Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

vroeggeboorte

Bevallingsverhaal: Ik ben 24 weken. “De kans dat je binnen nu en twee weken bevalt is erg groot en bereid je daar op voor.”

Dit is de spannendste tijd die ik waarschijnlijk ooit mee ga maken.. Weeën met 24 weken!!!

Zoizo is heel het mama worden al super spannend, je weet niet wat je te wachten staat en je weet niet wanneer je het goed doet, ik ben nogal een twijfel kont.. En kan ook nog eens heel onzeker zijn, wilde het graag zo goed doen voor ons meisje. Ik kies er voor ons verhaal te delen, ook om vrouwen bewust te maken van vroeg geboortes, en natuurlijk om het even van me af te schrijven. Het begon allemaal vorige week maandag, ik had gewoon een controle bij m’n verloskundige. Ik dacht ik ga vanavond weer met een gerust gevoel weg hier, maar deze keer liep ik huilend de deur uit. M’n verloskundige had me namelijk deze keer flink op m’n donder gegeven en kreeg per direct 2 weken verplichte rust.. Dit omdat ik veel te vaak last had van harde buiken en veelste veel deed. Het kon geen toeval zijn, maar 1 dag later begon de drama.. Ik had het hartstikke rustig aan gedaan, savonds sta ik te koken en voel m’n buik harder en harder worden, en kreeg ontzettend erge rugpijn, tijdens het eten werd ik heel humeurig en werd de buikpijn erger en erger.. Ik zei tegen m’n vriend, ruim jij maar op hoor ik ga in bad liggen. Ik hoopte dat de pijn weg trok van een warm bad, maar het werd erger en de steken in mijn kruis begonnen ook, ik had me telefoon naast me in de badkamer en appte naar me vriend.. Kom maar naar boven, ik kan niet meer opstaan.

Eenmaal beneden op de bank gaan liggen trok ik het niet meer.. Ik voelde het al, dit is niet goed! M’n verloskundige gebelt en die zei me rechtstreeks naar het ziekenhuis te komen, eenmaal daar kon ik niet meer lopen van de pijn en werd doodsbang. M’n verloskundige legt me op een bed en onderzoekt me.. Ze maakte me doods bang, meid je hebt optijd aan de Bel getrokken je hebt last van weeën, en ik voel enige ontsluiting, je baanmoedermond voelt al week aan. Ik en me vriend werden doods en doods bang, ik was tenslotte nog maar 24 weken en 4 dagen. Alles ging ineens zo snel ik werd op een ziekenhuis bed gelegd, het infuus werd aangebracht en het ene onderzoek na het andere volgde, op gegeven moment moesten we 12 minuten wachten tot de uitslag van m’n uitstrijkje er was, dit leek uren te duren en ging tussendoor helemaal kapot van de pijn. Toen kwam de arts aan ons bed, meneer ga jij maar even zitten.. Ik heb slecht nieuws! Wat er toen allemaal door me heen ging, ik werd gek! Je gaat waarschijnlijk binnen nu en 2 weken bevallen je hebt ontsluiting en we gaan je per ambulance naar Utrecht WKZ ziekenhuis sturen en er alles aan doen te zorgen dat ze nog even blijft zitten. Eenmaal in Utrecht viel ik in juiste handen, alsof ik ineens rust kreeg.. M’n hyperventilatie stopte.. M’n weeën werden rustiger, de weeën remmers leken aan te slaan. De uren gingen voorbij, de angst werd zo groot.. Er kwam een arts aan ons bed ons voorbereiden op wat er gaat komen en wat er kan gebeuren. Bereid jullie er op voor, de kans dat je heel vroeg bevalt is heel groot. De kans dat jullie meisje dit overleefd is niet groot. Pardon? Ons meisje dit niet overleefd?! Ik dacht dat ik gek werd.. Ik hou nu al zo veel van haar.. K kan haar echt nooit meer laten gaan. We gaan er alles aan doen te zorgen dat ze zo lang mogelijk blijft zitten!! We kregen van allerlei keuzes voor onse neus, willen jullie door blijven gaan met de weeën remmers? En willen jullie je meisje voorbereiden op de wereld met long prikjes etc? Uhh.. Ja weet ik veel? Doe maar denk ik? Alsof we ook maar iets van verstand hier van hebben.. Na de vele uitleg is ons verteld dat die prikjes zeker geen snoep zijn.. Wat het precies voor bij werkingen heeft dat durf ik ook niet meer te zeggen. Maar wat Moet dat moet zeiden we! Gelukkig delen m’n vriend en ik precies de zelfde mening over alles. Maar we wisten het echt niet.. Ik liet de keuze over aan de arts, en we vroegen hun te beslissen wat nu de beste keuze is, eenmaal samen besloten dat we voor nu stoppen met de medicatie en geen prikjes toe dienen en kijken hoe ik ga reageren. Dit was zo spannend, de remmers werden stop gezet en ik was zo bang.. Het verdriet begon, ik deed niks anders dan huilen. We werden samen in bed gelegd en ik huilde naar de arts.. Waarom heb ik dit nou waarom gebeurt dit bij mij! Maar dat wist ik stiekem al, mijn moeder heeft exact het zelfde mee gemaakt bij mijn broer, 28 jaar geleden. En het kan bijna geen toeval zijn.. Ze was toen ook 24. 4 weken zwanger, precies even lang dus. Maar bij mijn moeder deed het baby’tje het niet goed en bij mij deed ze het ondanks alles nog steeds goed! Dit leek me hoop en kracht te geven.. Eenmaal naar bed en we probeerde te slapen, tuurlijk ging dat niet, we hebben de hele nacht samen gehuild en gepraat over wat er ineens gebeurt is allemaal.. We waren echt op van verdriet. Eenmaal smorgens bij m’n volgende onderzoek leken wonderen te bestaan! Ons meisje was weer goed gaan liggen, de weeën waren gestopt en er was zelfs geen ontsluiting. Ze waarschuwde ons wel, de kans dat je binnen nu en 2 weken bevalt is erg groot en bereid je daar op voor. En dit gingen we doen, omdat we kozen om te stoppen met medicatie mocht ik naar huis, onderweg naar huis staarde ik maar naar de weg.. Ik kon niet eens meer praten, thuis ook niet, natuurlijk kwam er familie langs om er voor me te zijn.. Maar ik kon geen woord uit me krijgen, de dagen erna ook nog niet. Ik werd zieker dan ziek.. Dit zullen de bijwerkingen zijn van de weeën remmers. We zijn nu 1 week verder en het lijkt goed te gaan.. Ik heb complete bedrust tot aan de bevalling.. Of ze nou binnen nu en 2 weken komt of pas met de 36 weken.. Dit word een lange zwangerschap zo, ik dacht echt dat zwanger zijn leuk was. Maar als ik dit van te voren had geweten had ik er nog wel een keer over nagedacht.. Ik wil bewijzen dat wonderen bestaan en ons meisje tot minimaal 36 weken blijft zitten. Ik wil bewijzen dat ze een vechter is, ik weet het gewoon zeker.

 

 

 

JENNIFER 

Bevallingsverhaal: “Matteo was 41 centimeter, woog 1375 gram en werd direct in een plastic zak gestopt”

Ik schrik wakker door het licht dat naar binnen schijnt. Ondanks het schreeuwen van de bevallende vrouw in de kamer naast mij ben ik toch in slaap gevallen. Het is 9 november en Matteo zit nog in mijn buik en de weeën lijken gestopt. Ik voel me opgelucht en ik ben blij. Ook krijg ik te horen dat ik word overgeplaatst naar een normale kamer en ik mag dus van de bevallingskamer af, dit is goed nieuws toch? De artsen zijn positief en achten de kans klein dat ik nog ga bevallen. Als alles zo goed blijft gaan mag ik over drie dagen op maandag naar huis. De kans dat ik tot 40 weken zwanger blijf bestaat nog en aangezien de artsen positief zijn blijf ik dat ook.

 

 

De volgende dag, op zaterdagochtend voelt mijn buik niet hetzelfde als de dag ervoor. Ik heb lichte krampen en voor de zekerheid word ik weer aan de CTG-scan gelegd. Ik heb uren aan deze scan gelegen, maar behalve wat harde buiken, leek er niets aan de hand. In de loop van de avond worden de krampen erger. Enrico is bij mij en ik vraag hem steeds of hij langer wilt blijven omdat ik geen goed gevoel heb. Ondanks dat de artsen rustig blijven voel ik aan alles dat Matteo niet tot 40 weken blijft zitten. De weeënremmers moest ik 48 uur krijgen en om 22.00 uur ’s avonds worden ze op stop gezet. De weeën worden nog erger, maar toch blijven de artsen zeggen dat dit normaal is na het stopzetten van de remmers. Enrico mocht uiteindelijk blijven slapen en hij kreeg om 00.00 uur een bed aangeboden bij mij op de kamer. Helaas is het van slapen nooit gekomen… 

Nooit meer onbezorgd zwanger, phoe heftig!

Dat ik nooit meer onbezorgd de eerste drie maanden van een zwangerschap zou doorkomen wist ik al na mijn eerdere miskramen. En dat ik tot de twintig weken bang zou zijn dat het kindje zomaar zou kunnen overlijden en geboren kon worden ook. Dat heb ik meegemaakt in mijn vorige zwangerschap. Mijn zoontje is toen overleden na het veel te vroeg breken van de vliezen. Momenteel ben ik 23 weken zwanger. Dat mijn gedachtes en gevoel totaal niet meer rationeel samenwerken na het verlies van een kindje en het vervolgens verwerken van een nieuwe zwangerschap had ik niet voorzien. Althans, niet in deze mate. Het valt mij namelijk zoveel zwaarder dan gedacht. Het schuldgevoel is enorm, het verdriet om mijn verloren kindje groter en het nog niet over kunnen geven aan de oneindige liefde voor dit kindje voelt als falen.

 

Mijn hoofd kan mijn gevoel niet meer bijbenen en andersom. Mijn lijf zit in een constante spanning. Bang om ook dit kindje te verliezen. Bang om signalen te missen. Mijn hart voelt te strak ingesnoerd. Niet in staat om de onvoorwaardelijke liefde voor dit kindje te voelen. Bij elkaar gebonden omdat het uit elkaar is gevallen na het verlies van Isaac. Een hart dat al gebutst is, omdat ik ook nog een dochter heb die ook die onvoorwaardelijke liefde en aandacht verdient. Ik heb nu het gevoel dat ik haar dat niet altijd even goed kan bieden tussen het verdriet en de nieuwe zwangerschap. Mijn hoofd maakt overuren. Gedachtes gaan door elkaar en ik kan zo’n groot deel van de tijd niet helder nadenken. Natuurlijk hoort dat deels bij een zwangerschap. En helemaal na verlies. Maar de constante olifant op mijn borst maakt me bang. Bang dat mijn moederliefde een achterstand oploopt. Boos dat ik niet in staat ben om mij op dit moment volledig over te geven aan mijn zwangerschap en daar oprecht van te genieten. Boos ook omdat juist IK weet hoe groot het verlangen kan zijn naar een kindje en dat je er dan van hoort te genieten als het zover is.

Onze geheime vaste blogster Lau heeft een missie: taboes doorbreken

Toen ik gevraagd werd om voor Kids en Kurken te bloggen moest ik even nadenken of ik het wel zou gaan doen. Ik schrijf graag over allerlei onderwerpen en dan vooral over het verlies van mijn kinderen. Het helpt mij goed bij de verwerking en het uiten van mijn frustraties. Meestal schrijf ik wat er in mij op komt en niet ‘op commando’. Ik vind het bloggen nog steeds erg spannend.

Wat wil ik?

Na mijn toezegging heb ik nagedacht over de onderwerpen waar ik over wil bloggen. Wat is mijn doel? Wil ik mijn verhaal van A tot Z delen, of is dat niet mijn belangrijkste doel van het bloggen? Sluit het aan bij de missie die ik op dit moment heb?

Ik heb echt de voors en tegens van het bloggen tegen elkaar afgewogen. Uiteindelijk heb ik wel beslist dat ik voorlopig  anoniem wil blijven. Ik wil het onbespreekbare bespreekbaar maken. Ik wil graag taboes doorbreken en dat kan ik op dit moment alleen wanneer ik nog even veilig met één been in de taboesfeer blijf hangen.

Ik heb al heel veel over de manier waarop ik mijn kinderen verloren heb geschreven. Ik denk dat het voor mij nu niet meer het belangrijkste is waar ik over wil schrijven. Ik heb zoveel meer te zeggen dan dat. Want het verliezen van één kind is een hele ingrijpende gebeurtenis, laat staan als dat er meerdere zijn, zoals mij overkwam. Het verlies op zich is heftig, maar ik vind persoonlijk dat alles wat daar bij komt kijken nog zwaarder is. De echte ellende begint pas na de uitvaart van je kindje, wanneer je écht met een onbeschrijfelijke leegte achterblijft. Wanneer je dus eigenlijk weer opnieuw moet leren leven.

Ik denk dat ik jullie mee wil nemen in dat verhaal en gaandeweg lezen jullie dan het hoe en wat rondom mijn verlies. Oh, stel gerust je vragen als je iets wil weten. Dat mag.

Eenzaamheid

Toen ik zes jaar geleden mijn ongeboren dochter na een zwangerschap van bijna 31 weken verloor -door een knoop in de navelstreng- wist ik niet wat mij overkwam. Naast de shock van hoe snel het allemaal verliep, hoe het kon gebeuren en het enorme trauma van de bevalling, had ik een leegte die ik met niets op kon vullen.

Mijn buik was leeg, maar de wieg en het ledikantje bleven ook leeg.

Ik kon er ook niet goed over praten. Ik had simpelweg niet echt iemand waarmee ik kon praten. Mijn ouders waren er niet voor mij en ik was alleenstaand. Ik kon er af en toe wel met mijn zusjes of vriendinnen over praten, maar ik merkte al gauw een soort van “daar komt ze weer”-gevoel. Ik stopte met praten en daardoor voelde ik mij onwijs eenzaam.

Falen en schuldgevoel

Ik huilde mezelf elke avond in slaap. Ik zat opgesloten in mijn verdriet. Ik wist niet meer wat nu normaal was en wat niet. Of ik het wel goed deed, dat rouwen. 

Ik verlangde terug naar mijn oude leven. Mijn leven van voordat ik zwanger raakte. Ik wilde weer dat alles normaal was, het was nu zo’n puinhoop. Ik haatte mezelf. En het liefs wilde ik niet meer wakker worden. Ik voelde mij mislukt als moeder. Mislukt als vrouw

Ik vond dat ik schuldig was aan het verlies van mijn mooie Emma. Want als ik eerder échte vasthoudende stampei had gemaakt bij de verloskundige, had het allemaal geen vijf dagen hoeven te duren. Dan had ik niet vijf dagen met de onzekerheid en de stilte in mijn buik te hoeven leven. Misschien was ze dan nog wel te redden zijn geweest.

Maar nu begin ik gelukkig zo langzamerhand te beseffen dat het mijn schuld niet was. Dat ze waarschijnlijk niet meer te redden was.

Rouwen en cliché-opmerkingen

Mijn rouwproces lijkt nu pas écht aan. Dit jaar is erger dan ooit en ik kan nog altijd niet mijn vinger erop leggen waardoor het komt. Misschien komt het juist doordat zowat iedereen in mijn omgeving zwanger is, of kinderen in de leeftijd van mijn kindjes heeft. Dat ik daardoor zie wat ik moet missen en waar ik zó naar verlang. Of misschien komt het doordat ik op een basisschool werk en de stoeltjes van mijn kindjes in de kring mis.

Misschien komt het doordat ik het écht zat ben dat ik van die botte, goedbedoelde cliché opmerkingen krijg met dat ik nog jong ben, of in ieder geval wél zwanger kan raken. En de vraag hoeveel kinderen ik heb, of wanneer ze nou toch eens komen. Dat ik de volgende ben, of dat ‘drie keer scheepsrecht’ is. Of wat dacht je van die eeuwige rouwconcurrentie? Nee, het is niet te verzachten door te zeggen dan de buurvrouw van je schoonzus, haar achternicht’s en daar dan weer de dochter van haar beste vriendin van een tweeling verloren heeft. Het is mijn verdriet. Mijn gevoel. En dat mag er zijn. Ik ben een mens en geen machine.

Mijn missie

Alles wat ik hierboven beschrijf is de basis van mijn missie. Ik wil niet alleen vertellen hoe ik mijn kinderen verloor. Ik wil mensen vertellen hoe het is. Dat het niet ‘al zes jaar geleden is dat…’, maar dat het pás zes jaar geleden is. Pas, want ik moet er mijn hele leven mee zien te dealen. Ik moet dit tot aan mijn dood zien te dragen, de overleven. De pijn. Dag in dag uit. Elke dag loop ik wel weer tegen iets aan.

De, soms botte, cliché-opmerkingen komen vaak voort uit onwetendheid. Ik wil daar een eind aan maken. Ik wil dat een ieder zich bewust is dat het vervullen van een kinderwens écht niet altijd makkelijk is. Mensen weten dat ergens wel, maar zijn zich er niet zo bewust van.

Ik wil delen hoe erg het is als iemand je zegt dat je geen moeder bent, puur alleen omdat je kindjes niet fysiek bij je zijn. En ik wil zeker duidelijk maken dat het helemaal niet uitmaakt in welk stadium van je zwangerschap je was toen het mis ging. Ook na 10 weken zwangerschap is het een echt  kindje. Ook dan ben je moeder en hou je van je kindje. Je verliest niet alleen een kindje, maar de hele toekomst.

Ik wil laten weten hoe belangrijk het is om de namen te blijven noemen. Dat het niet eng is om te praten met iemand die één of meerdere kindjes verloor. Dat je iemand die dit alles overkomen is niet buiten moet sluiten van verjaardagen of babyshowers. Laat de keuze bij degene zelf, ga niet beslissen.

Ongeregeld zooitje

Deze eerste blog is een beetje een ongeregeld zooitje. Het springt van de hak op de tak. Maar dat is het rouwen ook. Dat verloop niet volgens een strak schema weet ik nu, dat gaat ook op en neer en één stap vooruit om er vervolgens twintig weer achteruit te gaan.

Ik hoop dat ik mijn missie kan volbrengen, of in ieder geval berusting krijg. Dat ik bewustwording kan creëren. Voor wat ik heb meegemaakt, wat andere vrouwen meemaakte. Dat ik het stilzwijgen kan verbreken. De schaamte weg kan nemen bij vrouwen die er niets over durven te delen en dus -net als ik in het eerste jaar- eenzaam en alleen met hun gevoelens worstelen.

Het komt zo ongelofelijk veel voor. Meer dan besproken wordt. Het is tijd om voor mijn  kindjes op te komen en ze te noemen.

 Ze zijn het zó waard.

Dit geloof je niet:”Ik wist pas twee uur dat ik zwanger was en toen beviel ik”

Het was het weekend van 2 december, ik voelde me rot. Raar , mijn persoonlijkheid kennende ga ik overal doorheen maar de tas met kleine boodschappen kreeg ik niet vanuit de auto in het huis.  

Elk uur begon ik me slechter te voelen, ben het hele weekend me bed niet uit geweest. Ik voelde me al maanden niet lekker, vaak genoeg naar de huisarts gegaan en bloed gaan prikken maar daar kwam nooit wat uit.

Maandag ochtend dacht ik, laat ik alsnog maar even naar de huisarts gaan, op mijn laatste kracht ben ik daar ook aangekomen en ik moest voor de zoveelste keer gaan bloedprikken met spoed want mijn bloeddruk bleek ook erg hoog.

Ik moest me een uur later meteen melden bij de SEH in het ziekenhuis omdat er toch iets goed mis was met me, als ik nog een dag met deze bloeddruk zou blijven lopen kon dat ernstige gevolgen hebben.

In het ziekenhuis kwamen ze er maar niet uit wat er met me aan de hand was maar het ging steeds slechter met me, ik heb in de drie uur dat ik daar was de vreselijkste diagnoses gehoord.

Opeens kwam er een verpleegkundige met het idee om een inwendige echo te maken om te kijken of er niks in mijn blaas of baarmoederhals zat.

En daar kwam het, daar zat onze kleine prachtige ventje.

De artsen kwamen het aan mij vertellen : ‘mevrouw wist U dat U zwanger was?’. Mijn reactie was nog : ‘leuk grapje, dat kan helemaal niet. Mijn menstruatie is twee dagen geleden geweest’.

Maar daar was hij toch echt.

Ik werd meteen naar de verloskundige afdeling gebracht, waarbij ze met het nieuws kwamen u bent 26 weken zwanger en U bent heel ziek. Ik had blijkbaar zwangerschapsvergiftiging en HELLP-Syndroom en mijn zoon had erg weinig vruchtwater en lag tegen mijn zenuwen aan in me rug. Nu begreep ik waar al die pijn vandaan kwam. Dit was z’n grote schok, ik heb niet geleefd als een zwangere vrouw wat nu?! Mijn kind, is hij of zij oke?! Is hij ziek?! Wat nu?!

Ze waren bang voor een hersenbloeding want ik moest met spoed overbracht worden naar het Sofia EMC. Na dat medicijn ben ik compleet de weg kwijt geraakt. Tot op de dag van vandaag komt het met kleine stukjes terug.

Toen ik eenmaal in het Sofia lag werd mij verteld dat ik 3 maanden mijn zwangerschap uit moest zitten en moest blijven liggen op bed voor onze veiligheid.

Dit heeft niet langer dan een uur mogen duren, mijn lichaam begaf het. Het laatste wat ik hoorde : ‘Mevrouw valt weg we moeten de baby er NU uit halen!!’

4 December werd mijn zoon geboren met een gewicht van 835 gram met een zwangerschap van 26 weken. We zijn op dat moment allebei op het zelfde moment gereanimeerd , het is een wonder.

Ik was te ziek en te overdonderd, ik heb een zoon. En nu? Ik heb geen spullen helemaal niks? Het huis, is niet klaar voor een baby.. Mijn relatie, opeens zijn we papa en mama..

Mijn zoon bleek ziek, door zijn vroeggeboorte waren zijn darmen niet volgroeid , op zijn 3e dag is hij met spoed geopereerd om een stoma aan te leggen. Ik heb dit totaal niet meegekregen, op dat moment was ik zelf nog steeds aan het vechten voor mijn eigen leven.Het is mij wel verteld en ik heb het meerdere malen nog gevraagt maar dat zijn een beetje de stukjes die weggevallen zijn.

In de weken hierna was ik nog steeds zelf veels te ziek, door de goede begeleiding van het Sofia en de Jeugdzorg werd er gelukkig elke dag met mijn zoon geknuffeld. Ik pleit voor hun, wat een prachtig beroep en wat een ongelofelijke begeleiding.

Hoe moet je nu alles een plek gaan geven terwijl je zelf nog ziek ben? Ik had zo veel vragen, maar ik was zo bang om hem te verliezen hij was zo ontzettend ziek, zo klein. Prematuur zijn en vechten voor je leven.

Toen ik zelf weer bij was heb ik hem voor de eerste keer gezien. Onmenselijk, hij pastte letterijk in mijn hand.Al die slangetjes die hij had.

Hij was prachtig, zo klein. Zo onwerkelijk.

Elke dag ging ik met hem buidelen, de liefde was al gelijk zo groot.

Normaal werk je 9 maanden naar je kindje toe, ik had twee uur. Maar de liefde was zo erg aanwezig.

De dagen en de weken erna waren zo spannend en vreselijk, infecties bacterieen maar hij is het sterkste ventje dat ik ken. Na 2 maanden is zijn stoma weggehaald met een riskante hersteloperatie wat gelukkig allemaal goed is gegaan. 3 1/5 maand na zijn geboorte mochten we naar huis, inmiddels een gewicht van 3440 gram.We mochten naar huis met een sonde, hij kon nog niet al zijn flessen zelf drinken en dan ook binnenhouden. Zo onzettend trots, zo veel liefde. Eindelijk na maanden in het ziekenhuis te hebben geleefd mochten we met zijn 3tjes eindelijk naar ons huis.

De prachtvent is nu bijna 6 maanden, zijn sonde is er af en zitten nu op een gewicht van 5 kilo en 223 gram.

Dit heeft ons leven in elk opzicht omgegooid, maar het aller mooiste cadeau van de hele wereld is hij. Ons mooie wondertje, vechtertje.

Maanden erna heb ik zelf nog steeds last van een hoge bloeddruk en van mijn hersenen. Dit kan blijvend zijn, maar dat is iets wat je moet accepteren.

Ik denk er vaak aan terug, op dat moment zit je in een rollercoaster van emoties, die komen later. En alles wat je voelt mag zeker gevoeld worden.

Ik kan me geen leven zonder hem meer voorstellen.

 

Moederziel alleen verloor ik twee keer achter elkaar onze dochters

Eind februari 2018 gebeurde het. Vol ongeloof staarde ik naar de positieve zwangerschapstest in mijn handen. In één keer in raak! Wie had dat gedacht? Het was ons derde kind, bij onze andere twee kinderen duurde het precies een jaar en een half jaar voordat ik zwanger was. En nu had ik al binnen een maand een positieve test! Ik kon het niet geloven en mijn vriend en ik waren echt dolgelukkig.  

Dat ons sinds die dag nog veel meer stond te wachten, had ik nooit kunnen bedenken. Na een aantal weken kwamen we er met de eerste echo namelijk achter dat het een eeneiige tweeling was en nog eens twee weken later begonnen de grote klachten die bij een tweelingzwangerschap helaas vaker voorkomen. Zo werd ik van de een op andere dag extreem misselijk, kon ik niks meer binnenhouden en belandde ik uiteindelijk meerdere keren in het ziekenhuis omdat ik was uitgedroogd.

Gelukkig groeiden de baby’s lekker door en ging het met hen goed. Tenminste, tot de 16e week dan… Met een controle bleek er plotseling iets mis te zijn en al snel werd er bij de baby’s het Tweeling Transfusie Syndroom geconstateerd. Hierbij is de bloedsomloop tussen de ongeboren baby’s in de baarmoeder niet in evenwicht. De één geeft alles weg (de donor) en de ander krijgt veel te veel (de ontvanger). In ons geval kwam ‘de donor’ al snel stuck te liggen, wat betekende dat ze bijna helemaal geen vruchtwater meer had. Een noodzakelijke laseroperatie waarbij al hun gezamenlijke bloedvaten werden dicht gelaserd, was hun enige kans om samen te overleven (lees: 64%).

Ik was doodsbang. We wisten net dat het meisjes waren en door het vreselijke nieuws had ik het gevoel dat mijn dochters direct weer werden afgepakt. Hoewel de laseroperatie hun enige kans was, kleefden er zorgwekkend veel risico’s aan de ingreep. Zo was er dus de mogelijkheid dat één baby het niet zou redden, maar het kon ook dat ze het beiden niet zouden overleefden. Daarnaast was er een grotere kans op eerder gebroken vliezen en een vroeggeboorte. Niet echt geruststellende vooruitzichten, maar we moesten wel. Een andere optie hadden we niet.

Gelukkig overleefden onze dochters allebei de ingreep en de verdeling van het vruchtwater kwam al snel iets meer in balans. Nog niet helemaal zoals het zou moeten, maar het ging in ieder geval de goede kant op. Zo goed zelfs dat onze arts een paar weken later zei dat we nog wel een weekje op vakantie mochten, zolang ik nog maar geen 24 weken was. Het was bijna zomer en op de een of andere manier had ik zo’n verlangen naar een weekje weg. Even tot rust komen van alles wat er gebeurd was. Nog één keer met z’n vieren weg, voordat alle hectiek met de tweeling erbij zou beginnen…

En dus boekten we een weekje Spanje. Gezellig op de camping in een stacaravan met huurauto. Het leek me heerlijk, maar helaas gebeurde er op de dag dat we ’s nachts op vakantie zouden gaan iets wat ik totaal niet zag aankomen. Ik was 20 weken zwanger en tijdens de echo stopte het hartje van onze eerste dochter Joëlle plotseling met kloppen. Voordat ik het doorhad, was ze overleden en ik kon niks doen. Het was echt vreselijk. Omdat we geen oppas voor onze zoontjes hadden kunnen, vinden, was ik even alleen op controle gegaan en mijn vriend wist dus van niks.

Het was zo onwerkelijk allemaal, ik kon het gewoon niet bevatten. Dat was niet mijn dochter die ik totaal onverwachts op de echo zag overlijden. Dat was niet mijn buik waarin zich dat grote drama afspeelde. Toch moest ik het wel aan mijn vriend vertellen toen hij een half uur later heel gehaast binnen kwam rennen, nadat ik hem geappt had of hij zo snel mogelijk naar het ziekenhuis kon komen. Hem bellen durfde ik niet, ik was zo lamgeslagen van het plotselinge verdriet. Ik was bang dat ik geen woord uit kon brengen als ik hem zou spreken en bovendien wilde ik hem niet helemaal overstuur naar het ziekenhuis laten komen. ‘Ze is net overleden in mijn buik…’ zei ik toen hij mij vragend aankeek en ik in tranen uitbarstte. ‘Ik zag het gebeuren, maar ik kon niks doen. Het spijt me zo!’

Wat had ik graag gewild dat dit ons verhaal was… Dat het hierbij bleef en dat de andere baby uiteindelijk wel later gezond ter wereld kwam. Maar helaas is dat niet ons verhaal. Onze nachtmerrie ging daarna nog verder. Terwijl we namelijk in compleet shock naar de arts luisterden over wat er precies gebeurd was -het was een complicatie van de laseroperatie; het vlies van Joëlle was door de ingreep aan de achterkant los gekomen en langzaam strak om haar navelstreng gaan draaien, waardoor ze geen bloedtoevoer meer kreeg en uiteindelijk stikte- voelde ik alleen maar één grote leegte. Alsof mijn hart zelf ook was gestopt met kloppen. Mijn dochter was dood. Holy shit, mijn dochter was dood.

Volgens onze arts ging het met de andere baby, de donor, gelukkig goed. Zij zat goed in haar vlies en haar vruchtwater werd ook steeds meer. Het was nog steeds niet zoveel als wat baby’s gemiddeld met dat termijn hebben, maar wel voldoende voor dat moment. Al snel begon de arts over onze vakantie die nacht. Door alle shock was ik die allang vergeten. Er was echter geen medische reden om niet te gaan. Met de andere baby ging het echt goed. En omdat ze een eeneiige tweeling waren, kon Joëlle niet alvast geboren worden. Ze kwamen samen, maar pas als de levende baby daar klaar voor was. Tot dan kon het geen kwaad dat Joëlle in mijn buik zou blijven zitten. Hoe gek het dus ook klonk, onze vakantie kon gewoon doorgaan. Er kon niks gebeuren. Maar als we het echt niet wilden gaan, konden we ook een brief voor de annuleringsverzekering krijgen. De keuze was aan ons…

Twaalf uur later zaten we in het vliegtuig. Compleet in de rouw. Gekkenwerk natuurlijk en achteraf was het natuurlijk ook een vlucht. Een vlucht van alles wat er gebeurd was en de wereld die thuis stil was blijven staan. Want thuis waren we nog steeds in verwachting van Joëlle. Thuis stond alles al klaar voor de komst van haar en haar zusje. De peperdure tweelingkinderwagen, hun pas roze geverfde kamertje, hun megagrote kledingkast en commode. Ik kon het niet aan om met alles geconfronteerd te worden en hoopte dat ik in Spanje even kon vergeten wat er allemaal gebeurd was.

Maar dat gebeurde natuurlijk niet. Sterker nog, onze vakantie werd een grote nachtmerrie. Op de zesde dag beviel ik ‘s avonds, opnieuw geheel plotseling, in een bloedhete caravan van onze tweede dochter Féliz. Na een dag darmkrampen (ik dacht serieus dat het darmkrampen waren, we waren twee dagen daarvoor nog in een plaatselijk ziekenhuis geweest, omdat ik dacht dat ik vruchtwater verloor, wat na onderzoek niet zo bleek te zijn) stak totaal onverwachts haar beentje uit mijn vagina en voordat ik het wist, glibberde ze er helemaal uit. Totaal in shock ving ik haar op in mijn onderbroek en met mijn hart in mijn keel staarde ik naar het opgekrulde hoopje. Ze bewoog nog, maar ik was bevroren. Ik had absoluut geen idee wat ik moest doen en in een soort trance belde ik 112. Mijn vriend was op dat moment net naar de speeltuin met onze zoontjes. Toen ze een paar minuten later even terugkwamen om te kijken hoe het met mij ging, moest ik hem voor de tweede keer in een week tijd vertellen dat ik ook onze andere dochter niet had kunnen redden…

Ruim drie kwartier later werd Féliz in het dichtstbijzijnde ziekenhuis eindelijk uit mijn schoot gehaald. Het ambulancepersoneel had haar voor het gemak in mijn onderbroek laten zitten. Ze wilden nog niet eens naar haar kijken. Waarschijnlijk zelf bang voor wat ze te zien zouden krijgen.

Een half uur later werd Joëlle geboren. Ik hield mijn ogen dicht toen ze haar van mij losmaakten. Omdat we verder niemand voor onze zoontjes hadden, moest mijn vriend bij hen in de wachtkamer blijven en ik wilde onze meisjes pas zien en vasthouden als ik weer samen met hem kon zijn.

Wat we uiteindelijk ook deden toen mijn vastzittende placenta na nog eens dertig minuten met veel geweld eruit was gekomen. Stoned van de morfine pakte ik eerst Féliz van de verpleegkundige aan. Ze was gewikkeld in een blauw dekentje en had een klein mutsje op. Ze was verbazingwekkend groot en zag er al uit als een echte baby. Daarna kregen we Joëlle in onze armen. Ook zij was al helemaal af en was net zo mooi als haar zusje.

Het was te bizar om ze vast te houden. Het leek net of we ze van het ziekenhuis gekregen hadden. Twee koude, stille kindjes die niet bewogen en niet huilden. Met mijn vinger streelde ik voorzichtig hun lange vingertjes, ze hadden zelfs al nageltjes. De rest van hun lijfjes durfde ik niet aan te raken, bang dat ik hun tere huidje zou beschadigen.

In totaal hebben we ze ongeveer een half uur vastgehouden. Daarna werd ik naar de kraamafdeling gebracht en mijn vriend ging met onze zoontjes weer terug naar onze caravan op de camping. Het was inmiddels middennacht en ook zij waren doodop. Dat ik onze pasgeboren dochters niet mee mocht namen naar mijn kamer had ik niet direct door. Pas toen de verpleegkundige ze voor mijn ogen liefdevol inpakte in een soort zilveren grote bak, kwam het besef. Het was alsof ik zelf ook stierf. Het enige wat ik wilde, was een slaappil nemen en nooit meer wakker worden.

Uiteindelijk werd ik de volgende dag ontslagen uit het ziekenhuis. We pakten de eerste, de beste vlucht terug naar Nederland en onze dochters werden na negen dagen gerepatrieerd. Ze zelf meenemen, was natuurlijk niet mogelijk.

Het was het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. Onze dochters achterlaten in een ander land en hopen dat ze ooit nog bij ons terug zouden komen. Wat ze dus wel deden, maar toen ik ze eenmaal weer kon zien, waren ze helaas al erg veranderd qua uiterlijk. Ik kon ze nog wel herkennen, maar ik herinner ze liever zoals ze waren toen ik ze net in mijn armen had.

Inmiddels zijn we 10 maanden verder, maar er is geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan onze meisjes heb gedacht. Sterker nog, ik denk voortdurend aan Joëlle en Féliz en het doet ongelooflijk veel pijn dat we ze allebei hebben verloren. Om mijn verdriet te verwerken, heb ik een boek over ze geschreven. Het heet Alles komt goed, juist omdat het niet goed kwam, maar we dat maar bleven zeggen tegen elkaar…

Renée (klik hier voor haar Instagram en hier voor website waar je Alles komt goed kunt bestellen)

Instagram: https://www.instagram.com/reneebrouwer_prachtigverhaal/?hl=nl

Website: https://www.prachtigverhaal.nl/

 

De 10 dingen die je wel en niet moet zeggen tegen een sterrenouder

De 10 dingen die je wel en niet moet zeggen tegen een sterrenouder.

Sinds ik sterrenmama ben geworden in Januari heb ik echt de meest bijzondere, rare, opmerkingen al voorbij horen komen.

Vandaag wil ik jullie tips geven wat je beter niét moet zeggen en wat je vooral wél kan zeggen en probeer dan ook uit te leggen waarom.

Deze opmerkingen heb ik verzameld bij verschillende sterrenmama’s en dienen niet als aanval naar anderen maar als wijze tips.

“Nah! Wat heftig. Maar ach, je bent nog jong. Er komt vast nog wel een ander moment”.

Jong of niet, lieve mensen, we zijn een kind verloren.

Leeftijd heeft hier niets mee te maken en zo een opmerking maakt echt niets goed.

“Het leven gaat door meis. Het komt allemaal wel weer goed”.

Ja, het leven gaat door. Gelukkig wel want ik wil de toekomst niet missen. 

Maar niet alles komt weer goed. Want ons kindje was ons alles en die komt niet terug.

“Beter dat jullie kindje gelijk is overleden en niet op latere leeftijd”.

Deze opmerking doet ook gruwelijk veel pijn. Eigenlijk zeg je dan gewoon 

dat het verliezen van je baby niets is vergeleken met een kind wat ouder is en overlijdt.

Ik had graag nog in de ogen van Noah willen kijken of zijn huiltje willen horen.

Ik had herinneringen met hem willen maken, willen voelen hoe het zou zijn om hem uit zijn bedje

te halen en tussen ons in te leggen.

“Het is erger voor de moeder dan de vader”.

Je mag dit vinden, je mag dit denken, maar zeg het alsjeblieft niet hardop.

Mijn man is net zo voor de eerste keer vader geworden als dat ik voor de eerste keer moeder ben geworden.

Wij bewandelen dezelfde weg. We rouwen alle 2, alleen op een andere manier.

Neemt niet weg dat het voor ons beide even erg is.

“Als het niet meer lukt dan neem je toch een hond”…

Ik denk dat deze opmerking weinig uitleg nodig heeft om te weten dat deze opmerking niet oké is.

Een hond is heel anders dan een kind, dat weet iedereen. 

Ik verbaas mij vaak over de gedachtes van een ander. 

Een hond koop je, verzorg je, overleef je (in de meeste gevallen).

Een kind draag je, is je eigen vlees en bloed, zie je opgroeien, overleeft jou (in de meeste gevallen).

“Misschien maar beter ook, anders had je geen ‘normaal’ leven/kind gehad”.

In mijn geval ging het om een infectie in de placenta en met Noah was er niets aan de hand.

Wij hadden heel graag de 24 weken grens willen halen om te kijken of er iets te redden viel aan hem.

Er zijn voldoende succes verhalen waarbij een kindje met 24 weken zwangerschap is geboren en nu hele blije en gezonde kinderen zijn.

Tuurlijk zijn er ook heel veel verdrietige verhalen waarbij het niet goed afloopt, maar je wilt er alles aan doen om je kind

een kans t geven. En wat is nu precies een ‘normaal’ leven/kind? Is er geen boek geschreven over perfectie want niéts is perfect.

“Ik weet hoe je je voelt. De nicht van de buurvrouw van mijn moeder heeft het ook meegemaakt”.

Niet geheel lullig bedoelt, maar je weet alleen hoe dit verlies voelt als je het zelf hebt meegemaakt.

Het verliezen van je kind is anders dan het verliezen van je partner, je ouder(s), je huisdier of iemand die je via via kent.

Dit verlies voelt net even meer machteloos als het verliezen van een ander dierbaar persoon.

“Ach, praat er maar niet teveel over anders wordt het zo beladen allemaal”.

Als je ouder bent geworden, vooral voor de eerste keer, wil je niets anders dan over je kind praten.

Dat is echt niet anders wanneer je een sterrenkindje hebt. Ik praat heel open en veel over Noah 

en vaak met een glimlach op mijn gezicht omdat ik zo trots ben. Toch merk ik vaak dat wanneer ik 

vertel over Noah en diegene kent mij niet dat er een stilte valt en dat het gelíjk over iets anders gaat.

Dit kwets ook want als ouder wil je heel graag over je kindje praten. Luister alsjeblieft naar de verhalen

van een sterrenkind, desnoods denk je  het om naar een levend kind, maar ontneem alsjeblieft niet de drang

om over ons kindje te praten alleen omdat hij/zij niet meer leeft.

“Gelukkig heb je er al een (paar) levend rondlopen”.

Je levende kinderen nemen niet het gemis weg van het kind wat je bent verloren.

Wel brengt het je weer sneller op de rit, want je móet door voor je andere kind(eren)

maar de leegte, het gemis, de pijn, die blijft dus deze opmerking is een hele pijnlijke opmerking.

“Ik denk dat jullie genetisch gewoon geen match zijn en dat het daarom niet lukt”.

Wauw…. Zeg dit als-je-blieft NOOIT tegen een ouder. Als dit namelijk gebeurd bij je eerste kind samen

dan verlies je nóg meer vertrouwen in alles. 

Mijn eerste gedachte toen ik dit hoorde van een andere sterrenouder was: ‘Dus een one night stand waar een zwangerschap uit komt is 

dan een match made in heaven?’

Nu wil ik graag tips geven wat je wél kan doen, wat gewaardeerd zal worden door de sterrenouder.

Noem zijn/haar naam. Zolang wij onze sterrenkindjes bij naam blijven noemen zal hij/zij blijven bestaan.

Blijf luisteren, al hoor je dit verhaal al voor de 100e keer.

‘Ik denk aan je’ is al voldoende om te laten weten dat je er voor die persoon bent.

Oprecht vragen ‘hoe gaat het met je?’

‘Mag ik hem/haar zien?’ Geloof mij, dat is wat merendeels van de sterrenouders willen; hun kind laten zien.

Heb je dit ook meegemaakt en ben jij al verder in het proces? Laat weten dat de scherpe randjes er echt van af gaan. Ongeacht dat het in het begin van het rouwproces heel ongeloofwaardig over kan komen.

Geef geen adviezen, oordeel niet of probeer het niet ‘beter’ te praten.

Groet sterrenouders altijd als je dat voorheen ook deed. Ontwijken is heel pijnlijk. Stil geboorte is niet ‘besmettelijk’. Geef desnoods een knikje, een knipoog of een glimlach als je liever niet in gesprek gaat met de ouder.

Wat ik zelf heel fijn vind is zo nu en dan een kaartje te ontvangen. Post heeft meer waarde dan een digitaal berichtje (vind ik persoonlijk). 

Vertel hoe jij ons verlies hebt ervaren. Klinkt misschien gek, maar het kan ook bij anderen als iets traumatisch overkomen en om het erover te hebben kan helpen bij verwerking

Drie vroeggeboortes achter elkaar, is dat ‘domme pech’ of is er iets mis met mij?!

In mijn vorige drie blogs (I, II en III) heb ik jullie verteld over het verliezen van ons kinderen. Gyan, Ruby en Djulian. Gyan geboren met 27 weken, zo klein, maar zo mooi en af! Hij werd ziek na een tijdje. Een schimmelinfectie bleek zijn hersentjes kapot te hebben gemaakt en als hij zou blijven leven zou hij geen menswaardig bestaan hebben. Wij hebben toen het moeilijkste besluit van ons leven moeten maken, stoppen met de behandeling.
Klik hier voor zijn verhaal.

De tweeling werd geboren met 24 weken, nog kleiner maar net zo mooi en af als Gyan. Djulian hebben we een week bij ons mogen hebben. Hij was ziek… Onderontwikkelde darmpjes. Ruby, ons kleine dappere meisje overleed na drie weken. Een bloeddruk die ze niet onder controle kregen, hierdoor vielen haar functies uit en zo ook haar hart. Lees hier hun verhaal. 

Waarom ik tweemaal te vroeg ben bevallen werd op domme, domme pech gegooid. Alle onderzoeken bleken goed bij mij, maar domme pech? Hoe dan? In principe mocht ik gewoon weer zwanger worden en zou ik nog strenger in de gaten gehouden worden. Zodra ik zwanger zou zijn zouden we om de tafel gaan en een plan met elkaar maken.

 

 

Oktober 2015

Zwanger! Wat een blijdschap, alleen de blijheid van mijn eerste zwangerschap, zonder dat ik nog wist wat mij allemaal te wachten stond, dat was er niet meer.  Dat komt ook nooit meer terug, en wat baalde ik daar van. Wat had ik graag gewild dat ik gewoon onbezonnen blij kon zijn, zonder me af te hoeven vragen of we dit kindje straks wel mee naar huis mogen nemen en welk pad we moeten bewandelen. In deze maand kregen we ook een vroege echo van ons wondertje. Het hartje klopte…. Wat blijft dit toch bijzonder. Je ziet verder nog niks, behalve een klompje waarvan je denkt: ‘Hoe kan dit ooit ontpoppen tot een mens?’ Toch ben je gelijk verliefd op dit klompje met een kloppend hartje. 

 

 

 

November 2015

Ik heb een afspraak met de gynaecoloog gehad in het AMC. Gek om haar weer te zien, zij was bij de bevalling van Ruby en Djulian. Iemand die onze kinderen heeft gezien en precies weet hoe alles gegaan is. We hoeven niks meer uit te leggen… En soms, soms is dat even heel fijn.
Een goed gesprek, een gesprek waarin we hadden afgesproken dat ze samen met collega’s een plan gaat maken om deze zwangerschap hopelijk tot een goed einde te gaan brengen. In onze volgende afspraak zullen we het plan uitgebreid bespreken en in gang gaan zetten omdat ik dan de eerste 12 weken voorbij ben. Voordat we het Amc verlieten kregen we een echo van de kleine. Wouw, van klompje naar mens. Ik blijf het zeggen, wat is het toch bijzonder. En heel even als ik ons kleine wondertje zie, vergeet ik even mijn angst, en kan ik dromen van de toekomst. 

20 november de geboortedag van Gyan. Ons eerste kleine lieve mannetje die geboren is.
Onze eerste zoon, wat missen we hem. De tijd die we met hem gekregen hebben staat ons op het netvlies. Zijn bolle wangetjes, zijn zachte lijfje en zijn donkere krulletjes. Wat was hij mooi…. Maar je hebt het niet voor het zeggen in het leven. Dat doet pijn, maar we koesteren de momenten en de korte tijd die we met hem hebben mogen zijn. 

 

 

December 2015

6 December de sterfdag van Gyan.
Een dag dat je weer alle herinneringen  de revue laat passeren en vooral de herinneringen aan zijn laatste dag. Ondanks dat dit heel verdrietig was, was het ook een hele mooie dag. Een mooier afscheid hadden we ons niet kunnen wensen voor onze kleine man. Gek hoe verdriet en ook blijdschap zo super dicht bij elkaar kunnen liggen, want december is ook de maand dat ik drie maanden zwanger ben! Eindelijk hoeven we niet meer stiekem te doen en mag iedereen het weten. 

Vrijdag 11 december, hadden we de bespreking in het AMC van het definitieve plan om hopelijk deze zwangerschap tot een goed eind te brengen. Het kwam er op neer dat ze vanaf 16 weken mijn baarmoederhals zouden gaan meten. Als daar een verkorting in te zien was zou er direct een cerclage geplaatst worden. Ook zou ik vanaf 16 weken hormoonspuiten gaan krijgen om mijn baarmoeder rustig te houden.
De uitslagen van de kweekjes waren gelukkig allemaal goed tot nu toe. Wel baalde ik een beetje van de cerclage. Zelf had ik hem het liefst direct gekregen, meer voor mijn eigen gevoel. Een gevoel van; ‘Dan zit het maar dicht’. Maar ze legde uit dat een verkorting meestal pas na de 16 weken plaats vindt en dat een bandje dan bewezen zinvol is. Er zijn nu helaas niet genoeg bewijzen dat het preventief plaatsen zinvol is, ook omdat ze bang zijn voor afstoting in een vroeg stadium omdat het toch iets in je lichaam is wat daar niet hoort. Na het gesprek hadden we een uitgebreide echo. Dit is iets nieuws en te vergelijken met een 20 weken echo. Het kindje is met 12 weken al helemaal af en ze hopen om met dit termijn al eerder eventuele problemen te kunnen op sporen dan pas met 20 weken. Toch wel even spannend. Maar wow, ons kindje was helemaal in orde met wat ze tot nu toe konden zien en meten. En wat gaaf om te zien! Met hele mooie echofoto’s en opluchting verlieten we vol hoop het ziekenhuis. Een goeie echo en een concreet plan, daar moest op geproost worden! Ook hebben we het die avond aan familie en vrienden met een leuk bericht bekend gemaakt! We waren zoooo blij. Wat gingen wij lekker en opgelucht slapen, tot ik in de ochtend wakker werd en dacht dat ik in bed plaste… Toen ik op stond en naar het toilet liep kon ik nog net op tijd ons kindje opvangen. 

 

 

Dit was niet echt, was het enige wat ik dacht, maar helaas… Wat een nachtmerrie.
Ik had geen pijn, geen krampen, geen bloedverlies, helemaal niks… 0h ,0h! Het kindje viel er gewoon letterlijk uit. Hoe kon dit gebeuren? Nog geen 12 uur daarvoor hadden een topecho en een plan. We zouden dit tot een goed eind brengen, en nu? Beiden konden we alleen maar voor ons uit kijken, afvragend wat er nu eigenlijk gebeurd was. Mijn gevoel zei dat er met mij iets mis was. Met dit kindje was niks mis, hij kon er niks aan doen, maar mijn lichaam kon hem niet houden. Een bevestiging die ik hoopte nooit te krijgen. Ik wou dat ‘domme pech’, wat er constant gezegd werd, waar was en dat deze zwangerschap dit zou bewijzen. Maar diep, diep van binnen…………. 

 

 

  

GABY (klik hier voor haar Instagram)  

 

De drie onvoldragen zwangerschappen waren zwaar en hebben mij in alle opzichten enorm veranderd

Mijn vijfde zwangerschap. Nooit meer zal het zo zijn als die eerste keer. Die vreugde (tranen) na het zien van een test, de opwinding, niks kon fout gaan, ik zou eindelijk moeder worden. Inmiddels zijn we bijna vier jaar verder en draag ik voor de vijfde keer een kindje in mijn buik. Ik ben dolgelukkig dat het gelukt is zwanger te worden, want dat was in eerste instantie nog maar de vraag. Maar dat bleek uiteindelijk niet eens het zwaarste gedeelte. Het verliezen van meerdere kindjes is zo zwaar en verdrietig geweest. 

Na een intens ziekenhuistraject van bijna twee jaar had ik begin 2016 eindelijk een positieve test in handen. Ik kon het niet geloven. Voor de zekerheid deed ik er nog twee direct erachteraan, van andere merken. Alle tranen, alle hormonen, alle ziekenhuis bezoekjes, alle weinig romantische ‘nu moet het’ keren. Het was het allemaal waard geweest toen ik die test zag. Compleet trots op mijn nieuwe ‘rol’ keek ik in de spiegel, zou je er nu al iets van zien?

De dagen en weken tot de eerste echo voelde als een eeuwigheid. Maar ik voelde me op en top zwanger. Toen we met ruim 8 weken het hartje zagen kloppen had ik nog nooit zoiets moois gezien. Een boontje met een knipperlicht. Ons kindje. Gek genoeg had ik totaal niet in mijn hoofd dat dit mis kon gaan. Toen we weggingen vroeg ik, toen nog naïef en onwetend, aan de echoscopiste: als het hartje klopt, dan kun je er wel vanuit gaan dat het goed komt toch? Kan ik het de familie vertellen? Ja zei ze, het is een hele mooie start, maar geen zekerheid. Maar ik zou het zeker de familie vertellen want het ziet er gunstig uit. We hebben gewacht tot 10 weken. Dat wachten was moeilijk, maar de trots tijdens het vertellen des te groter. Wij werden eindelijk ouders. De familie wist van ons intensieve traject en iedereen was ontzettend blij. Toen we voor de termijnecho gingen met ruim 11 weken kregen we de klap die we niet zagen aankomen. Hartje gestopt, einde verhaal. 

Ik kon het niet geloven. Ik was compleet uit het veld geslagen en intens verdrietig. Na alle moeite en verdriet die eraan voorafging, moesten we dit ook nog doorstaan. Alles ging in een roes en een waas. De miskraam kwam niet vanzelf op gang, de dubbele dosis pillen werkte niet en uiteindelijk werd het een curettage. 

Weken lang was ik gebroken. Alles wat ik al bedacht had en wat weken gevoed was in mijn hoofd bleek niet door te gaan. Van een gezin van drie, werden we gewoon weer wij tweetjes zonder kind. Het deed me veel verdriet dat veel mensen een miskraam afdeden als ‘tja, het is beter zo, dat is de natuur…’ en nog veel meer van dat soort dooddoeners. Het is een kindje, het hartje klopte in mij, alles vanaf het moment van de test, daar kwam dit kindje in voor. Het is een toekomstbeeld. En daarna werd ik keihard terug gezet in de realiteit. En hoe goed bedoeld, het enige wat je wilt horen op zo’n moment is: Wat verdrietig, we leven met je mee. Maar niet dat het ‘beter is’ of ‘je wordt vast weer zwanger’. Het ging om DIT kindje. Dit kindje dat in mijn buik groeide.

Toen het meest heftige verdriet voorbij was en de zwangerschapshormonen mijn lichaam weer uit waren na enkele maanden nam ik weer de moed om verder te gaan met de ziekenhuistrajecten. Na een aantal pogingen was ik vrij snel weer zwanger, de tweede keer dat jaar. Van de euforie die er de eerste keer was geweest was niks over. Natuurlijk was ik blij, maar de klap was zo groot geweest dat ik niet direct durfde te hopen dat het goed zou zitten. 

Al met zeven weken mochten we komen voor een echo. Twee vruchtzakjes waren er te zien, maar geen duidelijke vruchtjes en al helemaal geen knipperlichtje(s). Ik mocht over een week terug komen, wellicht was het nog te vroeg. Die week duurde voor mijn gevoel langer dan mijn hele leven had geduurd. Dag en nacht was ik ermee bezig. Toen we eindelijk terug mochten waren er wel iets van vruchtjes te zien, maar nog steeds geen hartslag. Een derde vruchtzakje was nu ook zichtbaar. Vanaf dat moment kwamen we in een circus terecht. Dat is een ontzettend lang verhaal maar in het kort werden we heen en weer geslingerd van: tweeling, drieling, niet levensvatbaar, te vroeg, buitenbaarmoederlijk, mola zwangerschap, operatie, kijkoperatie, weghalen van je eileiders. Drie keer heb ik mij gemeld bij het ziekenhuis om mij ‘open te maken’ omdat mijn HCG te snel steeg voor wat er te zien was, dit moest vast ergens anders zitten. Telkens werd er last minute toch anders besloten. Een gynaecoloog zei: we hebben met het gehele team ons gebogen over wat dit voor zwangerschap is, je bent een zeer interessante patiënt. Ik wilde alleen maar een kloppend hartje. In the end werd er met bijna tien weken zwangerschap terwijl ik al op de kamer lag waar ik onder narcose ging, gezegd dat het ‘maar gewoon’ een curettage werd in plaats van een operatie. 

Ik heb niet eens de tijd gehad door die poppenkast eromheen om iets te voelen, behalve constante hoop dat ik mijn eileiders mocht behouden. Deze ‘miskraam’ viel mij veel minder zwaar dan de eerste keer. Ergens hield ik er al rekening mee dat het fout kon gaan. We hadden geen kloppende hartjes gezien. De eerste keer viel me dat duizend keer zwaarder. Ik wilde door, het werd bijna een verslaving, hup naar de volgende zwangerschap. Gelukkig mocht ik vrij snel weer door met het ziekenhuis traject. Na een mislukte poging was het eind 2016. Ze hadden in het ziekenhuis een ‘kerststop’. Ik dacht nog: Kun je het geloven? Juist met kerst willen mensen toch hoop hebben? En omdat iedereen op vakantie is kan ik de hoop op een kindje vergeten. Er zat niks anders op dan een maand wachten. En als je zelf bezig bent met zwanger worden, helemaal in een langer traject, dan is een verloren cyclus een ramp. Tel daar wat (ingespoten) hormonen bij op en je kunt je voorstellen dat er wat leuke anekdotes op te schrijven zijn over wat ik heb rond geschreeuwd. Gelukkig binnenshuis… Maar zulke trajecten vergen veel van je. 

En toch werd het achteraf een hele mooie kerst. Want terwijl het lab dicht was, is er een wonder gebeurd. Ik was weer zwanger. De derde keer in ruim een jaar. De gelukkige uitspatting om de test  was koeltjes, maar het feit dat ik zwanger was geworden zonder hulp, dat was wel wat (geluks) tranen waard. Opeens was het zwanger worden niet eens zo zeer het probleem meer. Toch voelde het anders dan de voorgaande keren. Ik had minder angst, dit ging goed. Hoewel het nooit meer zonder twijfels zou zijn en nooit meer zo onbevangen als de eerste zwangerschap, was ik dolgelukkig. Elke dag deed ik een test, ondanks dat het niks zegt over de vitaliteit. We hadden meerdere goede echo’s en langzaam bij beetje kreeg ik het vertrouwen in mijn lichaam. Het eerste trimester was zwaar, maar daarna genoot ik volop. Een goede combinatietest en 20-weken echo. Ik voelde me geweldig, sterker nog, ik had mij nooit beter gevoeld. Zo trots, mijn droom, moeder worden, was nu zo dichtbij. Tijdens de zwangerschap waren er nog wat dingen, streptokokken, een dwarsligger, een te klein hoofdje, en dat terwijl ik in een zikavirus gebied was geweest toen ik nog niet wist zwanger te zijn. Er was soms wat paniek vanuit de artsen, maar niet bij mij. Ik voelde dat dit goed zat. Eind september 2017 werd thuis mijn dochter geboren. Eindelijk een kindje in mijn armen. Mijn hele leven had ik hiernaar uitgekeken. En nu na drie zware jaren was ze er. 

De eerste maanden waren zwaar, niks ging vanzelf. Ik moest enorm wennen aan deze nieuwe rol en alle heftige gevoelens die daarbij komen kijken. Constant had ik het gevoel dat ik enorm gelukkig moest zijn, want dit was mijn droom. Wat een geluk had ik, dat ik nu een gezonde dochter had. En dat was natuurlijk ook zo. Maar ik voelde dat niet altijd. Toen mijn dochter na zeven maanden borstvoeding zelf weigerde ben ik gestopt. In eerste instantie vond ik dat vreselijk moeilijk, die momenten te missen. Maar langzaamaan begon ik mij beter te voelen. Eindelijk na drie jaar voelde ik de energie terugkomen in mijn lijf, mijn gedachtes weer helder worden, mijn gemoedstoestand rustiger en gelukkiger. Eindelijk begon ik te begrijpen wat mensen bedoelden met dat je zo intens van je kind kunt houden. Geen kunstmatige- of zwangerschapshormonen meer in mijn lijf. Ik had niet door gehad hoe zwaar het, naast het mentale, eigenlijk was geweest voor mijn lijf.

Deze had ik nog niet op mijn lijstje staan…

Een maand na het stoppen met borstvoeding deed ik een zwangerschapstest omdat ik overtijd was, positief! We waren voorzichtig geweest, maar niet zo extreem voorzichtig. Het was echter in het begin zo lastig geweest zwanger te worden en het kon zo lang duren. Bizar blij verrast, maar wederom terughoudend. Na alles wat we al hadden meegemaakt wisten we dat we tot de 12 weken niet hoefden te juichen. We kregen weer vroege echo’s, elke week. De weken vorderden en de hoop kwam terug. Wat hadden we wederom een geluk. Binnen zo’n snelle tijd zonder hormonen en trajecten zwanger, eigenlijk onverwacht. Er volgden een goede nipt, goede echo’s, ik voelde me misselijk en vreselijk moe maar oh zo goed. Angstig, dat wel, dat bleef. Totdat geheel onverwacht mijn vliezen braken met 17 weken. Deze had ik nog niet op ‘mijn lijstje’ staan. Het werd een heel intense week waarin we veel hoopten op iets wat eigenlijk uitzichtloos was. Een week later beviel ik van onze zoon in het ziekenhuis. Dit verhaal schreef ik eerder al en staat op kids en kurken: “Isaac ons sterrenkindje”. 

Het waren weer maanden geweest van onzekerheid, hoop, hormonen, veel vragen van lichaam en geest. En alles met zo’n verdrietig einde. Deze vroeggeboorte was in alles een stap verder dan een miskraam voor mij. Bevallen van een kindje wat helemaal af was en alleen nog moest groeien. Een kindje wat ik al had voelen trappelen, een buik die goed zichtbaar was. Overspoeld met intens verdriet en ongeloof was ik. Met een dochter die na al die tijd nog steeds geen nacht doorsliep, eigenlijk al jaren hormonen en stress en dan zo’n groots verdriet. Gek genoeg bij de controle van mijn baarmoeder twee weken na de bevalling, is het enige wat bleef hangen de woorden ‘je eisprong komt eraan zo te zien’. Ik wilde door, een vervanging, iets wat dit verdriet dragelijker zou kunnen maken. 

Maar zo werkt het niet. En daar kom ik nu achter. Want drie maanden na de te vroege geboorte van mijn zoon had ik een positieve test in handen. Voor de vijfde keer… Geen vreugde dansje, geen gegil van blijdschap, maar een voorzichtige: we zullen zien… En tegelijkertijd een schuldgevoel, want niemand kan Isaac vervangen. We zijn zo ontzettend blij dat ik zwanger kan worden, dat besef ik mij elke keer weer. Juist omdat ik de wanhoop van de zoveelste mislukte poging ken. Maar de stress en angst blijven groot. Maar wederom met de weken groeit de hoop heel heel voorzichtig. Inmiddels ben ik voorbij de termijn waar het mis ging bij Isaac. Maar de rollercoaster aan emoties is gigantisch. Als alles goed verloopt beval ik eind september, de week waarin ook mijn dochter Alva en zoontje Isaac geboren zijn. Vier jaar lang ben ik dan af en aan zwanger geweest. En dat voel ik. In alles. Maar de wens voor een groot gezin is voor mij sterker dan alle moeite en verdriet. Er gaat overigens geen dag voorbij dat ik mij niet besef hoeveel geluk wij hebben met onze dochter en hoeveel geluk wij hebben dat het überhaupt lukt om zwanger te worden. Maar hoeveel verdriet zij ook wegneemt met haar aanstekelijke lachje. De zo kort op elkaar volgende zwangerschappen zijn zwaar en hebben mij in vier jaar tijd in alle opzichten enorm veranderd. 

Ga snel Marlies (onze verloskundige), de voetjes hangen er al uit..

GA SNEL, DE VOETJES HANGEN ER AL UIT…

‘Proost!’, zeggen alle gasten blij, als de fluutjes met champagne de lucht in gaan. Een collega uit de maatschap heeft net een toespraak gehouden, want vanaf vandaag is het officieel. Ik ben toegetreden tot de maatschap van een verloskundigenpraktijk. Een heel heugelijk moment, een grote stap in mijn jonge vroedvrouwencarrière. Een eigen praktijk hebben met twee anderen, als je begin twintig bent. Ik voel me een bevoorrecht mens, helemaal als ik kijk naar al die lieve mensen om me heen. Mijn ouders zijn er, mijn 2 broers en schoonzussen, mijn zusje, mijn familie en natuurlijk mijn vaste vriendinnengroep. Ook een boel kraamverzorgsters waar ik veel mee samenwerk, een aantal gynaecologen uit het ziekenhuis en meer betrokkenen die we uitgenodigd hebben.

De praktijk is versierd, en buiten staat een partytent. Alle gasten passen er maar net onder en bij, maar dat geeft niets. Het is een feestelijke, hete zomerdag en de zon staat hoog aan de hemel.

Blij loop ik rond en eet een wit petit-fourtje met ons nieuwe, kleurrijke logo erop. Mijn A-lijn jurk van Karen Millen komt goed van pas en staat mooi bij mijn prachtig opgestoken haar, die ochtend zorgvuldig gedaan door de kapster. Het is een gezellige dag, vol met lieve mensen. Als afsluiting neem ik een select clubje mensen mee uit eten, later die avond.

De temperatuur zakt nauwelijks, en daardoor voelt het fijn om buiten op het terras te zitten op deze zwoele zomeravond. De geur van kamperfoelie hangt in de lucht, en op tafel flikkeren kleine kaarsjes. Ze verlichten het gezelschap als de schemer invalt. Opnieuw klinken de glaasjes als ze tegen elkaar tikken en ik blaas even uit. De spanning valt wat van me af en ik zak onderuit in de stoel.

Het moment van ontspanning is van korte duur, want ik hoor de ringtone van mijn telefoon. Ik moet moeite doen om bij het tasje te komen, die onder mijn stoel ligt.

Zodra ik opneem, hoor ik een bekende stem. Het is een verloskundige van een buurtpraktijk, zij zou voor mij achterwacht zijn omdat ik zelf de dienst in moest vanaf 19:00u. ‘Sorry’, zegt ze beschaamd, ‘ik vind het heel vervelend om je te moeten bellen op je eigen feestje. Maar het ziekenhuis heeft me net gebeld. Bij mevrouw Jonkman is de bevalling begonnen, veel te vroeg, ze is nog geen 20 weken. De voetjes van de baby hangen eruit. Ik ben zelf met een bevalling bezig, dus ik kan niet weg. Wil je zelf snel gaan kijken?’.

Ik bedenk me geen moment, en ik schakel snel. Ik herhaal het adres twee keer in mijn hoofd en hang op. Snel kijk ik de tafel rond. 15 paar ogen kijken me verschrikt aan en vol spanning aan. Ik vertel mijn familie en vrienden wat er aan de hand is. Dit is wat het is. Ik móet gaan, Danique heeft mijn hulp nodig. “Oh gut, oh gut, oh gut”, prevelt mijn tante zenuwachtig. “Wat eng, wat spannend, getsie!”. Mijn moeder kalmeert haar zus door te zeggen dat dit mijn werk is. Dat ik wéét wat ik moet doen, en dat rustig blijven nu verstandig is.  Ik bedank iedereen voor hun komst, geef ze vluchtig een kus op de wang en haal snel mijn pinpas door het apparaat. Half lopend, half rennend cross ik de stad door. De Grote Markt over, door de kleine steegjes. De strakke jurk geeft weinig mee, en de hoge hakken zoeken stevigheid tussen de ongelijke keien.

Enkele minuten later zit ik in de auto en ik kijk in de binnenspiegel. Twee paar opgemaakte ogen kijken me aan. Wat plukjes haar krullen om mijn gezicht.

Snel geef ik gas, en rijd op een flink tempo de kortste route, zodat ik enkele minuten later aanbel op het adres. Ik kijk naar beneden en slik vol schaamte. Mijn voeten gehuld in de pumps, mijn feestjurk en mijn zwierende verlostas over mijn schouder. Wat een mis-match.

Ik verontschuldig me dan ook direct als ik binnenkom, maar dit verdwijnt naar de achtergrond. Op de wc zit Danique, ze is in shock en aan het hyperventileren. Ze puft en blaast en overal ligt bloed.

Haar wangen zijn betraand en vermengd met diepzwarte mascara vegen. Heel langzaam laat ze haar benen wijd vallen. Ik kijk ertussendoor en in de bebloede toiletpot ligt een heel klein kindje. Helemaal af, met een rozerood doorschijnend huidje. ‘Het is al geboren’, snikt ze verdrietig. ‘Ik kon het echt niet meer tegenhouden!’. De baby beweegt niet.

Uit mijn tas haal ik een setje handschoenen en wat doeken. Samen halen we het kleintje uit de wc en leggen het op de doeken. Het past net in één handpalm, het is zo’n 20 centimeter lang. 

Samen met Joost, haar partner, proberen we Danique naar het bed te krijgen. Dit kost veel moeite, want ze heeft veel buikpijn. Met twee handen houdt ze het kindje in de doeken stevig vast en ze laat zich voorzichtig op het bed glijden. Tussen haar benen zit het fragiele navelstrengetje, ze is nog steeds verbonden met haar kleintje.

Ik ben blij dat het vloeien nu gelukkig bijna gestopt is, dus nadat ik Danique’s bloeddruk heb gemeten en andere controles heb gedaan, bel ik de gynaecoloog. Om te vertellen dat we eraan komen, want waarschijnlijk is er een operatie nodig voor het verwijderen van de placenta.

Nadat ik de meldkamer van de ambulance heb gebeld om een ambulance te bestellen, ga ik door met de laatste dingetjes regelen. Ik prik een infuus en hang een zak met vocht aan. Zo zorg je dat de bloedvaten gevuld zijn met vocht en heb je een toegangsweg voor als de moeder toch plotseling ineens heviger bloed gaat verliezen.  Ik krabbel de tijdstippen en controles op een briefje, en 5 minuten later staat de ambulance voor de deur. De ambulancebroeder trekt een wenkbrauw op als hij even later het huis binnenstapt en me aankijkt, maar hij zegt niets.

Danique ligt met haar ogen dicht op de brancard, nog steeds met het kleine baby’tje op haar borst. Haar borst gaat zachtjes op en neer.

Diezelfde avond, vlak voor middernacht wordt ze nog naar de OK gereden voor een placenta verwijdering. Ze verliest meer dan een liter bloed en blijft een nachtje in het ziekenhuis om bij te komen.

Het is rustig op de weg als ik naar huis rijd en schop even later mijn pumps uit als ik thuis ben. Stuk voor stuk haal ik de schuifjes uit mijn haar en haal de make up van mijn gezicht. Met mijn ogen dicht laat ik het warme water van de douche over me heen stromen. Alle emoties die langs zijn gekomen vandaag spoelen weg en verdwijnen figuurlijk in het doucheputje.

NB: Danique kreeg nog twee gezonde kindjes na dit voorval. Maar de naam van dit kindje zal nooit worden vergeten.

+ Meer berichten