vierdegraads

Ja! Mijn tweede zwangerschap verliep prima, wat last van de gebruikelijke dingen maar verder geen gekke dingen.  Ik was zwanger van 1 kindje, alleen leek het voor de buitenwereld alsof er 2 kindjes in mijn buik zaten, zo HUGE was mijn buik! Ik maakte mij nog steeds niet druk, want mijn eerste kind was ook een flinke kerel bij de geboorte (4080 gram) en daar kwam ik redelijk ongeschonden uit…op een knip na dan maar dat was niets in vergelijking wat mij overkwam toen ik beviel van de tweede kerel…had ik dit maar geweten! 

Naarmate de zwangerschap vorderde en ik bijna 40 weken zwanger was, gokte de verloskundige weer op een 8 ponder….nou oke, laat maar komen dacht ik! Dagen verstreken en er kwam geen schot in de bevallingszaak, de afspraak om ingeleid te worden werd gemaakt bij de gynaecoloog in het ziekenhuis en ik had deze datum in mijn hoofd zitten. Dit gaf rust! Mijn moeder zou de avond ervoor komen om hier te slapen en mijn zoon van toen 2 meenemen naar haar huis zodat wij de ochtend erop rustig naar het ziekenhuis konden gaan om te gaan bevallen, ik was toen 40+6. Nou, het liep even anders…

Het moment dat mijn moeder aanbelde wilde ik net gaan zitten op de bank, maar voelde ineens onderin mijn buik iets knappen, iets wat ik bij mijn eerste niet had gehad. Meteen schoot door mijn hoofd dat mijn vliezen gebroken waren!! Ik liep heeeeeel overdreven rustig naar de toilet, alsof er niets gebeurd was,  om te kijken of er toch niet iets uitliep. Ik ging plassen, niks aan het handje dacht ik. Totdat ik achterom keek en er een groenige drap in de wc lag! Nee, ik had geen spinazie op en onee dat kan je niet zien in de urine dacht ik nog. FUCK, vruchtwater MET poep, nee…niet van mij, maar van die kleine!  Ik riep mijn moeder, zij drentelde de kamer maar door en ving de tweejarige op. Ik belde ondertussen het ziekenhuis en moest meteen komen. Oke, het ging beginnen!

Met vuilniszak en al die auto in, want de bekleding zou maar vies worden…aldus een zenuwachtige kerel langs mij. Ik was de rust zelve, heel bizar. Ik liet alles over mij heenkomen, inclusief scheuten volgekakt vruchtwater. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werd ik naar de verloskamers gebracht in een gammele rolstoel.  Ik ging op bed zitten, heel relax ook weer. Nog geen wee te bekennen gelukkig. Het kon allemaal wel even duren zei de verloskundige daar. Oke prima, ik keek ondertussen naar een soort van Miljoenenjacht. Toen ineens een pijnscheut: “ auw fuck, zo voelde het ja” dacht ik nog. Ik drukte op de bel en een mannelijke verloskundige met surinaams accent kwam binnen. Ik dacht oke, boeit mij niet of het een man is, als die baby er maar uit is! Ondertussen kwamen ze om de 3 minuten en ik had totaal geen tijd om op adem te komen. Ze waren gewoon echt zo heftig! Bij mijn eerste had ik een ruggenprik, toen ik die eenmaal had vlogen de centimeters voorbij dus dat wilde ik nu ook. Ik had in 10 minuten tijd 4 cm dus er moest snel gehandeld worden anders zou het niet meer mogen. Ik kreeg een infuus en werd klaargemaakt voor de OK. Echter was daar pas over 15 min plek.  Goed, volhouden en puffen dan maar!  Nou, 15 minuten later kwam de leuke verloskundige binnen met een geweldig accent! Ik moest lachen om die man, en hij begeleidde mij zo supergoed! Totdat ie ging voelen, oke…al 7 centimeter! WTF! Te laat voor een ruggeprik. De weeen volgden elkaar in een raptempo op en ik moest me enorm concentreren op mijn ademhaling. De verloskundige voelde tijdens een wee nogmaals en duwde de baarmoedermond verder weg. Man man ik ging dood dacht ik…Hij ging even weg en de assistente ook. Goed, dat hebben ze geweten want nadien riep ik heel hard dat ik moest poepen (echt, ze weten daar volgens mij nog wie ik ben na 8 jaar…) ze kwamen de kamer ingestormd en voelden het hoofdje al. Ik had mega persdrang en mocht gaan persen . Het was 23.00 weet ik nog. Mijn eerste kind kwam na 1,5 uur persen ter wereld, dus ik dacht oke, we zien wel.  Maar nee, deze kerel was dat niet van plan, die wilde eruit! En snel! Ik had een drang, dat was doodeng! Drie keer persen….toen stond het hoofdje, my god trek dat kind eruit zei ik nog. Nee ik moest puffen, niet wetende dat ik dus van onder finaal aan het uitscheuren was, ik luisterde goed naar de verloskundige en om 23.07 uur werd mijn jongste geboren. 4160 gram in 7 minuten gelanceerd!!!!  Goed, hij werd op mijn buik gelegd en had een beetje opstartproblemen, maar dit was snel weer goed.

Ondertussen wist ik niet dat ik van onder een 4e graags totaalruptuur had, inclusief meegescheurd darmslijmvlies. Toen ik dus vroeg aan de verloskundige hoe het er daar bijstond, schudde hij twijfelend. Hij zei; “meisje, het ziet er van onder niet goed uit, je moet nu naar de OK om gehecht te worden”  Oke, dacht ik, ik zat in een roes dus het kon me niet echt schelen. Eenmaal op de OK kreeg ik een ruggeprik en toen werd ik een uur lang gehecht. Alles, maar dan ook alles van binnen was kapot. Bekkenbodemspieren, kringspier en stukje darmslijmvlies. Ik werd gehecht door een topgynaecoloog en ik moet zeggen dat het haar aardig gelukt is om alles weer netjes te krijgen. Echter heb ik nog mega veel last van urineverlies en soms ook dat andere. Als ik aandrang voel MOET ik een toilet in de buurt anders gaat het fout…Dat is echt zo erg! Soms denk ik wel eens, hadden ze niet beter kunnen inknippen als ze sneller hadden gehandeld. Maar het ging zo verschrikkelijk snel dus dat lukte niet meer. Ik heb bekkenbodemfysio gehad, heeft wel wat opgeleverd maar helemaal de oude word ik daar niet meer. Ik leer ermee leven. Heb een gezond kind en dat is het voornaamste. Een lekker druk, lief manneke. Hij kwam rap op de wereld en zo is hij nog steeds. Het heeft zo moeten zijn denk ik.