preemie
Onze verpleegkundige van de neonatologie probeert prachtige herinneringen te maken met de ouders en preemie! Hoe?! Lees snel mee!
Je bent zwanger en kan niet op van geluk. De eerste weken van het nog prille kindje is het allemaal nog wat onwerkelijk, na het bezoek aan de verloskundige en bij het zien van de eerste echo wordt het besef langzaam groter. Het gebeurd echt, er groeit een klein mensje!
Als aankomende ouders fantaseer je over veel dingen; de bekendmaking van de zwangerschap, wie vertellen we het als eerste? Hoe gaan we het vertellen?
Je denkt al na over de babykamer; welke kleuren zijn mooi? Willen we een echte jongens of meisjes kamer of toch liever neutraal? Wat voor meubels zijn er allemaal en welke vinden we mooi?
De weken gaan voorbij en zo ook de controles met al zijn eigen mijlpalen.
Mijlpalen zoals de uitslagen van onderzoeken die misschien gedaan worden
(NIPT, combinatietest, vruchtwaterpunctie enz.) maar ook de termijnecho’s, het vaststellen van de uitgerekende datum, de controle bij de 20 weken echo en misschien willen jullie als ouders het geslacht van jullie kindje wel weten.
Al deze spannende mijlpalen komen langs. En je fantaseert ondertussen verder, welke wensen zijn er allemaal voor je kindje en je gezin? wat wil je nog doen, nog doen voor je kindje geboren word? Waar droom je nog van? Hoe zal het zijn als hij/zij er is? Soms ontstaat er een heuse ‘bucketlist’ die je wil afvinken.
De weken vorderen en bij mama begint een buikje vorm te krijgen, ook de buitenwereld kan het nu zien. Waar je als moeder soms nog wat moet wennen aan het buikje wat ontstaat is het voor de buitenwereld nu wel duidelijk dat er geen sprake is van een iets te uitgebreid kerstmenu of zomerse BBQ avonden, nee daar zit echt een baby in, in die buik!!
En dan ineens net wanneer je als ouders net aan het idee begint te wennen… wordt jullie kindje geboren! Veel vroeger dan die bewuste uitgerekende datum, veel kleiner dan het gewicht wat geschat werd en allemaal nog voor dat er überhaupt enige voorbereiding getroffen is voor de komst van dit kleine mensje.
Los van het feit dat het kamertje soms nog niet af is en kleertjes niet in huis gehaald zijn (of dat wat je hebt aangeschaft nu veel te groot is), zijn alle fantasieën waarvan gedroomd werd de afgelopen weken, per direct van de baan!
Nog een keer samen op vakantie gaan, een foto shoot van mama’s zwangere buik, een 3D echo of het laten maken van een gipsafdruk van mama’s buik… het is allemaal niet afgevinkt van de ‘bucketlist’. In plaats daarvan ben je ineens ouders geworden van een nog veel te jong en veel te klein kindje wat nu in een couveuse verder moet ontwikkelen.
Ik merk in mijn gesprekken met ouders op de neonatologie dat pas na een paar weken het besef komt wat zij allemaal nog hadden willen doen en wat niet gelukt is. Ik vind het als persoon heel belangrijk dat er ervaringen en herinneringen zijn. Helaas kan de tijd niet terug gedraaid worden maar herinneringen houden de tijd wel levend. Als verpleegkundige probeer ik hier dan ook rekening mee te houden en mee te denken wat ik voor ouders kan betekenen. Soms regel ik dit samen met mijn team of ik schakel eventuele naasten van ouders in die nauw betrokken zijn.
Helemaal niets kan de tijd of het moment vervangen maar mijn doel is wel altijd om te proberen die opgestelde ‘bucketlist’ van ouders bij te stellen en alsnog herinneringen te creëren.
Zo is het voor het eerst aan doen van kleding in maatje 44 of 48 voor ouders net zo speciaal als het geboortepakje wat in maatje 50/65 al uitgezocht was voor na de geboorte maar voorlopig nog niet past. Dit moment probeer ik dan alsnog bijzonder te laten zijn.
Ook het aanmelden van een kindje bij de early-birds fotograaf kan bijdragen aan een bijzondere herinnering. Het is niet het zelfde als een zwangerschap of new born shoot die eigenlijk in de ‘bucketlist’ stond maar het zijn wel prachtige foto’s van het leven van nu, het huidige moment.
Een gipsafdruk van een buik waar het kindje al uit is, is ook niet zoals mama had gedroomd. Een gipsafdruk van een handje of voetje van ouders en hun kleintje is dan wel weer mogelijk om te laten maken. Niet het zelfde maar wel bijzonder. Door op deze manier mee te deken met ouders of naasten van het gezin in te schakelen om dit te regelen kan de vooraf opgestelde ‘bucketlist’ bijgesteld worden en op een andere manier afgevinkt worden.
Met mooie ervaringen en herinneringen voor altijd!
ROMY
Na een lange weg kreeg Leonie de drieling mee naar huis! Voorgoed dacht ze…
Daar zijn ze dan.. voor mijn gevoel heb ik er zo lang op moeten wachten. De twee weken dat ik in het ziekenhuis lag opgenomen, leken oneindig.
Toen Daan als laatst mijn buik uit werd gehaald stuurde ik mijn man direct met de kinderen mee. Wat zal dit een speciaal moment voor hem geweest zijn.
Ik heb nog een half uur op de tafel gelegen. Alles werd weer netjes dicht gemaakt, maar jeetje… wat een vreselijk gevoel is dat zeg! Ik werd kots en kots misselijk.
Mijn man is in de tussentijd dus bij onze drie wondertjes geweest met een kamer vol artsen en verpleegkundigen. Hij mocht ze even gauw vasthouden en daarna gingen ze aan de cpap, een ademondersteuning, ze ademde namelijk wel zelf.
De kindjes werden naar de NICU gebracht en mijn man ging met mij mee naar de uitslaapkamer. Na twee waterijsjes hebben wij onze ouders en beste vrienden opgebeld dat de kindjes waren geboren. Trots vertelde wij hun naam!
Ik werd na ongeveer drie kwartier naar mijn kamer gereden waar mijn ouders ons op stonden te wachten. Een emotioneel en niet te bevatten moment. Even bijpraten en daarna wilde ik natuurlijk niets liever dan naar onze kindjes.
goede
Met bed en al werd ik de afdeling van de NICU opgereden. Woow… daar liggen ze dan, onze kinderen! Alle drie in hun couveuse, naast elkaar.
Naar wie ga je het eerst??? Waar moet ik kijken?? Mag ik ze aanraken?? Zijn ze echt van ons??? Zoveel vragen gingen er op dat moment door mijn hoofd.
Wij gingen als eerst bij Daan kijken, hij lag het dichtst bij de deur. Wat klein!! Al die draadjes, mijn mannetje…. Zucht! Daan had het vanaf het begin al zwaar met zijn ademhaling, maar hij kreeg die dag de kans om zich te bewijzen aan de cpap. Helaas moest Daan na een dag toch aan de beademing, hij had niet de kracht om zelf genoeg adem te halen.
Mick en Evi deden het direct al super aan de cpap. Na enkele dagen lag Mick zelfs al aan de highflow. Evi volgde Mick iedere keer op, alleen heeft Evi tussendoor een infectie gekregen.
Na 5 dagen in het ziekenhuis mocht ik naar huis, maar waar ga je heen als je aan de andere kant van het land zit?! Gelukkig was er om de hoek van het ziekenhuis een Ronald McDonaldhuis. Wat een uitkomst. Op dat moment voelt het echt als straf, ookal is alles keurig netjes geregeld en zijn er veel lieve vrijwilligers. Als wij er op terug kijken, was dit onwijs fijn. Wij konden dicht bij de kindjes zijn en konden zo vaak heen als we wilden.
Na 2 weken mocht Mick al van de NICU af en mocht hij naar de kinderafdeling. Evi volgde een paar dagen later. Zo trots op onze kanjers, maar ook zo dubbel. Boven lag Daan nog en wij wisten toen al dat het niet lekker ging met Daan.
Daan heeft vanaf het begin af aan al veel ups en downs gekend. Zijn longen waren slecht en hij heeft verschillende vormen van ademhalingsondersteuning gehad. Hij heeft weken aan de beademing gezeten, het lukte iedere keer maar niet om hem eraf te krijgen. Beademing is iets noodzakelijks, maar richt ook veel schade aan, doordat er een buisje door de keel naar binnen gaat. Daan was niet sterk genoeg om zelf het volledig onder de knie te krijgen.
Ondertussen ging het met Mick en Evi op de kinderafdeling heel erg goed. Ze mochten in bad, kleertjes aan, en zelfs een eerste keer uit een flesje proberen te drinken. Zulke mooie momenten, maar o zo dubbel. Je kunt niet optimaal genieten als je “ver” van huis bent en je andere zoon boven ligt te vechten voor zijn leven.
Daan kreeg een medicijn, hydrocortison. Dit was een sterk medicijn waarbij wij snel effect zouden moeten zien. Daan reageerde redelijk op de medicijnen, maar helaas niet zoals de artsen het hadden gehoopt. We stonden een beetje met de rug tegen de muur voor ons gevoel. Wij hadden een gesprek over Daan met de arts, hierin werd aangegeven dat de artsen een ander medicijn wilden gaan proberen, dexamethason. Dit was een nog sterker middel wat zij haast nooit meer gaven aan kindjes, omdat het zeer heftig spul is.
Daan reageerde fantastisch op de dexamethason! Ze konden Daan eindelijk van de beademing af krijgen. Langzaam kon er afgebouwd worden en hij kon zelfs nog een stap lager! Zo mega trots op dit mannetje. Onze dappere strijder.
Ondertussen zijn wij vaak in gesprek geweest, omdat wij heel graag richting huis wilden. Je voelt je mega eenzaam “zo ver” weg. Je leeft in een enorme bubbel samen, waar je alleen elkaar hebt om dingen af te reageren. Het is zwaar, moeilijk, frustrerend en onzeker zo’n situatie.
Eindelijk!!! Na 6 weken konden uit het niets Mick en Evi richting Beverwijk! Binnen een uur nadat wij het hadden gehoord werd Evi al met de ambulance opgehaald. Eind van de middag werd Mick opgehaald en was Evi veilig aangekomen. Wij hebben Daan heel veel dikke kussen en knuffels gegeven en zijn achter Mick en Evi aan gegaan.
De dag erna ging mijn man weer richting Zwolle en bleef ik thuis. Een week hebben wij gesplitst moeten leven. Mijn man bleef tot en met zondag en ik kwam maandag tot en met woensdag. Op donderdags ging mijn man weer heen. Precies een week later op vrijdag, totaal onverwacht maar vreselijk gewenst kon Daan naar het AMC. Ik kon mijn tranen niet bedwingen dat mijn man met het goede nieuws belde.
Milko, mijn man, heeft Daan uitgezwaaid en ik was in het AMC aanwezig om Daan op te vangen.
Daar was hij dan eindelijk, onze dappere strijder!! Eindelijk een stapje dichterbij huis. Dachten wij..
LEONIE (klik hier voor haar Instagram)
Melissa is prematuur geboren, ze woog 590 gram en was 27 cm lang, nu is ze 21 jaar
Op een nietsvermoedende donderdag, 4 december 1997, ging mijn moeder voor een heel normale zwangerschapscontrole naar de gynaecoloog bij ons in het streekziekenhuis. De hele zwangerschap voelde mijn moeder zich prima. Ze had nog niet nagedacht over bepaalde complicaties die eventueel zouden kunnen optreden, want ze voelde zich niet anders dan de andere dagen. Totdat de gynaecoloog ontdekte dat ik, Melissa, veel te klein was voor het aantal maanden dat ik al bij mijn moeder in de buik zat. In het begin niet heel spannend, de gynaecoloog vertelde dat mijn moeder rust moest nemen en om de dag terug moest komen voor controle. Dus dat deed ze, mijn moeder ging naar huis, nam rust en kwam op 6 december terug. Er werd een CTG gemaakt, dit is een onderzoek om een indicatie te krijgen van de conditie van het ongeboren kind. Hierbij werd mijn hartfrequentie geregistreerd maar ook de activiteit van de baarmoeder. Tevens werd de bloeddruk van mijn moeder gemeten maar weer niet heel veel spannends. De artsen stuurden haar weer naar huis waar ze moest blijven liggen om voldoende rust te krijgen.
Weer 1 dag later, 8 december 1997, ging mijn moeder terug ter controle. Maar wat bleek… Er zat geen verandering in mijn groei, ik was nog steeds veel te klein. Mijn moeder moest ter observatie in het ziekenhuis blijven. Later die dag vertelde de gynaecoloog dat ze haar in het streekziekenhuis niet verder konden helpen. Ze zou naar een ander ziekenhuis verplaatst worden, een ziekenhuis waar ze wel gespecialiseerd zijn in zulke kleine baby’s. De volgende dagen gingen snel, mijn moeder werd per ambulance naar het academische ziekenhuis gebracht, waar ze verder onderzocht werd. Twee professoren legden mijn ouders uit wat er kon gaan gebeuren. Ik was te klein en zou wellicht eerder ter wereld komen dan dat de bedoeling was. Maar hier kwamen wel complicaties bij kijken. Zo was er 98% kans dat ze een doodgeboren kindje zouden krijgen. Mocht ik toch zo een vechter zijn en die 2% waar maken en dus blijven leven, dan zou ik volgens de artsen waarschijnlijk een zware beperking krijgen.
Woensdag, 10 december 1997, zowel mijn moeder als ik lagen onder controle, ik zat nog in mijn moeders buik en de artsen proberen de zwangerschap zolang mogelijk te rekken. Mijn moeder kreeg een langdurige CTG plus bloeddrukmetingen. Maar na een tijdje ging mijn hartslag ineens veel te snel omlaag. Mijn moeder moest met spoed bevallen. Ik moest hoe dan ook direct ter wereld komen, anders zouden ik en mijn moeder waarschijnlijk allebei komen te overlijden! Terwijl alles werd klaargemaakt om mij met een keizersnede te laten komen, kon mijn moeder nog snel mijn vader bellen. Ze vertelde hem dat ik geboren zou worden. Uiteindelijk had mijn vader de dokter aan de lijn. Ik moest met spoed komen, alles ging in een razend tempo. Mijn moeder kreeg een algehele narcose en heeft niks van de bevalling meegekregen. Om 14:40 uur werd ik geboren, drie maanden voor de uitgerekende datum. Ik woog 590 gram, was 27 cm lang en had een groeiachterstand van vijf weken. Ik werd gelijk onderzocht en daarna met allerlei slangetjes en andere toestanden in de couveuse gelegd. Toen arriveerde mijn vader en hij werd opgevangen door een verpleegkundige die hem feliciteerde met de geboorte van zijn dochter. Eerst ging hij naar mijn moeder, even later kwam hij bij mij. ‘s Avonds kwamen ze samen kijken.
Toen ik eenmaal 1 dag oud was kwamen de artsen erachter dat er iets mis was met mijn bloed. Wat, dat weten we tot op de dag van vandaag nog steeds niet. Ik kreeg een bloedtransfusie. De ene dokter haalde geleidelijk mijn oude bloed eruit en de andere dokter spoot nieuw bloed in. Verder moest ik in de couveuse blijven, ik werd continu onder controle gehouden. Mijn ouders hadden iedere week een gesprek met de artsen, deze gesprekken gingen over mijn toestand en hoe ik me ontwikkelde. Maar een paar dagen na mijn geboorte werd werd mijn moeder ziek en haar bloeddruk steeg enorm. Ze bleek het HELLP-syndroom te hebben. Vroeger werd dit ook wel ‘zwangerschapsvergiftiging’ genoemd.
Een aantal weken later, op Eerste Kerstdag dachten de artsen dat ik een besmettelijke bacterie had opgelopen en werd ik voor de zekerheid op een aparte kamer gelegd. Mijn ouders waren Kerst aan het vieren en kwamen daarna naar mij. In die tussentijd probeerde de verpleegkundige hen te bereiken maar helaas kregen ze mijn ouders niet te pakken. Toen ze op de couveusekamer kwamen, zagen ze mij niet liggen en ze schrokken zich rot. Ik lag op een aparte kamer zodat ik verder niemand kon besmetten maar paar dagen later bleek dit toch onnodig te zijn.
Zodra mijn toestand voor langere periode stabiel bleef, mochten mijn ouders me vast houden. Ze mochten me tegen hun blote borst aanhouden. Tenminste dit was hun beloofd, maar juist op dat moment verslechterde mijn toestand. Uiteindelijk na nog een een paar weken wachten mocht voor even de couveuse uit. Ik mocht even knuffelen met mijn papa en mama, maar wel met zuurstofpomp want volledig zelfstandig ademen dat lukte nog niet. Tijdens het knuffelen (buidelen) met mijn ouders werd ik heel rustig en kalm. Na het knuffelen met mijn ouders verbeterde mijn toestand. Ik maakte kleine stapjes in de goede richting. Maar desondanks had ik ook nog last van de vele prikkels en onrustige momenten, mochten deze momenten zich voor doen dan legde mijn vader zijn hand op mijn hoofdje en kriebelde hij mij achter achter in mijn nek. Hier werd ik toen der tijd en nu nog steeds enorm rustig van. Ik maakte de weken die daarna volgden grotere stappen. Ik was ineens een flinke stap dichterbij huis: ik werd overgeplaatst naar het ziekenhuis bij ons in de buurt.
WORDT VERVOLGD…
Melissa
Bevallingsverhaal: Ik ben 24 weken. “De kans dat je binnen nu en twee weken bevalt is erg groot en bereid je daar op voor.”
Dit is de spannendste tijd die ik waarschijnlijk ooit mee ga maken.. Weeën met 24 weken!!!
Zoizo is heel het mama worden al super spannend, je weet niet wat je te wachten staat en je weet niet wanneer je het goed doet, ik ben nogal een twijfel kont.. En kan ook nog eens heel onzeker zijn, wilde het graag zo goed doen voor ons meisje. Ik kies er voor ons verhaal te delen, ook om vrouwen bewust te maken van vroeg geboortes, en natuurlijk om het even van me af te schrijven. Het begon allemaal vorige week maandag, ik had gewoon een controle bij m’n verloskundige. Ik dacht ik ga vanavond weer met een gerust gevoel weg hier, maar deze keer liep ik huilend de deur uit. M’n verloskundige had me namelijk deze keer flink op m’n donder gegeven en kreeg per direct 2 weken verplichte rust.. Dit omdat ik veel te vaak last had van harde buiken en veelste veel deed. Het kon geen toeval zijn, maar 1 dag later begon de drama.. Ik had het hartstikke rustig aan gedaan, savonds sta ik te koken en voel m’n buik harder en harder worden, en kreeg ontzettend erge rugpijn, tijdens het eten werd ik heel humeurig en werd de buikpijn erger en erger.. Ik zei tegen m’n vriend, ruim jij maar op hoor ik ga in bad liggen. Ik hoopte dat de pijn weg trok van een warm bad, maar het werd erger en de steken in mijn kruis begonnen ook, ik had me telefoon naast me in de badkamer en appte naar me vriend.. Kom maar naar boven, ik kan niet meer opstaan.
Eenmaal beneden op de bank gaan liggen trok ik het niet meer.. Ik voelde het al, dit is niet goed! M’n verloskundige gebelt en die zei me rechtstreeks naar het ziekenhuis te komen, eenmaal daar kon ik niet meer lopen van de pijn en werd doodsbang. M’n verloskundige legt me op een bed en onderzoekt me.. Ze maakte me doods bang, meid je hebt optijd aan de Bel getrokken je hebt last van weeën, en ik voel enige ontsluiting, je baanmoedermond voelt al week aan. Ik en me vriend werden doods en doods bang, ik was tenslotte nog maar 24 weken en 4 dagen. Alles ging ineens zo snel ik werd op een ziekenhuis bed gelegd, het infuus werd aangebracht en het ene onderzoek na het andere volgde, op gegeven moment moesten we 12 minuten wachten tot de uitslag van m’n uitstrijkje er was, dit leek uren te duren en ging tussendoor helemaal kapot van de pijn. Toen kwam de arts aan ons bed, meneer ga jij maar even zitten.. Ik heb slecht nieuws! Wat er toen allemaal door me heen ging, ik werd gek! Je gaat waarschijnlijk binnen nu en 2 weken bevallen je hebt ontsluiting en we gaan je per ambulance naar Utrecht WKZ ziekenhuis sturen en er alles aan doen te zorgen dat ze nog even blijft zitten. Eenmaal in Utrecht viel ik in juiste handen, alsof ik ineens rust kreeg.. M’n hyperventilatie stopte.. M’n weeën werden rustiger, de weeën remmers leken aan te slaan. De uren gingen voorbij, de angst werd zo groot.. Er kwam een arts aan ons bed ons voorbereiden op wat er gaat komen en wat er kan gebeuren. Bereid jullie er op voor, de kans dat je heel vroeg bevalt is heel groot. De kans dat jullie meisje dit overleefd is niet groot. Pardon? Ons meisje dit niet overleefd?! Ik dacht dat ik gek werd.. Ik hou nu al zo veel van haar.. K kan haar echt nooit meer laten gaan. We gaan er alles aan doen te zorgen dat ze zo lang mogelijk blijft zitten!! We kregen van allerlei keuzes voor onse neus, willen jullie door blijven gaan met de weeën remmers? En willen jullie je meisje voorbereiden op de wereld met long prikjes etc? Uhh.. Ja weet ik veel? Doe maar denk ik? Alsof we ook maar iets van verstand hier van hebben.. Na de vele uitleg is ons verteld dat die prikjes zeker geen snoep zijn.. Wat het precies voor bij werkingen heeft dat durf ik ook niet meer te zeggen. Maar wat Moet dat moet zeiden we! Gelukkig delen m’n vriend en ik precies de zelfde mening over alles. Maar we wisten het echt niet.. Ik liet de keuze over aan de arts, en we vroegen hun te beslissen wat nu de beste keuze is, eenmaal samen besloten dat we voor nu stoppen met de medicatie en geen prikjes toe dienen en kijken hoe ik ga reageren. Dit was zo spannend, de remmers werden stop gezet en ik was zo bang.. Het verdriet begon, ik deed niks anders dan huilen. We werden samen in bed gelegd en ik huilde naar de arts.. Waarom heb ik dit nou waarom gebeurt dit bij mij! Maar dat wist ik stiekem al, mijn moeder heeft exact het zelfde mee gemaakt bij mijn broer, 28 jaar geleden. En het kan bijna geen toeval zijn.. Ze was toen ook 24. 4 weken zwanger, precies even lang dus. Maar bij mijn moeder deed het baby’tje het niet goed en bij mij deed ze het ondanks alles nog steeds goed! Dit leek me hoop en kracht te geven.. Eenmaal naar bed en we probeerde te slapen, tuurlijk ging dat niet, we hebben de hele nacht samen gehuild en gepraat over wat er ineens gebeurt is allemaal.. We waren echt op van verdriet. Eenmaal smorgens bij m’n volgende onderzoek leken wonderen te bestaan! Ons meisje was weer goed gaan liggen, de weeën waren gestopt en er was zelfs geen ontsluiting. Ze waarschuwde ons wel, de kans dat je binnen nu en 2 weken bevalt is erg groot en bereid je daar op voor. En dit gingen we doen, omdat we kozen om te stoppen met medicatie mocht ik naar huis, onderweg naar huis staarde ik maar naar de weg.. Ik kon niet eens meer praten, thuis ook niet, natuurlijk kwam er familie langs om er voor me te zijn.. Maar ik kon geen woord uit me krijgen, de dagen erna ook nog niet. Ik werd zieker dan ziek.. Dit zullen de bijwerkingen zijn van de weeën remmers. We zijn nu 1 week verder en het lijkt goed te gaan.. Ik heb complete bedrust tot aan de bevalling.. Of ze nou binnen nu en 2 weken komt of pas met de 36 weken.. Dit word een lange zwangerschap zo, ik dacht echt dat zwanger zijn leuk was. Maar als ik dit van te voren had geweten had ik er nog wel een keer over nagedacht.. Ik wil bewijzen dat wonderen bestaan en ons meisje tot minimaal 36 weken blijft zitten. Ik wil bewijzen dat ze een vechter is, ik weet het gewoon zeker.
JENNIFER
Bevallingsverhaal: “Matteo was 41 centimeter, woog 1375 gram en werd direct in een plastic zak gestopt”
Ik schrik wakker door het licht dat naar binnen schijnt. Ondanks het schreeuwen van de bevallende vrouw in de kamer naast mij ben ik toch in slaap gevallen. Het is 9 november en Matteo zit nog in mijn buik en de weeën lijken gestopt. Ik voel me opgelucht en ik ben blij. Ook krijg ik te horen dat ik word overgeplaatst naar een normale kamer en ik mag dus van de bevallingskamer af, dit is goed nieuws toch? De artsen zijn positief en achten de kans klein dat ik nog ga bevallen. Als alles zo goed blijft gaan mag ik over drie dagen op maandag naar huis. De kans dat ik tot 40 weken zwanger blijf bestaat nog en aangezien de artsen positief zijn blijf ik dat ook.
De volgende dag, op zaterdagochtend voelt mijn buik niet hetzelfde als de dag ervoor. Ik heb lichte krampen en voor de zekerheid word ik weer aan de CTG-scan gelegd. Ik heb uren aan deze scan gelegen, maar behalve wat harde buiken, leek er niets aan de hand. In de loop van de avond worden de krampen erger. Enrico is bij mij en ik vraag hem steeds of hij langer wilt blijven omdat ik geen goed gevoel heb. Ondanks dat de artsen rustig blijven voel ik aan alles dat Matteo niet tot 40 weken blijft zitten. De weeënremmers moest ik 48 uur krijgen en om 22.00 uur ’s avonds worden ze op stop gezet. De weeën worden nog erger, maar toch blijven de artsen zeggen dat dit normaal is na het stopzetten van de remmers. Enrico mocht uiteindelijk blijven slapen en hij kreeg om 00.00 uur een bed aangeboden bij mij op de kamer. Helaas is het van slapen nooit gekomen…
Dit geloof je niet:”Ik wist pas twee uur dat ik zwanger was en toen beviel ik”
Het was het weekend van 2 december, ik voelde me rot. Raar , mijn persoonlijkheid kennende ga ik overal doorheen maar de tas met kleine boodschappen kreeg ik niet vanuit de auto in het huis.
Elk uur begon ik me slechter te voelen, ben het hele weekend me bed niet uit geweest. Ik voelde me al maanden niet lekker, vaak genoeg naar de huisarts gegaan en bloed gaan prikken maar daar kwam nooit wat uit.
Maandag ochtend dacht ik, laat ik alsnog maar even naar de huisarts gaan, op mijn laatste kracht ben ik daar ook aangekomen en ik moest voor de zoveelste keer gaan bloedprikken met spoed want mijn bloeddruk bleek ook erg hoog.
Ik moest me een uur later meteen melden bij de SEH in het ziekenhuis omdat er toch iets goed mis was met me, als ik nog een dag met deze bloeddruk zou blijven lopen kon dat ernstige gevolgen hebben.
In het ziekenhuis kwamen ze er maar niet uit wat er met me aan de hand was maar het ging steeds slechter met me, ik heb in de drie uur dat ik daar was de vreselijkste diagnoses gehoord.
Opeens kwam er een verpleegkundige met het idee om een inwendige echo te maken om te kijken of er niks in mijn blaas of baarmoederhals zat.
En daar kwam het, daar zat onze kleine prachtige ventje.
De artsen kwamen het aan mij vertellen : ‘mevrouw wist U dat U zwanger was?’. Mijn reactie was nog : ‘leuk grapje, dat kan helemaal niet. Mijn menstruatie is twee dagen geleden geweest’.
Maar daar was hij toch echt.
Ik werd meteen naar de verloskundige afdeling gebracht, waarbij ze met het nieuws kwamen u bent 26 weken zwanger en U bent heel ziek. Ik had blijkbaar zwangerschapsvergiftiging en HELLP-Syndroom en mijn zoon had erg weinig vruchtwater en lag tegen mijn zenuwen aan in me rug. Nu begreep ik waar al die pijn vandaan kwam. Dit was z’n grote schok, ik heb niet geleefd als een zwangere vrouw wat nu?! Mijn kind, is hij of zij oke?! Is hij ziek?! Wat nu?!
Ze waren bang voor een hersenbloeding want ik moest met spoed overbracht worden naar het Sofia EMC. Na dat medicijn ben ik compleet de weg kwijt geraakt. Tot op de dag van vandaag komt het met kleine stukjes terug.
Toen ik eenmaal in het Sofia lag werd mij verteld dat ik 3 maanden mijn zwangerschap uit moest zitten en moest blijven liggen op bed voor onze veiligheid.
Dit heeft niet langer dan een uur mogen duren, mijn lichaam begaf het. Het laatste wat ik hoorde : ‘Mevrouw valt weg we moeten de baby er NU uit halen!!’
4 December werd mijn zoon geboren met een gewicht van 835 gram met een zwangerschap van 26 weken. We zijn op dat moment allebei op het zelfde moment gereanimeerd , het is een wonder.
Ik was te ziek en te overdonderd, ik heb een zoon. En nu? Ik heb geen spullen helemaal niks? Het huis, is niet klaar voor een baby.. Mijn relatie, opeens zijn we papa en mama..
Mijn zoon bleek ziek, door zijn vroeggeboorte waren zijn darmen niet volgroeid , op zijn 3e dag is hij met spoed geopereerd om een stoma aan te leggen. Ik heb dit totaal niet meegekregen, op dat moment was ik zelf nog steeds aan het vechten voor mijn eigen leven.Het is mij wel verteld en ik heb het meerdere malen nog gevraagt maar dat zijn een beetje de stukjes die weggevallen zijn.
In de weken hierna was ik nog steeds zelf veels te ziek, door de goede begeleiding van het Sofia en de Jeugdzorg werd er gelukkig elke dag met mijn zoon geknuffeld. Ik pleit voor hun, wat een prachtig beroep en wat een ongelofelijke begeleiding.
Hoe moet je nu alles een plek gaan geven terwijl je zelf nog ziek ben? Ik had zo veel vragen, maar ik was zo bang om hem te verliezen hij was zo ontzettend ziek, zo klein. Prematuur zijn en vechten voor je leven.
Toen ik zelf weer bij was heb ik hem voor de eerste keer gezien. Onmenselijk, hij pastte letterijk in mijn hand.Al die slangetjes die hij had.
Hij was prachtig, zo klein. Zo onwerkelijk.
Elke dag ging ik met hem buidelen, de liefde was al gelijk zo groot.
Normaal werk je 9 maanden naar je kindje toe, ik had twee uur. Maar de liefde was zo erg aanwezig.
De dagen en de weken erna waren zo spannend en vreselijk, infecties bacterieen maar hij is het sterkste ventje dat ik ken. Na 2 maanden is zijn stoma weggehaald met een riskante hersteloperatie wat gelukkig allemaal goed is gegaan. 3 1/5 maand na zijn geboorte mochten we naar huis, inmiddels een gewicht van 3440 gram.We mochten naar huis met een sonde, hij kon nog niet al zijn flessen zelf drinken en dan ook binnenhouden. Zo onzettend trots, zo veel liefde. Eindelijk na maanden in het ziekenhuis te hebben geleefd mochten we met zijn 3tjes eindelijk naar ons huis.
De prachtvent is nu bijna 6 maanden, zijn sonde is er af en zitten nu op een gewicht van 5 kilo en 223 gram.
Dit heeft ons leven in elk opzicht omgegooid, maar het aller mooiste cadeau van de hele wereld is hij. Ons mooie wondertje, vechtertje.
Maanden erna heb ik zelf nog steeds last van een hoge bloeddruk en van mijn hersenen. Dit kan blijvend zijn, maar dat is iets wat je moet accepteren.
Ik denk er vaak aan terug, op dat moment zit je in een rollercoaster van emoties, die komen later. En alles wat je voelt mag zeker gevoeld worden.
Ik kan me geen leven zonder hem meer voorstellen.
Drie vroeggeboortes achter elkaar, is dat ‘domme pech’ of is er iets mis met mij?!
In mijn vorige drie blogs (I, II en III) heb ik jullie verteld over het verliezen van ons kinderen. Gyan, Ruby en Djulian. Gyan geboren met 27 weken, zo klein, maar zo mooi en af! Hij werd ziek na een tijdje. Een schimmelinfectie bleek zijn hersentjes kapot te hebben gemaakt en als hij zou blijven leven zou hij geen menswaardig bestaan hebben. Wij hebben toen het moeilijkste besluit van ons leven moeten maken, stoppen met de behandeling.
Klik hier voor zijn verhaal.
De tweeling werd geboren met 24 weken, nog kleiner maar net zo mooi en af als Gyan. Djulian hebben we een week bij ons mogen hebben. Hij was ziek… Onderontwikkelde darmpjes. Ruby, ons kleine dappere meisje overleed na drie weken. Een bloeddruk die ze niet onder controle kregen, hierdoor vielen haar functies uit en zo ook haar hart. Lees hier hun verhaal.
Waarom ik tweemaal te vroeg ben bevallen werd op domme, domme pech gegooid. Alle onderzoeken bleken goed bij mij, maar domme pech? Hoe dan? In principe mocht ik gewoon weer zwanger worden en zou ik nog strenger in de gaten gehouden worden. Zodra ik zwanger zou zijn zouden we om de tafel gaan en een plan met elkaar maken.
Oktober 2015
Zwanger! Wat een blijdschap, alleen de blijheid van mijn eerste zwangerschap, zonder dat ik nog wist wat mij allemaal te wachten stond, dat was er niet meer. Dat komt ook nooit meer terug, en wat baalde ik daar van. Wat had ik graag gewild dat ik gewoon onbezonnen blij kon zijn, zonder me af te hoeven vragen of we dit kindje straks wel mee naar huis mogen nemen en welk pad we moeten bewandelen. In deze maand kregen we ook een vroege echo van ons wondertje. Het hartje klopte…. Wat blijft dit toch bijzonder. Je ziet verder nog niks, behalve een klompje waarvan je denkt: ‘Hoe kan dit ooit ontpoppen tot een mens?’ Toch ben je gelijk verliefd op dit klompje met een kloppend hartje.
November 2015
Ik heb een afspraak met de gynaecoloog gehad in het AMC. Gek om haar weer te zien, zij was bij de bevalling van Ruby en Djulian. Iemand die onze kinderen heeft gezien en precies weet hoe alles gegaan is. We hoeven niks meer uit te leggen… En soms, soms is dat even heel fijn.
Een goed gesprek, een gesprek waarin we hadden afgesproken dat ze samen met collega’s een plan gaat maken om deze zwangerschap hopelijk tot een goed einde te gaan brengen. In onze volgende afspraak zullen we het plan uitgebreid bespreken en in gang gaan zetten omdat ik dan de eerste 12 weken voorbij ben. Voordat we het Amc verlieten kregen we een echo van de kleine. Wouw, van klompje naar mens. Ik blijf het zeggen, wat is het toch bijzonder. En heel even als ik ons kleine wondertje zie, vergeet ik even mijn angst, en kan ik dromen van de toekomst.
20 november de geboortedag van Gyan. Ons eerste kleine lieve mannetje die geboren is.
Onze eerste zoon, wat missen we hem. De tijd die we met hem gekregen hebben staat ons op het netvlies. Zijn bolle wangetjes, zijn zachte lijfje en zijn donkere krulletjes. Wat was hij mooi…. Maar je hebt het niet voor het zeggen in het leven. Dat doet pijn, maar we koesteren de momenten en de korte tijd die we met hem hebben mogen zijn.
December 2015
6 December de sterfdag van Gyan.
Een dag dat je weer alle herinneringen de revue laat passeren en vooral de herinneringen aan zijn laatste dag. Ondanks dat dit heel verdrietig was, was het ook een hele mooie dag. Een mooier afscheid hadden we ons niet kunnen wensen voor onze kleine man. Gek hoe verdriet en ook blijdschap zo super dicht bij elkaar kunnen liggen, want december is ook de maand dat ik drie maanden zwanger ben! Eindelijk hoeven we niet meer stiekem te doen en mag iedereen het weten.
Vrijdag 11 december, hadden we de bespreking in het AMC van het definitieve plan om hopelijk deze zwangerschap tot een goed eind te brengen. Het kwam er op neer dat ze vanaf 16 weken mijn baarmoederhals zouden gaan meten. Als daar een verkorting in te zien was zou er direct een cerclage geplaatst worden. Ook zou ik vanaf 16 weken hormoonspuiten gaan krijgen om mijn baarmoeder rustig te houden.
De uitslagen van de kweekjes waren gelukkig allemaal goed tot nu toe. Wel baalde ik een beetje van de cerclage. Zelf had ik hem het liefst direct gekregen, meer voor mijn eigen gevoel. Een gevoel van; ‘Dan zit het maar dicht’. Maar ze legde uit dat een verkorting meestal pas na de 16 weken plaats vindt en dat een bandje dan bewezen zinvol is. Er zijn nu helaas niet genoeg bewijzen dat het preventief plaatsen zinvol is, ook omdat ze bang zijn voor afstoting in een vroeg stadium omdat het toch iets in je lichaam is wat daar niet hoort. Na het gesprek hadden we een uitgebreide echo. Dit is iets nieuws en te vergelijken met een 20 weken echo. Het kindje is met 12 weken al helemaal af en ze hopen om met dit termijn al eerder eventuele problemen te kunnen op sporen dan pas met 20 weken. Toch wel even spannend. Maar wow, ons kindje was helemaal in orde met wat ze tot nu toe konden zien en meten. En wat gaaf om te zien! Met hele mooie echofoto’s en opluchting verlieten we vol hoop het ziekenhuis. Een goeie echo en een concreet plan, daar moest op geproost worden! Ook hebben we het die avond aan familie en vrienden met een leuk bericht bekend gemaakt! We waren zoooo blij. Wat gingen wij lekker en opgelucht slapen, tot ik in de ochtend wakker werd en dacht dat ik in bed plaste… Toen ik op stond en naar het toilet liep kon ik nog net op tijd ons kindje opvangen.
Dit was niet echt, was het enige wat ik dacht, maar helaas… Wat een nachtmerrie.
Ik had geen pijn, geen krampen, geen bloedverlies, helemaal niks… 0h ,0h! Het kindje viel er gewoon letterlijk uit. Hoe kon dit gebeuren? Nog geen 12 uur daarvoor hadden een topecho en een plan. We zouden dit tot een goed eind brengen, en nu? Beiden konden we alleen maar voor ons uit kijken, afvragend wat er nu eigenlijk gebeurd was. Mijn gevoel zei dat er met mij iets mis was. Met dit kindje was niks mis, hij kon er niks aan doen, maar mijn lichaam kon hem niet houden. Een bevestiging die ik hoopte nooit te krijgen. Ik wou dat ‘domme pech’, wat er constant gezegd werd, waar was en dat deze zwangerschap dit zou bewijzen. Maar diep, diep van binnen………….
GABY (klik hier voor haar Instagram)