Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

verjaardag

Mijn dochter wordt bijna één en ik heb nog geen feestthema bedacht

Een vriendin vraagt me welk thema ik heb gekozen voor Sophie haar eerste verjaardag. Een ander vraagt of de echte uitnodiging per post nog volgt, een appje met de datum en tijd wanneer we het vieren was blijkbaar niet genoeg. Weer iemand anders vertelt me dat op de eerste verjaardag van haar zoon 75 mensen zijn uitgenodigd. Waar ik de cakesmash heb geboekt? Wat voor taart ik heb besteld? Of ik al een digitaal lijstje heb gemaakt? Zijn jullie écht op vakantie op haar verjaardag? Hoe dan? 

Eigenlijk heb ik helemaal geen tijd om deze blog te schrijven, want zoals jullie kunnen lezen hoor ik heel druk bezig te zijn met alle voorbereidingen voor Sophie haar eerste verjaardag. Dit is over exact één maand en twee dagen. Oké opgebiecht, haar digitale verlanglijstje heb ik allang gemaakt. In mei denk ik. Maar dat is simpel en ook nog eens leuk om te doen. Online shoppen ben ik namelijk erg goed in. Alleen het idee dat Sophie het (misschien) pas eind juli zou krijgen vond ik vreselijk. Alles op haar lijstje is zo leuk, dat ze het nu moet hebben. Maar goed, geduld Esmée, geduld. Mocht je dit nog niet weten, kinderverjaardagen gaan samen met digitale lijstjes. Zo eentje waar je dan cadeaus van “afstreept” als je het hebt gekocht. Toen ik dat zes jaar geleden voor het eerst meemaakte bij de verjaardagen van mijn neefjes vond ik het maar raar. Ik bepaal zelf wel wat voor cadeau ik koop. Eigenlijk is het best wel handig. Je krijgt cadeaus die je kiddo nog niet heeft, die je leuk vindt en je voorkomt cadeaus waar je niet op zit te wachten (ik geef nog steeds regelmatig cadeaus die niet op de lijst staan, want.. ik bedenk gewoon leukere cadeaus duh).

De verjaardagen van mijn kids bezorgden mij extra grijze haren, klotsende oksels, een zweetreet en een nacht doorhalen

Kinderverjaardagen; you hate them or you love them. Volgens mij kun je de ouders ook in 2 soorten teams verdelen; team ‘we zien wel hoe de dag loopt’ en team ‘draaiboek case XXX versie 4.0, moodboard in losse katern’

Ik behoor dus steevast tot dat laatste kamp. Tot ergernis van mezelf en partner. Aangezien ik mega perfectionistisch ben is het altijd stress to the max in de aanloop naar het verjaardagsfeestje. Ik maak mij druk om de meest onzinnige klusjes, vraag nog net niet of de buren hun voortuin óók onkruid vrij willen maken. Ik ben blij dat ik soms door mijn vriend met beide benen op de grond wordt gezet, heb dat echt nodig. Door hem voeg ik gelukkig nog een kleine dosis nonchalance toe aan iets wat lijkt op een nauwkeurig uitgezette militaire missie dat DE KINDERVERJAARDAG wordt genoemd.

Waar onze ouders vroeger nog wegkwamen met een wazige fototaart van de Hema en wat uitdeelzakjes Croky chips, ligt de lat tegenwoordig een stukje hoger. De taart moet minstens 3 laags zijn, volledig in een peuterthema gedecoreerd en als het even kan ook nog natuurlijk gezoet. En die uitdeelzakjes chips? Way to standaard! De hapjes en drankjes worden deze dag aangeboden door de  plaatselijke caterservice. O en kinderen, vergeet ook de goody bag niet die na afloop mee naar huis mag! In mijn kindertijd vermaakte wij onszelf nog met verstoppertje of hutten bouwen tussen de schone was op zolder, tegenwoordig staat er een mega springkasteel voor het huis. Alsof de kids nog niet genoeg stuiteren na zo’n middag…

Op de peuterspeelzaal kom je niet meer weg met een hartige fruitstick anno 1995, zorgvuldig opgebouwd met ananas uit blik, smaakloze kaas  en muffige knakworstjes. Man, ik vond dit altijd zo vre-se-lijk smerig! Nee, nu hoor je pas echt bij de ‘harde kern’ als je een traktatie hebt dat én ingrediënten op natuurlijke basis heeft (lees vooral: GEEN suikers) én een duurzaam karakter, én een leuke fun factor. Lang leve Pinterest. 

Dan de uitnodigingen. Vroeger belde je moeder gewoon de hele kennis-en familiekring met behulp van het adressenboekje naast de vaste telefoon. Zorgvuldig werd direct genoteerd wie er wel en niet aanwezig konden zijn. Tegenwoordig maken wij de uitnodiging online, compleet voorzien van een mega foto waar de jarige spruit breed lachend op staat. Doe maar hoogglans A5 formaat, wel zo origineel. Alsof iedereen jouw kaart op de koelkast hangt… Nee dus.

Wáárom lijken wij het ieder jaar steeds gekker te willen maken; is dit een drang om onszelf te bewijzen? Maken wij het onszelf expres nét iets te moeilijk? Of is deze prestatiedrang puur naar de buitenwereld gericht? Want hé, we delen natuurlijk wel de hele dag door foto’s van het perfecte feest op insta! Bewust of onbewust leggen we de lat voor alle ouders enorm hoog.  En ik heb gemerkt, deed er zelf keihard aan mee.

Over 3 weken vieren wij Mats zijn derde verjaardag. Dit houdt in dat wij al 2 verjaardagen achter de rug hebben. 2 verjaardagen waarbij Mats niet de enige was die een jaartje ouder werd. Zijn feestjes bezorgde mij steevast extra grijze haren, klotsende oksels plus zweetreet en een nacht doorhalen omdat de taart nog niet af was. Dit keer ga ik het anders doen. De lat minder hoog te leggen, minder perfectionistisch te zijn.

Waarbij wij op de eerste verjaardag nog een volledig Grieks barbecue buffet hebben verzorgd, zijn we vorig jaar iets ingedampt met een simpelere rijsttafel. Zonder dat de wereld verging. Zonder dat er vrienden boos wegliepen. Dit jaar zakken we nog iets af naar een lunch met lekker belegde broodjes. Stapje voor stapje, dan valt het vast niet op.

Ik dacht aan een soort van less is more thema, maar die vlaggetjes en ballonnen hebben ze niet in de feestwinkel.

Bevallingsverhaal: “Krijg ik serieus op mijn verjaardag het allergrootste cadeau ooit?! Het zal toch niet?!”

Het was mijn lievelingsdag, 8 november, de dag dat ik 27 kaarsjes mocht uitblazen. We begonnen de dag met een 3D-echo van mijn kleine jongen. Ik ben 29 weken zwanger en vorige week wilde Matteo zich niet laten zien, omdat hij met zijn hoofdje heel laag lag. Wij konden alleen zijn lippen en een stukje van zijn neus zien. Voordat wij naar de echo gingen had ik Matteo nog even toegesproken en gezegd dat het mijn allermooiste cadeau zou zijn als hij zich vandaag liet zien! Ik ging vol goede moed naar mijn tweede poging om mijn kleine jongen te zien. Helaas, Matteo lag nog steeds te diep met zijn hoofdje, zelfs na een paar jumping-jacks zagen wij niet anders dan zijn prachtige mondje. Zijn vader Enrico en ik zijn allebei heel erg koppig dus Matteo moet dat ook zijn. Hij lag lekker warm en had er gewoon geen zin in. Jammer, nu zouden we nog tien weken moeten wachten voordat we hem konden zien. Maar goed, ik was nog steeds jarig en liet dit niet mijn dag verpesten. Het kon nou eenmaal gebeuren. ‘s Middags gingen Enrico en ik winkelen in Amstelveen. Ik merkte dat mijn rug moe was en pijn deed. Ik had bekkeninstabiliteit en veel gelopen dus ik dacht dat het daarmee te maken had. De pijn werd steeds erger, maar ik ben van mijzelf heel positief dus ik bleef rustig en besloot om even ergens wat te gaan drinken. We hebben nog een uurtje gelopen en ik wilde perse met mijn zwangere buik op de foto. Niet wetende dat dit de laatste foto van mij is waarop ik nog lachend, nietsvermoedend en gelukkig zwanger ben!

Vanaf de bevalling heb ik nu precies een jaar PTSS

Om te beginnen met een veel gestelde vraag, hoe is het nu met je? Nou om heel eerlijk te zijn, ik heb goede dagen met intens gelukkige momentjes. Maar ook heb ik dagen waarop de ene trigger na de andere komt, en ik geen grip meer op de PTSS heb, maar het mij in zijn greep houd. En dat laatste is iets waar ik zo mee worstel. Ik wil na een jaar zo graag kunnen zeggen; joh het gaat best oké met mij. Ik heb meer goede dagen dan slechte. Maar helaas is niets minder waar. Misschien komt het ook wel omdat ik nog steeds enorm veel zorgen om Jake heb. We af en aan opnames en ziekenhuisbezoeken hebben met onze kleine vechter. Het is gewoon nog niet klaar met alles. En ik kan helaas nog niet zeggen dat ik een super gezond kindje heb. Vrolijk is hij wel. En jeetje zeg, wat doet mij dat goed.  

Terugkomend op het feit dat de PTSS mij in zijn greep houdt. Hoe zie je dat dan voor je? Nou simpelweg oké aan een dag beginnen, en vervolgens gebeurd er out of the fucking blue iets en ben ik volledig van slag. Om maar een voorbeeld te geven. Ik scrol door mijn Instagram foto’s en hoppa weer een foto van een beademde Jake. Moet ik dan maar alles verbergen en nooit meer onder ogen durven komen?  Totaal niet! Ik ben sinds we niet zwanger konden worden en we het hele traject in gingen altijd eerlijk geweest. Over alles. Juist door dat te doen, houd je het toegankelijk voor je omgeving. Maar dat terzijde dat komt zo nog aan bod. Ik heb juist geleerd met alle ontelbare EMDR sessies om je angsten en verdriet onder ogen te komen. De lading te dekken en er op een ‘ontspannen’ manier naar te kijken. Het beeld, foto of herinnering aan te kunnen. En dat kan ik op zich ook wel. Alleen lang niet altijd. Vraag mezelf oprecht af of ik genoeg  EMDR gehad heb, of het wel goed genoeg gewerkt heeft, of dat dit iets is wat ‘bij mij hoort’ voor de rest van mijn leven. Ik probeer hier momenteel vorm aan te geven. Omgaan met de triggers die mij terughalen naar die traumatische momenten. Omgaan met enorme woede uitbarsting met zinloze aanleidingen. Ik wil dat ik grip heb op die situaties. Alleen het lukt mij gewoon (nog) niet. Ik beleef vreselijk angstige en verdrietige momenten op zo’n intense manier. Door gewoon alleen al naar hem te kijken en ik die zelfde oogjes zie die mij voor het eerst aankeken nadat zijn beademing gestopt was. Door met hem te douchen, god wat een moment is dat elke keer. Doodsbang dat hij valt. Gelukkig doet Gino dit meer dan ik. Maar dat huid op huid contact is elke keer nog wel een ding hoor. Daardoor vermijd ik het eigenlijk. Of als hij eet. Veel te gulzig is, en zich weer verslikt. Dit gebeurd helaas dagelijks, en dat helpt absoluut niet mee. Maar ik moet wel. Ik schuif het al zo vaak af op Gino. Maar ook hij is binnenkort weer een maand op oefening en dan moet ik wel. Ik had zo gehoopt dat dit alles na een jaar toch wel beter te handelen was.

Door het afgelopen jaar ben ik zoveel gevoeliger geworden. Kijk dat ik een emotionele doos ben is niets nieuws, dat was ik voorheen ook. Ik jankte al als ik een zielige reclame op tv zag. Maar ik heb een soort extra heftig empathisch vermogen cadeau gekregen waar ik mezelf zo mee kwel. Verhalen en emoties van anderen komen te sterk binnen. Kunnen mij enorm van slag brengen. Verhalen van andere te vroeg geboren kindjes, heftige bevallingen of andere dingen. Ik kan het niet meer zo 1, 2, 3 loslaten. Op m’n werk, als we bij een patiënt kanker ontdekken, schiet ik soms vol. Ik heb echt moeite mijn professionele rol te behouden. Terwijl we daarvoor een gezellig gesprek hebben gehad over een bijna pensionering. En ineens zo’n uitslag. Het vreet aan mij. Als een spons neem ik alles in mij op. En dit werkt door in mijn stemming van die dag. En gek genoeg als die stemming dan al, noem het voor het gemak emotioneel instabiel is, komen de triggers alleen maar sneller. Ik ben dan ineens zo veel vatbaarder. Een vraag van een collega hoe het met de gezondheid van Jake gaat, ik breek letterlijk in tweeën. Het ene moment jank ik alles bij elkaar. En het andere moment probeer ik zo sterk te blijven en alles in te houden dat het er later uitkomt. Meestal in de auto van werk naar huis. Ben ik dan niet meer geschikt als verpleegkundige ? Omdat ik er meer last van heb dan dat het mij energie oplevert? Ik word er maar onzeker door. De dag er na kan het trouwens ineens weer een goede dag zijn en krijg ik wel positieve energie van  mijn werk. Dat maakt het alleen maar verwarrend voor mezelf. Een collega zei zelfs, zou je niet tijdelijk stoppen met je werk? Elke keer een ziek kind en ziekenhuis opnames. Ging het maar zo makkelijk.

En dan die omgeving waar ik het over had. Ik kaart het zo vaak aan als voorbeeld. Als je een gebroken arm of been hebt, weet iedereen dat je zoveel weken in het gips zit. Dat je daarna moet herstellen, maar als het goed is, je er weer bovenop komt. Maar hoe zit dat dan met psychisch lijden? Wie zegt wanneer je er van af bent. Of het ooit beter wordt? En hoe je er precies mee om moet gaan? Door open en eerlijk over alles te zijn krijg je soms ook ongevraagd een hele shitload aan ‘goedbedoeld advies’ over mij heen. Lief, en oprecht. Maar weetje wat het is met een traumatische ervaring,  je hebt het in je eentje beleefd. En als je het er dan over hebt of foto’s laat zien. Is het soms voor de ander te heftig. Wordt er gezegd, jeetje dat zou ik echt niet aankunnen hoor. Lieve schatten, dat kon ik ook niet. Maar we moesten toch ook? Een goedbedoelde tip voor als je iemand met PTSS kent; vraag er juist naar! Wat beleef je op angstige momenten. Wat kan ik er aan doen om je te helpen? Of simpelweg, wat leid je positief af? En hoe kan ik het enigszins verlichten? Overnemen hoeft niet. Dat gun ik mijn ergste vijand niet eens. Niet dat ik die heb, maar voor het idee. Erover praten kan zo helpen. Ik heb inmiddels heel wat mama’s en lieve instavriendinnen ontmoet waar ik dagelijks contact mee heb. Die worstelen met hetzelfde probleem. Herkenning en erkenning kan zo helpen. Je hoeft je er echt niet voor te schamen. Dat doe ik ook niet(meer). Het is ten slotte ook maar iets wat je overkomen is. Je hebt er nooit om gevraagd. Het was er, en nu moet je er mee leren dealen.

Als je gelukkig voelen niet vanzelfsprekend is beleef je de momenten dat je het wel ervaart zoveel intenser. Ik kan van de kleine geluksmomentjes zo veel meer genieten. Met Jake naar de kinderboerderij, ook al vind ik dat het daar stinkt, de lach op zijn gezicht als ik een kip nadoe. Die momenten. Maken mijn dag. Een fijne dag als gezin. Het kan soms zo binnenkomen. En ja, dan jank ik weer van geluk. Haha, en ik maar denken dat die tranen van mij toch wel een keer op zouden zijn. Misschien wel een positieve wending aan een levenslang gevecht tegen de trauma’s. Ik probeer het soms maar zo te bekijken. Het komt wel goed hoor. Ooit. En anders vind ik vanzelf wel een manier om hier mee om te gaan.

Liefs Lisa