Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

ptss

Eindelijk, dit doorslaggevende symptoom geeft deze mama de juiste diagnose!

Veerle is vandaag, 14 juni, 10 maanden oud. 10 maanden vol liefde, plezier en chaos. Maar ook 10 maanden vol tranen, angst, onmacht en frustratie. Want het gaat nog steeds bagger, al 10 maanden bagger. Maar dat laatste mag ik niet meer zeggen van de psycholoog… Want jeeetje, ik kom van verrrrrr! Vergeleken bij afgelopen Oktober gaan we nu over roosjes, hele mooie roosjes. Behalve dan dat het alles behalve over roosjes gaat. Maar dat maakt niet uit, er is vooruitgang. En dat is wat telt.

PTSS is a bitch. En veel meer heb ik daar niet over te zeggen. Gewoon een trut. Sinds ik gediagnosticeerd ben met PTSS zijn er ontzettend veel dingen op hun plek gevallen. En weet je wat zo menselijk is, zo typisch?! Dat we allemaal niet in hokjes willen, of opzoek zijn naar een stempel. Maar, diep van binnen ben je juist WEL op zoek naar een stempeltje. Ik in elk geval wel, kwam ik achter. Want, met een stempeltje komt vaak een stappenplan/behandelplan. Een stempeltje betekend vaak dat er IETS aan te doen is.

En voordat ik de stempel kreeg was het maar aftasten wat er dan toch precies was.. Heel lang is het ‘randje postnatale depressie’ geweest en ondanks dat dat misschien wel zo was, voelde het alsof er meer was. Tot ik tegen mijn thuiszorg zei dat ik zo belachelijk vergeetachtig was, maar echt serieus belachelijk. Voorbeeldje: Als ik zondag en maandag 2 hele slechte dagen had, maar dinsdag weer een hele goede, dan zei ik op woensdag tegen de psycholoog dat ik een hele goede week had gehad. Ik kan gewoon niet verder terug denken. Ik kan me niet meer voor de geest halen wat we deden, hoe het ging, wat we aten enz. enz. enz. Echt, FRU-STRE-REND!!!

Anyhow, op dat moment ging er een lichtje branden bij de thuiszorg en ze verzocht me vriendelijk doch dringend dit te melden bij de psycholoog. En inderdaad, dit was voor de psych het ‘doorslaggevende’ symptoom. Een flink aangetast korte termijngeheugen. En daar was mijn stempel, PTSS. Posttraumatische stressstoornis, een hele bek vol. Ik heb nadien thuis gegoogled op de symptomen en daar herkende ik me wel echt enorm in. Bijna eng. Maar.. Er was misschien een oplossing, een idee.. Iets wat we hiervoor nog niet bereikt hadden met ‘randje postnatale depressie’.

Vrijwel direct begon de psych toen over EMDR therapie en hier had ik wel oren naar. Had het veel gehoord om me heen, veel positieve verhalen en ervaringen. We zouden in Juni beginnen met EMDR maar er waren een hoop dingen tussen gekomen, waardoor het nu word opgeschoven naar Juli. En veel langer dan dat wil ik ook niet wachten, want ik voel dat dat is wat ik nodig heb. Elke vezel in mijn lijf schreeuwt om rust. En ik ben van mening dat er een stuk rust terug komt na de nodige EMDR behandelingen.

Ik wil niet meer leven met angst en paniek. Ik wil net als (bijna) elke mama gewoon zelf voor mijn kind zorgen en haar niet hoeven wegbrengen 2x (of vaker) in de week, zodat ik aan mijzelf kan werken en aan mijzelf toe kom. Ik wil zelf mijn huishouden kunnen bijhouden en voor mijn gezin kunnen zorgen. En niet halfgebakken, op z’n elvendertigst (kennen jullie dat?) en met de Franse slag. Ik val of sta met Veerle, big time. Als Veerle goed in haar doen is, ga ik ook lekker. Want dan heb ik de tijd en aandacht voor mijzelf, om er voor te zorgen dat ik niet over mijn grenzen ga. Maar, is Veerle ziek of zit ze in een sprong (zoals nu) dan kan je me opvegen, want daar gaat dan al mijn energie naar toe. Wat overigens normaal is, maar wat ik dus gewoon nog niet aankan. En er zijn nog zo-veel dingen die ik zou willen. De oude Arie weer zijn, afspreken met vrienden, uiteten wanneer we dat willen, spontaan dingen gaan doen en ga zo maar door. Maar dat zijn echt de laagste prioriteiten op mijn lijstje. Ik wil een goede mama zijn en de rest komt daarna wel weer.

Ik heb nu nieuwe medicijnen, voor dagelijks gebruik. Deze zouden er voor moeten zorgen dat de alledaagse prikkels wat minder binnen komen, ik iets beter slaap en over all iets beter in mijn doen ben. Ik slik ze nu een week, en behalve beter slapen merk ik nog weinig. Behalve dan dat ik overdag ook wel heel de dag kan slapen. Maar hey, dat is mama-eigen volgens mij. Haha! Maar ik zal er vast even aan moeten wennen en dan nemen de bijwerkingen vanzelf af. Ik ben heel benieuwd waar ik over 10 maanden vanaf nu sta. Gaan we dan lekker en stabiel? Of is er dan nog altijd een onzekere factor?

Voor nu genieten we waar het kan en vechten we waar het moet. En het is oké als ik iets niet durf, of iets niet aan kan. Het is oké dat ik elke week wel een keer instort. Het is oké dat ik haar 2 dagen naar Oma breng. Het is oké dat ik hulp heb in huis. Het is oké om zo onsociaal als de pest te zijn. Het is oké om nergens meer zin in te hebben. En het is oké om soms in stilte met de gordijnen dicht op bed te liggen omdat je niet meer kan. Het is allemaal oké voor nu, want weet je? Dit heb ik nodig, ook dit is herstel of werken aan herstel. Soms moet ik heel egoïstisch mijzelf op 1 zetten, want anders hebben de andere 2 niks aan mij. Samen slaan we ons er wel doorheen, dat is de afgelopen maanden wel gebleken. Team Vrijheid for the win! We proberen toch ook tijd in te plannen voor leuke dingen, met hoeveel Oxazepam dan ook, we moeten zelf ook eens kunnen ontsnappen uit onze dagelijkse sleur. En gelukkig vinden we daar in ook steeds beter onze weg en laten we PTSS zo min mogelijk de baas spelen over ons en mij. Maar ’t blijft een bitch, geen discussie over mogelijk! Ik vind het enorm fijn dat ik via Instagram zo’n groot platform heb met allemaal papa’s en mama’s, sommige in hetzelfde schuitje en sommige nog in een veel moeilijker schuitje. En sommige in een heerlijk, tevreden en blij schuitje. Met mij zullen en velen zijn die dat kunnen beaamen. Soms is een beetje begrip, een luisterend oor of een klein gebaar alles wat je nodig hebt. Ook dat is menselijk, toch? Je kan het niet altijd maar alleen en op eigen kracht en dat is helemaal niet erg!

 

 

 

  ARIANNE (klik hier voor haar Instagram) 

Vanaf de bevalling heb ik nu precies een jaar PTSS

Om te beginnen met een veel gestelde vraag, hoe is het nu met je? Nou om heel eerlijk te zijn, ik heb goede dagen met intens gelukkige momentjes. Maar ook heb ik dagen waarop de ene trigger na de andere komt, en ik geen grip meer op de PTSS heb, maar het mij in zijn greep houd. En dat laatste is iets waar ik zo mee worstel. Ik wil na een jaar zo graag kunnen zeggen; joh het gaat best oké met mij. Ik heb meer goede dagen dan slechte. Maar helaas is niets minder waar. Misschien komt het ook wel omdat ik nog steeds enorm veel zorgen om Jake heb. We af en aan opnames en ziekenhuisbezoeken hebben met onze kleine vechter. Het is gewoon nog niet klaar met alles. En ik kan helaas nog niet zeggen dat ik een super gezond kindje heb. Vrolijk is hij wel. En jeetje zeg, wat doet mij dat goed.  

Terugkomend op het feit dat de PTSS mij in zijn greep houdt. Hoe zie je dat dan voor je? Nou simpelweg oké aan een dag beginnen, en vervolgens gebeurd er out of the fucking blue iets en ben ik volledig van slag. Om maar een voorbeeld te geven. Ik scrol door mijn Instagram foto’s en hoppa weer een foto van een beademde Jake. Moet ik dan maar alles verbergen en nooit meer onder ogen durven komen?  Totaal niet! Ik ben sinds we niet zwanger konden worden en we het hele traject in gingen altijd eerlijk geweest. Over alles. Juist door dat te doen, houd je het toegankelijk voor je omgeving. Maar dat terzijde dat komt zo nog aan bod. Ik heb juist geleerd met alle ontelbare EMDR sessies om je angsten en verdriet onder ogen te komen. De lading te dekken en er op een ‘ontspannen’ manier naar te kijken. Het beeld, foto of herinnering aan te kunnen. En dat kan ik op zich ook wel. Alleen lang niet altijd. Vraag mezelf oprecht af of ik genoeg  EMDR gehad heb, of het wel goed genoeg gewerkt heeft, of dat dit iets is wat ‘bij mij hoort’ voor de rest van mijn leven. Ik probeer hier momenteel vorm aan te geven. Omgaan met de triggers die mij terughalen naar die traumatische momenten. Omgaan met enorme woede uitbarsting met zinloze aanleidingen. Ik wil dat ik grip heb op die situaties. Alleen het lukt mij gewoon (nog) niet. Ik beleef vreselijk angstige en verdrietige momenten op zo’n intense manier. Door gewoon alleen al naar hem te kijken en ik die zelfde oogjes zie die mij voor het eerst aankeken nadat zijn beademing gestopt was. Door met hem te douchen, god wat een moment is dat elke keer. Doodsbang dat hij valt. Gelukkig doet Gino dit meer dan ik. Maar dat huid op huid contact is elke keer nog wel een ding hoor. Daardoor vermijd ik het eigenlijk. Of als hij eet. Veel te gulzig is, en zich weer verslikt. Dit gebeurd helaas dagelijks, en dat helpt absoluut niet mee. Maar ik moet wel. Ik schuif het al zo vaak af op Gino. Maar ook hij is binnenkort weer een maand op oefening en dan moet ik wel. Ik had zo gehoopt dat dit alles na een jaar toch wel beter te handelen was.

Door het afgelopen jaar ben ik zoveel gevoeliger geworden. Kijk dat ik een emotionele doos ben is niets nieuws, dat was ik voorheen ook. Ik jankte al als ik een zielige reclame op tv zag. Maar ik heb een soort extra heftig empathisch vermogen cadeau gekregen waar ik mezelf zo mee kwel. Verhalen en emoties van anderen komen te sterk binnen. Kunnen mij enorm van slag brengen. Verhalen van andere te vroeg geboren kindjes, heftige bevallingen of andere dingen. Ik kan het niet meer zo 1, 2, 3 loslaten. Op m’n werk, als we bij een patiënt kanker ontdekken, schiet ik soms vol. Ik heb echt moeite mijn professionele rol te behouden. Terwijl we daarvoor een gezellig gesprek hebben gehad over een bijna pensionering. En ineens zo’n uitslag. Het vreet aan mij. Als een spons neem ik alles in mij op. En dit werkt door in mijn stemming van die dag. En gek genoeg als die stemming dan al, noem het voor het gemak emotioneel instabiel is, komen de triggers alleen maar sneller. Ik ben dan ineens zo veel vatbaarder. Een vraag van een collega hoe het met de gezondheid van Jake gaat, ik breek letterlijk in tweeën. Het ene moment jank ik alles bij elkaar. En het andere moment probeer ik zo sterk te blijven en alles in te houden dat het er later uitkomt. Meestal in de auto van werk naar huis. Ben ik dan niet meer geschikt als verpleegkundige ? Omdat ik er meer last van heb dan dat het mij energie oplevert? Ik word er maar onzeker door. De dag er na kan het trouwens ineens weer een goede dag zijn en krijg ik wel positieve energie van  mijn werk. Dat maakt het alleen maar verwarrend voor mezelf. Een collega zei zelfs, zou je niet tijdelijk stoppen met je werk? Elke keer een ziek kind en ziekenhuis opnames. Ging het maar zo makkelijk.

En dan die omgeving waar ik het over had. Ik kaart het zo vaak aan als voorbeeld. Als je een gebroken arm of been hebt, weet iedereen dat je zoveel weken in het gips zit. Dat je daarna moet herstellen, maar als het goed is, je er weer bovenop komt. Maar hoe zit dat dan met psychisch lijden? Wie zegt wanneer je er van af bent. Of het ooit beter wordt? En hoe je er precies mee om moet gaan? Door open en eerlijk over alles te zijn krijg je soms ook ongevraagd een hele shitload aan ‘goedbedoeld advies’ over mij heen. Lief, en oprecht. Maar weetje wat het is met een traumatische ervaring,  je hebt het in je eentje beleefd. En als je het er dan over hebt of foto’s laat zien. Is het soms voor de ander te heftig. Wordt er gezegd, jeetje dat zou ik echt niet aankunnen hoor. Lieve schatten, dat kon ik ook niet. Maar we moesten toch ook? Een goedbedoelde tip voor als je iemand met PTSS kent; vraag er juist naar! Wat beleef je op angstige momenten. Wat kan ik er aan doen om je te helpen? Of simpelweg, wat leid je positief af? En hoe kan ik het enigszins verlichten? Overnemen hoeft niet. Dat gun ik mijn ergste vijand niet eens. Niet dat ik die heb, maar voor het idee. Erover praten kan zo helpen. Ik heb inmiddels heel wat mama’s en lieve instavriendinnen ontmoet waar ik dagelijks contact mee heb. Die worstelen met hetzelfde probleem. Herkenning en erkenning kan zo helpen. Je hoeft je er echt niet voor te schamen. Dat doe ik ook niet(meer). Het is ten slotte ook maar iets wat je overkomen is. Je hebt er nooit om gevraagd. Het was er, en nu moet je er mee leren dealen.

Als je gelukkig voelen niet vanzelfsprekend is beleef je de momenten dat je het wel ervaart zoveel intenser. Ik kan van de kleine geluksmomentjes zo veel meer genieten. Met Jake naar de kinderboerderij, ook al vind ik dat het daar stinkt, de lach op zijn gezicht als ik een kip nadoe. Die momenten. Maken mijn dag. Een fijne dag als gezin. Het kan soms zo binnenkomen. En ja, dan jank ik weer van geluk. Haha, en ik maar denken dat die tranen van mij toch wel een keer op zouden zijn. Misschien wel een positieve wending aan een levenslang gevecht tegen de trauma’s. Ik probeer het soms maar zo te bekijken. Het komt wel goed hoor. Ooit. En anders vind ik vanzelf wel een manier om hier mee om te gaan.

Liefs Lisa

Â