HET LIEFST ZOU IK JE IN EEN DOOSJE DOEN…
Het is 20:45 in de avond. Mijn dochter en ik komen thuis van haar turntraining. Ze lijkt geïrriteerd, maar daar schijnt ze wel vaker last van te hebben sinds de pubertijd officieel zijn intrede heeft gedaan. Na haar welverdiende 10 minuten “gebiologeerd IG schermstaren” vraag ik haar zich klaar te maken voor bed. Uit het niets krijg ik, in de 10 minuten die daarop volgen, een stortvloed aan beschuldigingen naar mijn hoofd waar je u tegen zegt. Na nog eens 10 minuten komt het hoge woord eruit; Ze wordt gepest op school. Dikke tranen rollen over haar wang. Mijn moederhart breekt. Het liefste rij ik nu naar de meiden die dit doen, zet ik ze zelf even op hun nummer. Wat denken die snotneuzen wel niet. Ik zou het zo doen. Mijn dochter wil dit niet, pubers willen dit niet. Ik heb dit te respecteren.
“Ik zou je het liefste in een doosje willen doen
En je bewaren, heel goed bewaren
Dan laat ik je verzekeren voor anderhalf miljoen
En telkens zou ik eventjes het doosje opendoen
En dan strijk ik je zo zachtjes langs je haren
Dan lig je in de watten en niemand kan erbij
Geen dief die je kan stelen, je bent helemaal van mij
Ik zou je het liefste in een doosje willen doen
En dan telkens even kijken
Heel voorzichtig even kijken
En dan telkens even kijken
En een zoen”
~Annie MG Schmidt – Doosje ~
Ik herinner me de dagen dat mijn moeder dit liedje voor mij zong, toen ik klein was. En nu zit ik tegenover mijn huilende dochter, en plotseling komt die jeugdherinnering zo sterk naar boven.
De tranen rollen over je wangen. Ik probeer een verhaal te maken van wat ik door het snikken heen kan verstaan. Jij hebt verdriet, en ik kan daar niets tegen doen. Jij bent een puber, maar je blijft mijn kleine meisje. Jij voelt je al zo groot, maar ik zou je het liefste in een doosje willen doen, net als in het liedje. Ik zou alle pijn voor je willen wegnemen, maar beetje bij beetje leer ik je elke dag iets meer loslaten. En wat is dat verschrikkelijk moeilijk, als je zoveel van iemand houdt. Maar ik kan mij ook nog zo goed mijn dagen herinneren als tiener. Ik dacht oprecht dat ik de hele wereld begreep en mijn ouders vond ik uiteraard mega dom. Zij begrepen helemaal niets van mij en hadden ook zeker niet het beste met mij voor.
Boy, I was wrong!
En nu zit ik exact op dezelfde manier tegenover mijn eigen dochter. Ik probeer haar te helpen, maar mijn adviezen zijn natuurlijk “dom” of “ouderwets”. Van binnen moet ik lachen, omdat de spiegel 22 jaar later zo duidelijk aanwezig is. Ik probeer me te herinneren wat ik toen eigenlijk dacht nodig te hebben. Een luisterend oor, zonder advies. Een kus en een paar bemoedigende woorden, want dat was ondanks mijn stoere puberhouding toch stiekem wel fijn. Dus dit is exact wat ik haar heb gegeven. De dag erna heb ik op een rustig moment nog eens gepraat over hoe ze dit soort kinderen het beste kan aanpakken. Dat advies heeft ze ter harte genomen. De eerste paar dagen waren nog wel lastig. Toen hebben we wel nog meerdere gesprekken gehad, waarin ze in tranen in mijn armen lag. We zijn nu een paar weken verder en het pesten is voorbij. Zij heeft het naar haar zin en gaat weer met plezier naar school. Ik hou mijn moederhart stiekem vast als ik haar in de ochtend weg zie fietsen.
….Ik zou je het liefste in een doosje willen doen…
Mom loves you to the moon and back.
XOXO
