verliefd

Donderdag 19u. Ik ben 32 weken zwanger.  Ineens voel ik me heel lastig en krijg ik last van krampen. Die nacht slaap ik ook heel onrustig.

Vrijdag 10u. Nog steeds last van krampen alsof ik mijn menstruatie ga krijgen. Dit kunnen  toch geen weeën zijn? Dat zou ik toch wel voelen/weten?  

Vrijdag 13u. Ik besluit om naar het ziekenhuis te gaan. Na een half uurtje aan de monitor  blijkt dat ik dus wel weeën heb. Ik krijg 2 remmers toe gediend en een spuit voor longrijping. De vroedvrouw zegt dat we het waarschijnlijk nog even gaan kunnen tegenhouden.  

Vrijdag 14u. Mijn water breekt. Ineens blijkt dat het toch wel eens voor vandaag zou kunnen zijn. Ik weet niet wat me over komt. Ik kan het allemaal niet goed vatten en begin te panikeren over praktische dingen (geboortekaartje, kinderkamer en spullen die nog niet in orde zijn…).

Vrijdag 16u20. Op een half uur tijd ben ik van 4 cm tot bevallen over gegaan. Ik zeg tegen de vroedvrouw dat ik de pijn niet meer aan kan en dringend naar toilet moet. Als de vroedvrouw eens kijkt lijkt ze even in paniek.  Ze belt onmiddellijk iedereen op dat ze dringend moeten komen want dat ik aan het bevallen ben. Ineens stonden er heel veel mensen op de kamer die allemaal snel in actie schieten. Ik slaag volledig in paniek. Wat is dit allemaal?! De bevalling is kort maar heel heftig… Mijn zoontje ligt 5 minuutjes op mij  en dan moet hij weg voor onderzoek. Mijn vriend gaat mee met hem. Daar lig ik dan… helemaal alleen. Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld. De ergste ervaring ooit mee gemaakt en niemand die er is. Minutenlang sta ik onder de douche. Ik kan enkel maar vooruit staren en aan niets meer denken. 

Vanaf dan is het allemaal vaag voor mij…ik ben  mezelf niet meer. Ik voel me helemaal geen mama en  niet gelukkig. S’avonds gaan we nog eens  kijken naar hem. Maar ik durf hem niet vast te nemen. Hij is zo klein, zo kwetsbaar en hij ligt zo vredig te slapen. Ik voel me zo leeg en denk dat mijn zoontje me helemaal niet nodig heeft. 

Mijn zoontje heeft meer dan 3 weken op de neo gelegen. De eerste week lig ik ook nog in het ziekenhuis. Week 2 en 3 ging ik elke dag op bezoek van s’ochtends tot s’avonds. Ik heb het er zo moeilijk mee… elke dag hem achterlaten. Weten dat andere mensen voor hem aan het zorgen zijn en niet ik. Ik voel me zo schuldig tegenover hem. Ik ben ook helemaal niet op slag verliefd op hem zoals je altijd overal leest… en nog steeds voel ik me totaal geen mama. Ik zorg wel voor hem maar ik voel geen band. 1 avond zijn we naar een eetfestijn geweest.  Iedereen wenst ons proficiat… dat voelt zo raar aan. Want daar zitten we dan… alleen met ons 2. Dit voelt niet compleet aan.

Op de moment dat hij naar huis mag ben ik zo bang. Ging ik dit wel kunnen? Geen vroedvrouw meer rond mij, geen monitors meer, geen dagelijks bezoekje van de kinderarts… wat als er iets met hem gebeurd? We hadden hem al eens 2 keer blauw zien worden door zuurstof te kort. Wat als dit thuis gebeurd? 

Eenmaal thuis loopt eigenlijk alles heel goed. Maar toch voel  ik me nog steeds niet gelukkig.

Stilletjes aan krijg ik dan toch een band met mijn kind en nu zie ik hem heel graag en voel ik me gelukkig. Ik heb wel veel moeite om hem achter te laten. Ik neem hem overal mee naartoe. Sommige mensen doen daar lacherig over en snappen me niet.  Maar ik heb hem zo lang en zo vaak moeten  alleen late.  n  in het ziekenhuis … ik krijg dat nu niet over mijn hart… nog niet.

Sanne