Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

zwanger

Levensvraag: ‘Is mijn gezin compleet?’

Daar is ‘ie dan: de welbekende vraag. Ik verbaas me er altijd over hoe makkelijk mensen dat altijd vragen. ‘En? ‘Wanneer komt de derde’?

Niet vanzelfsprekend
Nou hebben wij heel veel geluk gehad, en waren wij heel snel zwanger. Maar dat is natuurlijk allesbehalve vanzelfsprekend. Voor ons dus geen lastige vraag, maar voor anderen kan dit zeer kwetsend zijn. Aan de andere kant kan je het ze ook niet altijd kwalijk nemen, het is uiteraard nooit rot bedoeld. Alleen niet altijd even handig. Ook wij krijgen deze vraag best vaak, helemaal nu Luca drie jaar oud is en de meesten het dus weer hoog tijd vinden voor een volgend kindje. In ons geval een derde, want wij hebben er namelijk al twee. Niet allebei van mij. De oudste is mijn lieve stiefzoon, uit een vorig huwelijk van mijn partner. Maar die telt natuurlijk gewoon mee.

Kots- en plasbuien
Mijn zwangerschap was best pittig, laten we daar beginnen. Bij zeven weken begon de eerste misselijkheid die zo nu en dan op kwam zetten, maar die bij negen weken toch wel echt al dagelijks naar boven kwam. Dit ging gepaard met kotsbuien dag en nacht. Later in de zwangerschap toen mijn blaas wat zwakker begon te worden, plaste ik het bed of de hele gang onder, terwijl ik ook moest kotsen. Lang leve de zwakke blaas! Nu kunnen wij er om lachen, maar destijds kon ik wel janken! Bram vond het gelukkig minder erg, en je begrijpt dat alle schaamte die er nog was nu wel echt voorbij was. Dit is allemaal wel te overzien en het hoort er gewoon bij, maar helaas bleef het niet bij kots- en plasbuien. Bij ongeveer 12 weken kreeg ik last van mijn rug en dit bleek een paar weken later bekkeninstabiliteit te zijn. Dit was geen pretje kan ik je vertellen. In de ochtend kon ik mijn bed niet meer uitkomen, en na een dag werken kon ik drie dagen lang helemaal niks en moest ik echt plat. Nu mag ik niet zeuren, ik heb een heel gezond kindje op de wereld gezet en ondanks dat ik echt een ‘hel’ zwangerschap had, was mijn bevalling daarentegen echt een ‘droombevalling’! Maar toch riep ik heel hard na de bevalling dat ik dit niet nog een keer wilde. Negen maanden
lang bijna niks kunnen doen vond ik toch he-le-maal niks. Ondanks dat je alles over hebt voor je kindje, begrijp me niet verkeerd. Maar nee, ons gezin was compleet! Totdat wij vorig jaar op vakantie waren en ineens heel veel gezinnen zagen met drie kinderen. ‘Wat leuk’, zeiden we iedere keer tegen elkaar. En toen begon de twijfel toe te slaan. Misschien toch nog een derde? ‘Laten we het maar even bezinken’, zei Bram. We hoeven tenslotte niet nu al een beslissing te nemen. Heel even hebben we er serieus over nagedacht. We kwamen tot de conclusie: ‘Niet nu, misschien als Luca wat groter is.’ Toch wel leuk weer zo’n kleintje! Het kriebelt wel… En nog steeds als er ergens bij vrienden of familie een kleintje geboren wordt, vind ik het fantastisch. Ik ben echt gek op baby’s! En dat zal altijd zo blijven.

De beslissing

We hebben vrij recentelijk besloten om het hierbij te laten. Je hoort helaas ook veel verhalen waarbij het niet goed gaat tijdens een zwangerschap met een kindje, of dat er ernstige complicaties zijn na de bevalling. En het is niet dat we dit niet aan kunnen, of niet zo’n kindje willen. Alleen soms, vinden wij dan, moet je tevreden zijn met wat je hebt. Wij hebben twee heerlijke gezonde jongens. Waar we ook onze handen vol aan hebben! Hoe leuk zo’n kleintje ook is… Wij zijn gelukkig en tevreden. Dus blijft het bij ons een gezinnetje van vier. En dat is prachtig!!

BAM, daar was de spiegel in de ziekenhuislift

Ik ben niet goed in dealen met moeilijke ervaringen, met verdriet. Het liefst stop ik dit heel ver weg, ergens in een laatje in mijn hoofd, dat ik op slot doe en vervolgens de sleutel van weggooi. Maar soms gebeurt er iets waardoor dat laatje met alle geweld wordt opengerukt.

 

 

Onlangs was ik in een ziekenhuis. Niet zomaar ‘een ziekenhuis’ maar hét ziekenhuis waar ik tijdens mijn beide zwangerschappen ‘vaste klant’ was – ik had nog net geen eigen postvakje. Ik probeer het altijd positief te brengen maar aangezien ik al heb weggegeven dat het laatje is opengerukt kan ik ook gewoon zeggen hoe het daadwerkelijk was, kort samengevat: Mijn zwangerschappen waren zwaar en we waren (letterlijk) aan het overleven. Terwijl ik in de ziekenhuislift sta zie ik mijzelf in de spiegel. De laatste keer dat ik in deze spiegel keek had ik een bolle buik en was ik bang, zo ontzettend bang. Al kijkend in de spiegel word ik overvallen door de herinneringen aan alle voorgaande keren dat ik in deze lift stond – de angsten, de onzekerheid. De woorden die maanden geleden werden uitgesproken door een arts komen als een echo uit het verleden terug: “Mocht dit doorzetten dan gaan we er alles aan doen om jou te helpen, maar voor jullie baby kunnen we met deze termijn niks doen.”

Ik kreeg de diagnose kanker én zwanger…

Wat doe je in je eerste blog?

Mezelf voorstellen, wel zo vriendelijk, moeten de kinderen ook altijd als ze ergens binnen komen. Dat gaat lang niet altijd zo soepel als ik dat voor ogen heb, al leer ik hierbij ook weer, de aanhouder wint. Jesse nu bijna acht jaar heeft het inmiddels begrepen na heel wat jaren achter mijn benen verscholen te hebben gestaan.

 

 

Ik ben mama van drie jongens, ja jongens. Dat is een huis vol testosteron, Ninjago, ridders, Playmobil, Lego, brandweermannen, Pokémon, voetbal, boksen en stoeien, rollenbollen, kapotte broeken en schoenen die al vervangen moeten worden voordat ze te klein zijn omdat ze kapot, niet meer schoon te krijgen zijn of ergens in een sloot zijn beland toen de voetbal daar in was gevallen. Ze hebben ook namen gekregen bij de geboorte (of eigenlijk daarvoor al) Jesse (8), Fedde en Rens (beide 4), yes ook nog een tweeling. Wij konden ons geluk niet op. Ja dat was echt wel even schrikken hoor, toen we hoorden dat er twee hartjes te zien waren op de echo. Zo, heb ik die vraag alvast beantwoord, dat is namelijk een van de standaard tweeling vragen, daar kom ik nog wel een keertje op terug.
Dan maar meteen even over op de reden waarom het schrikken anders was dan je zou verwachten. Na de geboorte van Jesse in 2010 en onze trouwdag 20 maanden later in 2012 waren we helemaal klaar voor een tweede kindje. Aangezien ik belachelijk snel zwanger was van Jesse hadden we stiekem gedacht dat we vast ook snel tot redelijk snel die tweede spruit zouden kunnen verwachten. ZO, VIEL DAT EVEN TEGEN! Drie miskramen en 1,5 jaar later lag ik dus in de stoel bij de gynaecoloog ongemakkelijk te giebelen. Ongemakkelijk, omdat ze net had gezegd dat ze twee hartjes zag kloppen. De kin van Maurice raakte zo’n beetje de grond, we zaten namelijk 15 minuten daarvoor in de kamer van de oncoloog omdat ik een week daarvoor de uitslag darmkanker had gekregen. Met die wetenschap en drie miskramen achter de rug  hadden we niet gedacht zo’n zes maanden later ook echt een tweeling op de wereld te zetten.

Eerst shock: het zijn er twee. Maar er komt een tweede shock…

“Misschien zit er niks in en denk ik alleen maar dat ik zwanger ben.”, zei ik nog tegen Matthijs in de wachtkamer. Het moment waar ik altijd zo naar verlangde. Hoe zou het zijn om je baby voor het eerst op een echo te zien? Wat ontzettend mooi begon, eindigde met mij in tranen en in volledige paniek. “Het zijn er twee”, vertelde de medewerker op de echoscopie afdeling. Naast me hoor ik op fluistertoon: “Ik wist het wel”. Ik raak ondertussen in paniek en Matthijs is naast me nog net niet feest aan het vieren. Vervolgens begint hij: “Ja, je HCG was ook wel erg hoog”. “Oh en is het verder getest?”, vraagt de echoscopie medewerker. “Nee, maar de test wees meteen op zwanger” , vertelt hij trots. Ze vertelde er nog bij dat ze geen derde kon zien. “GELUKKIG”, dacht ik nog. Vervolgens begin ik van alles te ratelen: “Ik wil er geen twee, ik kan er geen twee dragen, ik ben klein, we moeten verhuizen, we hebben geen plek voor twee baby’s, ik wil dit niet”. HELP!

“Wat, een zwangerschapsvergiftiging?! En mijn placenta zag al wit?!”

1 Maart 2018, ik was moe zwak en misselijk. Ik tikte momenteel de 36 weken aan. “Het zal er wel bij horen”, dacht ik. Ik waggelde fluitend door mijn hele zwangerschap. Ja, ik was af en toe wat sneller moe, maar ik had geen echte geen klachten tot nu. Ik was kapot, volgens mijn vriend wilde ik nog teveel doen. “Neem nou eens rust”, zei hij elke dag. Ik vond het onzin. Het huis moest en zal nog schoner worden. Met de nesteldrang werd mijn poetsgedrag alleen maar erger. Maar ook al deed ik niks, de hoofdpijn en de vele hartkloppingen bleven en ik hield steeds meer vocht vast. Ik was tot nu maar acht kilo aangekomen. Het weekend ging voorbij en de klachten werden alleen maar erger. Ik ging mezelf maar eens wegen en ineens was er 10 kilo bij. Huh? Ik paste niks meer aan mijn voeten en ik voelde me echt beroerd.

Tim schrijft een brief aan zijn kleine zoon

Lieve grote, kleine man van mij,

Je kunt helaas niet uitkiezen wie je vader wordt. Dat is al voor jou geregeld op het moment dat je van minuscuul klein zaadcelletje op weg gaat naar je favoriete eicel. Dat is de eerste keuze die jij moet maken en ik moet bekennen, dat is je aardig gelukt. Je hebt de allerbeste uitgezocht en bent eruit gekomen als het allermooiste mannetje die ooit op deze wereld zijn eerste pogingen van ademhaling zal doen. Ik had altijd gezworen om nooit een traan te laten; huilen kon ik niet riep ik altijd zo hard mogelijk. Maar daar was jij. Je moeder had net een gevecht van een paar uur achter de rug toen ik de gynaecologe hoorde roepen dat dit de laatste pers was en dat ik moest kijken want nu zou jij er uitkomen. Totaal verbaasd stond ik daar, met in mijn ene hand de hand van je moeder en in de andere hand het zuurstofmasker wat ik tussen elke wee bij je moeder op haar gezicht moest drukken omdat jullie samen zuurstof tekort kwamen. Ik hoorde haar een laatste uiting van kracht doen en ineens had de gynaecologe jou in haar handen en vloog je meteen door de lucht op weg naar de borstkas van je moeder. Ik had het niet meer en voor ik het zelf kon beseffen stonden de tranen in mijn ogen.

Daar was jij! Ik was verbluft dat er zoiets moois kon bestaan waarvan ik zelf zoveel inbreng heb gehad. Je lag op de borstkas van je moeder en die combinatie van twee prachtige factoren raakte mij tot op het bot. Als ik er aan terug denk is dat het moment dat ik ben veranderd. Vanaf dat moment kon ik geen All you need is love meer kijken zonder te janken en als ik een reclame zag van hongerige kinderen in Afrika sprong ik al bijna in het vliegtuig om mijn net gekookte spruitjes met gekookte aardappelen en een gehaktbal naar ze toe te brengen. Jij bent hier schuldig aan, kleine man. Jij hebt mij in de essentie van wie ik ben aangepast en aangetast en ik ben je daar dankbaar voor. Ik denk dat ik altijd zo heb willen zijn, maar dat ik iets zo puurs en moois als jou nodig had om daar te komen. Ik heb 28 jaar lang geleefd en gedaan waarvan ik dacht dat het goed was en in de oorsprong was dat ook zo. Je moeder en ik hebben geleefd tot de max, deden wat we wilden en dachten op dat moment dat we er waren.

Kleine vriend, wat zaten wij mis. Wat dachten wij verkeerd en wat heb jij ons dat doen laten inzien. Wel denk ik dat het zo is dat we alle ervaringen en belevenissen die wij in ons hadden in jou hebben gestopt en daardoor ben jij het perfecte kleine mannetje die je nu bent. Althans, perfect is een groot woord dat ik niet graag gebruik maar voor jou zet ik al mijn principes opzij.

De weg naar jou was niet makkelijk, Aaron. Het was een strijd van 17 maanden, elke maand weer afwachtend of het gelukt was en papa moest de meest gekke excuses verzinnen op zijn werk om tussendoor naar huis te gaan omdat het volgens jouw mama de perfecte tijd was. Na 12 maanden dachten we dat het zover was, mama was zwanger. Man, wat waren we blij! Totdat na 6 weken je moeder mij opbelde dat het mis was gegaan. Onze wereld leek op dat moment in te storten, maar we waren vastberaden en we wisten dat het krijgen van een kind ons echt gegund was. Het traject in het ziekenhuis werd opgestart en de maanden daarna bleven we uiteraard proberen om nog een kans te krijgen. De datum voor het ziekenhuis stond en we keken er reikhalzend naar uit. Maar daar was onze vechter, alsof het zo had moeten zijn, want 2 weken voordat we naar het ziekenhuis moesten hoorde ik je moeder gillen in de badkamer. “Tim, kom naar boven. NU.” Maar jouw papa was voorzichtig want ik ben namelijk bang voor spinnen. Bang voor spinnen? Wat doet die zin nu weer in deze brief vraag je je af. Nou, een paar weken hiervoor werd ik ook met paniekerige stem boven geroepen en toen kreeg ik bijna een hartaanval omdat je moeder een niet van echt te onderscheiden spin had verstopt en mijn adem een paar seconden stokte. Ik dacht dat dit nu weer het geval was dus ik liep langzaam traptrede voor traprede omhoog op zoek naar die verstopte spin. Die spin kwam niet en uiteindelijk eindigde ik in de badkamer waar je moeder lijkbleek en totaal in shock iets in haar hand had. Ik had nog geen vermoeden. Geloof me, je papa is een man en in dit soort gevallen zijn wij echt traag van begrip – daar kom je nog wel achter, gozer. Ik keek naar het voorwerp in je moeders hand terwijl in haar ogen langzaam tranen begonnen te ontstaan. Toen begreep ik het, Aaron. Er was ons een nieuwe kans gegund en het gevoel wat bij bekroop was onbeschrijflijk en het leek alsof mijn knieën waren vergeten welke rol van het lichaam aan hen was toebedeeld. Ik viel in haar armen of zij in die van mij maar het maakte niet uit. Echter waren we wel voorzichtig en besloten dat we nog 2 dagen moesten wachten en dat we dan een nieuwe test zouden doen; als die hetzelfde aangaf, dan zat het goed.

Dat waren de langste 48 uur van mijn leven. Ik moest gewoon werken en zat trippend achter mijn computer te wachten tot ik iets van je mama zou horen. Ineens hoorde ik de bekende WhatsApp toon en zag ik een bericht van je moeder dat ik niet durfde te openen. Ik nam een slok van mijn koffie, een diepe teug adem en ik opende het gesprek. Daar zag ik meneer Clearblue vertellen dat je moeder al een paar weken zwanger was. Wat was ik opgelucht en iets zei mij toen al dat dit niet meer fout kon gaan. Hier kon niets meer aan veranderd worden en dat was gevaarlijk om te denken maar ik wist het gewoon zeker.

Maar weer toen je moeder 6 weken zwanger was belde ze mij huilend op. Ze was compleet de weg kwijt omdat ze veel bloed had verloren en ik wist meteen hoe laat het was. Ze hoefde ook verder niets te zeggen want ik riep meteen dat ik er aan kwam. Ze dacht dat ze je kwijt was, kleine boef en ik dacht dat ook. We hebben de verloskundige gebeld en 3 dagen later konden we de bevestiging dat jij er niet meer was gaan aanhoren. Papa en mama waren zo close die dagen. We huilden en we lachten terwijl de klok aftikte naar die donderdag dat we een afspraak hadden. Met knikkende knieën liepen we de ruimte binnen en je moeder ging langzaam liggen op het bed. Ik stond er verloren bij, wetende dat de woorden eraan zouden komen dat jij er niet meer was. Mijn ogen waren gesloten en in gedachten bij je moeder totdat er uit het niets de magische woorden uit de mond van de echoscopiste kwamen die ons vertelden dat jouw hartje klopte. Ik hoorde je moeder huilen van geluk en op mijn gezicht verscheen een gigantische lach. Jij was er kleine vechter en je liet weten dat je nooit meer weg zou gaan.  Vanaf dat moment werd alles anders, maar dat vertel ik je in een volgende brief.

Jouw papa.

 

 

TIM (klik hier voor zijn Instagram)  

Normaal heb je 9 maanden om je voor te bereiden op moederschap, ik had een paar uur…

Mijn naam is Irene en ik ben 27 jaar, twee jaar ben ik nu moeder. Mijn bevallingsverhaal hoor je bijna nooit terug, niet in Nederland en ook niet in het buitenland. Ben je er klaaar voor?!

 

 

 

4 juli 2016 de dag dat mijn vriend jarig was. We waren 11 maanden samen en hij sliep die nacht bij mij om op 12 uur op zijn verjaardag te toasten. 5.00 Uur in de morgen, ik schoot wakker en hield het niet meer van de pijn, ik gilde het letterlijk uit en vroeg mijn vriend de HAP te bellen. Ik had zoveel pijn dat ik er gewoon niet van kon praten, dus liet ik mijn vriend die nog half in slaap was het woord doen. We mochten meteen naar de HAP komen en gelukkig ook meteen naar binnen bij de dokter. De dokter vroeg wat mijn klachten waren, maar ik kon het gewoon niet omschrijven, ik was totaal overdonderd door de pijn en gaf een vage uitleg met hier en daar een gil tussendoor. Ze deed onderzoek bij mij, ik ben hartpatiënt dus ik moest even wat verplichte testjes doen. Ze drukte op bepaalde punten in mijn buik. Ik ben de slankste niet, omdat ik flink vocht vast houd vanwege mijn hartklachten en medicatie. Ze dacht aan nierstenen en wilde mij pijnstilling meegeven en adviseerde mij als de pijn over twee dagen niet minder was, mijn eigen huisarts te bellen. Iets in mij zei dat het niet klopte. Ik zei haar dat ik daar niet mee akkoord ging. Ze stuurde mij door naar de eerste hulp voor een echo om te kijken of ik vergruisd kon worden. 

 

 

Ik wachtte ongeduldig met mijn vriend in een kamertje voor de echo. De pijnscheuten gierden door mijn lichaam.
Ik kon niet zitten, liggen of staan. Ik wist totaal niet wat ik met mijzelf aan moest. Een man en zijn echomachine kwamen binnen en een verpleegkundige probeerde een positie met mij te vinden om mij toch een soort van te kunnen laten liggen. Nou daar kwam de echo dan. Ik keek ongeduldig naar mijn vriend en die stelde mij gerust met zijn blik. Opeens ging het licht aan in de kamer en raakte iedereen in de kamer in paniek. De man was wit en bleef naar het scherm staren, een verpleegkundige liep snel de deur uit en ik hoorde haar op de gang hard roepen om hulp. Na enig moment zei de arts: “Mevrouw u bent zwanger”. Waarop ik antwoordde dat dat niet kon, want ik had iets meer als een jaar terug te horen gekregen dat ik onvruchtbaar was en geen kinderen zou kunnen krijgen. Hij draaide het beeldscherm om en zei: “Kijk hier is het ribbenkastje en er klopt een hartje.” Op die woorden braken mijn vliezen en schoot bij iedereen de paniek binnen. Ik begon te huilen, mijn vriend raakte in paniek en de verpleegkundigen in de kamer waren ineens verzesvoudigd. Ik werd op het bed rennend naar de gynaecologie gereden. Daar moest ik op een ander bed gaan liggen. Mijn vriend werd op een stoel naast mijn bed gezet en hem werd verteld dat we onze familie moesten inlichten. De gynaecoloog vertelde mij: “Irene je gaat bevallen en wel nu, we weten niet hoe lang je zwanger bent en of het goed gaat met de baby”. Ik was zo overdonderd en in paniek, want ik had NIKS gevoeld, ja ik was stevig, maar een babybuik had ik niet. Ik slikte zware medicatie. Ik heb echt van alles gegeten zoals sushi, schimmelkaas en noem maar op. Van alles ging er door mijn hoofd en ik kon alleen maar voor me uit staren. Opeens hoorde ik de verpleegkundige roepen naar mijn vriend: “Meneer gaat het wel?” Ik keek opzij en zag iemand in grote paniek die totaal niet wist wat hem overkwam. Ik riep hardop mezelf bij elkaar: “Irene kom op”. Ik zei mijn vriend dat alles goed kwam, maar dat we dit nu even samen moesten doen en dat ik zonder zijn hulp dit niet kon. Hij zei dat onze moeders onderweg waren en ojee, daar kwamen ze al. Ik had mijn eerdte persweeën. Ja, ik had toen mijn vliezen braken al gelijk 10 centimeter ontsluiting. 

 

 

 

Tot grote frustratie van de verpleegkundige en gynaecoloog hield ik mijn persweeën op, want ik had mijn moeder of schoonmoeder nodig of mijn vriend of… naja iemand van ons. “Want wat als het kindje dood is?”, ging er door mijn hoofd. Na twintig minuten kwam eindelijk mijn moeder binnen vallen. Ik kan je vertellen: persweeën ophouden is absoluut geen pretje, en achteraf gezien had ik het nooit moeten doen! Mijn moeder en mijn vriend stonden aan mijn hoofdeinde en hebben mij door vijf persweeën heen geholpen en daar was die dan, ons kindje, een jongen! Mijn vriend en mijn moeder en inmiddels binnen gestormde zusje en schoonmoeder waren door het dolle heen. Ik keek voor me uit. Er lag een baby op mijn buik. Na wel geteld vijf seconden, werd door papa de navelstreng doorgeknipt en onze zoon werd meteen weer mee genomen. Waar naar toe wist ik niet, niemand van mijn kring eigenlijk. In die vijf seconden kreeg ik ook nog de vraag of ik het kindje wilde houden of dat ik liever wilde dat het mee genomen werd. Ik was al overdonderd ,maar deze vraag gaf me een klap in mij gezicht. Ik zei dat ik  hem wilde houden.

 

 

 

Mijn zoontje was weg, mijn vriend was hem zoeken met mijn moeder en mijn schoonmoeder stond naast mij. Ik werd gehecht, want ik was ingeknipt (jeetje, wat een smerig geluid is dat trouwens). De afgelopen maanden gingen door mijn hoofd. Hoe kon dit gebeurd zijn, waarom heb ik niks gemerkt, waarom heeft het ziekenhuis niks gemerkt? Ik heb in die nrgen maanden twee a drie keer per week het ziekenhuis bezocht voor controles, behandelingen, CT-scans en dergelijke. Het schuld gevoel bekroop mij meteen. Ikhad niks voor dit hummeltje. Wat als er wat ergs mee was? Dan was dat zeker mijn schuld. Ik kon wederom alleen maar voor me uit kijken en had ieder scenario in meijn hoofd afgespeeld over ons zoontje. Na een uur kwam mijn vriend terug en vertelde mij dat alles oké was, alleen hij was verslaafd aan mijn medicatie waaronder prednison. Hij lag aan allerlei apparaten en er werd gekeken wanneer wij naar hem toe konden. 

De uren verstreken, wij moesten een naam gaan bedenken en spullen gaan regelen en waar gingen we wonen?

Mijn vriend wist dat ik geen kinderen kon krijgen maar 3 weken voor de geboorte hadden wij een gesprek over wat als wij wel een kindje konden krijgen wat voor namen we leuk vonden.

We hebben het echt alleen maar over jongens namen gehad en Sven vonden we allebei leuk toen.

Is het toeval ik heb geen idee, maar maakte de keuze voor een naam wel veel makkelijker.

Sven zo gaat het wondertje heten hadden we besloten.

Spullen waren zo geregeld nog geen uur later kwam mijn zusje met een grote zak kleding binnen wandelen.

Tja het wonen, ik woonde nog op kamers 3 hoog en mijn vriend woonden nog thuis.

Bij mijn ouders was er niet echt plek, dus we gingen bij mijn vriend zijn ouder wonen.

Na 4 uur wachten werd ik als “mama” want ja zodra een baby op je buik licht dan zijn er meteen moeder gevoelens, erg ongeduldig en wilde Sven graag zien.

De verpleegkundige vertelde ons dat het niet lang meer zou duren.

Een uur later was ik het zat, ik had mijn eigen zoon eigenlijk alleen goed kunnen bekijken via een foto.

Ik liep de gang op en ben ontzettend boos geworden, een kinderarts bedaarde mijn boze hormonen bui en 5 min later kwam Sven de kamer binnen in zijn bedje met allemaal apparatuur aan zijn kleine lichaam.

De paniek sloeg weer toe maar de kinderarts vertelde dat het redelijk goed ging, hij moest alleen afkicken en zijn hartje werd in de gaten gehouden.

We moesten een paar dagen blijven ter controle en ons voor te bereiden op terugkeer naar huis.

Hij werd op mijn borst neergelegd en de bom sloeg in.

Ik was mama en voor dit hummetje moesten wij gaan zorgen.

Ik heb uren gehuild en naar Sven in zijn bedje gekeken en gedacht “hoe ga ik, en hoe ga ik dit samen met mijn vriend doen?”

Ik was hier zo niet op voorbereid, wij waren hier zo niet op voorbereid.

Maar naast al die gedachten, kwamen bij mij ook de vragen en ik vroeg om mijn cardioloog.

Want hoe kon dit over het hoofd gezien zijn door het zieke huis?

Ik gaf wekelijks bloed af en urine, ik heb tig ct. scans en Cat scan laten maken.

Ik kreeg als antwoord mevrouw u komt bij ons voor hart klachten, dus kijken alleen maar naar u hart.

Op scans is duidelijk terug te zien dat ik zwanger ben, maar blijkbaar vond niemand de behoeften mij in te lichten terwijl al die scans niet mogen als je zwanger bent.

Mijn vertrouwen in het ziekenhuis verdween meteen na deze antwoorden en ik wou naar huis met mijn zoon.

Voor mijn gevoel waren we daar niet veilig helaas ging dat niet en moesten wij 4 dagen blijven.

Na 4 dagen gingen wij naar huis, of naja mijn vriend zijn huis. Er was daar met alle liefde een baby kamer klaag gezet en alles was klaar gemaakt om ons te kunnen ontvangen. Eenmaal aangekomen kwam ook gelijk de kraam hulp ( jip voor de laatste 3 dagen toch nog met een omweg kunnen regelen), deze vrouw was een engel en begreep onze situatie heel erg goed. Ik heb door alle kraam tranen heen super veel steun van haar ontvangen en zij heeft ons de basis heel goed  geleerd.

Nu 2 jaar verder is onze zoon kern gezond, hebben we een huisje met een eigen plekje voor hem. We zijn super trots op hem en elke dag tovert hij bij ons een glimlach. Waarom ik dit verhaal deel is omdat er veel onbegrip voor is. Ja het is mogelijk zwanger te raken en het niet te weten. Iedereen heeft zijn of haar eigen verhaal maar dat maakt ons niet een mindere moeder of vader!

 

De eerste echo: Ohjee, het zijn er opeens twee!

Eind mei a begin juni 2018 wisten we dat mijn vrouw zwanger zou kunnen zijn en na meerdere malen op een stokje geplast te hebben wisten we het wel zeker: “We krijgen een Baby!” Twee jaar geleden hoopten we ook al zwanger te worden maar wegens gezondheidsproblemen was dit ons toen helaas niet gegund, maar hierover zal ik in een latere blog nog weleens eens keer uitweiden. Wat ons nu overigens opviel aan de ondergeplaste stokjes was dat in een vroeg stadium (paar dagen voor de verwachte menstruatiedag) het streepje al zeer goed zichtbaar was. Mijn vrouw maakte hierover dan ook geregeld grapjes dat het misschien wel een tweeling zou kunnen zijn…

 

 

Vlak nadat we deze mooie ontwikkeling ontdekt hadden, gingen we twee weken op vakantie naar de Algarve (in Portugal). De vakantie was heerlijk ontspannen, maar ik was wel eenzaam met mijn alcohol. Mijn buik is op vakantie net zo hard gegroeid als die van mijn vrouw. Na terugkomst in Nederland hadden we 28 juni 2018 een echo ingepland staan en tijdens deze echo werd ons snel onze verrassing medegedeeld: “We waren niet zwanger  van één, maar van twee baby’s.” We hadden een 7-wekenecho en we kregen als officiële uitgerekende datum 11 februari 2019 te horen.  Omdat een tweeling altijd eerder komt, hopen we de 37 weken wél te halen. Alles voor de 37 weken wordt namelijk gezien als prematuur. 

 

 

Mijn eerste gedachte?! “WTF!!! Wat een kleine kans? Hoe gaan we dit doen? Kan mijn vrouw dit lichamelijk allemaal wel aan? Wat betekent dit financieel?” Het spookte allemaal meteen door je hoofd en dit bleef eigenlijk de gehele dag. Ik kon vervolgens bijnde echo geen woord meer uitbrengen en was totaal van de leg tijdens de autorit van het ziekenhuis naar huis. Pas ’s avonds – na in de middag gewoon weer gewerkt te hebben – kon ik het allemaal een plekje geven en kwam het besef dat wij dit samen kunnen en over hoe mooi dit allemaal zal gaan zijn. Overigens een voorkeur voor een geslacht hebben we niet, voor ons is het belangrijkste dat de baby’s gezond zijn. Gelukkig word je bij een tweelingzwangerschap goed in de gaten gehouden. Zo ben je medisch onder behandeling en zal de bevalling in het ziekenhuis plaatsvinden. De bevalling zal dan ook door de gynaecoloog worden gedaan en niet de verloskundige. Het traject naar de bevalling bestaat uit veel controles en groei echo’s.  

 

 

Vrij snel nadat we wisten dat er een tweeling op komst is, hebben we een plan van aanpak gemaakt en een babyuitzetlijst opgesteld van wat er allemaal nodig is, voor niet één maar twee baby’s. Ik kan je vertellen dat de portemonnee voordat de wondertjes überhaupt geboren zijn al aardig wordt leeggehaald. Wat we sowieso nodig hebben? Onder andere een tweelingenkinderwagen, twee ledikanten, en een grote tweelingenbox. Hie gaan we dat praktisch in huis doen? Eén of twee kinderkamers? Daarnaast kwamen we erachter bij het ophalen van de kinderwagen dat we een ruime stationwagon nodig hadden.

 

Kortom genoeg – dubbel zoveel – werk aan de winkel!!

 

 

 

BAS

+ Meer berichten