vroeggeboorte
Onze verpleegkundige van de neonatologie probeert prachtige herinneringen te maken met de ouders en preemie! Hoe?! Lees snel mee!
Je bent zwanger en kan niet op van geluk. De eerste weken van het nog prille kindje is het allemaal nog wat onwerkelijk, na het bezoek aan de verloskundige en bij het zien van de eerste echo wordt het besef langzaam groter. Het gebeurd echt, er groeit een klein mensje!
Als aankomende ouders fantaseer je over veel dingen; de bekendmaking van de zwangerschap, wie vertellen we het als eerste? Hoe gaan we het vertellen?
Je denkt al na over de babykamer; welke kleuren zijn mooi? Willen we een echte jongens of meisjes kamer of toch liever neutraal? Wat voor meubels zijn er allemaal en welke vinden we mooi?
De weken gaan voorbij en zo ook de controles met al zijn eigen mijlpalen.
Mijlpalen zoals de uitslagen van onderzoeken die misschien gedaan worden
(NIPT, combinatietest, vruchtwaterpunctie enz.) maar ook de termijnecho’s, het vaststellen van de uitgerekende datum, de controle bij de 20 weken echo en misschien willen jullie als ouders het geslacht van jullie kindje wel weten.
Al deze spannende mijlpalen komen langs. En je fantaseert ondertussen verder, welke wensen zijn er allemaal voor je kindje en je gezin? wat wil je nog doen, nog doen voor je kindje geboren word? Waar droom je nog van? Hoe zal het zijn als hij/zij er is? Soms ontstaat er een heuse ‘bucketlist’ die je wil afvinken.
De weken vorderen en bij mama begint een buikje vorm te krijgen, ook de buitenwereld kan het nu zien. Waar je als moeder soms nog wat moet wennen aan het buikje wat ontstaat is het voor de buitenwereld nu wel duidelijk dat er geen sprake is van een iets te uitgebreid kerstmenu of zomerse BBQ avonden, nee daar zit echt een baby in, in die buik!!
En dan ineens net wanneer je als ouders net aan het idee begint te wennen… wordt jullie kindje geboren! Veel vroeger dan die bewuste uitgerekende datum, veel kleiner dan het gewicht wat geschat werd en allemaal nog voor dat er überhaupt enige voorbereiding getroffen is voor de komst van dit kleine mensje.
Los van het feit dat het kamertje soms nog niet af is en kleertjes niet in huis gehaald zijn (of dat wat je hebt aangeschaft nu veel te groot is), zijn alle fantasieën waarvan gedroomd werd de afgelopen weken, per direct van de baan!
Nog een keer samen op vakantie gaan, een foto shoot van mama’s zwangere buik, een 3D echo of het laten maken van een gipsafdruk van mama’s buik… het is allemaal niet afgevinkt van de ‘bucketlist’. In plaats daarvan ben je ineens ouders geworden van een nog veel te jong en veel te klein kindje wat nu in een couveuse verder moet ontwikkelen.
Ik merk in mijn gesprekken met ouders op de neonatologie dat pas na een paar weken het besef komt wat zij allemaal nog hadden willen doen en wat niet gelukt is. Ik vind het als persoon heel belangrijk dat er ervaringen en herinneringen zijn. Helaas kan de tijd niet terug gedraaid worden maar herinneringen houden de tijd wel levend. Als verpleegkundige probeer ik hier dan ook rekening mee te houden en mee te denken wat ik voor ouders kan betekenen. Soms regel ik dit samen met mijn team of ik schakel eventuele naasten van ouders in die nauw betrokken zijn.
Helemaal niets kan de tijd of het moment vervangen maar mijn doel is wel altijd om te proberen die opgestelde ‘bucketlist’ van ouders bij te stellen en alsnog herinneringen te creëren.
Zo is het voor het eerst aan doen van kleding in maatje 44 of 48 voor ouders net zo speciaal als het geboortepakje wat in maatje 50/65 al uitgezocht was voor na de geboorte maar voorlopig nog niet past. Dit moment probeer ik dan alsnog bijzonder te laten zijn.
Ook het aanmelden van een kindje bij de early-birds fotograaf kan bijdragen aan een bijzondere herinnering. Het is niet het zelfde als een zwangerschap of new born shoot die eigenlijk in de ‘bucketlist’ stond maar het zijn wel prachtige foto’s van het leven van nu, het huidige moment.
Een gipsafdruk van een buik waar het kindje al uit is, is ook niet zoals mama had gedroomd. Een gipsafdruk van een handje of voetje van ouders en hun kleintje is dan wel weer mogelijk om te laten maken. Niet het zelfde maar wel bijzonder. Door op deze manier mee te deken met ouders of naasten van het gezin in te schakelen om dit te regelen kan de vooraf opgestelde ‘bucketlist’ bijgesteld worden en op een andere manier afgevinkt worden.
Met mooie ervaringen en herinneringen voor altijd!
ROMY
Na een lange weg kreeg Leonie de drieling mee naar huis! Voorgoed dacht ze…
Daar zijn ze dan.. voor mijn gevoel heb ik er zo lang op moeten wachten. De twee weken dat ik in het ziekenhuis lag opgenomen, leken oneindig.
Toen Daan als laatst mijn buik uit werd gehaald stuurde ik mijn man direct met de kinderen mee. Wat zal dit een speciaal moment voor hem geweest zijn.
Ik heb nog een half uur op de tafel gelegen. Alles werd weer netjes dicht gemaakt, maar jeetje… wat een vreselijk gevoel is dat zeg! Ik werd kots en kots misselijk.
Mijn man is in de tussentijd dus bij onze drie wondertjes geweest met een kamer vol artsen en verpleegkundigen. Hij mocht ze even gauw vasthouden en daarna gingen ze aan de cpap, een ademondersteuning, ze ademde namelijk wel zelf.
De kindjes werden naar de NICU gebracht en mijn man ging met mij mee naar de uitslaapkamer. Na twee waterijsjes hebben wij onze ouders en beste vrienden opgebeld dat de kindjes waren geboren. Trots vertelde wij hun naam!
Ik werd na ongeveer drie kwartier naar mijn kamer gereden waar mijn ouders ons op stonden te wachten. Een emotioneel en niet te bevatten moment. Even bijpraten en daarna wilde ik natuurlijk niets liever dan naar onze kindjes.
goede
Met bed en al werd ik de afdeling van de NICU opgereden. Woow… daar liggen ze dan, onze kinderen! Alle drie in hun couveuse, naast elkaar.
Naar wie ga je het eerst??? Waar moet ik kijken?? Mag ik ze aanraken?? Zijn ze echt van ons??? Zoveel vragen gingen er op dat moment door mijn hoofd.
Wij gingen als eerst bij Daan kijken, hij lag het dichtst bij de deur. Wat klein!! Al die draadjes, mijn mannetje…. Zucht! Daan had het vanaf het begin al zwaar met zijn ademhaling, maar hij kreeg die dag de kans om zich te bewijzen aan de cpap. Helaas moest Daan na een dag toch aan de beademing, hij had niet de kracht om zelf genoeg adem te halen.
Mick en Evi deden het direct al super aan de cpap. Na enkele dagen lag Mick zelfs al aan de highflow. Evi volgde Mick iedere keer op, alleen heeft Evi tussendoor een infectie gekregen.
Na 5 dagen in het ziekenhuis mocht ik naar huis, maar waar ga je heen als je aan de andere kant van het land zit?! Gelukkig was er om de hoek van het ziekenhuis een Ronald McDonaldhuis. Wat een uitkomst. Op dat moment voelt het echt als straf, ookal is alles keurig netjes geregeld en zijn er veel lieve vrijwilligers. Als wij er op terug kijken, was dit onwijs fijn. Wij konden dicht bij de kindjes zijn en konden zo vaak heen als we wilden.
Na 2 weken mocht Mick al van de NICU af en mocht hij naar de kinderafdeling. Evi volgde een paar dagen later. Zo trots op onze kanjers, maar ook zo dubbel. Boven lag Daan nog en wij wisten toen al dat het niet lekker ging met Daan.
Daan heeft vanaf het begin af aan al veel ups en downs gekend. Zijn longen waren slecht en hij heeft verschillende vormen van ademhalingsondersteuning gehad. Hij heeft weken aan de beademing gezeten, het lukte iedere keer maar niet om hem eraf te krijgen. Beademing is iets noodzakelijks, maar richt ook veel schade aan, doordat er een buisje door de keel naar binnen gaat. Daan was niet sterk genoeg om zelf het volledig onder de knie te krijgen.
Ondertussen ging het met Mick en Evi op de kinderafdeling heel erg goed. Ze mochten in bad, kleertjes aan, en zelfs een eerste keer uit een flesje proberen te drinken. Zulke mooie momenten, maar o zo dubbel. Je kunt niet optimaal genieten als je “ver” van huis bent en je andere zoon boven ligt te vechten voor zijn leven.
Daan kreeg een medicijn, hydrocortison. Dit was een sterk medicijn waarbij wij snel effect zouden moeten zien. Daan reageerde redelijk op de medicijnen, maar helaas niet zoals de artsen het hadden gehoopt. We stonden een beetje met de rug tegen de muur voor ons gevoel. Wij hadden een gesprek over Daan met de arts, hierin werd aangegeven dat de artsen een ander medicijn wilden gaan proberen, dexamethason. Dit was een nog sterker middel wat zij haast nooit meer gaven aan kindjes, omdat het zeer heftig spul is.
Daan reageerde fantastisch op de dexamethason! Ze konden Daan eindelijk van de beademing af krijgen. Langzaam kon er afgebouwd worden en hij kon zelfs nog een stap lager! Zo mega trots op dit mannetje. Onze dappere strijder.
Ondertussen zijn wij vaak in gesprek geweest, omdat wij heel graag richting huis wilden. Je voelt je mega eenzaam “zo ver” weg. Je leeft in een enorme bubbel samen, waar je alleen elkaar hebt om dingen af te reageren. Het is zwaar, moeilijk, frustrerend en onzeker zo’n situatie.
Eindelijk!!! Na 6 weken konden uit het niets Mick en Evi richting Beverwijk! Binnen een uur nadat wij het hadden gehoord werd Evi al met de ambulance opgehaald. Eind van de middag werd Mick opgehaald en was Evi veilig aangekomen. Wij hebben Daan heel veel dikke kussen en knuffels gegeven en zijn achter Mick en Evi aan gegaan.
De dag erna ging mijn man weer richting Zwolle en bleef ik thuis. Een week hebben wij gesplitst moeten leven. Mijn man bleef tot en met zondag en ik kwam maandag tot en met woensdag. Op donderdags ging mijn man weer heen. Precies een week later op vrijdag, totaal onverwacht maar vreselijk gewenst kon Daan naar het AMC. Ik kon mijn tranen niet bedwingen dat mijn man met het goede nieuws belde.
Milko, mijn man, heeft Daan uitgezwaaid en ik was in het AMC aanwezig om Daan op te vangen.
Daar was hij dan eindelijk, onze dappere strijder!! Eindelijk een stapje dichterbij huis. Dachten wij..
LEONIE (klik hier voor haar Instagram)
Door de vroeggeboorte heb ik superkrachten gekregen!
Matteo heeft een soort moeder-superkrachten in mij los gemaakt. Ik wist dat het er altijd al zat, maar hij heeft mij laten voelen wat het echt is. Als er vroeger in vriendenboekjes werd gevraagd wat ik later wilde worden dan antwoordde ik mama.
Vanaf het moment dat ik erachter kwam dat ik zwanger was voelde ik mij gelijk moeder, was ik op mijn hoede en wilde ik mijn kindje beschermen. Ik vond zwanger zijn echt geweldig. Je kon al best snel aan mij zien dat ik zwanger was en ik was dan ook echt super trots op mijn buik. Mijn zwangerschap liep op bekkeninstabiliteit en vermoeidheid echt vlekkeloos.
Matteo werd geboren met 30 weken. De eerste dagen na zijn geboorte waren cruciaal. Hij lag te vechten voor zijn leven en ik kon niets doen. Ik voelde me machteloos en was bang voor tegenslagen. Matteo zijn infuus raakte steeds los omdat zijn adertjes nog zo dun waren dat deze gewoon kapot gingen door de naald. Iedere dag waren zij met het rode lampje op zoek naar een nieuw adertje die de naald wel aan kon. Dit ging dagen zo door en ik vond het vreselijk om te zien dat zij hem steeds moesten prikken. Dat kleine huiltje van je kind terwijl je als ouder machteloos toekijkt, verschrikkelijk!
Gelukkig deed Matteo het heel goed en mocht hij na 9 dagen al overgeplaatst worden naar een streekziekenhuis. In het WKZ-ziekenhuis in Utrecht was het heel anders dan in het streekziekenhuis. Daar was het veel kleiner en persoonlijker. Matteo werd overgeplaatst naar het RKZ-ziekenhuis in Beverwijk. Hij lag nu nog maar 5 minuten van ons nieuwe huis waar wij een paar dagen later de sleutel van zouden krijgen.
Ik had alles goed gepland, dacht ik. Ik was zwanger, we kochten een huis, en ik zou daarna bevallen. Matteo kon niet meer wachten en besloot de volgorde iets om te gooien. Het resultaat was wel dat ik kon helpen bij het klussen in onze nieuwe huis. Ik was amper 2 weken geleden bevallen en ik stond al te verven in huis en andere klusjes te doen. Ondanks de vermoeidheid gaf Matteo mij super krachten. Hij deed het zo goed dat hij in beide ziekenhuizen ‘Voorbeeld prematuur’ werd genoemd. Ik hoopte dat hij voor de kerst thuis zou zijn, want dit is voor mij ‘The most wonderful time of the year’. Ik kijk in de zomer altijd al uit naar kerst en in oktober stonden bij mij de kerstliedjes al aan. Zou het kunnen zijn dat ik mijn baby in mijn buik al heb besmet met dit kerst-virus? Ons nieuwe huis was binnen 2 weken helemaal af en Matteo mocht 19 december eindelijk mee naar huis. Ik ben nog nooit zo blij geweest.
Eenmaal thuis was het allemaal wel een stuk spannender dan ik had verwacht. Voor mijn kind zorgen ging vanzelf, waarschijnlijk ook door mijn moeder-superkrachten. Maar ik was wel onzeker. In het ziekenhuis was alles zo goed geregeld. De monitor gaf zekerheid en zijn temperatuur werd daar goed in de gaten gehouden. Ondanks Matteo stabiel is, is hij nog wel echt klein. Ik nam wel 10x per dag zijn temperatuur op en wilde zeker zijn dat alles goed met hem ging. Gelukkig merkte ik dat dit gewoon tijd nodig heeft en dat een moeder van een op tijd geboren baby die voor de eerste keer moeder word ook deze onzekerheden heeft.
Dezelfde dag dat wij thuiskwamen met Matteo ontdekte wij een liesbreuk bij hem. Dit kan geen kwaad en zolang hij er geen last van heeft hoeft hij hier niet aan geopereerd te worden. Fijn is het niet, maar ook hier hoefde wij ons geen zorgen over te maken.
Nu 6 maanden later heeft hij er wel last van en moet hij binnenkort geopereerd worden hieraan. Het schijnt een kleine ingreep te zijn, maar dat mijn kleine mannetje onder narcose moet zit mij niet lekker. Ik zie heel erg op tegen deze operatie en weer slaat de onzekerheid toe.
Ook heb ik altijd de droom gehad van een groot gezin. Kinderen krijgen is hetgeen wat ik het allerliefst wil. Ondanks dat mijn eerste zwangerschap niet was verlopen als geplant, hoop ik alsnog mijn gezin te kunnen verrijken met nog 2 kinderen. De angst dat het weer zo gaat, of misschien nog erger die blijft. Ik wil het heel graag, maar ben ook heel bang. Ik heb geleerd dat je niets kunt plannen en dat niets vanzelfsprekend is. Maar ik denk tegen die tijd dat hij geopereerd moet worden en ik weer klaar ben voor een tweede kindje dat mijn moeder-superkrachten mij hierdoorheen zullen helpen, want met deze superkrachten kan ik de wereld aan!
Bevallingsverhaal: “Plots stond heel de verloskamer vol, ze renden met mijn bed door de gangen…. Wat was er?!”
Dinsdag 22 april 2014…
Ik was net 34 weken zwanger op dat moment. Net zoals elke avond ging ik vroeg naar boven en nog even in de babykamer kijken voor het slapengaan. Over een paar weken zou mijn kleine meid hier liggen. Met die gedachte ging ik naar bed. Het was nog geen uur later toen ik plots wakker werd van een raar gevoel. Mijn bed was helemaal doorweekt… Had ik nou ner in mijn bed geplast? Ik voelde aan mijn buik… Het zou toch niet? Daar is het toch nog veel te vroeg voor?! Ik probeerde zo snel mogelijk op te staan. Ik voelde een straal vloeistof langs mijn benen lopen. In een mum van tijd was ik helemaal in paniek. Terwijl ik in het donker de lichtknop zocht, schreeuwde ik: “SCHAT, WORDT WAKKER! Ik denk dat mijn vliezen gebroken zijn! Dit kan toch niet NU al?!”
Ik stond aan de grond genageld. Ik wist even niet wat mij overkwam, want dit had ik totaal niet verwacht op 34 weken. Mijn vriend rende naar de badkamer om handdoeken te halen terwijl hij zijn moeder belde, aangezien we geen auto hadden. Op weg naar het ziekenhuis ging er zoveel door mijn hoofd. Mijn emoties namen de bovenhand en de tranen begonnen over mijn wangen te rollen. Zou er iets mis zijn? Waarom gebeurt dit nu al? Ik was destijds niet echt op de hoogte van vroeggeboortes en dergelijke. Het onbekende boezemde me ontzettend veel angst in. Ondertussen waren we bij het ziekenhuis aangekomen. Met een dikke handdoek tussen mijn benen waggelde ik naar de verloskamer…
“Hoe zijn de weeën, mevrouw? Heb je veel pijn?” De eerste vraag die mij gesteld werd. Weeën? Euh, nee… Ik had geen pijn, ik voelde helemaal niets. Is dit wel normaal? Zoveel vragen schoten plots weer door mijn hoofd. Terwijl ik aan de monitor gezet werd, kreeg ik de hele uitleg. De weeën konden ook pas later op gang komen. Dit heet ‘langdurige gebroken vliezen’. Ze hadden mij verteld dat ze minstens 24 uur gingen wachten. De uren gingen voorbij en er gebeurde nog steeds niets. In de tussentijd werd er regelmatig een hartfilmpje gemaakt van mijn meisje in mijn buik. Ook mijn temperatuur en polsslag werden regelmatig gemeten. Na 24 uur werd er een met een wattenstaafje een kweek afgenomen om te zien of er risicovolle bacteriën aanwezig waren. Alles was in orde en omdat er nog steeds niets veranderd was, werd ik verplaatst naar een gewone ziekenhuiskamer.
Daar werd ik ingelicht dat een baby tot maximum 72 uur na het breken van de vliezen nog zonder gevaar in de buik kon doorbrengen. Ze wouden dus nog even wachten in de hoop dat de weeën nog spontaan zouden beginnen. Ik probeerde wat rust te nemen en mijn gedachten even uit te zetten. Ik kon toch niets anders doen. Toen ik wakker werd van mijn kort dutje voelde ik samentrekkingen in mijn buik. Ik drukte onmiddellijk op het belletje. Zouden mijn weeën dan nu begonnen zijn? Ik werd aan de monitor gelegd en ik keek vol spanning naar de verpleegster. Ja hoor, de weeën waren begonnen en werden steeds heviger. Ik werd terug naar de verloskamer gebracht…
De uren verstreken en de weeën werden steeds pijnlijker. De ontsluiting vorderde ook niet zoals het moest. Ik heb een heel lange tijd vastgezeten op 5 cm ontsluiting. Daarna ging het maar niet verder, maar de weeën waren zo pijnlijk en ik was echt al volledig uitgeput. Zowel lichamelijk als emotioneel. Het was ondertussen al de nacht van 24 april… Ik kon het allemaal niet vatten. Ik was toch pas 34 weken zwanger? Ik kon het nog steeds niet verwerken dat ik daar lag in de verloskamer… al zeker niet in een situatie die ik me zo anders had voorgesteld. Alsof het allemaal nog niet overweldigend genoeg was, begon de monitor opeens te piepen. Twee verpleegster stormden de verloskamer binnen. Ik zag ze rennen en hoorde de woorden die als een bom op mij insloegen: de hartslag van de baby is aan het dalen. Ik kan niet omschrijven welk gevoel er door me heenging. Ik was sprakeloos, er kwam geen geluid uit mij. Tranen liepen over mijn wangen. De verpleegsters probeerde mij gerust te stellen en vertelde mij dat dit wel vaker gebeurt en dat de baby zich vanzelf herstelt en we snel weer een normaal hartritme zouden horen. Ik probeerde niet gek te worden van elk piepje of beter gezegd van de gezichtsuitdrukkingen van de verpleegsters bij elk piepje… “Ik ga een dokter halen”. Met deze woorden verdween de ene verpleegster, terwijl de andere verpleegster mij probeerde te sussen. Haar blik nog steeds vast op de monitor gericht.
Een ogenblik later kwam de verpleegster terug met een dokter. Daarna kwam er nog een dokter en plots stond heel de verloskamer vol. Ik kon totaal niet meer bewegen, wat was er aan de hand? Toen breek de hel los. “Bel de OK, we moeten haar eruit halen. Nu!” Terwijl ze met mijn bed door de de gangen renden zag ik alles voorbij flitsen. Ik zag hoe een verpleegster tegen mij probeerde te praten, maar ik hoorde niet wat ze zei. Ik was zo in paniek dat ik verlamd was op dat moment. Ik kon zelfs niet meer nadenken, ik was volledig van de wereld. Black-out. Ik kwam de operatiekamer binnen. De lichten waren zo helder en sterk. Alles ging zo snel, ik kon niet meer volgen. Het enige wat ik kon doen was huilen. Ik had geen besef meer van wat er allemaal gaande was. Ik hoorde zoveel stemmen om me heen, maar hoorde eigenlijk alleen maar geruis. Zelfs de woorden van mijn vriend die naast me zat, kwamen niet binnen.
Nog voor ik het kon beseffen stond de vroedvrouw naast me met mijn meisje. Een fractie van een seconde. Ik wou mijn armen strekken om haar aan te nemen, maar ze was alweer weg. Ik begon nog harder te huilen. Ik heb haar niet eens goed kunnen zien. Ik heb haar niet eens horen huilen. Heeft ze wel gehuild? Ik voelde me zo machteloos, zo een intens verdriet had ik nog nooit gevoeld. Ik was emotioneel helemaal gekraakt. Ik was net voor het eerst mama geworden, maar ik weet niet hoe mijn baby eruit zag of waar ze nu naartoe was. Ik kan me alleen maar herinneren dat ik zo aan het huilen was, dat het plots allemaal zwart werd. Ik werd wakker in een grote, lege, kille kamer. Ik was helemaal alleen. Mijn vriend was er niet, mijn meisje was er niet. Niemand was er… en weer voelde ik de tranen over mijn wangen stromen. Een tijdje later kwam de verpleegster binnen en vertelde me dat ik in de ontwaakkamer lag tot de verdoving helemaal is uitgewerkt. Mijn meisje moest na de geboorte gestabiliseerd worden en daarna in een transportincubator meegenomen worden naar de afdeling Neonatale intensieve zorg. Ik heb daar uren doorgebracht. De gedachte dat ik de eerste uren niet met haar heb kunnen doorbrengen, brak mijn hart nog meer. Het voelde alsof ik de geboorte van mijn eerste kind gemist heb. Ze was aan het vechten voor haar leven en ik lag hier zo machteloos. Ik kon niets doen. Verschillende scenario’s over dat ik haar zou verliezen gingen door mijn hoofd.
Toen ik uiteindelijk de ontwaakkamer mocht verlaten, brachten ze me naar mijn kamer. Daar zat mijn vriend, compleet uit zijn doen. Want hij was nog niet op de hoogte gebracht van de situatie en wist natuurlijk niet wanneer ik terug zou zijn. Een paar uur later mochten we dan eindelijk onze klein meid zien. Ik werd met mijn bed naar de dienst Neonatale intensieve zorg gebracht. Ik zag allemaal baby’s in een couveuse liggen. Waar was mijn baby? Mijn bed werd naast een couveuse geplaatst die bedekt was met een deken. Mijn hart ging tekeer als een gek. Na al die uren ging ik eindelijk mijn kleine meid zien! Tranen liepen weer als watervallen over mijn wangen toen ze de deken weghaalde. Zo breekbaar, zo klein. Allemaal draden en kabels. Het voelde alsof ik gefaald had. Dit was mijn schuld. Toen ze uiteindelijk op mij gelegd werd, durfde ik niet meer te bewegen. Ik was zo bang om haar te breken. Ik had nog nooit zo een kleine baby gezien. Maar wat heb ik genoten van dit moment! Het moment dat we haar eindelijk ook haar naam konden geven: Eliana. We hebben nog drie weken heftige weken op Neonatale moeten doorbrengen. Wat was ik gelukkig toen ik met mijn lieve Eliana eindelijk naar huis mocht gaan! Mijn leven als mama van een prachtig meisje kon nu eindelijk beginnen
Tsjaaaa, wanneer start je met werken na een stilgeboorte?
23 weken na de geboorte van Noah kan ik zeggen dat ik weer aan het werk ben. Ik ben polikliniek assistente in het ziekenhuis in Almere.
1 februari 2019 – 4 weken nadat onze nachtmerrie begon. Ik heb een telefonische afspraak staan met de ARBO arts. Eigenlijk is bij haar alleen in grote lijnen bekend wat er gaande is, maar omdat ik al sinds oktober/november halve dagen ging werken in verband met mijn bekkeninstabiliteit moest ik nu toch echt ‘op het matje komen’. De timing was eerder al niet heel top want toen belde ze op het moment dat wij Noah zijn as gingen ophalen ..
Mijn ARBO arts is een hele lieve vrouw en kan heel makkelijk een gesprek met haar voeren. We bespreken alles en maken een plan van aanpak. Ik mag zelf in eerste instantie aangeven wat mij fijn lijkt en samen komen we tot de conclusie dat wekelijks een bakkie koffie doen een goed idee is. ‘Zo gezegd, zo gedaan’ want ging gelijk die week daarop koffie drinken met m’n teamleidster. Vervolgens was ik daar 2,5 uur en met klotsende oksels heb ik mensen vertelt wat er is gebeurd. Iedereen is zo lief en ze geven steunvolle woorden. Na die 2,5 uur was ik totaal afgepeigerd. In bijzijn van anderen gaat bij mij een knop om. De knop gaat naar standje ‘ik troost anderen en zet mijn eigen verdriet opzij’.. Mega zwaar dus. ‘S avonds komen de tranen, het keiharde besef komt weer keihard binnen, maar gelukkig: ik mág weer huilen. Ik ben veilig thuis.
Er verstrijken een aantal weken waarin ik wekelijks langs het werk ga voor koffie en ik merk dat ik toe ben aan meer. Ik plan een moment in dat ik alleen op kantoor m’n mail ga kijken sinds 3 januari. Ik lees alles maar ik sla niets op. Oh jawel: die gaat pensioen, die gaat weg, die is jarig, dit is gewijzigd in het systeem en 1 mail later is die wijziging alweer terug gedraaid naar het oude. Top. Brengt mij dus volledig van de leg, iedereen is al jarig geweest of hebben hun afscheidsfeestje al gegeven. Niets relevants is in mijn hoofd blijven zitten. Ik ben nog niet klaar voor ‘meer’. Die weken daarop ben ik dus weer aanwezig om koffie te drinken en om diezelfde mails nog een keer te lezen in de hoop dat ik IETS opsla maar je denkt toch niet dat er iets bij past als je 24/7 aan je kindje denkt? Dat je in elk woord de naam Noah ziet?
Ik weet niet precies waardoor het ineens veranderde maar ik had ZIN om naar m’n werk te gaan. Ik heb gelijk die ochtend m’n teamleidster geappt en gevraagd of ik voor mijn ‘koffie momentje’ langs mocht komen. Ik was er rond 10:00 uur en had in mijn hoofd dat ik om 12:00 uur weer weg zou gaan. Steef was ook aan het werk die dag (die werkt op de IC in hetzelfde ziekenhuis). Het werd 12:00 uur en ik kreeg ineens een heel naar gevoel. Weet je waarom? Ik dacht aan het feit dat ik naar huis zou gaan en dat ik alleen zou zijn. Tranen vullen mijn ogen, knoop in m’n maag. Voor ik het wist zei ik tegen m’n collega’s: ik blijf. Ik blijf tot Steef klaar is met werken (16:00 uur). M’n collega’s waren zo lief. We hebben het echt over van alles en nog wat gehad en niet perse alleen maar over Noah want dat gaf ik aan. Ik wilde weer even meedoen in de huidige maatschappij. De maatschappij waarin de tijd de afgelopen weken niet heeft stilgestaan. Echter kreeg deze middag een flinke wending toen er een arts naar mij toe kwam en zijn gesprek met mij opende met: “Wat fijn om jou hier weer te zien. Wat heftig allemaal hé” dus ik bedank de persoon in kwestie en geef aan het fijn te vinden om weer op het werk te zijn. Ineens zegt hij: “Maar hoe gaat het met de kleine? Groeit en bloeit lekker?” Ik zit te kijken en denk heel hard na. Ik moest oprécht nadenken van wat er zojuist gezegd is. Ik hoor m’n collega’s ook stil vallen. Langzaam en zachtjes zeg ik: “Hij groeit en bloeit helaas niet….”. Hij kijkt mij verschrikt aan en zegt: “Maar je was toch zwanger van een tweeling? Waarvan er 1 is overleden en 1 in leven is gebleven?” Vanaf hier gingen letterlijk 100 vraagtekens door m’n hoofd. Opeens vond ik het niet meer zo fijn om op het werk te zijn maar gelukkig werd ik enorm goed opgevangen door m’n collega’s en heb ik rustig het hele verhaal uitgelegd. Dit zie je alleen zo niet aankomen wanneer je al zo open en eerlijk over alles bent en inmiddels al zoveel collega’s hebt gesproken. Dan zou je denken dat er geen verwarring meer kán ontstaan ..?
Inmiddels ben ik langzaam aan weer mijn uren aan het opbouwen. Op dit moment werk ik 3x 4 uurtjes en elke 2 a 3 weken kijk ik samen met mijn teamleidster of we die dagen een uurtje kunnen uitbreiden.
Met mijn ARBO arts heb ik elke 6 weken contact en die verloopt elke keer heel fijn. Ik voel mij totaal niet opgejaagd en krijg veel begrip. Het werken gaat goed. Ik kan nog niet alle werkzaamheden aan zoals aan de balie zitten omdat wij regelmatig zwangeren op de poli zien dus ik ben vooral achter de schermen bezig. Ook ben ik niet meer op therapeutische basis. Ik word oprecht weer verwacht en ingedeeld op taken die niet zomaar kunnen blijven liggen. Vind dat soms wel moeilijk omdat ik niet meer zoveel dingen tegelijk kan als dat ik voorheen kon en moet regelmatig even een rondje lopen door de gangen om mijn hoofd weer te resetten. Aan de andere kant voelt het zo fijn om weer ‘nodig’ te zijn. Dat ik weer mee mag doen in de normale dingen. 1 ding mag alleen niet vergeten worden: Noah gaat overal met mij mee naartoe. Het is niet dat ik die ‘thuis’ laat en dat ik weer de oude ben. In tegendeel. Ik moet opnieuw leren genieten. Ik moet opnieuw leren leven want dit zwarte gat blijft, het gemis blijft en daarom moet ik ‘opnieuw leren lopen’..
