spreidbroek

Op 22 november 2019 kwam de kinderverpleegkundige bij ons aan huis voor Veerle haar 2e vaccinatie afspraak. Die rot angst had mij op die dag weer volledig in z’n macht! Gelukkig was mijn lieve schoonzus er om mij en Veerle te ondersteunen. De reden dat ze aan huis kwam was omdat ik in oktober volledig ben ingestort op het CB en bleef hangen in mijn paniekaanvallen.

Ik bevond mij op het randje van een postnatale depressie en functioneerde alles behalve normaal. De blog daar over lees je hier https://www.kidsenkurken.nl/blog/2019/1/9/g9yur3thmv7250udhw86vb0y96qlp0

Inmiddels ben ik gediagnosticeerd met PTSS, heb ik wekelijks intensieve gesprekken met mijn psycholoog, zorg ik nog steeds maar een halve week in mijn eentje voor Veerle en ga ik binnenkort starten met EMDR therapie. Maar daar ga (en wil) ik nu niet over schrijven! 😉

Toen Veerle nog een ieniemienie hummeltje was (en geen hedendaagse tientonner) gingen wij voor het eerst naar de kinderarts op het CB. Tijdens alle checks liet ze luchtig vallen dat ze Veerle wel wat stijf vond in haar heupjes en dat ze dat bij elk bezoek vanaf nu even in de gaten gingen houden. We zochten er niet denderend veel achter en waren allang blij dat alle major things in orde waren!

Little did she know dat het eerstvolgende bezoek een enorm andere wending nam. Het CB bood daarom aan om een paar keer aan huis langs te komen voor controle/vaccinaties, tot ik me weer ‘veilig’ en sterk genoeg voelde om naar het CB te gaan. Bij haar eerste huisbezoek concludeerde de verpleegkundige nog 0 vooruitgang wat betreft de stroefheid van Veerle haar heupjes. Ze sprak het woord ‘heupdysplasie’ uit en het enige wat ik dacht was ‘fuck’…. Ik kende heupdysplasie van mijn nichtje.. Ze heeft maanden en maanden bandages en spreidbroekjes gedragen en zelfs in een gipsbroek.. Dat zou bij Veerle toch niet nodig zijn?! Ja oké, de luiers gingen lastig aan en om. En nee, ze werkte voor geen meter mee. Maar heupdysplasie? Vast niet..

Op 13 december mochten wij ons melden in het ziekenhuis, eerst op de röntgenafdeling. Hier hebben ze in verschillende posities foto’s gemaakt van haar heupjes, met deze foto’s mochten we direct door naar de orthopeed. Heb je trouwens al eens röntgenfoto’s laten maken van een trappelende en over enthousiaste baby?! Nee? Laten zo, NIET TE DOEN! We waren met 3 man sterk foto’s aan het maken van een hummel van 4 maand….

Anyhow, wij gewapend met charmante heupfoto’s (waar we overigens echt geen chocola van konden maken) naar de orthopeed. En hij gaf inderdaad aan dat ze een lichte heupdysplasie heeft.. Bij het woord ‘licht’ viel er toch een soort last van onze schouders. Het zou dus in elk geval niet zo’n enorm gedoe worden als bij mijn kleine nichtje. Maar dysplasie is dysplasie en er moesten dus wel maatregelen getroffen worden. Omdat ze zo onwijs stroef was in haar heupjes zou ze eerst een Pavlik Bandage moeten dragen, voor onbekende tijd. Een Pavlik zorgt er eigenlijk voor dat de heupjes soepeler worden, zodat ze later goed en moeiteloos in een spreidbroekje kunnen. Gelukkig konden we direct door naar de orthopedisch instrumentmaker en gingen we na een paar uur naar huis met Pavlik! Ze zou de bandage 24u per dag moeten dragen, wat natuurlijk mega onrealistisch is. De richtlijn die de orthopeed ons meegaf was dan ook 22 a 23 uur. Nog steeds een flinke tijd.. Ze was zo’n ondernemende, drukke baby die haarzelf ontzettend snel aan het ontwikkelen was. Die baby hadden we nu in een bandage gepropt en (voor ons gevoel) van al haar vrijheid ontnomen gedurende 99% van de dag.

Feit was dat Veerle die bandage mega interessant vond (al die losse uiteinden om aan te trekken, haha) en er dusdanig weinig last van had en dus ook gewoon bleef omrollen alsof ze nooit anders had gedaan..

Elke week/twee weken moesten we de bandage bij haar beentjes een centimeter hoger verstellen, zodat haar heupjes soepeler werden. We merkten al vrij gauw resultaat, het aankrijgen van de luier leek niet meer zo’n strijd als voorheen. Voor jullie beeldvorming, Veerle had haar beentjes altijd recht voor haar uitgestrekt. En met recht bedoel ik dan ook echt recht en geen beweging opzij in te krijgen. Prop daar maar eens een luier tussen, haha!

Elke 3 weken moesten we terug naar de orthopedisch instrumentmaker om de bandage te laten controleren en elke 6 weken moesten we nieuwe foto’s laten maken en voor controle naar de orthopeed. However, half januari heb ik bij de instrumentmaker aangegeven dat haar bandage voor geen meter meer bleef zitten, ze wurmde haar voetjes er steeds uit en dat hele ding had echt 0 functie meer. Gelukkig was hij het daar mee eens en verwees ons door naar de orthopeed. De orthopeed gaf aan dat hij het wel aandurfde om alvast het spreidboekje te proberen, omdat hij dacht dat ze grotendeels al wel soepel genoeg zou zijn! De volgende dag mochten we ons weer melden en lag haar spreidboekje al klaar! De instrumentmaker waarschuwde ons wel voor het feit dat Veerle haarzelf nu niet meer zomaar kon omrollen en dat dat flink wat frustratie zou gaan opleveren. Veerle ligt letterlijk de HELE dag op haar buik, behalve als ze slaapt.. We bereidde ons dan ook voor op het ergste.. Lees: een overdreven chagrijnige baby en heeeeeeeeeeel veel huilbuien.

Niets bleek minder waar.. Onze tientonner rolde binnen 3 dagen op haar buik, tijgerde binnen 1,5 maand en kroop binnen 2 maanden. Een dikke vinger naar ons, de instrumentmaker en de orthopeed! Wat een eigenwijze tuthola! What were we thinking.. 😉

Inmiddels zijn we (vanaf de Pavlik) 4 maanden verder en dankzij onze consequentie is alles alweer bijna zoals het hoort. Veerle heeft haar Pavlik en spreidboekje echt wel 22 a 23 uur per dag gedragen, tot vervelens toe (voor ons tenminste, want wat een gesodemieter na elke luier om de boel weer aan te krijgen!) Haar heupjes staan alweer dusdanig in de goede positie dat ze haar spreidboekje alleen nog maar hoeft te dragen tijdens haar middagslaapje en tijdens de nacht. Nou, het kind gaat los hoor.. Ze is nu 8 maanden, kruipt alsof ze nooit anders heeft gedaan en staat in de box alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Die kleine draak heeft ons allemaal gefopt en volgt lekker eigen plan, niks en niemand doet haar wat! En dat, dat is PRACHTIG om te zien!

Dus lieve papa’s en mama’s met heupdysplasie kindjes, zo kan het ook! Ga er open minded in en zie waar het jullie brengt. Blijf je beeb stimuleren om te ontwikkelen en wees consequent! Toi, toi, toi!