ziekenhuis

Ik neem jullie mee in het stukje dat ik weer even thuis kwam uit de kliniek en weer terug moest keren.

Het is deze keer iets moeilijker om het te schrijven voor mij ,aangezien het nu slechter met mij gaat dan toen ik vorig jaar in de kliniek zat.

Ik heb afgelopen week weer in het ziekenhuis gelegen en het was weer kantje boord.

Door het overlijden van mijn moeder is mijn terugval die er al was in rap tempo gegaan.

Volgende week heb ik dan ook met spoed een afspraak in een eetstoorniskliniek om mij te laten helpen.

Ik ben namelijk erg op en wil dit niet voor mijn gezin ook voor hun moet ik beter worden om weer de mama en vrouw te zijn die zei het liefste zien. Een vrolijke energieke mama!

Ik kwam op donderdags thuis van uit de kliniek, ik was zo blij om weer thuis te zijn en hield mezelf voor dat ik niet meer terug zou gaan.

Maar al heel snel viel ik terug in mijn oude patroon van niet eten en laxeren, ik had immers die 6 kilo vocht die ik vast hield en moest dat kwijt raken.

Dit ging in een rap tempo naar beneden, en door dat ik lichamelijk voor mijn idee weer meer kon had ik het gevoel dat ik de wereld aan kon. Dit bleek natuurlijk niet waar te zijn, want mijn waardes die logen er niet om en ik moest nog steeds uitkijken.

Toch genoot ik van de tijd thuis, ik wandelde veel als mijn kinderen op school en opvang waren. Ik maakte het huis als een malloot schoon , alles om maar in beweging te blijven en niet te hoeven eten. Na 5 dagen werd ik opgenomen in het ziekenhuis voor onderzoeken in me darm ivm met het extreme bloedverlies.

Op het moment dat ik naar huis mocht van het ziekenhuis werd duidelijk dat de eetstoornis mij compleet in zijn macht had. Door het onderzoek moest ik naar huis met de auto of een taxi. Ik vertelde het ziekenhuis dat ik beneden werd opgehaald door mijn vriend, en hem vertelde ik dat ik met de bus ging. Uiteindelijk ben ik naar huis gelopen en besloot ik om s’avonds 19:30 nog 16 kilometer te lopen om het liggen van het ziekenhuis te compenseren.

Toen Kevin en mijn begeleider hier achter kwamen werd het al gouw duidelijk dan dat ik vrij weinig keus had om terug te keren naar de kliniek.

Als ik dat niet zou doen kon ik alles verliezen en was het snel afgelopen met mij.

Met veel verdriet en pijn en moeite besloot ik terug te gaan. Ik had contact met de kliniek en kon over een paar dagen weer terecht.

Dus ik kon thuis opnieuw mijn koffers inpakken, moest opnieuw weer langzaam afscheid nemen van mijn kinderen waar ik het liefste bij was. Hun zijn mijn reden van leven, en niet bij hun zijn brak mijn hart en vond ik het moeilijkste wat er was.

Maar tegelijkertijd deed ik het ook voor hun, want als ik het niet zou doen zouden ze misschien helemaal geen moeder meer hebben.

Ik kwam op een dinsdag 23 januari weer terug in de kliniek en heb daar uiteindelijk tot begin maart gezeten. Dit was een ontzettende moeilijke en pittige periode voor mij. Ik moest af van het laxeren en dat was een uitdaging die nat altijd goed ging en waarbij ik nog geregeld in de fout ging, waardoor ik soms in de kliniek nog afviel.  Maar langzaam werd de drang minder en gebruikte ik dagen soms niks of een stuk minder. Echt helemaal verlost er van ben ik nooit geweest.

Het eten was in het begin een ramp, het 6x op een dag eten was een blokkade in mijn hoofd maar langzaam begon ik die blokkade te doorbreken, ik zou hier anders nooit uitkomen en wou zo graag terug naar huis.  Dus ik begon me steeds beter aan mijn eetlijst te houden en liet vrijwel niks meer staan of sjoemelde niet meer. Maar mijn lichaam was het hier niet mee eens, mijn maag kon het vaak nog niet aan waardoor ik vaak moest overgeven.

Daardoor werd besloten dat ik geen dessert meer hoefde naar mijn avond eten in de hoop dat de rest binnen zou blijven zitten.

Langzaam kwam ik in gewicht aan , maar ik zorgde er altijd wel voor dat ik net binnen de marge zat van wat moest. Door het gewicht wat er bij kwam, kreeg ik ook weer te dealen met mijn emoties die aangeschakeld werden. Ik kreeg woeden aanvallen, was soms intens verdrietig zo erg dat ik naar huis wou , maar mijn vrolijkheid en blijdschap was ver te zoeken. Ik voelde me een nietsnut een falende moeder die zich moest laten opnemen in een kliniek. Ik haat mezelf hier om, dit was niet wat mijn gezin verdiende, zei lijden onder mijn ziekelijke anorexia die mij compleet in zijn macht had. En toch was ik niet sterk genoeg, niet sterk genoeg om er tegen te kunnen vechten.

En hoewel ik veel steun had van mijn groepsgenootjes voelde ik me vaak alleen, mijn muur was nog enorm en mijn borderline was ook duidelijk aanwezig waardoor ik me schaamde en wou afzonderen.

Ik weet het moment nog dat ik een brief moest schrijven in de kliniek en moest voor lezen in de groep tijdens een therapie. Toen besefte ik pas dat ik misschien zieker was dan dat ik dacht en dat mijn weg naar herstel erg lang zou kunnen duren. Ik moest niet alleen leren omgaan met de eetstoornis ik had ook nog te dealen met de borderline en mijn trauma’s uit mijn jeugd. Wetend dat er nog veel therapieën zouden moeten volgen om mijzelf te kunnen vinden, want terugvinden is niet het juiste woord als je niet weet wie je echt bent.

De weken waren lang en ik keek uit naar het weekend als ik mijn mannen weer kon zien. De weekenden werden langzaam opgebouwd, van eerst dat ze alleen op bezoek mochten komen, naar een halve dag thuis, een hele dag thuis tot een nachtje slapen en daarna een heel weekend.

Dit was vaak het aller moeilijkste, het moment dat je even thuis was en genoot van de kleine dingen die er gebeurde. Liam begon met praten en Milan ontwikkelde zich tot een echte kleuter. Ik miste dingen in hun ontwikkeling en dat deed mijn zo’n pijn in mijn hart. En dan moest ik in het weekend ook weer afscheid van ze nemen om terug te moeten gaan naar de kliniek.

Ik vergeet 1 weekend nooit meer, het was zondag avond en ik moest terug, Milan pakte mij vast en zei: mama jij moet in het ziekenhuis weer leren eten he, want jij at nooit thuis en daarom was jij ziek.

Mijn moeder hart brak, ik besefte zo dat er in dat hoofdje van een 4,5 jarige al zoveel meer omging dan dat iemand zou denken. Ik besefte dat ik moest vechten om beter te worden omwille van mijn kinderen.

Na in totaal 3 maanden in de kliniek te hebben gezeten ging ik met mijn streefgewicht naar huis, dit was bij mij het gewicht op mijn ondergrens maar te overzien was.

Helaas werd ik ontslagen met de woorden: het is fijn dat je naar huis gaat voor jou en voor je gezin, maar qua eetstoornis had je eigenlijk nog een tijdje in de kliniek moeten blijven.

Op dat moment dacht ik dat ze ongelijk zou hebben, ik wou er voor gaan en hoe erg die eetstoornis nog in mijn hoofd nog aanwezig was, ik kon hem nu langzaam wat meer weerstand geven.

Eenmaal thuis genoot ik de eerste week volop op van mijn gezin, ik kon weer zoveel meer. Ik lachte, ik had energie kon dingen met de kinderen ondernemen en genoot ook echt weer van dingen.

Alleen het volgen van mijn eetlijst lukte me thuis niet meer ,ik ging al vrij snel van 6x per dag nar 3x per dag eten. En hield mijn gewicht nou lettend in de gaten om niet boven het gewicht waarmee ik de kliniek uit kwam te komen.

Voor mij werkte dit zo voor nu prima, ik sloot compromis, mijn gewicht werd een keer per week in de gaten gehouden. Ik mocht niet meer als een kilo onder mijn ontslag gewicht komen. En voor nu hield ik dat netjes aan .

Na ongeveer 1,5 week  volop genieten met mijn gezin kwam er een gesprek met mijn begeleider en het wijkteam. Mijn begeleider zou naar de achtergrond gaan en er zou iemand 3x in de week komen om mee te kijken tijdens eetmomenten met mijn kinderen erbij.

Doordat mijn emoties ook weer volledig aanstonden werd dit een regelrechte blokkade in mijn hoofd en kwam de borderline enorm opspelen. Ik voelde me belazerd want mijn begeleider die ik zo vertrouwde zou nu zo goed als weg vallen en ik zou met iemand in huis moeten zitten die ik niet kende en niet vertrouwde en dit wou ik ook helemaal niet. Ik was kwaad op alles op iedereen. Dit escaleerde zo erg dat ik uit opwelling van mijn borderline reageerde ,ik wou niet meer leven en liet dit duidelijk merken. Ik wou niet meer dat andere mijn leven gingen bepalen, ik voelde me een pop die niks meer zelf te zeggen had.

Dit escaleerde en ik zat vrijwel snel die week nog bij de crisisdienst, gelukkig was ik op het moment van gesprek daar al weer redelijk gekalmeerd en zagen hun geen reden om mij daar te houden en kon ik gelukkig weer naar huis.

Maar het was al vrij snel duidelijk dat de eetstoornis en de borderline zo met elkaar verweven waren dat er altijd een van de 2 aanwezig was. Maar ik stond op de wachtlijst voor de borderline en eerst een nabehandeling voor de eetstoornis had volgens de kliniek geen zin omdat deze altijd terug zou keren als de borderline niet eerst werd aangepakt.

De eerste maanden volgde waar in het leek of ik alles redelijk goed onder controle had.

Tuurlijk waren er altijd ups en downs en viel ik soms wat terug ,waarbij ik laxeerde of heel weinig at… maar met de hulp van mijn grote liefde’s kwam ik daar dan weer redelijk boven op.

Ik genoot weer van dingen en we deden als gezin ook weer steeds meer leuke dingen.

Alles leek goed te gaan, maar toch zat daar een terugval op de loer.

De volgende keer neem ik jullie mee in een stukje gezondere mij waarin ik een mooie zomer heb gehad met mij gezin, naar de langzame terugval met de grote klap toen mijn moeder overleed.

Ik moest verwerken dat we na 2 jaar weer pas contact hadden en zei ongeneselijk ziek bleek te zijn en ik naar 3 maanden afscheid moest nemen, van mijn enige ouder die ik nog had.

 

 

 

8 Januari 2017

Vandaag begonnen we weer met de bloeddruk meten en het wegen. Weer een kilo erbij en het frustreerd me enorm. Ik zie er uit als een opgeblazen olifant. Ook mijn pols is weer erg hoog voor de ochtend en mijn bloeddruk laag 98-46. Bij het ontbijt at ik met veel tegenzin maar had het wel uiteindelijk binnen de tijd opgegeten. Daarna moest ik bloed gaan prikken. Omdat ik gisteren 2x flauwgevallen was mocht ik er niet lopends heen en moest ik met de rolstoel. Dit vond ik echt verschrikkelijk en gaf me alleen maar een zieker gevoel. Mijn lichaam die zo hard protesteerd en het anders wil dan dat ik het in me hoofd heb.

Na het bloedprikken was het al weer tijd voor het tussendoortje. Na het tussendoortje ben  ik gaan roken en heb ik in mijn kamer tv gekeken om even tot mezelf te komen. De dag ging zoals de andere dagen lunch ,tussendoortje ….. na het tussendoortje van half 4 besloot ik te gaan douche. Tot de verpleging kwam en vroeg of dat ik naar het douche wou komen want me bloeduitslagen waren binnen. Ik voelde al dat het niet goed zou zijn,en toen ik bij de verpleging kwam bleek het dus ook zo. Mijn bloedwaarde was in 4 dagen tijd gezakt van 4.5 naar 3.6 ,ze had de arts al gesproken en ik moest rekening houden dat ik naar het ziekenhuis moest en met de ambulance opgehaald zou worden. De spanning zat op dat moment erg hoog en het avond eten ging ook heel slecht, dit was de eerste keer dat ik me avond eten niet had opgegeten. De eetstoornis nam het van me over. Toen om half 9 was daar de ambulance en werd ik naar diak het ziekenhuis in utrecht gebracht. Een tijdje op de eerste hulp gelegen en uiteindelijk werd ik op de kraamafdeling gelegd omdat het ziekenhuis behoorlijk vol zat. De verpleging was erg lief.  De eerste nacht slapen in het ziekenhuis was een ramp, ik kon niet slapen en voelde me zo alleen en de eetstoornis wist dat ie in het ziekenhuis weer alle mogelijkheden had om het te winnen van mij. 

9 januari  2017

Om 07:00 werd mijn bloeddruk en pols weer gemeten. Mijn bloeddruk was extreem laag 90-41 en mijn pols 103 . Toen om half 8 kwam de verpleging van het eten en vroeg of ik wat wou eten. Natuurlijk was mijn antwoord nee, alles in me zei nee nee nee.

Om 08:00 werd mijn bloedgeprikt. Daarna ging ik een sigaretje beneden doen, maar moest van de verpleging wel voorzichtig aandoen omdat mijn bloeddruk zo extreem laag was en dus snel zou kunnen flauwvallen. Maar hoe duizelig ik was hoe eigenwijs ik ook was om gewoon te gaan roken.

Rond half 10 kwam de arts vertellen dat ik een bloedtransfusie en een ijzerinfuus zou krijgen. Zo gezegd zo gedaan. In de tussentijd had ik mijn tante gesproken ,zei zou mij terug naar rintveld brengen  en ik had verwacht dat ik ook wel gelijk mocht gaan. Dus s’middags waren me tante en oom er, en had ik een beetje afleiding. Helaas bleek alles minder waar en wou het ziekenhuis mij nog een nacht houden en ook rintveld vond dit verstandiger. Dus ik zou nog een nacht in het ziekenhuis moeten doorbrengen. Ondertussen had de verpleging mijn voedingslijst van rintveld en kreeg ik zonder dat ik het wou avondeten voorgeschoteld, omdat ik al meer als 24 uur al niks had gegeten. Moeizaam begon ik aan het avond eten maar bij 3 happen van het bord hield ik er al weer mee op. Meer als dat kreeg ik niet voor elkaar en mocht ik ook niet van mezelf.  Rond 11 uur probeerde ik te gaan slapen, maar weer ging dit niet zo als gehoopt, ik lag weer veel wakker en het bloedverlies nam weer toe .