verloskamer

Soms komen er mensen op je pad die je bij blijven. Ze zeggen iets wat je raakt. Ze lijken op een lijn te liggen met jou. Of ze zijn zo gewoon, dat ze bijzonder zijn. Zo leerde ik in de laatste maanden van 2014 Boas en Jessica kennen op de praktijk. Begin 30 jaar, beide een baan en tweede kindje op komst. Een doodnormaal stel zou je zeggen. Dat waren ze ook, absoluut. Maar we hadden een bijzondere klik. Zo’n klik waarvan je als zorgverlener direct voelt dat de vertrouwensband er al is, voordat je echt kennis hebt gemaakt. Meestal kwamen ze met zijn tweeën naar het spreekuur. Zij altijd in een mooi A-lijn jurkje, waar haar slanke lijf en zwangere buik mooi in uitkwamen. Onder haar arm een rode A4 map waar ze alle papieren voor de zwangerschap in verzamelde. Hij er kalm achteraan, altijd een grote glimlach bij het schudden van onze handen. De gesprekken op de praktijk zijn gemoedelijk en gezellig, maar ook soms emotioneel en geladen. In de familie is een bevalling kortgeleden niet goed gegaan… En dat geeft natuurlijk spanning voor nu. Tuurlijk, ze weten nu wel deels wat er komt… Maar de klus moet toch geklaard worden. Hoewel we het spreekuur rouleren met de collega’s, zie ik ze vaak achter elkaar. Met name de laatste weken zijn Jessica en ik gezellig aan het kletsen, ze vraagt ook altijd even geïnteresseerd hoe het mij is. ‘Hoe gaan de diensten? En is het druk momenteel?’ Aan het eind heeft ze het wel een beetje gehad. Niet zozeer uit malaise, maar uit nieuwsgierigheid naar het kleintje. Maar Jessica vertelde dat ze intens kan genieten van zwanger zijn. Want het is zo’n bijzondere periode, zo’n kleintje in je buik! Je doet het maar een paar keer in je leven. Ik ben benieuwd of ik bij de bevalling ben. Het lijkt me ontzettend leuk om erbij te zijn.

Op de 8e van de maand belt ze me ’s nachts. We hebben een aantal keer contact, ik kom op huisbezoek, maar het echte werk is nog niet begonnen. In plaats van de zuchtende reactie die ik normaal gesproken zou krijgen in zo’n situatie van andere zwangeren, glimlachen Boas en Jessica naar elkaar. “Oke, we gaan er nog even van genieten dat het rustig is.” De oudste zoon Sepp is naar de oppas, dus de dag ligt nog voor ze. “Een wandeling maken, mag dat nog?” “Zeker weten”, zeg ik terwijl ik weer op weg naar huis ga en de voordeur even later achter me dichttrek na wat adviezen en belinstructies. Een aantal uur later belt Boas, het wandelen was heerlijk. En het heeft geholpen… De weeën zijn nu echt begonnen. Ze vindt het niet meer zo leuk. Bij het huisbezoek zie ik een andere Jessica. Nog steeds ontspannen glimlachend als ik binnenkom, maar meer gefocust als de weeën voorbij golven. Ze is ver genoeg om naar het ziekenhuis te gaan. Spullen in de auto en go.