat het goed ging terwijl ik op mijn tandvlees liep

Met poppen spelen heb ik nooit gedaan. Voor baby’s had ik ook weinig interesse, ik vond ze wel schattig maar ze deden me niet veel. Maar zélf moeder worden en een baby krijgen is daarentegen altijd mijn állergrootste wens geweest. Jarenlang heb ik daar over gefantaseerd. Hoe zal hij of zij eruit gaan zien? Wat zijn leuke namen? Ik kon me er al helemaal op verheugen om trots rond te lopen met mijn kind. Ik was er van overtuigd dat ik de beste moeder ever zou worden! Maar wat ben ik van een koude kermis thuisgekomen… 

Mijn naam is Sharon, 28 jaar en trotse mama van een 7 maanden oud zoontje. Wat was ik opgelucht en blij toen Stanley geboren was. Na de geboorte werd hij meteen op mijn buik gelegd, ik wist me er geen raad mee. Volgens mijn vriend begon ik hem hard te aaien alsof ik een hondje aan het aaien was. Beetje raar maar je moet toch wat! Ietwat onwennig & onzeker kwamen we thuis. De kraamhulp legde een hoop uit, al ja-knikkend had ik eigenlijk geen idee waar ze het nou allemaal over had. Zodra zij de deur achter zich dichttrok is vrijwel direct mijn obsessieve bezorgdheid geboren. Jawel hoor; wees welkom obsessie! Slapen lukte niet meer, uit angst dat ik misschien tekort zou schieten als moeder. Ik moest natuurlijk wel even checken bij élk zuchtje & steuntje of hij nog wel ademde.