Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

zwanger

Ik werd op een ochtend wakker en zei tegen mijn man: “Ik denk dat ons kindje niet meer leeft”, puur een gevoel, nergens op gebaseerd…

Het is de zomer van 2016, mijn man (30 jr) en ik (23 jr) besluiten dat een kindje inmiddels wel erg welkom is. Het kriebelde al langer, maar we hadden ook onze bruiloft nog in het vooruitzicht. Eenmaal de knoop doorgehakt gingen we ervoor, we zagen het wel. Ik hield rekening met minimaal een half jaar proberen, en een jaar zou mij ook niet verbazen. Natuurlijk, elke ronde die je niet zwanger bent is er voor je gevoel een te lang, maar toch gingen de eerste maanden snel. 

Al snel merkte ik dat mijn cyclus anders was dan normaal. Ik werd razendsnel na eisprong al ongesteld (korte luteale fase noemen ze dit). En dit elke cyclus weer, eenmaal bij de huisarts, werd ik niet serieus genomen. Ik had vanaf moment 1 al een vervelend onderbuikgevoel, op deze manier voelde het of ik geen eerlijke kans kreeg. 

We sukkelden nog even door, en toen bleek ik in maart 2017 zwanger, al bij al dus nog redelijk snel! Wauw, wat een geluk. Ik voelde me goed, op wat misselijkheid na. Met 7 weken zagen we een prachtig hartje knipperen, ons kindje! Intens geluk, toen al. Tot ik op een ochtend wakker werd en tegen mijn man zei: “ik denk dat ons kindje niet meer leeft”, puur een gevoel, nergens op gebaseerd. Een aantal dagen later hadden we een pretecho bij een andere praktijk, voor de fun. Ik nam mijn moeder mee en mijn stiefvader. Ze zouden voor het eerst opa en oma worden. Vol enthousiasme gingen ze mee. Daar lag ik op het bed bij de echoscopie, “wauw het hartje klopt goed”, een last viel van m’n schouders, en nog voordat ik opgelucht adem kon halen en iets kon zeggen zei ze: “nee wacht, dit is niet goed”. Het hartje van onze kleine frummel was met ong 9 weken zwangerschap gestopt. Mijn hart brak in duizend stukjes, ik had me zo gehecht aan dit kindje. Gefantaseerd over de toekomst. Dit moment staat in mijn geheugen gegrift, en nog altijd roept dit veel verdriet op. Een lange nasleep volgde, keer op keer pillen om het vruchtje af te stoten, het zat compleet vastgeklemd in mijn baarmoeder. Wat we ook probeerden, weken later zat er nog steeds restweefsel. Een curretage volgde, en een vreselijk pijnlijke baarmoeder ontsteking ook. Weken later konden we het een plekje gaan geven. Ik voelde me intens verdrietig. 

In Juli 2017 waren we op vakantie, even ontspannen. Wonder boven wonder bleek ik op vakantie zwanger. Maar ook verloor ik bloed. Vol angst en goede moed genoten we van de vakantie. Eenmaal thuis liepen mijn testen niet op, het streepje werd lichter en een echo volgde, maar helaas, ook dit kindje mocht er niet komen. Wat een verdriet, twee keer fantaseren over een toekomst, het geluk van een positieve test, en toch, ging het mis. 

Mijn cyclus was nog steeds niet zoals het hoorde, dus volgde een afspraak in het ziekenhuis hier in de regio, het was inmiddels september 2017. Ook hier werden we niet serieus genomen. Bij 10 miskramen mochten we terugkomen en zou er 1 buisje bloed geprikt worden. Ik moest blij zijn dat ik überhaupt zwanger raakte waren de woorden, en vooral niet te veel googelen, ik had tenslotte niet gestudeerd ervoor, en zij wel. Auw, vol verwondering wat we zojuist te horen kregen zat ik daar in de auto. Een stroom aan tranen van verdriet, onbegrip en woede volgde. Alles in mij riep dat dit niet klopte. Er was iets mis met mij, en ik voelde dit in elke vezel van mijn lijf. 

Na wat gesprekken met mijn man, mijn familie, beste vriendinnen en vooral lotgenoten besloten we naar een ziekenhuis gespecialiseerd in herhaalde miskramen te gaan. Dit werd het UZ Gent in België. 

Een lange wachttijd volgde… 

De gynaecoloog gaf toe dat al die miskramen en de vroeggeboorte aan mijn lijf lag, pijnlijk

Het kindje was helemaal af… oortjes, handjes, nageltjes, alles.

Ik moet ook zeggen dat ik dit hele gebeuren nog wel traumatischer vond en vind dan de bevalling van de andere kinderen. Daar wist ik namelijk ’op een gegeven moment’ dat ik ging bevallen en dat, dat natuurlijk foute boel was ivm het termijn, maar de kindjes hadden een kans…… En nu verwachte ik totaal niks en ving ik het kindje uit het niets op in mijn handen.

Een nachtmerrie….. Een nachtmerrie die ik en Tay nooit verwacht hadden. We zeiden steeds; Die eerste 20 weken geloven we wel, daarna wordt het spannend. En nu hebben die 20 weken niet eens mogen halen….Ook onze gynaecoloog had dit niet aan zien komen. Ze had de echo’s nogmaals bekeken en alles was echt goed. Ze bevestigde mijn gevoel, dat het er op lijkt dat er met mij wat mis is gegaan.

Het leek er sterk op dat mijn baarmoederhals dit keer met dit termijn al is gaan verstrijken en alles open is gaan staan. Vandaar ook dat het kindje er letterlijk uit viel, zonder enige aanleiding. Bij Gyan wisten ze niet waarom ik te vroeg bevallen was. Alle onderzoeken waren goed. Het enige wat zou kunnen was dat mijn baarmoederhals te snel verstreken was. Deze zouden ze in de volgende zwangerschap om de week gaan meten met 16 weken.

Bij de tweeling zagen ze inderdaad dat met 23 weken het heel snel verstreek. En waarschijnlijk was dit ook de reden dat ik met 24 weken was bevallen. Toch kunnen ze dat niet 100 procent zeker zeggen, vroeggeboorte staat allemaal nog zo in de kinderschoenen. En ook toen werd het een beetje op domme pech gegooid. Helemaal omdat vroeggeboorte vaker voorkomt bij een tweeling zwangerschap.

Maar nu is het weer gebeurt, maar dan nog veel vroeger. Domme pech is nu echt wel van de baan. Alles wijst er dan ook op dat het probleem nu wel degelijk is dat ik het niet vast kan houden. De vraag is daarom heel erg; En nu?

In januari hebben we een afspraak en krijgen wij wederom een plan. Een plan voor een volgende zwangerschap, wat zijn onze opties nog? En het belangrijkste, hoe voelen wij ons hierbij?

Het beetje hoop dat we weer hadden is nu volledig weer van tafel geveegd. Maar weetje, zolang de medische wereld zegt ‘het kan ook echt goed gaan’ blijf je daar in geloven. Want je wil je zelf niet ooit af te hoeven vragen ‘stel we hadden die laatste kans wel gepakt, zou het dan goed gegaan zijn? ’

Als de medische wereld tegen ons zou zeggen dat het hem niet meer gaat worden, is dat heel verdrietig maar wel een antwoord en kan je verder. Samen verder kijken naar andere opties die er gelukkig nog zijn. Maar zo lang hun dat niet zeggen…. Verleg je, je grens en houd je hoop. Hoop in jezelf en vertrouwen in de medische wereld.

30 december, de geboorde dag van ons twins… 1 jaar. Wat als? Het heeft geen zin, maar toch… Wat missen we onze humpies.

Januari 2016

7 januari, sterfdag Djulian 16 januari, sterfdag Ruby

De eerste verjaardag, de eerste sterfdag…… Stop de tijd.

Ohja en ook nog een gesprek in het Amc over onze toekomst….

Met een gezonde spanningen stapte we het gesprek in. Er zijn ons in dit gesprek 2 opties voorgelegd. Een lage vaginale cerclage (bandje om de baarmoederhals) of een abdominale cerclage. Het verschil is dat de lage vaginale cerclage gezet wordt in de zwangerschap, en komt ongeveer in het midden van de baarmoederhals.

De abdominale cerclage wordt via de buik geplaatst doormiddel van een kijk operatie, en wordt boven aan de baarmoederhals geplaatst. Het meest bijzondere verschil is dat de abdominale cerclage al voor de zwangerschap geplaatst wordt.

Onze eerste reactie was gelijk; Abdominale cerclage. De gynaecoloog vertelde dat er in het AMC niemand is die dit kan en ik daarom doorverwezen moet worden naar het vu, zo gezegd zo gedaan.

Toen ik de afspraak gepland had was ik al bezig wat ik allemaal zou zeggen om hem wel echt te krijgen. Voor mij was dit namelijk echt onze laatste kans. Vol in de strijd ging ik richting het VU. Ik zat amper in de stoel en de beste man zij; Tsja ik heb je dossier gelezen, en het is zo klaar als een klontje. Die cerclage heb jij nodig, en gaan we zo snel mogelijk plaatsen. Ik was zo verbaasd dat ik voor mijn gevoel voor het eerst niet op mijn strepen hoefde te staan of moest strijden. Deze man vond gewoon dat ik zo snel mogelijk een cerclage moest krijgen. Ik wou hem bijna om de nek vliegen en zoenen, maar ik heb me ingehouden;)

Hij legde uit dat de cerclage geplaatst gaat worden doormiddel van een kijk operatie in mijn buik.

De cerclage zetten ze losjes om de baarmoedermond heen, zodra ik zwanger ben groeit de baarmoeder en komt de cerclage automatische strak te staan.

Ik vroeg mezelf in eerste instantie erg af hoe ik überhaupt zwanger zou kunnen worden met zo’n cerclage, maar met deze uitleg begrijp ik het;)

Bevallen zal gebeuren doormiddel van een keizersnee, en de cerclage kan eventueel blijven zitten voor een eventuele volgende zwangerschap. Ik vroeg hoe het zat met infectie gevaar, en hij vertelde dat dit weinig voor komt. En tsja, als je er 1 krijgt hebben we altijd nog antibiotica. Heerlijk zo’n nuchtere man die zich niet drukt maakt over wat er allemaal wel niet zou kunnen gebeuren, want zonder ga ik het sowieso niet redden.

Toen ik daar zat waren net de slagingspercentage uit gekomen van deze manier van cerclage ’s plaatsen.

De cijfers uit Boston en Nederland zijn hierin meegenomen en dan komen ze op een slagingspercentage van 94 procent. Hier werden we helemaal blij van, het geeft zo veel hoop en positieve vibe om er voor te gaan.

Ik vroeg gelijk of hij morgen nog een gaatje had om hem te plaatsen. Dit was jammer genoeg niet het geval!

Maart 2016

YEssss de cerclage is geplaats.

Mei 2016

Zwanger!!!… wordt vervolgd

Help, ik ben in één keer zwanger!

Kinderen zijn vanaf de basisschool al mijn pure geluksmomentjes. Ik speelde (moederde) vaak met de kleintjes uit groep 1/2 toen ik nog in groep 6 zat, ik was dol op mijn jongere neefjes en nichtjes en de buurkinderen liet ik ook niet met rust. Ik heb ook nog een jonger zusje, maar die vond ik in mijn kindertijd maar irritant. Nu is ze mijn beste vriendin hoor! In de vriendenboekjes bij de vraag: ‘wat wil je later worden?’ was mijn standaard antwoord: moeder en kinderleidster. Het was meer dan duidelijk en logisch dat ik na de middelbare school ging studeren tot pedagogisch medewerkster.

Inmiddels werk ik al bijna 8 jaar in de kinderopvang, voornamelijk op de babygroep. Daarnaast doe ik ook nog een opleiding tot kraamverzorgster. Die heb ik nu wel even op pauze gezet en wil ik die begin volgend jaar weer oppakken. Je leest het al, mijn leven draait gewoon om kinderen (BABY’S). Ik wilde ook al kinderen vanaf het moment dat je kinderen kan krijgen, dat is natuurlijk een beetje gek, dus heb ik toch nog maar even gewacht. Ik moest natuurlijk ook nog de juiste man tegenkomen.

Maar goed, nu is het zo ver! Mijn grootste droom komt uit, ik word moeder!! Ik kan nog steeds niet aan het idee wennen. Het is ook allemaal heel snel gegaan. Maar dan ook echt heel snel. Als in, stoppen met de pil en in die week zwanger worden. Wie had dat ooit gedacht? Nou ik niet. Ik ben al meer dan de helft van mijn leven aan de pil en ik dacht écht dat het dus wel even duurde bij mij. Het was ook erg schrikken toen we er achter kwamen en we hadden beide even tijd nodig om het te laten bezinken. Natuuuurlijk was ik super blij, ik ben vruchtbaar (en hoe) en ik kan dus een kind dragen. Maar de realiteit klapte ook wel in mijn gezicht. Shit, we worden ouders en al zó snel. Hoe moet het met onze studies, hebben we genoeg ruimte in huis, hebben we straks nog vrijheid? Al snel draaide we bij en dachten we beide: we kunnen dit, we willen dit en we gaan hier 1000% voor! 

Ellery is gelukkig ook dol op kinderen en kinderen ook dol op hem. Hij is druk en ik ben rustig. Maar hij maakt kinderen óók super druk, maar dan echt zonder grenzen druk. Ik heb hem zo vaak moeten terugroepen van; ‘Babe doe je even rustig?’ of ‘Je kan ook gewoon zeggen dat je even pauze houdt he’. Daar moeten we nog even wat aan werken, komt wel goed, hij is in ieder geval geschikt (inkoppertje, leger reclame, vakje geschikt). 

De zwangerschap loopt tot nu toe zonder complicaties. Ik heb amper kwaaltjes en ook nog nooit gehad. Vanaf week 18/19 kan ik ons meisje voelen, dus viel die onzekerheid van de weken daarvoor ook van onze schouders af. Daarvoor leefde we echt van afspraak naar afspraak met de verloskundige. Juist omdat ik me zo goed voel, wat natuurlijk heel fijn is, had ik niet het idee dat ik zwanger was. Ik was nog super slank, niet misselijk, geen slechte huid ect. Ik was weken gewoon de oude, op wat vollere borsten na (ik had een Acup, dus dikke prima). En toen opeens kwam dat buikje met ongeveer 20 weken en dat is nu al een buik geworden hoor. Ik word dikker en dikker, dat is nog best een puntje vind ik. Ik ben altijd slank geweest, dus dat is best gekkig hoor. Natuurlijk is het voor een goed doel, maar ik hoop dat je snapt wat ik bedoel. Het is best gek om jezelf ‘dik’ in de spiegel te zien. En ik wil helemaal niet lelijk doen over wat volslankere of dikkere mannen/vrouwen, begrijp me niet verkeerd! Iedereen is mooi hoe hij/zij is. Maar ik ben altijd dun/slank geweest, dus nu is het even wennen. En dat wennen is nog lang niet klaar, want ik zal alleen nog maar dikker worden. Nog maar korter dan 14 weken en dan is het zo ver! We zijn al druk bezig met de babykamer, we hebben net onze babymoon geboekt en we moeten ons appartement nog babyproof maken. Ook ben ik aan het twijfelen of een zwangerschapscursus wat voor mij is en dan heb je ook nog een naam die gekozen moet worden, ja die weten we nog niet helemaal. En dan ben ik nog geen eens begonnen over spullen/kleren/hebbe dingetjes die gekocht moeten worden. Voor nu ligt alles wat we hebben qua spullen in de box, wel geordend hoor. Naja eerlijk gezegd heb ik dat pas afgelopen weekend gedaan. Maar goed, er staat ons nog zó veel te wachten. Gelukkig is Ellery heel lief voor mij, mijn zwangerschapsdemente hoofd en hij doet heel veel in huis, klussen dan he, schoonmaken is een ander verhaal.

Ik hoop dat ik jullie op de hoogte mag houden met blogs over verschillende onderwerpen, niks is te gek. Ik ben jong, word voor de eerste keer moeder, maar heb toch al heel veel ervaring met kinderen en met name baby’s. Top combi toch?

Liefs,

Rebecca

Nooit meer onbezorgd zwanger, phoe heftig!

Dat ik nooit meer onbezorgd de eerste drie maanden van een zwangerschap zou doorkomen wist ik al na mijn eerdere miskramen. En dat ik tot de twintig weken bang zou zijn dat het kindje zomaar zou kunnen overlijden en geboren kon worden ook. Dat heb ik meegemaakt in mijn vorige zwangerschap. Mijn zoontje is toen overleden na het veel te vroeg breken van de vliezen. Momenteel ben ik 23 weken zwanger. Dat mijn gedachtes en gevoel totaal niet meer rationeel samenwerken na het verlies van een kindje en het vervolgens verwerken van een nieuwe zwangerschap had ik niet voorzien. Althans, niet in deze mate. Het valt mij namelijk zoveel zwaarder dan gedacht. Het schuldgevoel is enorm, het verdriet om mijn verloren kindje groter en het nog niet over kunnen geven aan de oneindige liefde voor dit kindje voelt als falen.

 

Mijn hoofd kan mijn gevoel niet meer bijbenen en andersom. Mijn lijf zit in een constante spanning. Bang om ook dit kindje te verliezen. Bang om signalen te missen. Mijn hart voelt te strak ingesnoerd. Niet in staat om de onvoorwaardelijke liefde voor dit kindje te voelen. Bij elkaar gebonden omdat het uit elkaar is gevallen na het verlies van Isaac. Een hart dat al gebutst is, omdat ik ook nog een dochter heb die ook die onvoorwaardelijke liefde en aandacht verdient. Ik heb nu het gevoel dat ik haar dat niet altijd even goed kan bieden tussen het verdriet en de nieuwe zwangerschap. Mijn hoofd maakt overuren. Gedachtes gaan door elkaar en ik kan zo’n groot deel van de tijd niet helder nadenken. Natuurlijk hoort dat deels bij een zwangerschap. En helemaal na verlies. Maar de constante olifant op mijn borst maakt me bang. Bang dat mijn moederliefde een achterstand oploopt. Boos dat ik niet in staat ben om mij op dit moment volledig over te geven aan mijn zwangerschap en daar oprecht van te genieten. Boos ook omdat juist IK weet hoe groot het verlangen kan zijn naar een kindje en dat je er dan van hoort te genieten als het zover is.

De drie onvoldragen zwangerschappen waren zwaar en hebben mij in alle opzichten enorm veranderd

Mijn vijfde zwangerschap. Nooit meer zal het zo zijn als die eerste keer. Die vreugde (tranen) na het zien van een test, de opwinding, niks kon fout gaan, ik zou eindelijk moeder worden. Inmiddels zijn we bijna vier jaar verder en draag ik voor de vijfde keer een kindje in mijn buik. Ik ben dolgelukkig dat het gelukt is zwanger te worden, want dat was in eerste instantie nog maar de vraag. Maar dat bleek uiteindelijk niet eens het zwaarste gedeelte. Het verliezen van meerdere kindjes is zo zwaar en verdrietig geweest. 

Na een intens ziekenhuistraject van bijna twee jaar had ik begin 2016 eindelijk een positieve test in handen. Ik kon het niet geloven. Voor de zekerheid deed ik er nog twee direct erachteraan, van andere merken. Alle tranen, alle hormonen, alle ziekenhuis bezoekjes, alle weinig romantische ‘nu moet het’ keren. Het was het allemaal waard geweest toen ik die test zag. Compleet trots op mijn nieuwe ‘rol’ keek ik in de spiegel, zou je er nu al iets van zien?

De dagen en weken tot de eerste echo voelde als een eeuwigheid. Maar ik voelde me op en top zwanger. Toen we met ruim 8 weken het hartje zagen kloppen had ik nog nooit zoiets moois gezien. Een boontje met een knipperlicht. Ons kindje. Gek genoeg had ik totaal niet in mijn hoofd dat dit mis kon gaan. Toen we weggingen vroeg ik, toen nog naïef en onwetend, aan de echoscopiste: als het hartje klopt, dan kun je er wel vanuit gaan dat het goed komt toch? Kan ik het de familie vertellen? Ja zei ze, het is een hele mooie start, maar geen zekerheid. Maar ik zou het zeker de familie vertellen want het ziet er gunstig uit. We hebben gewacht tot 10 weken. Dat wachten was moeilijk, maar de trots tijdens het vertellen des te groter. Wij werden eindelijk ouders. De familie wist van ons intensieve traject en iedereen was ontzettend blij. Toen we voor de termijnecho gingen met ruim 11 weken kregen we de klap die we niet zagen aankomen. Hartje gestopt, einde verhaal. 

Ik kon het niet geloven. Ik was compleet uit het veld geslagen en intens verdrietig. Na alle moeite en verdriet die eraan voorafging, moesten we dit ook nog doorstaan. Alles ging in een roes en een waas. De miskraam kwam niet vanzelf op gang, de dubbele dosis pillen werkte niet en uiteindelijk werd het een curettage. 

Weken lang was ik gebroken. Alles wat ik al bedacht had en wat weken gevoed was in mijn hoofd bleek niet door te gaan. Van een gezin van drie, werden we gewoon weer wij tweetjes zonder kind. Het deed me veel verdriet dat veel mensen een miskraam afdeden als ‘tja, het is beter zo, dat is de natuur…’ en nog veel meer van dat soort dooddoeners. Het is een kindje, het hartje klopte in mij, alles vanaf het moment van de test, daar kwam dit kindje in voor. Het is een toekomstbeeld. En daarna werd ik keihard terug gezet in de realiteit. En hoe goed bedoeld, het enige wat je wilt horen op zo’n moment is: Wat verdrietig, we leven met je mee. Maar niet dat het ‘beter is’ of ‘je wordt vast weer zwanger’. Het ging om DIT kindje. Dit kindje dat in mijn buik groeide.

Toen het meest heftige verdriet voorbij was en de zwangerschapshormonen mijn lichaam weer uit waren na enkele maanden nam ik weer de moed om verder te gaan met de ziekenhuistrajecten. Na een aantal pogingen was ik vrij snel weer zwanger, de tweede keer dat jaar. Van de euforie die er de eerste keer was geweest was niks over. Natuurlijk was ik blij, maar de klap was zo groot geweest dat ik niet direct durfde te hopen dat het goed zou zitten. 

Al met zeven weken mochten we komen voor een echo. Twee vruchtzakjes waren er te zien, maar geen duidelijke vruchtjes en al helemaal geen knipperlichtje(s). Ik mocht over een week terug komen, wellicht was het nog te vroeg. Die week duurde voor mijn gevoel langer dan mijn hele leven had geduurd. Dag en nacht was ik ermee bezig. Toen we eindelijk terug mochten waren er wel iets van vruchtjes te zien, maar nog steeds geen hartslag. Een derde vruchtzakje was nu ook zichtbaar. Vanaf dat moment kwamen we in een circus terecht. Dat is een ontzettend lang verhaal maar in het kort werden we heen en weer geslingerd van: tweeling, drieling, niet levensvatbaar, te vroeg, buitenbaarmoederlijk, mola zwangerschap, operatie, kijkoperatie, weghalen van je eileiders. Drie keer heb ik mij gemeld bij het ziekenhuis om mij ‘open te maken’ omdat mijn HCG te snel steeg voor wat er te zien was, dit moest vast ergens anders zitten. Telkens werd er last minute toch anders besloten. Een gynaecoloog zei: we hebben met het gehele team ons gebogen over wat dit voor zwangerschap is, je bent een zeer interessante patiënt. Ik wilde alleen maar een kloppend hartje. In the end werd er met bijna tien weken zwangerschap terwijl ik al op de kamer lag waar ik onder narcose ging, gezegd dat het ‘maar gewoon’ een curettage werd in plaats van een operatie. 

Ik heb niet eens de tijd gehad door die poppenkast eromheen om iets te voelen, behalve constante hoop dat ik mijn eileiders mocht behouden. Deze ‘miskraam’ viel mij veel minder zwaar dan de eerste keer. Ergens hield ik er al rekening mee dat het fout kon gaan. We hadden geen kloppende hartjes gezien. De eerste keer viel me dat duizend keer zwaarder. Ik wilde door, het werd bijna een verslaving, hup naar de volgende zwangerschap. Gelukkig mocht ik vrij snel weer door met het ziekenhuis traject. Na een mislukte poging was het eind 2016. Ze hadden in het ziekenhuis een ‘kerststop’. Ik dacht nog: Kun je het geloven? Juist met kerst willen mensen toch hoop hebben? En omdat iedereen op vakantie is kan ik de hoop op een kindje vergeten. Er zat niks anders op dan een maand wachten. En als je zelf bezig bent met zwanger worden, helemaal in een langer traject, dan is een verloren cyclus een ramp. Tel daar wat (ingespoten) hormonen bij op en je kunt je voorstellen dat er wat leuke anekdotes op te schrijven zijn over wat ik heb rond geschreeuwd. Gelukkig binnenshuis… Maar zulke trajecten vergen veel van je. 

En toch werd het achteraf een hele mooie kerst. Want terwijl het lab dicht was, is er een wonder gebeurd. Ik was weer zwanger. De derde keer in ruim een jaar. De gelukkige uitspatting om de test  was koeltjes, maar het feit dat ik zwanger was geworden zonder hulp, dat was wel wat (geluks) tranen waard. Opeens was het zwanger worden niet eens zo zeer het probleem meer. Toch voelde het anders dan de voorgaande keren. Ik had minder angst, dit ging goed. Hoewel het nooit meer zonder twijfels zou zijn en nooit meer zo onbevangen als de eerste zwangerschap, was ik dolgelukkig. Elke dag deed ik een test, ondanks dat het niks zegt over de vitaliteit. We hadden meerdere goede echo’s en langzaam bij beetje kreeg ik het vertrouwen in mijn lichaam. Het eerste trimester was zwaar, maar daarna genoot ik volop. Een goede combinatietest en 20-weken echo. Ik voelde me geweldig, sterker nog, ik had mij nooit beter gevoeld. Zo trots, mijn droom, moeder worden, was nu zo dichtbij. Tijdens de zwangerschap waren er nog wat dingen, streptokokken, een dwarsligger, een te klein hoofdje, en dat terwijl ik in een zikavirus gebied was geweest toen ik nog niet wist zwanger te zijn. Er was soms wat paniek vanuit de artsen, maar niet bij mij. Ik voelde dat dit goed zat. Eind september 2017 werd thuis mijn dochter geboren. Eindelijk een kindje in mijn armen. Mijn hele leven had ik hiernaar uitgekeken. En nu na drie zware jaren was ze er. 

De eerste maanden waren zwaar, niks ging vanzelf. Ik moest enorm wennen aan deze nieuwe rol en alle heftige gevoelens die daarbij komen kijken. Constant had ik het gevoel dat ik enorm gelukkig moest zijn, want dit was mijn droom. Wat een geluk had ik, dat ik nu een gezonde dochter had. En dat was natuurlijk ook zo. Maar ik voelde dat niet altijd. Toen mijn dochter na zeven maanden borstvoeding zelf weigerde ben ik gestopt. In eerste instantie vond ik dat vreselijk moeilijk, die momenten te missen. Maar langzaamaan begon ik mij beter te voelen. Eindelijk na drie jaar voelde ik de energie terugkomen in mijn lijf, mijn gedachtes weer helder worden, mijn gemoedstoestand rustiger en gelukkiger. Eindelijk begon ik te begrijpen wat mensen bedoelden met dat je zo intens van je kind kunt houden. Geen kunstmatige- of zwangerschapshormonen meer in mijn lijf. Ik had niet door gehad hoe zwaar het, naast het mentale, eigenlijk was geweest voor mijn lijf.

Deze had ik nog niet op mijn lijstje staan…

Een maand na het stoppen met borstvoeding deed ik een zwangerschapstest omdat ik overtijd was, positief! We waren voorzichtig geweest, maar niet zo extreem voorzichtig. Het was echter in het begin zo lastig geweest zwanger te worden en het kon zo lang duren. Bizar blij verrast, maar wederom terughoudend. Na alles wat we al hadden meegemaakt wisten we dat we tot de 12 weken niet hoefden te juichen. We kregen weer vroege echo’s, elke week. De weken vorderden en de hoop kwam terug. Wat hadden we wederom een geluk. Binnen zo’n snelle tijd zonder hormonen en trajecten zwanger, eigenlijk onverwacht. Er volgden een goede nipt, goede echo’s, ik voelde me misselijk en vreselijk moe maar oh zo goed. Angstig, dat wel, dat bleef. Totdat geheel onverwacht mijn vliezen braken met 17 weken. Deze had ik nog niet op ‘mijn lijstje’ staan. Het werd een heel intense week waarin we veel hoopten op iets wat eigenlijk uitzichtloos was. Een week later beviel ik van onze zoon in het ziekenhuis. Dit verhaal schreef ik eerder al en staat op kids en kurken: “Isaac ons sterrenkindje”. 

Het waren weer maanden geweest van onzekerheid, hoop, hormonen, veel vragen van lichaam en geest. En alles met zo’n verdrietig einde. Deze vroeggeboorte was in alles een stap verder dan een miskraam voor mij. Bevallen van een kindje wat helemaal af was en alleen nog moest groeien. Een kindje wat ik al had voelen trappelen, een buik die goed zichtbaar was. Overspoeld met intens verdriet en ongeloof was ik. Met een dochter die na al die tijd nog steeds geen nacht doorsliep, eigenlijk al jaren hormonen en stress en dan zo’n groots verdriet. Gek genoeg bij de controle van mijn baarmoeder twee weken na de bevalling, is het enige wat bleef hangen de woorden ‘je eisprong komt eraan zo te zien’. Ik wilde door, een vervanging, iets wat dit verdriet dragelijker zou kunnen maken. 

Maar zo werkt het niet. En daar kom ik nu achter. Want drie maanden na de te vroege geboorte van mijn zoon had ik een positieve test in handen. Voor de vijfde keer… Geen vreugde dansje, geen gegil van blijdschap, maar een voorzichtige: we zullen zien… En tegelijkertijd een schuldgevoel, want niemand kan Isaac vervangen. We zijn zo ontzettend blij dat ik zwanger kan worden, dat besef ik mij elke keer weer. Juist omdat ik de wanhoop van de zoveelste mislukte poging ken. Maar de stress en angst blijven groot. Maar wederom met de weken groeit de hoop heel heel voorzichtig. Inmiddels ben ik voorbij de termijn waar het mis ging bij Isaac. Maar de rollercoaster aan emoties is gigantisch. Als alles goed verloopt beval ik eind september, de week waarin ook mijn dochter Alva en zoontje Isaac geboren zijn. Vier jaar lang ben ik dan af en aan zwanger geweest. En dat voel ik. In alles. Maar de wens voor een groot gezin is voor mij sterker dan alle moeite en verdriet. Er gaat overigens geen dag voorbij dat ik mij niet besef hoeveel geluk wij hebben met onze dochter en hoeveel geluk wij hebben dat het überhaupt lukt om zwanger te worden. Maar hoeveel verdriet zij ook wegneemt met haar aanstekelijke lachje. De zo kort op elkaar volgende zwangerschappen zijn zwaar en hebben mij in vier jaar tijd in alle opzichten enorm veranderd. 

Met het gezin van Kimberly moet je echt iedere maand meelezen!

Mijn naam is Kimberly, ik ben 28 jaar.

Vorig jaar getrouwd met Ricardo, waar ik al 11 jaar samen mee ben. Wij hebben een dochter genaamd Yentl van bijna 2.5 jaar. En in juli verwachten wij ons tweede kindje. Wij krijgen weer een dochtertje, geweldig!

Wij wonen in Hendrik ido ambacht, voor wie het niet kent een dorpje tussen Dordrecht en Rotterdam in :-).

Ricardo is Sous-chef bij een Van der Valk hotel. En ik ben verzorgende IG, en werk op een gesloten afdeling bij mensen met dementie. Beide werken we dus onregelmatig wat niet altijd even handig en leuk is. Dat betekend weekenddiensten, avonddiensten en in mijn geval ook nachtdiensten. En natuurlijk feestdagen. Met een gezinnetje is dit niet altijd even gezellig.

Het zwanger worden van Yentl is niet vanzelf zeg maar gegaan. Hiervoor hebben wij de hele medische molen moeten doorstaan. En is zij uiteindelijk door middel van IVF gekomen. Ik heb namelijk PCOS en het zwanger worden is daarom niet erg makkelijk. Van hormoon tabletten tot hormoon injecties en tig keer per week naar het ziekenhuis, niet niks. Maar oh zo dankbaar dat zij nu in ons leven gekomen is. Van deze zwangerschap was het eigenlijk 99% uitgesloten dat ik ‘spontaan’ zwanger zou worden ooit nog. Maar de wonderen zijn dus absoluut de wereld nog niet uit, want TADA baby nummer 2 is dus wel echt spontaan. Geen ziekenhuis of injecties of terugplaatsing. Inmiddels ben ik bijna 31 weken zwanger. Wat vliegt de tijd toch met een tweede zwangerschap.

Verder vind ik het heerlijk om foto’s te maken. Hou ik ervan om lekker weg te gaan met mijn gezin, familie (ik ben echt een enorme familiemens) of met vriendinnen. Mooie plekjes ontdekken, een midweekje naar een huisje gewoon gezelligheid. Verder ben ik online veel bezig met Instagram. En kun je mij vanaf nu elke maand vinden met een nieuwe blog op Kids en Kurken. Ik kijk er enorm naar uit. Dus hopelijk lees je gezellig mee!! 

Liefs,

Kimberly 

Mirthe is een student Rechten, met een baby!

Daar stond ik dan, met teststrip nummer drie in mijn hand, de dokter had echt gelijk. Ik was zwanger. Een golf van emoties overstroomde me. Mijn ouders, de vader, mijn studie, mijn leven, alles wat ik tot nu toe had opgebouwd zag ik in rook op gaan. Hoe kon mij dit in hemelsnaam overkomen? Ik kende de standaard types van tv; roken, drinken, wonend bij je ouders en onveilige seks. Niet de categorie waar ik mijzelf in zou plaatsen. Mijn studie rechten ging goed, ik woonde net samen met mijn vriend, rookte nooit en dronk alleen op feestjes. Na een ongelofelijk heftige periode vol keuzestress, spanningen in mijn relatie en ook angst voor hoe de buitenwereld zou reageren besloot ik de knop om te zetten en er vol voor te gaan. Ik wilde geen standaard “tienermoeder” zijn en dit ben ik dan ook niet. 

Wat voor gevolgen heeft de anticonceptiepil eigenlijk op je dagelijks leven?

Wat voor een gevolgen heeft de anticonceptiepil op je dagelijks leven?

Geregeld kwam er een bericht op mijn tijdlijn voorbij dat er weer een blogger/mama is gestopt met het gebruiken van de pil. Als ik dan het bericht las, dan was ik eigenlijk erg sceptisch over alles wat er in stond.

Ja, je bent als pil gebruiker je echt wel bewust van alle bijwerkingen. Gewichtstoename, moodswings, en zelfs depressie. En zeker van die ene hele belangrijke: Trombose.

Maar zal dit ook allemaal voor mij gelden?

Ik heb zelfs een half jaar geleden overwogen om over te stappen op de prikpil, maar gezien die bijwerkingen en een grote kinderwens, wilde ik die niet gaan gebruiken, gezien de uitwerking erg lang is.

Toch maar gewoon die pil? Of zal ik stoppen. Want waarom slikte ik het ding nog? Om grip te hebben op je cyclus? Voor wie?

Tot eind vorig jaar de keus onverwachts een beetje voor mij werd gemaakt.

December 2018

Wanneer ik de huisarts bel voor een spoed recept van mijn pil, omdat ik vergeten ben dit op tijd te bestellen, krijg ik het bericht van de assistent dat de pil op dit moment niet leverbaar is. Ze zegt dat ik met de apotheek kan overleggen wat zij nog hebben liggen, maar mijn vaste merk microgynon, hebben ze op dat moment helemaal niet meer.

Helaas weet ik van mijn lichaam dat het niet goed reageert op een “huismerk” en neem ik een besluit dat ik liever niet doe, omdat ik weet dat mijn lijf erg veel moeite heeft om alle hormonen uit mijn lichaam te krijgen en mijn eigen natuurlijke, en vreselijk onregelmatige cyclus, weer een beetje normaal te krijgen. Of wat daar ook mee bedoeld wordt en de norm is van mijn biologie.

Ik stop!

Ik ben heel benieuwd wat het met mij gaat doen en of de pil echt van die nadelige gevolgen heeft voor mijn gemoedtoestand, gewicht etc.

Natuurlijk heb ik eerder alle leesvoer dat te vinden is gelezen. En besef ik mij dat de neerslachtige gevoelens en gedachten die ik soms had toch echt met dit vrouwelijke preparaat te maken kan hebben, en wil het dan toch ook echt met eigen ogen gaan geloven.

Als het dan toch niet anders kan ;).

5 maanden verder

Inmiddels zijn we het begin van mei benaderd, en kan ik je vertellen dat ik sinds het stoppen mijn menstruatie met smart aan het opwachten ben. Want waar blijft het?

Gezien mijn mama wens, wacht ik er met smart op, want dat zou betekenen dat ik nog steeds vruchtbaar ben. Maar dat ter zijde.

Want het stoppen heeft nog meer positieve “bijwerkingen”.

Het leven lijkt allemaal veel luchtiger dan het is. Niets weegt zwaar. Waar ik mij eerder altijd heel erg en heel lang druk over kon maken, lijkt minder erg.

Tuurlijk weet ik de ernst van sommigen dingen, maar soms kan je aan een situatie nou eenmaal niet heel veel veranderen en kan ik het nu loslaten. Je kunt dingen namelijk tot een bepaalde hoogte beïnvloeden. Kan dat niet? Dan niet.

Ik maak me er even druk om en laat het gaan.

Maar behalve dit, merk ik dat ik van mijn kinderen veel meer kan hebben. Waar ik vaak meteen vol gas ergens tegenin ging, waardoor het soms groter werd dan nodig (ja, ik weet het, mijn kids hebben het soms zwaar), blijft het nu zoals het zijn moet.

Waardoor zelfs Jaliyah mij enige tijd geleden vroeg wat ik met die andere, snel geïrriteerde mama had gedaan, en dat ze deze mama veel leuker en gezelliger vond.0_o

Wat heb je met die andere mama gedaan?

Pffff. Wat een uitspraak van een kindje van 7 jaar.

Was ik dan al die tijd zo een “Momster” geweest. En terrormam die het leven van haar kinderen onnodig zwaar maakte.

Blijkbaar trok ik een gezicht waardoor ze het ook weer nodig vond om te vertellen dat ze de oude mama wel lief vond, maar deze veel leuker is.

BAM. Reality check!

Ik voelde wel precies wat zij voelde. Want ik vind dat dus ook. Of nou ja, ik vind alles veel leuker.

Nee, niet het huishouden. Daar heb ik nog steeds een schurft hekel aan. Maar alles erom heen.

Ik kan serieus genieten van veel meer. Ik geniet meer.

En naast dat ik alles luchtiger opneem, is er daarnaast ook weer een keerzijde.

Onregelmatige cyclus

Ik viel af. Zo een 4 kg. Nooit de link gelegd dat die 4kg door de pil kwam, want het zette geleidelijk aan en niet in kort termijn.

Leuk die kilo’s lichter, maar daarentegen zit ik nog steeds te wachten tot oma taart komt brengen.

(vroeger noemde wij dat zo in onze vriendinnen clubje)

Dit was één van de redenen waarom ik weer aan de pil wilde. Grip hebben op mijn lijf. Of beter gezegd, grip hebben om mijn cyclus. Weten wanneer iets komt en gaat. Weten wat mij te wachten staat. Maar helaas. Ook dat heb ik nu los moeten laten. Ja, al wel 5 maanden lang. En ik vind dat dus wel vreselijk. De onzekerheid van wanneer.

Maaaaaaaar eerlijk, ik ben blij.

Geen rare hormonen die mij een naar gevoel kunnen geven of mij een vreselijke Momster maken die het leven van mijn youngsters terroriseert.

Want zeg nou zelf, iedereen wilt toch een mama zijn die overspoeld wordt met kusjes en knuffels, omdat je zo lief bent?!

En ja, dat wil zeggen dat we nu veel meer knuffelen met elkaar. En ja, we zijn veel leuker geworden samen, want ook van kleine dingen in het leven kan je genieten.

Ik ben heel benieuwd naar hoe jullie lezers hierover denken!

Schroom niet en laat een berichtje achter. 

Liefs Rilana

Geniet jij van jouw zwangerschap!?

Regelmatig krijg ik opmerkingen over mijn blogs en openheid. Een kennis van mij omschreef me een keer als iemand die geen schaamte kent. En enerzijds heb ik overal schijt aan anderzijds heb ik zeker mijn tekortkomingen,  twijfels en onzekerheden hoor. Ben niet voor niks depressief. Ik ben alleen klaar met die opgelegde euforie die je als zwangere vrouw of jonge moeder zou moeten ervaren volgens de buitenwereld. En ik wil deze dames een hart onder de riem steken, je bent namelijk niet de enige die het zwaar heeft, het kut vindt of gewoon niet meer weet wat ze moet.

Een van mijn beste vriendinnen staat op het punt van baren. Zij appte me laatst dat ze zo vaak de vraag krijgt, ‘en geniet je er een beetje van?’. Daar gaan we al. Geniet je er een beetje van? Wat moet je daarop zeggen? Ze zei, ‘ik geniet van een mooi glas wijn, van een boekje lezen in de zon. Maar van zwanger zijn?’ En dát is dus mijn punt. Moeders die vergeten zijn dat zwanger zijn ook lichamelijke ongemakken met zich mee brengt, Dat je hoogzwanger ook amper slaapt, het maagzuur tot aan je oogkassen komt en laat me maar niet beginnen over mijn gekots en obstipatie.

Nee je moet genieten, want je moet blij zijn dat je zwanger bent hoor. En je bent zwanger, niet ziek. Sommige mensen kunnen geen kinderen krijgen dus wees blij dat je de hele dag boven de wc hangt! Deze opmerkingen heb ik serieus gehoord tijdens mijn zwangerschap. Ik vroeg me dan ook af wat er mis met mij was dat ik niet op wolken liep en intens genoot van deze mooie tijd. Door al die ongevraagde meningen werd ik dus onzeker en ongelukkiger. Dat ik toen al mega depressief was, was niemand opgevallen, helaas. Ik studeerde toen ook nog en had in een half jaar alle schade in gehaald waardoor ik voor een jaar aan studiepunten binnen haalde. Ik was eigenlijk helemaal niet zo bezig met zwanger zijn, sterker nog twee dagen voor de bevalling maakte (en haalde) ik nog een tentamen. 

En dan heb je een kind. En je moet weer verder. Je hebt geen idee wat je doet, bent onzeker, verdrietig en zit na twee weken alweer in de schoolbanken. Dat moest want anders kon ik mijn studiepunten dat jaar niet meer halen. Je geeft borstvoeding maar hij was 10 gram te weinig aangekomen dus moet je bij voeden. Door die stress en verplichte lessen zonder mogelijkheid om te kolven stagneerde de voeding en ben ik volledig op flesvoeding overgestapt. Nou dan faal je dus ook alweer want je hebt geen productie zoals menig koe. En borstvoeding blijft het állerbeste voor je kind hoor! Hoe vaak ik dat wel niet gehoord heb.

Ik vond het zwaar, de zwangerschap maar ook de tijd erna. Toen ik dacht dat ik alles moest kunnen net zoals de rest. Dat ik dacht geen goede moeder te zijn omdat ik niet ‘rond vloog op een roze wolk’. Ik kon niet meer werken door de pijn aan mijn bekken en raakte zo echt een groot stuk van mijzelf kwijt. Mijn sociale leven veranderde ook behoorlijk. Ik was een van de eerste mama’s in de vriendengroep, terwijl zij in de kroeg hingen was ik met andere dingen bezig en miste ik die tijd ook.

Tijdens mijn tweede zwangerschap en kreeg ik de officiële diagnose; zwangerschapsdepressie. Hehe, het lag dus niet aan mij. Ik was echt hartsikke ziek. En dat deelde ik. De reacties die ik kreeg waren zo bijzonder! Moeders met tranen in hun ogen die mij aanspraken dat zij het ook hadden gehad vroeger, maar dat er toen geen ruimte voor was. De eenzaamheid die zij hebben moeten ervaren is behoorlijk verdrietig. Maar ook jonge moeders die naar me toe kwamen dat zij het fijn vonden dat ze niet de enige waren. De herkenning, de eerlijkheid en het echte verhaal deed hen goed. En deze reacties versterkten mij in mijn missie om depressies en verdriet, eenzaamheid en onzekerheid meer bespreekbaar te maken. En vooral om moeders te vragen elkaar te helpen in plaats van onzeker te maken. Nog zon voorbeeld: een baby die ontzettend veel huilt het ‘savonds een moeder die andere moeders om hulp en raad vraagt en te horen krijgt dat dat er nou eenmaal bij hoort. Zij hebben ook slapeloze nachten gehad dus jij moet er ook maar aan geloven. De minachting, je moet niet denken dat het makkelijk is. Je weet niet wat het inhoudt etc. Blijkt de baby koemelk allergie te hebben waardoor ze veel pijn had en dus veel huilde. Verkeerde reacties van de andere moeders, toch? Luister na elkaar, deel je ervaringen en steun elkaar daar waar nodig.

Mijn punt is. Voel je niet schuldig dat je niet altijd intens geniet. Leg al die opgelegde verwachtingen naast je neer. Het is niet zoals in de boeken of films! Je verandert als moeder en partner. Je prioriteiten liggen anders. Het moederschap zwaar vinden betekent niet dat er niet genoeg liefde voor je kind is! Juist erkennen en hulp zoeken is de grootste daad van liefde voor je kind. Persoonlijk ben ik zo hard mogelijk aan het werk om de beste moeder te worden die ik kan zijn, omdat ik dat de kinderen verplicht ben. Meer kan ik niet doen.

 

 

 

 

LOEKIE (klik hier voor haar Instagram) 

 

Een zwangerschap in mijn eileider, het had mijn dood kunnen zijn

Valentijnsdag 2013, die vergeet ik niet zo snel meer…

Net 6 weekjes zwanger voor de eerste keer ging ik een weekendje weg met het vliegtuig. Zowel op de heen- als op de terugreis had ik een klein beetje bloedverlies… Doodeng vond ik het want ik had nog geen idee wat ‘normaal’ was maar gelukkig kon de verloskundige me geruststellen dat het hoogstwaarschijnlijk door de druk in de cabine was gekomen.

Helaas waren de zorgen maar even weg want kort daarna begon ik steeds vaker een beetje bloed te verliezen. Toen het bloeden een aantal dagen bleef aanhouden en er niets veranderde werd ik toch een beetje bang. De verloskundige bevestigde mijn angst: Hoogstwaarschijnlijk was dit de start van een miskraam…

Ik was ontzettend verdrietig, want gek genoeg hield ik al van dit frummeltje in mijn buik en nam het al mijn gedachtes in beslag. Het wachten duurde lang want ene dag bloedde ik meer dan de andere dag en sommige dagen bloedde ik helemaal niet. Bij een miskraam zou  het bloeden toch langzaam moeten toenemen? Het maakte me onzeker want wat zou er nu gaan gebeuren? Mijn emoties vlogen heen en weer tussen hoop en verdriet.

En toen was het 14 februari 2013. Valentijnsdag. Ik was toen ruim 8 weken zwanger:

Die ochtend werd ik wakker met een ontzettend zeurende pijn bij mijn blaas. Plassen ging amper en lopen ging nog lastiger, kreeg ik dan nu een miskraam? Het vreemde was alleen dat ik niet bloedde.

De verloskundige kwam meteen naar mijn huis nadat ik haar gebeld had. Ook zij vertrouwde het niet en na voorzichtig uitwendig onderzoek keek ze nog bezorgder: Ze zei me dat ik zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moest…

Dat was een heel vreemd moment want niemand wist nog dat we zwanger waren, dat was een fijn geheimpje van mijn man en mij. Dus terwijl mijn moeder me in paniek naar het ziekenhuis reed vertelde ik haar dat ik zwanger was… Dat deed me pijn: Ik had het me toch heel anders voorgesteld om mijn moeder te vertellen dat ik zwanger was…

In het ziekenhuis kreeg ik meteen een echo. De gynaecoloog liet me zien waar de baarmoeder was: Daar zag ik een grote zwarte lege cirkel. Leeg dus.

Maar hoe dan? Ik was toch zwanger? En ik was – los van bloed – niets verloren dus waarom had ik dan zo’n pijn? Ik snapte er helemaal niets meer van.

Wat bleek: Ik had een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Mijn eileider was het thuis geworden van ons eerste wondertje. In plaats van zich in te nestelen in de baarmoeder, was het ingenesteld in de eileider en in principe houdt de eileider dat wel even vol, maar uiteindelijk gaat het groeien en is de ruimte van de eileider te klein en barst de eileider uit elkaar. Dus daar kwam mijn pijn vandaan!

Daarna ging alles heel snel: Ik mocht niet meer lopen of zitten, en er werd meteen een bed voor me gehaald. Want de kans dat de eileider nu zou barsten was erg groot en dat kon  dodelijk zijn… Het was een geluk bij een ongeluk dat ik door de pijn die dag geen eetlust had waardoor ik direct geopereerd kon worden.

Ik wist niet meer wat ik moest denken of voelen. Alles was mat, ik was zelfs niet bang voor de operatie terwijl ik me anders echt druk had gemaakt om de narcose. Het besef kwam langzaam: We waren dus nooit écht zwanger geweest, ons wonder had niet eens de kans gehad…

Gelukkig konden ze mijn eileider sparen en zou deze operatie geen invloed op onze kinderwens hebben. Het was gewoon echt domme pech…

De operatie was niet het zwaarste van het hele gebeuren maar wel de klap die we in een keer te verwerken kregen: We kregen geen kind én ik had dood kunnen zijn. Het bleef maar door mijn hoofd spoken: Als ik niet had gebeld en had afgewacht… was ik er dan niet meer geweest? Gelukkig zullen we het nooit weten!

En toen stonden we weer aan het begin (Ga terug naar start) en wilden we opnieuw proberen om zwanger te worden. De maanden gingen voorbij, maar geen zwangerschap. Ik werd er onzeker van: Was dit onze enige kans op een kindje geweest en kon ik niet zwanger worden? En wat als het dan eindelijk zou lukken, kon ik dan nog eens een buitenbaarmoederlijke zwangerschap krijgen?

Gelukkig werd het tegendeel bewezen en waren we na 15 maanden eindelijk zwanger, mijn lijf kon het dus wel! Helemaal blij met de test in mijn handen kon ik niet zijn, want de twijfels begonnen meteen.

De arts had me na de operatie op het hart gedrukt dat ik bij een volgende zwangerschap meteen een echo moest laten maken om te zien of het op de juiste plek zat. Dus met 5 weken had ik al een echo.

Daar zagen we dat mijn eileiders gelukkig leeg waren, maar mijn baarmoeder helaas ook… Er zat wel een laagje in de baarmoeder waaraan ze kon zien dat die wel klaar was voor een vruchtje, maar dat die niet was ingenesteld. De dag daarna begon mijn menstruatie.

Ruim een jaar hadden we gehoopt op een zwangerschap en nu werd het meteen weer afgenomen, wat een teleurstelling.

Dus toen stonden we weer aan het begin (Ga weer terug naar start) en probeerden we weer zwanger te worden. Deze keer was het gelukkig iets sneller raak, na 5 maanden al.

De test bleef heel vaag dus ik besloot 2 dagen later nog eens te testen, maar toen bleef de test negatief… huh? Dit maakte me ontzettend onzeker want bij een buitenbaarmoederlijke zwangerschap zijn je HCG waardes ook niet zo hoog als bij een normale zwangerschap, dus ik dacht ‘daar gaan we weer’. De volgende dag begon ik te bloeden, maar om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap uit te sluiten kreeg ik toch een echo: Hetzelfde verhaal als de laatste keer. We leken nu een nieuw probleem te hebben: zwanger worden lukte ons dus wel, alleen zwanger blijven niet.

Intussen leek het alsof iedereen om me heen zwanger werd. Ik gunde het iedereen echt wel, maar mezelf nog meer… Het maakte me ontzettend gefrustreerd.

Om in plaatjes te spreken: Het voelde alsof ik met mijn winkelwagentje in de rij bij de kassa stond en iedereen me glimlachend voorging. Ik wilde mijn wagentje in de rij duwen en schreeuwen dat ik eerst was. Ik was al aan het afrekenen! Nu ben ik aan de beurt!

Maar helaas zit de natuur niet zo in elkaar.

Na 3 maanden was ik weer zwanger, deze keer met een hele duidelijke test, wat fijn! Zou deze keer dan goed gaan? We kregen wederom met 5 weken een echo en ja hoor: Er zat niets op de eileiders en in de baarmoeder wel, er leek iets te gebeuren! Om er zeker van te zijn dat het goed zat mocht ik de week erna nog eens komen: Ja er was iets ingenesteld! Wat fijn!

Deze keer voelde me voor het eerst echt zwanger: pijnlijke borsten, misselijk en heel moe. Onze hoop groeide!

Inmiddels was ik 10 weken zwanger en kregen we onze eerste termijnecho, superspannend!

Helaas was daar weer een grote zwarte baarmoeder te zien met daarin een heel klein vruchtje… Het bleek dat het vruchtje vrij snel na de vorige echo was gestopt met groeien, alleen mijn lijf was verder gegaan met zwanger zijn.

Helaas wilde vruchtje niet uit zichzelf mijn lijf verlaten dus kreeg ik tabletten die de miskraam in gang zouden zetten. Na een paar uur begon het bloeden… Dag lief wonder, wat was je weer gewenst.

Daar waren we dan, voor de 5e keer terug naar start. Konden we überhaupt kinderen krijgen? Het maakte me bang en moedeloos. Wellicht dat een gynaecoloog mijn angsten weg kon nemen, maar die vertelde dat er niets was wat ze voor ons konden doen. Zwanger worden lukte ons namelijk zelf, alleen het zwanger blijven niet maar dat zagen ze wel vaker. Even volhouden, de kans dat de volgende keer wel zou lukken was 80%

Wat was dat nou voor onzinnig antwoord? 80%, wat hadden we daaraan? Ik liep inmiddels met mijn ziel onder mijn arm…

Na wat zoeken op het internet vond ik zelf hulp: in het LUMC bestond een onderzoek naar herhaalde miskramen en na een screening mochten we meedoen. De gynaecoloog hier was een wereld van verschil met de gynaecoloog in ons reguliere ziekenhuis: Want het eerste wat hij ons vroeg is hoe we hier mentaal mee omgingen, omdat het namelijk ontzettend zwaar was om mee te maken. Dat alleen al maakte dat ik me serieus genomen voelde, eindelijk! Wat een opluchting!

Ik kreeg wat bloedtesten en diverse echo’s maar er werd ‘helaas’ niets gevonden. De enige mogelijke oorzaak kon nog zijn dat mijn natuurlijke afweersysteem van de baarmoeder te streng was. Simpel gezegd zou het betekenen dat het alles was niet lichaamseigen was zou afstoten. En aangezien een spermacel niet uit mij komt, meteen afgestoten zou worden, Dat zou verklaren waarom we telkens rond dezelfde tijd een miskraam hadden. Dit was alleen niet te onderzoeken.

Maar terwijl we daar in behandeling waren werd ik zwanger, en op de 5 weken echo was inderdaad te zien dat er iets gebeurde en op de juiste plek!

De week erna kregen we weer een echo, hier zagen we eindelijk een hartje kloppen. Wow! En de weken erna kregen we 12 weken lang wekelijks een echo om het stipje langzaam te zien ontwikkelen naar een mini mensje. Iedere week ervaarden we telkens blijdschap en meteen een schaduw ‘zou het nog mis kunnen gaan?’

Het was ons nu zo vaak afgenomen dat ik bijna niet meer durfde te geloven dat het goed kon gaan. Maar het wonder geschiedde: Na een spannende zwangerschap van 39 weken en 3 dagen werd dan eindelijk ons wonder geboren: Lieke!

Het heeft een tijdje geduurd voor ik durfde te geloven dat het echt gebeurde, maar wat een geweldig wonder! Inmiddels is Lieke een eigenwijze peuter en sinds enkele weken ook een grote zus want een paar weken geleden hebben we nog een wonder mogen krijgen!

Deze keer wonderbaarlijk genoeg zonder miskramen vooraf, zou mijn lichaam het nu snappen?

We zullen het niet weten want ik ben compleet: Compleet gelukkig met mijn man en twee prachtige dochters.

Het doet me pijn om onze bizarre achtbaan op te schrijven, maar het is ook fijn om het pijnlijke hoofdstuk nu af te kunnen sluiten. Want het gekke is: terugkijkend op alles wat we hebben meegemaakt en wat we nu hebben: het was het helemaal waard…

 

 

 

NADINE

+ Meer berichten