verloskundige
‘Een hemelse bevalling in complete rust’, onze verloskundige Marlies kreeg er kippenvel van
Soms komen er mensen op je pad die je bij blijven. Ze zeggen iets wat je raakt. Ze lijken op een lijn te liggen met jou. Of ze zijn zo gewoon, dat ze bijzonder zijn. Zo leerde ik in de laatste maanden van 2014 Boas en Jessica kennen op de praktijk. Begin 30 jaar, beide een baan en tweede kindje op komst. Een doodnormaal stel zou je zeggen. Dat waren ze ook, absoluut. Maar we hadden een bijzondere klik. Zo’n klik waarvan je als zorgverlener direct voelt dat de vertrouwensband er al is, voordat je echt kennis hebt gemaakt. Meestal kwamen ze met zijn tweeën naar het spreekuur. Zij altijd in een mooi A-lijn jurkje, waar haar slanke lijf en zwangere buik mooi in uitkwamen. Onder haar arm een rode A4 map waar ze alle papieren voor de zwangerschap in verzamelde. Hij er kalm achteraan, altijd een grote glimlach bij het schudden van onze handen. De gesprekken op de praktijk zijn gemoedelijk en gezellig, maar ook soms emotioneel en geladen. In de familie is een bevalling kortgeleden niet goed gegaan… En dat geeft natuurlijk spanning voor nu. Tuurlijk, ze weten nu wel deels wat er komt… Maar de klus moet toch geklaard worden. Hoewel we het spreekuur rouleren met de collega’s, zie ik ze vaak achter elkaar. Met name de laatste weken zijn Jessica en ik gezellig aan het kletsen, ze vraagt ook altijd even geïnteresseerd hoe het mij is. ‘Hoe gaan de diensten? En is het druk momenteel?’ Aan het eind heeft ze het wel een beetje gehad. Niet zozeer uit malaise, maar uit nieuwsgierigheid naar het kleintje. Maar Jessica vertelde dat ze intens kan genieten van zwanger zijn. Want het is zo’n bijzondere periode, zo’n kleintje in je buik! Je doet het maar een paar keer in je leven. Ik ben benieuwd of ik bij de bevalling ben. Het lijkt me ontzettend leuk om erbij te zijn.
Op de 8e van de maand belt ze me ’s nachts. We hebben een aantal keer contact, ik kom op huisbezoek, maar het echte werk is nog niet begonnen. In plaats van de zuchtende reactie die ik normaal gesproken zou krijgen in zo’n situatie van andere zwangeren, glimlachen Boas en Jessica naar elkaar. “Oke, we gaan er nog even van genieten dat het rustig is.” De oudste zoon Sepp is naar de oppas, dus de dag ligt nog voor ze. “Een wandeling maken, mag dat nog?” “Zeker weten”, zeg ik terwijl ik weer op weg naar huis ga en de voordeur even later achter me dichttrek na wat adviezen en belinstructies. Een aantal uur later belt Boas, het wandelen was heerlijk. En het heeft geholpen… De weeën zijn nu echt begonnen. Ze vindt het niet meer zo leuk. Bij het huisbezoek zie ik een andere Jessica. Nog steeds ontspannen glimlachend als ik binnenkom, maar meer gefocust als de weeën voorbij golven. Ze is ver genoeg om naar het ziekenhuis te gaan. Spullen in de auto en go.
De gynaecoloog adviseerde wekelijkse controles. Ouders wilden dit niet, zij hadden vertrouwen in de natuur en in hun kindje…
Tom en Lily hebben over de hele wereld gewoond en dat doen ze feitelijk nog steeds. Bij 34 weken zwangerschap streken zij neer in Amsterdam. Hun doel: bevallen in Nederland.
De uit Australië afkomstige Lily is 32 jaar en wist zodra ze zwanger werd, dat ze voor de bevalling in Nederland wilde zijn. “Heel veel goede verhalen gehoord tijdens het reizen”, vertelde zij me later. Lily en haar partner leven heel bewust en minimalistisch. Waar de wind hen brengt wonen zij, samen met hun hond. Ze hebben een bedrijf in Australië, die ze van afstand kunnen leiden. Dit stelt ze in staat hun leven te leven op alle continenten.
Rondom de bevalling vonden ze onze praktijk in Amsterdam Oud-West. Ze huurden een appartement voor 8 weken in de Pijp en kwamen eerst iedere 2 en later iedere week op controle bij ons op de praktijk.
Bij 35 weken verhuisden ze tijdelijk naar Amsterdam. En kwamen ze ook voor het eerst bij ons op controle. Lily geniet enorm van het zwanger zijn. Zij is het type zwangere wie gemakkelijk accepteert dat veranderingen van het lichaam normaal zijn tijdens deze periode en kan dan ook oprecht van genieten.
Tijdens de eerste controle bij ons geven ze aan dat ze heel graag thuis in bad wil bevallen. Hun wensen worden besproken en in ons dossier vastgelegd met de uitleg hoe dit praktisch in zijn werk zou gaan. Mijn collega voelt later dat consult naar de grootte van haar baby en constateert dat de baby kleiner voelt dan zou horen bij deze termijn. Hierop verwijst zij Lily voor een echo.
Enkele dagen later blijkt op de echo in ons eerstelijns centrum dat deze baby inderdaad 2 wkn achterloopt in groei. Echter is Lily zelf ook een heel kleine vrouw. Ons advies is een consult bij de gynaecoloog voor extra onderzoek. Aldaar wordt verder onderzoek gedaan naar de druk in de navelstreng en deze blijkt wel iets verhoogd. Het advies van de gynaecoloog luidt: wekelijkse controles aldaar.
Lily en Tom hebben hier samen na het consult over nagedacht en besluiten weloverwogen af te zien van de wekelijkse controles bij de gynaecoloog. Zij hebben vertrouwen in de natuur en in hun kindje.
Bij de opvolgende controle bij ons op de praktijk hebben mijn collega en de toekomstige ouders het samen over de “medische indicatie” die ontstaan is in hun zwangerschap. Zij kunnen ons goed uitleggen waarom zij afzien van controles in het ziekenhuis. Zij begrijpen de risico’s, maar intuïtief weet Lily dat het goed gaat met haar baby, zo vertelt ze. Daarbij willen ook zo graag die langverwachte thuisbevalling realiseren.
Binnen ons team bespreken wij iedere paar weken onze clienten. Ook Lily en Tom passeerde de revue. Hierbij kwam de vraag in hoeverre wij mee wilden/kunnen gaan met hun wens. Gezamenlijk spraken wij af dat een thuisbevalling nog steeds haalbaar zou moeten zijn, tenzij wij de groei nog verder vonden stagneren of als Lily haar baby minder zou voelen bewegen. Dan zouden wij opnieuw aansturen op een controle in het ziekenhuis voor verder onderzoek naar de conditie van de baby.
Tijdens een van de laatste controles ontmoette ik de toekomstige ouders, toen 37 weken zwanger. Direct hadden we een fijne klik. Ik vond het mooi om te zien hoe zij in contact stond met haar lichaam en baby. Eerder dacht ik: waarom zou je tegen het advies van de gynaecoloog geen doppler controles meer laten uitvoeren? Maar nadat ik ze gesproken had, kon ik haar beweegredenen goed begrijpen.
En toen was het dinsdagochtend 03:20u. Ik lig te slapen als mijn diensttelefoon afgaat en ik neem op. Het is Lily (bijna 40 weken zwanger). Haar vliezen zijn gebroken om 02:00u (helder vruchtwater) en ze heeft beginnende weeën. Ze is nog heel goed te spreken en vraagt eigenlijk niet of ik kom, maar wil me laten weten dat ze bezig is. We kletsen even en als ik vraag wat ze nu nodig heeft, vertelt ze dat ze graag even wil overleggen over hoe nu verder. Ik vraag hoe ze haar weeën nu opvangt en hoe lang ze duren. De weeën komen iedere 4-5 minuten en ze duren ongeveer 30sec. Ze vind ze nog goed te toen. Gezamenlijk besluiten we even af te wachten, totdat de weeën wat langer gaan duren of als ze het gevoel heeft mijn nodig te hebben.
Rond 6:00u in de ochtend belt Lily opnieuw. De weeën komen nu a 3 minuten en duren bijna 1 min. Ze zouden het fijn vinden als ik kom. Ik vertrek thuis na enkele minuten en rijdt richting hun bovenwoning in de Amsterdamse Pijp.
Aldaar tref ik Lily in haar bad. Ze oogt goed in partu zoals wij verloskundigen dat noemen, wat niet meer betekent als: de bevalling lijkt echt goed op gang. Na een half uurtje doe ik inwendig onderzoek: ze heeft 3 cm en haar baarmoederhals is helemaal “verstreken” (plat geworden). Daarbij heeft Lily sterke weeën en frequente weeën die ze heel goed opvangt.
In haar woonkamer heeft Tom het echte bevalbad inmiddels laten vollopen en samen besluiten we dat ze daarin gaat. Een goede keuze. Ondertussen zet ik alles klaar voor een thuisbevalling. Ik maak een tafel beschikbaar en stal al mijn benodigdheden uit, georganiseerd als ik graag ben.
Ik leg de zuurstofset klaar (standaard bij een geboorte) en dek deze vervolgens af met een hydrofiel doek, want hopelijk heb ik deze helemaal niet nodig en dan hoeven de toekomstige ouders ze niet zo aanwezig te zien. Ik bel de kraamverzorgster en mijn collega verloskundige, want mijn 24 uurs dienst zit er bijna op.
Lily hangt, kreunt, huilt soms in bad waar ze haar weeën opvangt. Ze komen nu heel snel achter elkaar. Ik zie dat ze snel gaat, ook al is het haar eerste kindje, ik zie en weet dat dit niet lang meer duurt. Zonder te toucheren, bevestig ik haar dat dit niet lang meer duurt… Mijn collega komt net voordat Lily persdrang krijgt binnen. Zij zal de foto’s maken, zoals deze toekomstige ouders graag zouden willen. Ik maak de bevalling af (officieel zit mijn dienst erop), want als ik rond 9:00u toucheer heeft ze volledige ontsluiting. No way dat ik haar nu in deze fase nog verlaat, deze sterke en moedige vrouw!
Ze perst op gevoel mee tijdens de wee, als ik haar vertel dat ze mag toegeven aan de druk die ze voelt. De baby is gelukkig continue in goede conditie, als ik naar de harttonen luister.
Al persend en later al zuchtend wordt na 20 min een piepklein meisje geboren in bad.
Na 20 seconden haalt Lily haar samen met mij boven water en ze huilt direct goed door. Ze heeft een goede start. Wat een mooie geboorte! En er is bij iedereen ontlading.
Dit gevoel blijft met geen pen te beschrijven en blijft gelukkig na bijna 10 jaar verloskundige zijn, nog even hevig… Als een fijne rush adrenaline van ontlading.
De placenta wordt onder mijn begeleiding even later ook in bad geboren. En na een half uurtje ongeveer halen we moeder en kind uit bad en installeren we hen op de bank.
De zon schijnt inmiddels volop de woonkamer binnen als dit nieuwe gezin bijkomt van deze bijzondere, “life-changing” gebeurtenis.
Ik draag mijn dienst over aan mijn collega en zij zal de rest van mijn werk overnemen. Zij weegt en kijkt de baby na en zij zal zorgdragen voor eventuele hechtingen bij Lily, mochten die nodig zijn.
Ik laat een klein uurtje na de bevalling twee volkomen gelukkige mensen achter, want Lily en Tom hebben de geboorte gekregen die zij zo wensten en waar zij ook echt hun best voor hebben moeten doen. Achteraf blijkt de baby inderdaad dysmatuur (gewicht te laag voor de zwangerschapsduur), want ze blijkt maar 2300 gram te zijn. Maar wat een klein pittig meisje is dit! Binnen 7 dagen zit ze weer op haar geboortegewicht en heeft ze niets anders gedronken dan aan mama haar borst. Nooit naar het ziekenhuis gehoeven, alleen maar heel dicht bij papa en mama geweest in hun veilige omgeving, hun tijdelijk huis in Amsterdam.
Over 4 weken vertrekken ze weer op doorreis. Eerst naar Tsjechië en daarna richting Australië. Wat een bijzonder stel, wat een mooie geboorte en wat fijn om dit samen met een collega te mogen doen.
Verloskundige Karlijn: “Deze papa werd het allemaal teveel!”
“Man down”
Het is vrijdagochtend als mijn dienst begint. Mijn collega belt me rond 7:45u en vraagt me naar ons lokale ziekenhuis te komen om haar af te lossen, ze is met een bevalling bezig en haar dienst zit er bijna op. Ik zorg dat ik gauw een hele snelle douche pak en regel dat mijn man de kids naar school en naar de opvang breng.
Rond 8:30u kom ik het ziekenhuis binnen gelopen. Ik kan meteen aan de bak, want de bevalling van Fien is in volle gang. Ze heeft het zwaar… mijn telefoon gaat iets naar negenen. Het is de volgende met weeën die belt. Het is Laure, haar vliezen zijn eerder die nacht gebroken en haar weeën zijn inmiddels goed begonnen. Ze zou het fijn vinden als er iemand komt. Aangezien ik “vast” sta, bel ik een collega. Zij gaat langs. Een uurtje later belt deze collega mij terug. Alles nog redelijk rustig daar. Laure heeft beginnende weeën, maar omdat haar vliezen al gebroken zijn, besloot mijn collega nog geen inwendig onderzoek te doen. Ze doet wel de andere controles en vertelt de toekomstige ouders opnieuw te bellen als de weeën korter op elkaar komen.
Rond 11:45 belt de partner van Laure. Het zet goed door, fijn als ik kan komen. Inmiddels is de baby hier geboren en maak ik vaart hier af te ronden. Ik kom rond 12:15u bij Laure en Bob thuis aan. Daar tref ik Laure rustig op haar zij in bed aan. Ze oogt relaxed, maar zegt ook direct dat ze wat druk voelt. Ik besluit direct even te checken hoeveel ontsluiting ze heeft.
Ze oogt alsof ze 5-6 cm heeft, maar schijn bedriegt. Ze blijkt volledige ontsluiting te hebben, daarbij zit haar baby al heel diep in haar bekken. Ik leg uit dat nu nog in de auto te stappen onverantwoord is. We blijven thuis. Laure vind het prima, ze zag het toch al niet zitten nu nog in de auto te stappen naar het ziekenhuis. Het is haar eerste kindje en ze vertelt me dat het precíes zo ging bij haar zussen.
We maken ons op voor een thuis bevalling. Ik zet partner Bob ook aan het werk, ik laat hem de kraamzorg bellen voor partus-assistentie (extra handen voor bij de thuisbevalling). Ik pak mijn andere tassen en baarkruk uit de auto en vraag Bob hydrofiele doeken te pakken, een kruik te maken en 2 vuilniszakken klaar te leggen voor de was en afval. Samen verbouwen we de slaapkamer nog een beetje door het bed op te schuiven, zodat we ruimte hebben om de kruk naast het bed te zetten.
We zitten 1 hoog in een klein appartement in Amsterdam.
Na 15 min krijgt Laure persdrang. Laure is heel relaxed en heeft vertrouwen. Bob oogt nerveus en gespannen. Logisch ook, het is ook was als het ineens zo’n vaart neemt en je bijna vader wordt!
Na even op de kruk geperst te hebben, gaan we even verder op het bed. De baby kan de bocht in het bekken goed maken en we zien al redelijk snel een hoofdje komen. Maar daar stagneert het een beetje. Dus alle trucjes komen uit de kast, houdingsveranderingen, blaas legen, andere manier van persen proberen. De kraamzorg komt binnen, altijd fijn een paar extra handen bij een thuisbevalling! Uiteindelijk gaat Laure toch even op de rug persen. Dit werkt voor haar eigenlijk het best. De baby komt millimeter voor millimeter dieper.
Bob zit naast haar op een krukje. Als de het hoofdje van de baby bijna staat, merk ik dat Bob een beetje wit wegtrekt. Bij de volgende wee en aanmoediging dat de baby er bijna is, zegt hij: “ik voel me niet goed”. Direct daarop zakt hij in elkaar. Hij begint een beetje te shaken, waardoor ik aan Laure vraag of hij medisch gezien gezond is en of hij bekend is met epilepsie. Nee, dat is hij gelukkig niet. De kraamzorg ontfermd zich ook om Bob. We proberen contact met hem te maken.
Dat lukt niet voor zeker anderhalve minuut. Hij is onspreekbaar
Karlijn
“Ooooooh, mama, roept de vrouw, gevolgd door ‘Hhhhnnnnnnggg’. Het vijfde kindje komt eraan!
Turkse baklava in de vroege ochtend
Bzzz bzzz bzz. Het is even stil en dan begint het geluid opnieuw. Bzzz bzzz bzzz.
Het duurt even voordat ik doorheb dat ik mijn ogen open moet doen. Ik knipper even en in mijn rechterooghoek zie ik mijn telefoonscherm oplichten in de donkere slaapkamer. Huh, ik heb toch geen dienst? Snel knijp ik mijn ogen dicht tegen het felle witte licht. Bzzzz bzzz bzzz, trilt de telefoon opnieuw. “Anoniem belt” staat er in het beeld. Mijn hand grist de telefoon van het nachtkastje en met een schorre stem pak ik op. Het is een collega. Ze verontschuldigt zich direct dat ze me wakker belt terwijl ik vrij ben, maar ze staat dubbel….Ik kijk op de klok, 04:30. Buiten is het nog donker. En ik logeer ook nog eens bij mijn vriend, ruim 25 minuten rijden naar het desbetreffende adres in de stad van onze praktijk.
Het gaat om 40 jarige mevrouw Ekici, 39 weken en twee dagen, zwanger van haar vijfde kindje. Ze heeft weeën om de 5 minuten maar het lijkt vlot te gaan. Collega geeft aan dat ze zelf met een andere bevalling bezig is en geen tijd heeft om te gaan. Ze vraagt of ik kan gaan kijken.
Ik beloof een huisbezoek te doen bij Esra en we spreken af dat ik haar bel met meer nieuws. Zodra ik mijn lenzen in heb en mijn tanden gepoetst, ren ik de trappen af naar beneden en start de auto.
Ik ken de route op mijn duimpje. Het Veluwse dorp uit, langs het kanaal en dan al slingerend door het platteland terug naar de stad.
Ruim 20 minuten later, als ik de wijk in kom waar ik moet zijn, belt de collega opnieuw. ‘Marlies, waar ben je? Want Amir belde net alweer, het lijkt heel hard te gaan!’. Ik zeg dat ik er echt bijna ben, trap het gaspedaal harder in en 5 minuten later parkeer ik de auto voor de deur.
Ik pak mijn verlostas uit de kofferbak en neem ook snel een set instrumentarium mee, en loop in een draf naar nummer 78. De deur staat al op een kier, maar ook zonder het huisnummer te zien weet ik waar ik moet zijn. “Ooooooh mama mama mama”, hoor ik iemand roepen, gevolgd door luid gepuf.
Op de bank gedrapeerd ligt Esra. Haar ravenzwarte haar krult om haar gezicht door het zweet, haar lange zachtroze pyjamajurk zit strak om de bolle buik. Er komt weer een wee, en opnieuw vult de kamer zich met haar oerkreten. Tijdens de wee gooit ze haar hoofd in haar nek en wiebelt ze met haar voeten, netjes gehuld in pantoffeltjes met kant. Haar hoofddoek is afgegleden en ligt naast haar op de bank.
Op tafel staat een etagere met allerlei lekkers, de afgelopen dagen versgebakken door de vier oudste dochters van Amir en Esra.
Het is bloedje heet in de kamer, dus ik ontdoe me snel van mijn winterjas. Amir grijnst: “jij zei dat het huis 22 graden moest zijn als baby komt, dus ik doe nu precies wat jij zegt!”.
Zodra we controles hebben gedaan, weten we dat Esra 7 centimeter ontsluiting heeft. Haar vliezen zijn nog niet gebroken. Het babyhartje klinkt goed.
Bijzonder: Een vrouw van 46 jaar oud gaat bevallen en verloskundige Karlijn is daar bij
Charlotte zit tegenover me tijdens haar eerste afspraak bij mij op de praktijk. Ze is nu acht weken zwanger van haar eerste kind. Haar partner is er niet bij, die is in het buitenland vertelt ze. Als ik vraag naar hoe het met haar gaat, straalt ze. “Ik voel me heerlijk, het is eindelijk gelukt!”. Daarmee doelt Charlotte op de zwangerschap. Ze is 46 en had al jaren een zwangerschapswens. Acht jaar is ze bezig geweest om zwanger te worden. “Na acht jaar is het nu zover, eindelijk zwanger.” Charlotte vertelt me over de lange weg die ze hebben moeten afleggen. Onderzoeken, puncties, medicijnen, het was een lang traject. Uiteindelijk bleek ze dusdanig onvruchtbaar, dat ze haar zwangerschapswens over de grens in vervulling moesten laten gaan. “We kozen ervoor om naar Spanje te gaan”, vertelt ze me. Aldaar heeft ze eerst IVF en daarna een paar keer ICSI ondergaan. Maar toen dit allemaal geen resultaat gaf, zijn ze overgegaan tot eiceldonatie. Een moeilijke keuze, zo vertelt ze me. Maar haar zwangerschapswens was zo groot, dat ook deze hobbel werd genomen. En nu is Charlotte in verwachting van een eicel van een vrouw van 25 jaar. Haar partner is wel “gewoon” de vader. Als ik vraag hoe dit voor Charlotte is, lacht ze. “Ach, het is een heel proces geweest. Als je me acht jaar geleden had gezegd dat ik zwanger zou worden van een eicel van een andere vrouw, had ik je voor gek verklaard. Maar dit is dus hoe diep het kan zitten, de wens om moeder te worden”. En ik begrijp haar wel…
Tijdens de intake hebben we het over haar medische geschiedenis, over de geschiedenis van de eiceldonor (waar ze best wat informatie over heeft) en haar partner. We hebben het over de prenatale testen die ze eventueel kan doen en over waar de zorg rondom haar zwangerschap zal gaan plaatsvinden. Charlotte heeft officieel een medische indicatie, doordat ze zwanger werd van een eicel-donor. Maar ze kiest er heel bewust voor om bij de verloskundige onder zorg te zijn. “Ik wil net als mijn vriendinnen, ook zo graag bij jullie onder zorg”, geeft ze aan. Dit begrijp ik, al heb ik ook de plicht haar in te lichten over de risico’s die haar zwangerschap met zich zou kunnen mee brengen. Zo heeft ze bijvoorbeeld een iets verhoogde kans op een hoge bloeddruk en een zwangerschapsvergiftiging. Deze kent ze, want ze heeft heel grondig onderzoek gedaan naar dit onderwerp al voor ze zwanger werd middels een donor-ei. Ik beloof haar goed in de gaten te houden tijdens de controles die zullen komen.
Een half jaar later is Charlotte 38 weken en 2 dagen zwanger als haar vliezen spontaan breken. Ik heb dienst op deze druilerige maandagmiddag. Het is 14u en ik ga bij haar langs, haar weeën zijn inmiddels ook rustig aan begonnen. Charlotte lacht als ze me ziet: “het is zover Karlijn!”, zegt ze. Ik ga naast haar zitten op de skippybal, waar ze haar weeën opvangt. Ze doet het heel goed, ze zucht de weeën rustig weg. Als ik haar na 45 minuten na mijn binnenkomst voor het eerst onderzoek heeft ze 1 centimeter ontsluiting. Een beetje teleurgesteld is Charlotte wel, want ze hoopte op iets meer. Ik leg haar de verschillende fases van de bevalling uit. Charlotte zit nu nog in de latente fase en we spreken af dat ik over een uur of drie terugkom.
Rond 18u ben ik opnieuw thuis bij Charlotte en haar man. Een ander plaatje nu, want Charlotte moet hevig zuchten bij iedere wee. Ze komen nu ongeveer iedere 2-3 minuten en ik. zie zo al dat Charlotte inmiddels in de “actieve fase” is beland. Als ik haar onderzoek blijkt ze 5 centimeter ontsluiting te hebben. Charlotte kijkt me opgelucht aan. “Heb ik die weeën niet voor niks gehad!”. Ze willen graag naar het bevalcentrum in de buurt. Ik bel en we zijn welkom. Tegen 19u komen we daar aan. Ik laat Charlotte en haar man even alleen acclimatiseren als ik een telefoontje krijg van een andere zwangere. En als ik na 5 minuten terug kom op de kamer heeft Charlotte mij duidelijk nodig. Samen zuchten we de weeën weg, terwijl haar man op haar onderrug duwt. Dit helpt haar goed, want ze heeft fikse rugweeën. Na 2,5 zo door te puffen samen krijgt Charlotte drukgevoel. Ik voel naar haar ontsluiting en ze heeft 9,5 centimeter ontsluiting. Ik laat haar het laatste randje nog even wegzuchten op haar zij, wat niet gemakkelijk is voor Charlotte. En ze vraagt me om iets tegen de pijn. “Ik wil niet meer, ik kan echt niet meer Karlijn”, zegt ze. Ik begrijp haar wanhoopsgevoel goed, dit is een moeilijk moment, waar nagenoeg iedere barende doorheen moet. Ik spreek haar moed in, zeg haar dat ze het kan en dat ze er écht bijna is. Niet lang daarna golft haar buik en drukt ze onbedaarlijk mee met de wee. Het teken dat ik weet dat ze nu echt volledige ontsluiting heeft.
Charlotte wilde graag op de baarkruk bevallen, dus ik stimuleer haar op de kruk plaats te nemen. Maar ze ziet het niet zitten om van bed te verplaatsen naar de kruk. De meeste vrouwen vinden verandering van positie heel vervelend in dit stadium. Toch wil ze ook graag de baarkruk proberen, dus tijdens een korte pauze van de wee help ik haar op de kruk. Na 48 minuten persen, zie ik een hoofdje komen met veel haartjes. Als ik dit aan Charlotte vertel zie ik een verandering in haar ogen. Zo van: oké, dit gaan we doen! Ze perst nog een paar keer en dan laat ik haar zuchten. Het hoofdje van de baby “staat” nu (dit noemen we zo als het hoofdje bijna geboren wordt, meestal de volgende wee). Al zuchtend wordt haar kindje twee weeën later geboren. Ze pakt haar kindje zelf aan, zoals ze van te voren gewenst heeft. Als ik haar twee uur later achter laat in het bevalcentrum, ligt haar kleine meisje gulzig te drinken aan haar borst. Ik kijk naar Charlotte en haar man, zo’n liefdevol stel, in de wolken met hun dochter. “Ben je daar eindelijk schatje, je bent zo welkom”, hoor ik ze zeggen. Tevreden doe ik de deur achter me dicht. Liefde vermenigvuldigd zich écht, als je het deelt.
VERLOSKUNDIGE KARLIJN (klik hier voor haar)
