Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

uitelkaar

Aan mijn man, de papa van de kids: “Ik heb het gevoel dat ik je niet meer ken…”

Ik word wakker en ik kijk naast me. Jij ligt daar. Als ik naar je kijk voel ik boosheid en tegelijkertijd voel je ook als een vreemde. Ik heb het gevoel dat ik je niet meer ken. We hebben gisteravond weer woorden gehad en dat gebeurt het laatste half jaar eigenlijk regelmatig. En dat doet pijn.

We kennen elkaar eigenlijk al 15 jaar. En het was vanaf het begin wel duidelijk dat we misschien wel meer verschillen dan overeenkomsten hadden, maar we vonden een manier om daar mee om te gaan. Jij was de losbol die overal de lol van inzag. En ik was de serieuze die niet zomaar uit de band zou springen. We leerden van elkaar. Ik leerde om wat meer de lol van dingen in te zien en jij leerde om de dingen soms wat serieuzer te nemen. Het enige waar we elkaar maar niet in konden vinden was housemuziek. Jij kon daar helemaal in opgaan, maar ik vond het een monotoon gedreun. Dus na een paar keer samen naar een feest te zijn gegaan kwamen we erachter dat we dit beter apart konden doen. Dus jij ging met je maatjes naar feesten en vertelde in geuren en kleuren alle avonturen die jullie beleefden. Ik ging met mijn vriendinnen naar concerten en vertelde jou over onze avonden. Dat was goed zo.

En toen werd je, als eerste van je vriendenclub, vader. Het feesten kwam op een iets lager pitje te staan, maar als het gebeurde deed je dat nog steeds met je maatjes. Nu zijn onze kinderen wat ouder, en al je vrienden zitten in de luiers. Dus zij kunnen/willen nu niet zo vaak met je mee, terwijl jij graag weer vaker de hort op wil.

En dus vond je nieuwe vrienden. Vrienden die in het weekend soms keihard gaan. En de grenzen opzoeken, dat is nou precies wat je mooi vindt. Ontsnappen aan de sleur en verplichtingen van alle dag noem je het. Deze keer niet alleen met een pilletje, maar er kwam meer op tafel.

Ik trek het niet. Ik trek het niet dat je met praktisch vreemden voor mij ontsnapt aan het leven wat wij samen hebben. Ik trek het niet dat je steeds meer wil experimenteren met drugs. Ik voel alsof je twee levens hebt en je me buitensluit. En ik trek het niet dat je het leven veel leuker vindt met je nieuwe vrienden dan met mij. Dat maakt me verdrietig.

De laatste maanden is dit het onderwerp van onze ruzies. De bom barstte voor mij eigenlijk toen ik een weekendje weg was met mijn vriendinnen en jij de hele nacht bent uit geweest met twee van je nieuwe vriendinnen en het voor me geheim hield. De kinderen sliepen bij oma en je kwam pas de volgende ochtend een uur of 10 thuis. Je vertelde het me het pas een tijd later. Ik heb je al die jaren eigenlijk altijd blindelings vertrouwd, maar dit zorgde voor een scheur in mijn vertrouwen en dat voelt niet goed.

Een tweede scheur ontstond rond oud en nieuw, toen je in de ochtend thuiskwam terwijl ik met de kids aan het ontbijt zat. De kinderen vroegen aan je waarom je er zo gek uitzag en ik stond op het punt naar werk te gaan. Wat een gênante toestand was dat.

Sindsdien is dit alles een terugkerend onderwerp in onze ruzies. Ik heb op verschillende manieren geprobeerd uit te leggen wat ik voel. Dat mijn vertrouwen is beschadigd, dat het pijn doet dat je wilt ontsnappen aan het leven wat ik met je deel, dat je steeds meer de hort op wil en steeds meer wilt experimenteren met drugs. En dat je dat alles doet met mensen die ik amper ken. Je snapt me niet en hoort me alleen maar zeggen dat je niet meer weg mag. Maar dat is het niet. Wanneer ik het nog een keer probeer uit te leggen is je reactie: “Yolo, je moet niet zeuren.” of “Je bent jaloers.”

Ik heb overwogen om weg te gaan. Maar ik wil niet zomaar opgeven. We hebben zoveel meegemaakt, dit kunnen we toch oplossen? We hebben een tijdje geleden een paar afspraken gemaakt. We gaan weer een keer samen naar een festival en ik heb zelfs een paar weken geleden een pil genomen om te voelen wat het met je doet om je beter te begrijpen. Maar de bal ligt nu bij jou. Jij moet nu een balans vinden tussen je twee werelden en het vertrouwen herstellen. Of ben ik nou toch aan het zeuren?

Het festivalseizoen is weer begonnen. Wie weet of het ons dit jaar weer dichter naar elkaar brengt of juist verder van elkaar af. De tijd zal het leren.

Deze vader verliet zijn vrouw in de kraamweek…

8 jaar, dat klinkt lang hé? 

Geloof me, als je die 8 jaar deelt met iemand waar van je bent overtuigd; já! Dit is hem, hier wordt ik oud mee, met vele ups en downs maar we redden het… en het valt allemaal zo in duigen, dan duren 8 jaar ineens heel lang. 

Het was vorig jaar september, toen we het over de volgende stap hadden, een kindje. Stoppen met de pil, en we zien het wel. Eigenlijk wouden we eerst graag verhuizen omdat we in een klein huisje woonde. Hier gingen we dan ook rustig naar kijken… totdat ik mij eind november niet goed voelde, heel moe, beroerd. Ik moest die ochtend naar de fysio, en eenmaal wachtend daar schoot er door mijn hoofd heel ver weg; zwangerschapstest. Deze had ik niet thuis liggen. Wat dat betreft ben ik daar niet zo voorbereid in. Ik had lekker mijn rug los gegooid en besloot naar de kruidvat te rijden: die 2 voor €5,- zijn super goed. Zo gezegd zo gehaald. Eenmaal thuis ging ik naar de wc, met mijn zwangerschapstest. Mijn toenmalige vriend had een week vakantie dus hij was ook thuis. Ik heb gewacht op de wc, en toen de test eenmaal zijn tijd had gehad zag ik het; 2 streepjes. Ik heb gelijk mijn vriend geroepen; en gezegd schat dit meen je niet! Ik ben zwanger! Nooit verwacht dat dat zo snel zal gaan. Het moest flink op ons inwerken, vooral bij mijn vriend toendertijd. Die dag heb ik gelijk de verloskundige gebeld, en zijn wij naar mijn schoonouders en ouders gereden om het grote blije nieuws te vertellen. 

Weken gingen voorbij, vaak een afspraak bij de verloskundige, of bij de cursus samen bevallen die ik en mijn vriend volgde voor mijn eigen gerustheid en iets voorbereidend te werk kunnen gaan dan zonder een goede pufcursus. Mijn vriend keek hier sowieso altijd negatief tegen aan, hij deed het voor mij en dat was het. Dat was hetzelfde als met de echo’s, ook dat was meer een verplicht iets in zijn ogen. Oh, en dat hele samen 9 maanden zwanger zijn valt ook wel vies tegen, van de vrouw wordt alles verwacht, maar de man daarin tegen kan nog steeds naar nachtfestivals/ dagfestivals, biertjes drinken fulltime werken en daarna snel je eten naar binnen werken en door naar de sportschool , douchen en de bank op. Mijn dag bestond meer uit liggen ivm bekkeninstabiliteit en de huisvrouw uithangen, leven naar het moment dat mijn vriend weer thuis kwam en hup, weg was je weer. Want geloof me, de muren komen op je af. Maar die 9 maanden zwanger hé schat, dat doen we samen. Yeah right schat! 

Ik struglde elke dag wel met mijn hormonen, ik was een onuitstaanbaar kreng. Leven met mij tijdens een zwangerschap, hm ik raad het je niet aan. Maar hé, het is zo bijzonder. En ze zeggen vaak iets waar je doorheen moet. Ik wist niet dat die hormonen je zo over konden nemen… pff. 

Tijdens de zwangerschap, stelde ik voor om nog leuke dingen te gaan doen met zijn 2en. Helaas moest dit altijd van mij komen. Hij vond het sparen belangrijker en de toekomst, en dat was het ook zeker wel, maar achteraf lijkt het wel uitgedacht.. we zijn een weekend naar valkenburg geweest; hij heeft daar meerdere malen benoemd dat hij het lastig vind om leuke dingen te doen met iemand die hem zo afsnauwt en niet leuk voor je is; begrijpelijk. Dat heeft hij trouwens niet alleen in valkenburg benoemd, maar de hele zwangerschap door. Ik vond dit moeilijk om te horen en ik wist ook niet zo goed wat te doen, ik dacht met tijd, heel veel tijd zal het vast allemaal beter worden. 

Ik leefde naar de bevalling toe en dacht; dan wordt het vast beter. Na een hele heftige lange pijnlijke bevalling was hij daar dan op 10 september 2018 om 7:10 onze zoon. Ik moest echt wel even wennen en schakelen en ik vond het ontzettend spannend maar wat was ik blij. Zelfs met me 10 hechtingen die ze achterlieten, het was het waard. 

We hadden een top kraamverzorgster! Echt zo’n lieverd! Ik had het zwaar, met de nachten, het nieuwe, maar oh wat was ik verliefd. Helaas had ik het idee dat ik vrij weinig van mijn vriend terugkreeg. Mijn vriend was ook veel weg, met zijn broer. Eigenlijk altijd met zijn broer. 

Mijn vriend had 4 weken vrij opgenomen; en wat was hij gek op onze zoon, maar ik voelde niet meer op mij. Ergens heb ik me ook zo gebruikt gevoeld. Ik moest alles zelf doen, vanaf dag 1 alweer. Ik voelde me zo alleen, zelfs mijn schoonfamilie keerde zich tegen mij omdat; mijn schoonmoeder het idee had dat mijn familie meer aanwezig was, en dat ze onze zoon nooit mochten vasthouden, zoveel jaloezie hadden ze in hun zitten en dit kwam mijn schoonmoeder mij vertellen toen ik net 3 weken bevallen was. En mijn vriend? Koos partij voor haar en heeft mij en onze zoon keihard laten zitten. En vanaf dat moment ging het bergafwaarts, als ik al praatte of iets zei kreeg ik al een vieze afkeurende blik. Ik heb hem meerdere malen verteld dat hij nu echt moet gaan vechten en er wat voor moet gaan doen, dat hij anders beter ons kon laten aangezien we 0 liefde voelde. 

Tot op een zondag… 

ik een verjaardag had van een vriendin van mij met haar zoontje & hij niet mee ging omdat hij het te ongemakkelijk vond. 

Ik had het daar leuk op de verjaardag maar voelde me ergens ook enorm eenzaam. Eenmaal naar huis belde ik mijn vriend wat hij wou eten (standaard ritueel) hij zei dat hij in harderwijk zat met zijn familie op het terras een soort familie uitje maar dan zonder kleinzoon en schoondochter. Toen kreeg ik zo’n klap dat ik hem heb opgebeld en verteld dat ik hem mis en wil dat hij er voor mij/ons is en dat ik met hem wil zijn, en als die het allemaal niet belangrijk vond; hij beter weg kon gaan. Dat bleek voor hem de juiste oplossing: weggaan. Hij pakte zijn spullen en was weg, nu ziet hij zijn zoon 1keer in de week op de zaterdag. Dit wordt opgebouwd naar meer en langer. 

Ik was toen dit allemaal gebeurde net 4 weken mama. Mijn zoon zal dus nooit beter weten.   

Dit vind ik sneu; maar mijn ex noemt het als wat niet weet wat niet deert en straks krijgt hij een bonus papa en mama erbij. Mijn ex is al veel verder in het hele proces hoor.. maar dat had ik al wel door tijdens mijn zwangerschap.

Nu hebben we het zelf goed geregeld. Maar, zijn er bij mij nog veel onbeantwoorde vragen. Ondanks alles ben ik dolgelukkig met mijn zoon en geniet ik enorm van ons leven met zijn tweeën.

Verliefd, verloofd, kindje en uit elkaar

Nooit weet je of je het wel goed doet. In heel het moederschap krijg je constant te maken met een mix van extreme gevoelens. Liefde, geluk, schuldgevoel, angst, alles komt voorbij. In plaats van een handleiding komt er alleen een hoop troep achter je kind aan uit je lichaam en waar je dacht dat de vrouwen om je heen die al moeder zijn het vást wel weten, blijkt dat zij ook maar wat doen. 

 

 

 

 

Je had het kunnen weten. Het is niet alleen zo in het moederschap, maar in het hele leven. Iedereen heeft zijn eigen manier, zoekt zijn eigen geluk of doel in het leven en we staan allemaal voor dezelfde keuzes in het leven en niemand kan jou zeggen welke keuze de juiste is. De keuze die ik heb moeten maken, had flinke gevolgen. Niet alleen voor mij, maar juist ook voor mijn dochter. Zodra je moeder wordt, is het net alsof je in tweeën wordt gedeeld. En dat tweede deel is een ongeleid projectiel wat jij de juiste normen en waarden dient mee te geven, alles nog moet leren in en over het leven en waar je alles, maar dan ook alles voor over hebt. Nog nooit maakte iets mij zo zeker in het leven en tegelijk zo onzeker als het moederschap.