stilte
Mijn buik was zo hard dat de verloskundige niet meer kon voelen hoe Rosa lag in mijn buik… Spoed. Nu!
18 oktober 2018. Ik was net een week met zwangerschapsverlof gegaan en wat genoot ik van deze mooie herfstdag. samen met een vriendin lekker op terras buiten lunchen in de stad en bijkletsen. Ik hoefde alleen maar te genieten.De kleine meid in mijn buik was druk aan het schoppen en te bewegen. Goh ik voelde mij zo gelukkig!
Na 4 jongens en 1 meisje zou dit weer een meisje zijn ,zo leuk ,weer een meisje na de jongens !zo welkom was ze !Rosa zou ze gaan heten. Het 2 kindje voor mijn vriend .Alles stond voor haar klaar inmiddels.
de commode gevuld met alle schattige mooie meisjeskleertjes en bijpassende haarbandjes was helemaal gereed.zelfs één stapeltje die ik zo kon pakken voor als het een ziekenhuis bevalling zou worden.
Dezelfde avond was ik erg moe,Ik had veel gelopen en ik was inmiddels hoogzwanger, morgen lekker rustig aan doen dacht ik…ondertussen nam een lekkere warme douche, en ging Ik optijd samen met mijn zoontje van 3 slapen.
Mijn meisje voelde ik nog lekker bewegen en ik aaide over mijn buik…overal zat nog creme op mijn buik van het insmeren door mijn 3 jarige zoontje . Wat zou hij vreselijk trots zijn op zijn kleine zusje… Ook mijn 4 pubers konden niet wachten op het baby zusje ,wat zou ze verwend gaan worden met alle aandacht en Liefde
24.00 ik werd wakker door een buikkrampje…Och die voorweeen ook !Ik ging weer douchen en nam paracetamol in. Het was mijn zoveelste kindje dus ik wist wel wat de verloskundige mij zou adviseren. Mijn vriend ging ook slapen en ik kroop tegen hem aan. ik had flinke buikpijn en dit trok niet weg de pijn bleef gewoon!Maar ik had geen bloedverlies of vochtverlies.
,langzamerhand werd mijn buik steeds harder en pijnlijker ….de hele nacht op en neer naar boven en naar beneden en weer terug naar bed.
Ik wilde niemand wakker maken en onnodig de verloskundige bellen midden in de nacht
Het is 8.30 Als ik het niet meer trek. Ik bel het spoednummer van de verloskundige praktijk .mijn vriend was inmiddels toch gaan werken omdat ik hem wel zou bellen als er nood was .
Lisa de verloskundige zou zo snel mogelijk komen ,ze hoorde aan mijn stem dat het serieus was.
Na 10 minuten was ze er. Ze zag aan mijn gezicht dat ik veel pijn had en ze vroeg of ik weeën had ….pfff geen idee het doet wel zo zeer zei Ik, mijn buik was niet meer in te drukken ,zo hard was deze.
Op bed werden de controles gedaan…3 cm. Ontsluiting en al wat rood slijm aan het verliezen ,dus de bevalling was begonnen.
Toen het hartje luisteren met de doptone. Mijn buik was zo hard dat ze niet meer kon voelen hoe rosa lag in Mijn buik.
Inmiddels verstreken de secondes maar ik hoorde maar geen hartslag…Ik raakte in mijn hoofd in paniek. Ze zal toch niet dood zijn dacht ik nog…..Lisa vroeg of ik mijn tas al had klaar staan want we gaan nu naar het ziekenhuis . Ik knikte. En voordat ik er erg in had.
Zat ik in de auto van de verloskundige op weg naar de verloskamers.
Een kwartier later ….de gynaecoloog en een paar verpleegkundige stonden mij al op te wachten. Dit is niet goed dacht ik ,dit is een hele foute film
Ik werd op bed gelegd en al snel kreeg ik de echo…maar ik hoorde niets ..de gynaecoloog knikte nee schuddend en zei na een paar minuten …helaas is jullie dochter overleden, het hartje is gestopt.
Vol Ongeloof ..wat nu dan en waar is mijn vriend ,op dat moment morst ik dit nieuws alleen verwerken ,aanhoren ,ik was vastgenageld aan mijn bed (verpleegkundige waren al het bedrijf aan het bellen waar mijn vriend werkte)
Wie wil je bellen ,wat moet je zeggen …Ik huilde, ik was boos en was zo aanslagen,de grond sloeg onder min voeten weg ,mijn hart ,het was gebroken…
..maar lang kon ik niet nadenken en verwerken….Ik had inmiddels echte weeën. Ik vroeg nog aan Lisa of ze wel bleef….op dat moment mijn enige houvast .Mijn eigen verloskundige.
Inmiddels had ik familie en vrienden op de hoogte gebracht maar ook een vriendin van mij die tevens geboortefotograaf is. Ze zou sowieso komen om foto,s te maken maar nu wilde ik helemaal dat ze er zou zijn.
Binnen 30 minuten was ze er ,Pauline. Huilend op de wc troostte ze mij ,ik had zoveel pijn ,mijn hart was gebroken. Hoe moest ik dit doen en dragen. Een bevalling doen van een dood kindje.
Ik mocht een ruggenprik nog nooit had ik pijnbestrijding gehad ,het voelde nu als falen. Maar het deed te zeer …
5 cm ontsluiting en de ene na de andere wee kwam en ging. Mijn antistolling moest nog gemeten worden in het lab. Ik werd ondertussen klaargemaakt voor de prik. Maar ik voelde rosa naar beneden een paar minuten later glijden en kreeg persdrang.
Ik werd weer terug op bed gelegd en ik mocht gaan persen. Mijn vriend was er eindelijk gelukkig en alsof ik daar op wachtte begin ik te persen.
Mijn vriend wist nu pas wat er aan de hand was en werd ondertussen begeleid door verpleegkundige.
Na een aantal persweeën werd ons kleine meisje op mijn buik gelegd…
doodstil ..kun je haar nog reanimeren zei ik….of ze zal zo toch wel gaan huilen…ze was zo mooi, huidje zo gaaf, zoveel haartjes ,handjes ,voetjes ….zo compleet en helemaal af met 34 weken en 5 dagen.ik was zo trots op mijn prachtige babymeisje!
Rosa werd gewogen en gemeten ,2850 gram en 49 cm. Niets prematuur aan.een paar uur heeft ze bij mij gelegen op mijn borst .Mijn moeder en een paar vriendinnen waren in het ziekenhuis gekomen om rosa te bewonderen.
Weer een paar uur later werden er hand en voetafdrukjes gemaakt van rosa en mocht ik een plukje haar afknippen en in een speciaal doosje doen. Ondertussen werd de uitvaartondernemer gebeld en de kraamverzorgster .
Mijn hemel …Dit is toch je ergste nachtmerrie. Avonds mochten we rosa meenemen in de maxicosi.
Dezelfde avond stond de uitvaartondernemer een koeling onder haar bedje te zetten en deden mijn vriend en ik samen rosa in bad en kleedde we haar aan. Toen iedereen in bed lag heb ik rosa uit haar bedje gehaald en op de bank met haar gezeten. Heerlijk met haar geknuffeld en met mijn neus in haar haartjes…zo fijn….maar ze was een ijsklompje die gauw weer in haar bedje moest liggen op de koeling.
5 dagen later was de uitvaart, het was prachtig, de laatste dag heb ik rosa nog om mogen kleden en lag ze als een prinsesje in haar rietenmandje.
Eer werden prachtige foto’s getoond van mijn zwangerschapsshoot en van rosa. Samen hebben mijn vriend en ik ,rosa naar de laatste ruimte gebracht van het crematorium. Dat w ass zo zwaar maar dit wilde we zelf doen . zo ontroerend toen we terug kwamen, iedereen die er bij de uitvaart was, had een ballon in de hand en zo liepen mijn vriend en ik naar buiten toe met alle dierbaren achter ons
Nu 6 maanden later krijgen we weer grip op het leven en kan ik langzaam weer genieten van het leven.
ik bleek een placenta loslating te hebben gehad ,de bloeding had ik tussen de buikwand en de placants en dus geen bloedverlies daarom. Rosa is in een steeds diepere slaap gekomen en uiteindelijk is haar hartje gestopt de gynaecoloog zei ook dat ,al had ik binnen 15 minuten op de ok gelegen voor een spoedkeizersnede ,dan had ze het nog niet gehaald, of misschien wel maar was ze zwaar gehandicapt geweest. Rosa zou in 1 of 2 minuten al zijn overleden.
Lieve Rosa ,ons meisje ,Voor altijd in ons hart
Annette
‘Uit de 20-wekenecho bleek ons meisje te klein’, mama Lisa had een naar voorgevoel DEEL II
DEEL I nog niet gelezen!? Klik hier!
In de auto zei ik nog: “Laten ze het er maar uithalen, ik kan niet meer en wil eigenlijk ook niet meer”. Dus bij de uitslag van de suikertest en schildklier, die overigens goed waren, sprak ik letterlijk uit: “Ik ben zo bang dat de ze dood gaat in mij buik, ik voel mij echt niet goed!”. Ga maar liggen dan gaan we gelijk even kijken, werd er weer door een andere gynaecoloog gezegd (zo gaat dat blijkbaar…. je hebt steeds weer een ander waarbij je op controle komt). Op het beeldscherm zagen we een bewegelijke dame met hartslag. “Kijk, niets aan de hand. Het goed met jullie actieve dame. Als we ook maar iets van indicatie hebben dat het niet goed gaat of je baby in gevaar is nemen we je op, maar daar ziet het nu echt niet naar uit”. Voor het eerst waren we gerustgesteld. We kregen letterlijk en figuurlijk weer wat lucht. Het beklemmende, drukkende gevoel wat ons in de greep had nam iets af. Tot die donderdag 21 februari in diezelfde week nog. Ik stond die morgen op en zou naar een vriendin gaan met Cas. Ik voelde haar rond 7:00 normaal gesproken bewegen. Die ochtend voelde ik haar niet ’s morgens. Ik werd onrustig, maar ik was immers druk met spullen pakken en drukte dat gevoel weg. ’s Middags bracht ik Cas naar mijn moeder, want ik ging naar mijn diplomauitreiking. Het eerste wat mijn docent vroeg: “Hoe gaat het nu met jullie kinderen?”. Nou met Cas goed, maar met deze en wees nog naar mijn buik wat minder. Kort vertelde ik haar het verhaal. Eindelijk had ik na al die jaren mijn diploma in handen. Toch kreeg ik het gevoel van 100% blijdschap niet. De onrust bleef maar in mijn lijf. ’s Avonds bracht ik Cas naar bed en ging zelf ook liggen. De paniek kon ik nu niet meer weghouden. Ik had haar de hele dag niet gevoeld. Op mijn linker zij liggen, drukken op mijn buik, heen en weer rollen. Ergens werd ik een soort nijdig! “Kom op nou, dame!!!! Laat eens van je horen…..” Die nacht hebben we weer geen oog dicht gedaan. We twijfelden nog om te bellen naar het WKZ, maar nu weerhield iets mij. Ze zal wel slapen. We besloten de volgende ochtend te bellen als ik haar nog niet had gevoeld. De morgen van 22 februari 2019 brak aan. Ik belde direct het WKZ, want ik had nog geen beweging gevoeld. Aan de telefoon zei ik nog: “Misschien bel ik voor niets, maar ik ben er niet gerust op…”. Iets voor half 8 zaten we al in de auto en we zeiden nog tegen elkaar dat we het maar beter even konden laten checken. Deze mindfuck moest ophouden. De onzekerheid en angst was ons echt teveel nu. Dit keer konden we ons melden op de verlosafdeling. We moesten even plaats nemen in een zitje dat zich bevond tussen de verlosafdeling en de neonatale afdeling. Mijn blik viel direct op de neonatologie en ik kreeg gelijk de gedachte dat we daar vandaag wel eens terecht zouden kunnen komen. Na een dikke tien minuten die uren leken te duren, werden we opgehaald door Barbara. Zij nam ons weer mee naar beneden waar ik direct kon gaan liggen voor een echo. Mijn man nam onbewust-bewust plaats op een stoel waar hij het echo scherm niet kon zien. Barbara vroeg hem erbij, zodat hij het wel zou kunnen zien. Ik voelde de gel zich verspreiden en zag onrust in de blikken van mijn man en Barbara. Toen kwamen na een minuut de woorden van Barbara: “Ik kan geen hartslag meer vinden”. Deze ene zin had de hele toekomst die we voor ogen hadden weggemaaid. Ik krijste het uit van ongeloof, verdriet en pijn! Ik smeekte Barbara dat zij mijn meisje moest redden. Ze moest mij helpen. Maar ze kon niets meer. Mijn meisje, mijn kleine meisje was ons allemaal ontglipt.