Oke here it goes. Mijn eerste blog ooit!
Na een oproep in de stories van kids en kurken raakte ik geinspireerd om mijn verhaal als jonge moeder te vertellen.
Mijn leven was een grote chaos en een rollecoaster.
Ik hopte van relatie naar relatie, baan naar baan, huis naar huis ( ik ben de tel kwijt). Plannen en poetsen was voor losers, daar had ik geen tijd voor. Het liefste deed ik alles tegelijk en wilde de hele wereld zien en iedereen tevreden houden en als kers op de taart verloor ik mijn vader aan kanker en zo walste ik door van de kroeg naar de sportschool naar werk of school.
Tot ik bij mijn laatste nieuwe bijbaan mijn man leerde kennen. Hij prikte in no time dwars door me heen, al snel werden we goede vrienden. Hij liet mij inzien dat ik zo echt niet langer verder kon. Met zijn aanmoediging wisselde ik van studie en ging ik eindelijk echt iets voor mijzelf doen.
Na een half jaar verhuisde hij naar België, we hielden contact en wisten meteen dat we eigenlijk smoorverliefd waren. Een halfjaar lang pendelden we beide op en neer tot hij besloot terug te komen naar Nederland. We gingen op huizenjacht en vonden een maisonnette met twee slaapkamers.
En je raad het misschien al, op de avond dat we mijn laatste dozen aan het inpakken waren deed ik een zwangerschapstest. Ik was namelijk al een tijdje niet fit en mijn man plaagde mij daar nogal mee. Ik slikte de pil en mijn cyclus was desondanks altijd al erg onregelmatig. Het was bijna carnaval dus ik wilde een zwangerschap voor de zekerheid uitsluiten. Maar toen ineens twee roze streepjes!!!
We hadden zoveel plannen, hard werken, veel cursussen, festivals en verre reizen.
Stiekem sloeg de paniek een beetje toe, want daar sta je dan 20 jaar oud, geen rijbewijs, nauwelijks spaargeld, geen diploma en net een nieuwe studie en een giga studieschuld. Desondanks besloten we heel nuchter om het er na de verhuizing over te hebben.
Ondertussen maakte ik een afspraak bij mijn huisarts en die verwees mij door naar de verloskundige. Ik wist niets van baby’s. ik had geen idee, durfde ze zelfs niet eens vast te houden.
Alles zag er gelukkig goed uit en ik bleek 7 weken zwanger.
Snel vertelden wij het aan onze ouders die geheel tegen de verwachtingen in super positief en supportive reageerde. Dat was echt een pak van ons hart. Toen wisten we het zeker, we gingen het doen samen stap voor stap, een hoop cursussen en lezen. Mijn man had een vaste fulltime baan en ik nog studiefinanciering en ik werkte nog steeds in het restaurant waar ik mijn man had leren kennen.
Op de housewarming vertelden wij het onze dierbaarste vrienden. Stiekem waren ze erg bezorgd en ze schrokken zich rot, maar gelukkig stonden ze wel echt voor ons klaar.
Behalve extreme vermoeidheid en slappe bekken en gewrichten waardoor ik al met mijn 30 weken met verlof ging. Ging de zwangerschap fantastisch, ik had een mooi klein buikje aan de voorkant en ik was helemaal niet misselijk. Na weken oefenweekend werd onze prachtige gezonde dochter binnen een paar uur geboren.
Ik twijfelde erg over borstvoeding en ik wilde vooral mezelf blijven en dat er niet teveel veranderde.
Yeah right….. Ik was opslag verliefd, ik kreeg verschrikkelijke nesteldrang (die is ook nooit meer overgegaan, ik ben een echte poetstornado tegenwoordig bah haha).
Alleen ons lieve prinsesje viel steeds in slaap en ik ging kapot van de pijn tijdens het voeden en kolven, dus uiteindelijk toch maar op flesvoeding overgestapt. In no time was ik back in shape en voelde mij super fit alsof ik de hele wereld aankon.
We zaten op een roze wolkje. Alleen mijn man wilde dichter bij zijn ouders wonen en eigenlijk droomde we over een huis met een tuin. Geheel tegen onze verwachtingen in lukte het ons om een hypotheek te krijgen en kochten we een leuke rijtjeswoning. Instap klaar voor het eerste jaar in ieder geval.
Inmiddels woonde we hier alweer een half jaar en was onze dochter jarig ! Ze werd 1.
Vanaf het eerste moment dat we kozen voor onze dochter wisten we meteen, als het financieel en fysiek haalbaar is dan komt er een broertje of zusje. Ik vind enigskind zijn verschrikkelijk en mijn man is gek op zijn zus. Het was hard werken maar we zaten op een roze wolkje en een maand na mijn dochters verjaardag was ik zwanger van een knap klein mannetje!
Weer last van mijn bekken, ook weer zo moe en ook nog eens misselijk! Daarnaast was onze dochter erg veel ziek en niemand kon vinden waar het aan lag. We waren uitgeput en het werd ons teveel. Gelukkig zag de arbo arts dit al snel en ik had al heel vroeg mijn verlof.
Dit was echt een verademing, mijn schoonmoeder was veel in huis en een maand voor mijn bevalling kreeg onze dochter buisjes en werden haar neusamandelen verwijderd. Wij hadden ons drukke blije meisje weer terug. Wat een verademing, weer ging de bevalling fantastisch en onze zoon groeide als kool. Wat wil je nog meer zou je denken. Alleen bleek dit keer het herstel wat moeizamer, ik had veel bloedverlies, buikpijn, duizelig en was suf moe en depri. Ik kreeg meerdere echoes en daar was niets op te vinden. Ik ging naar een neuroloog, internist, psycholoog. Ook zij konden geen duidelijke oorzaak vinden. Ik probeerde zo’n beetje alles in de anti-conceptie range en probeerde twee keer een hormoonkuurtje. Niets leek te helpen. Daarbij een hoop stress zowel financieel als emotioneel want ik moest en zou mijn rijbewijs halen (wat ik doodeng vond).
Inmiddels stond ook onze relatie door alle chaos flink op spanning. Mijn man ging cursussen volgen en ik zocht een baan dichter bij huis met minder fysieke belasting en minder verantwoordelijkheid. Uiteindelijk ben ik ook dezelfde trainingen gaan volgen en ben ik aan het leren om tevreden en trots te zijn met wat ik heb (bereikt) ook al was het niet wat ik een paar jaar terug voor ogen had. Daarnaast om te accepteren dat ik nou eenmaal niet alles tegelijk kan en rust nodig heb.
Nu een nieuwe huisarts, opnieuw aan de pil in combi met lactase tabletten (die helpen de lactose te verteren die in de pil zit). Een strikt dieet zonder verdere lactose, minder suiker, minder koolhydraten en zo min mogelijk gluten. Langzaam aan voel ik weer wat energie terug komen en de klachten afglijden.
Ik wil weer gaan sporten, en misschien wel gaan dansen en een kleine uitdaging voor mijzelf gaan zoeken.
Misschien allemaal toch wel een beetje veel in zo’n korte tijd, maar natuurlijk nog wel een beetje te trots om dat toe te geven.
Na alle ups en downs en de trainingen heb ik geleerd hoe belangrijk rust regelmaat balans en timing/planning is. Ik heb geleerd nee te zeggen en mijn grenzen aan te geven en samen met onze kinderen leren we wie we zijn als mens en als ouders.
Wat ik vaak vergeet is dat we in die vijf jaar (ho wacht serieus 5 jaar alweer?!) meer hebben bereikt dan dat wij hadden durven dromen toen we die laatste dozen aan het inpakken waren.
We zijn weer echt gelukkig met zijn vieren en dromen zelfs heel misschien over een 3e wolkje in de verre verre toekomst.
Want ook al kan ik niemand aanraden om ongepland halsoverkop in een baby/zwangerschap te duiken en al helemaal niet op zo’n jonge leeftijd als je nog zoveel te doen en te regelen en te leren hebt voor jezelf, is dat dan toch wel weer een heel fijn voordeel. Je hebt met een beetje geluk ook nog zoveel tijd te gaan en kan ik mijn kinderen ook ‘oud’ zien worden.
Ik heb zoveel geleerd van mijn kinderen en mijn zwangerschappen, zij hebben mij echt gevormd tot wie ik nu ben. Ik zou mij geen leven meer zonder kunnen en willen voorstellen en het heeft op de lange duur de relatie met mijn man zoveel sterker gemaakt. Maar voor nu word het eerst tijd om te ontdekken wat ik eigenlijk wil en kan.
Om eerlijk te zijn deze blog voor jullie schrijven was erg leuk dus wie weet volgt er nog wel meer! Want we hebben nog zoveel plannen. Kinderen of geen kinderen die reizen gaan er komen en wie weet toch ooit die eigen business en die verbouwing.
