Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

zwangerschap

De gynaecoloog gaf toe dat al die miskramen en de vroeggeboorte aan mijn lijf lag, pijnlijk

Het kindje was helemaal af… oortjes, handjes, nageltjes, alles.

Ik moet ook zeggen dat ik dit hele gebeuren nog wel traumatischer vond en vind dan de bevalling van de andere kinderen. Daar wist ik namelijk ’op een gegeven moment’ dat ik ging bevallen en dat, dat natuurlijk foute boel was ivm het termijn, maar de kindjes hadden een kans…… En nu verwachte ik totaal niks en ving ik het kindje uit het niets op in mijn handen.

Een nachtmerrie….. Een nachtmerrie die ik en Tay nooit verwacht hadden. We zeiden steeds; Die eerste 20 weken geloven we wel, daarna wordt het spannend. En nu hebben die 20 weken niet eens mogen halen….Ook onze gynaecoloog had dit niet aan zien komen. Ze had de echo’s nogmaals bekeken en alles was echt goed. Ze bevestigde mijn gevoel, dat het er op lijkt dat er met mij wat mis is gegaan.

Het leek er sterk op dat mijn baarmoederhals dit keer met dit termijn al is gaan verstrijken en alles open is gaan staan. Vandaar ook dat het kindje er letterlijk uit viel, zonder enige aanleiding. Bij Gyan wisten ze niet waarom ik te vroeg bevallen was. Alle onderzoeken waren goed. Het enige wat zou kunnen was dat mijn baarmoederhals te snel verstreken was. Deze zouden ze in de volgende zwangerschap om de week gaan meten met 16 weken.

Bij de tweeling zagen ze inderdaad dat met 23 weken het heel snel verstreek. En waarschijnlijk was dit ook de reden dat ik met 24 weken was bevallen. Toch kunnen ze dat niet 100 procent zeker zeggen, vroeggeboorte staat allemaal nog zo in de kinderschoenen. En ook toen werd het een beetje op domme pech gegooid. Helemaal omdat vroeggeboorte vaker voorkomt bij een tweeling zwangerschap.

Maar nu is het weer gebeurt, maar dan nog veel vroeger. Domme pech is nu echt wel van de baan. Alles wijst er dan ook op dat het probleem nu wel degelijk is dat ik het niet vast kan houden. De vraag is daarom heel erg; En nu?

In januari hebben we een afspraak en krijgen wij wederom een plan. Een plan voor een volgende zwangerschap, wat zijn onze opties nog? En het belangrijkste, hoe voelen wij ons hierbij?

Het beetje hoop dat we weer hadden is nu volledig weer van tafel geveegd. Maar weetje, zolang de medische wereld zegt ‘het kan ook echt goed gaan’ blijf je daar in geloven. Want je wil je zelf niet ooit af te hoeven vragen ‘stel we hadden die laatste kans wel gepakt, zou het dan goed gegaan zijn? ’

Als de medische wereld tegen ons zou zeggen dat het hem niet meer gaat worden, is dat heel verdrietig maar wel een antwoord en kan je verder. Samen verder kijken naar andere opties die er gelukkig nog zijn. Maar zo lang hun dat niet zeggen…. Verleg je, je grens en houd je hoop. Hoop in jezelf en vertrouwen in de medische wereld.

30 december, de geboorde dag van ons twins… 1 jaar. Wat als? Het heeft geen zin, maar toch… Wat missen we onze humpies.

Januari 2016

7 januari, sterfdag Djulian 16 januari, sterfdag Ruby

De eerste verjaardag, de eerste sterfdag…… Stop de tijd.

Ohja en ook nog een gesprek in het Amc over onze toekomst….

Met een gezonde spanningen stapte we het gesprek in. Er zijn ons in dit gesprek 2 opties voorgelegd. Een lage vaginale cerclage (bandje om de baarmoederhals) of een abdominale cerclage. Het verschil is dat de lage vaginale cerclage gezet wordt in de zwangerschap, en komt ongeveer in het midden van de baarmoederhals.

De abdominale cerclage wordt via de buik geplaatst doormiddel van een kijk operatie, en wordt boven aan de baarmoederhals geplaatst. Het meest bijzondere verschil is dat de abdominale cerclage al voor de zwangerschap geplaatst wordt.

Onze eerste reactie was gelijk; Abdominale cerclage. De gynaecoloog vertelde dat er in het AMC niemand is die dit kan en ik daarom doorverwezen moet worden naar het vu, zo gezegd zo gedaan.

Toen ik de afspraak gepland had was ik al bezig wat ik allemaal zou zeggen om hem wel echt te krijgen. Voor mij was dit namelijk echt onze laatste kans. Vol in de strijd ging ik richting het VU. Ik zat amper in de stoel en de beste man zij; Tsja ik heb je dossier gelezen, en het is zo klaar als een klontje. Die cerclage heb jij nodig, en gaan we zo snel mogelijk plaatsen. Ik was zo verbaasd dat ik voor mijn gevoel voor het eerst niet op mijn strepen hoefde te staan of moest strijden. Deze man vond gewoon dat ik zo snel mogelijk een cerclage moest krijgen. Ik wou hem bijna om de nek vliegen en zoenen, maar ik heb me ingehouden;)

Hij legde uit dat de cerclage geplaatst gaat worden doormiddel van een kijk operatie in mijn buik.

De cerclage zetten ze losjes om de baarmoedermond heen, zodra ik zwanger ben groeit de baarmoeder en komt de cerclage automatische strak te staan.

Ik vroeg mezelf in eerste instantie erg af hoe ik überhaupt zwanger zou kunnen worden met zo’n cerclage, maar met deze uitleg begrijp ik het;)

Bevallen zal gebeuren doormiddel van een keizersnee, en de cerclage kan eventueel blijven zitten voor een eventuele volgende zwangerschap. Ik vroeg hoe het zat met infectie gevaar, en hij vertelde dat dit weinig voor komt. En tsja, als je er 1 krijgt hebben we altijd nog antibiotica. Heerlijk zo’n nuchtere man die zich niet drukt maakt over wat er allemaal wel niet zou kunnen gebeuren, want zonder ga ik het sowieso niet redden.

Toen ik daar zat waren net de slagingspercentage uit gekomen van deze manier van cerclage ’s plaatsen.

De cijfers uit Boston en Nederland zijn hierin meegenomen en dan komen ze op een slagingspercentage van 94 procent. Hier werden we helemaal blij van, het geeft zo veel hoop en positieve vibe om er voor te gaan.

Ik vroeg gelijk of hij morgen nog een gaatje had om hem te plaatsen. Dit was jammer genoeg niet het geval!

Maart 2016

YEssss de cerclage is geplaats.

Mei 2016

Zwanger!!!… wordt vervolgd

Help, ik ben in één keer zwanger!

Kinderen zijn vanaf de basisschool al mijn pure geluksmomentjes. Ik speelde (moederde) vaak met de kleintjes uit groep 1/2 toen ik nog in groep 6 zat, ik was dol op mijn jongere neefjes en nichtjes en de buurkinderen liet ik ook niet met rust. Ik heb ook nog een jonger zusje, maar die vond ik in mijn kindertijd maar irritant. Nu is ze mijn beste vriendin hoor! In de vriendenboekjes bij de vraag: ‘wat wil je later worden?’ was mijn standaard antwoord: moeder en kinderleidster. Het was meer dan duidelijk en logisch dat ik na de middelbare school ging studeren tot pedagogisch medewerkster.

Inmiddels werk ik al bijna 8 jaar in de kinderopvang, voornamelijk op de babygroep. Daarnaast doe ik ook nog een opleiding tot kraamverzorgster. Die heb ik nu wel even op pauze gezet en wil ik die begin volgend jaar weer oppakken. Je leest het al, mijn leven draait gewoon om kinderen (BABY’S). Ik wilde ook al kinderen vanaf het moment dat je kinderen kan krijgen, dat is natuurlijk een beetje gek, dus heb ik toch nog maar even gewacht. Ik moest natuurlijk ook nog de juiste man tegenkomen.

Maar goed, nu is het zo ver! Mijn grootste droom komt uit, ik word moeder!! Ik kan nog steeds niet aan het idee wennen. Het is ook allemaal heel snel gegaan. Maar dan ook echt heel snel. Als in, stoppen met de pil en in die week zwanger worden. Wie had dat ooit gedacht? Nou ik niet. Ik ben al meer dan de helft van mijn leven aan de pil en ik dacht écht dat het dus wel even duurde bij mij. Het was ook erg schrikken toen we er achter kwamen en we hadden beide even tijd nodig om het te laten bezinken. Natuuuurlijk was ik super blij, ik ben vruchtbaar (en hoe) en ik kan dus een kind dragen. Maar de realiteit klapte ook wel in mijn gezicht. Shit, we worden ouders en al zó snel. Hoe moet het met onze studies, hebben we genoeg ruimte in huis, hebben we straks nog vrijheid? Al snel draaide we bij en dachten we beide: we kunnen dit, we willen dit en we gaan hier 1000% voor! 

Ellery is gelukkig ook dol op kinderen en kinderen ook dol op hem. Hij is druk en ik ben rustig. Maar hij maakt kinderen óók super druk, maar dan echt zonder grenzen druk. Ik heb hem zo vaak moeten terugroepen van; ‘Babe doe je even rustig?’ of ‘Je kan ook gewoon zeggen dat je even pauze houdt he’. Daar moeten we nog even wat aan werken, komt wel goed, hij is in ieder geval geschikt (inkoppertje, leger reclame, vakje geschikt). 

De zwangerschap loopt tot nu toe zonder complicaties. Ik heb amper kwaaltjes en ook nog nooit gehad. Vanaf week 18/19 kan ik ons meisje voelen, dus viel die onzekerheid van de weken daarvoor ook van onze schouders af. Daarvoor leefde we echt van afspraak naar afspraak met de verloskundige. Juist omdat ik me zo goed voel, wat natuurlijk heel fijn is, had ik niet het idee dat ik zwanger was. Ik was nog super slank, niet misselijk, geen slechte huid ect. Ik was weken gewoon de oude, op wat vollere borsten na (ik had een Acup, dus dikke prima). En toen opeens kwam dat buikje met ongeveer 20 weken en dat is nu al een buik geworden hoor. Ik word dikker en dikker, dat is nog best een puntje vind ik. Ik ben altijd slank geweest, dus dat is best gekkig hoor. Natuurlijk is het voor een goed doel, maar ik hoop dat je snapt wat ik bedoel. Het is best gek om jezelf ‘dik’ in de spiegel te zien. En ik wil helemaal niet lelijk doen over wat volslankere of dikkere mannen/vrouwen, begrijp me niet verkeerd! Iedereen is mooi hoe hij/zij is. Maar ik ben altijd dun/slank geweest, dus nu is het even wennen. En dat wennen is nog lang niet klaar, want ik zal alleen nog maar dikker worden. Nog maar korter dan 14 weken en dan is het zo ver! We zijn al druk bezig met de babykamer, we hebben net onze babymoon geboekt en we moeten ons appartement nog babyproof maken. Ook ben ik aan het twijfelen of een zwangerschapscursus wat voor mij is en dan heb je ook nog een naam die gekozen moet worden, ja die weten we nog niet helemaal. En dan ben ik nog geen eens begonnen over spullen/kleren/hebbe dingetjes die gekocht moeten worden. Voor nu ligt alles wat we hebben qua spullen in de box, wel geordend hoor. Naja eerlijk gezegd heb ik dat pas afgelopen weekend gedaan. Maar goed, er staat ons nog zó veel te wachten. Gelukkig is Ellery heel lief voor mij, mijn zwangerschapsdemente hoofd en hij doet heel veel in huis, klussen dan he, schoonmaken is een ander verhaal.

Ik hoop dat ik jullie op de hoogte mag houden met blogs over verschillende onderwerpen, niks is te gek. Ik ben jong, word voor de eerste keer moeder, maar heb toch al heel veel ervaring met kinderen en met name baby’s. Top combi toch?

Liefs,

Rebecca

Nooit meer onbezorgd zwanger, phoe heftig!

Dat ik nooit meer onbezorgd de eerste drie maanden van een zwangerschap zou doorkomen wist ik al na mijn eerdere miskramen. En dat ik tot de twintig weken bang zou zijn dat het kindje zomaar zou kunnen overlijden en geboren kon worden ook. Dat heb ik meegemaakt in mijn vorige zwangerschap. Mijn zoontje is toen overleden na het veel te vroeg breken van de vliezen. Momenteel ben ik 23 weken zwanger. Dat mijn gedachtes en gevoel totaal niet meer rationeel samenwerken na het verlies van een kindje en het vervolgens verwerken van een nieuwe zwangerschap had ik niet voorzien. Althans, niet in deze mate. Het valt mij namelijk zoveel zwaarder dan gedacht. Het schuldgevoel is enorm, het verdriet om mijn verloren kindje groter en het nog niet over kunnen geven aan de oneindige liefde voor dit kindje voelt als falen.

 

Mijn hoofd kan mijn gevoel niet meer bijbenen en andersom. Mijn lijf zit in een constante spanning. Bang om ook dit kindje te verliezen. Bang om signalen te missen. Mijn hart voelt te strak ingesnoerd. Niet in staat om de onvoorwaardelijke liefde voor dit kindje te voelen. Bij elkaar gebonden omdat het uit elkaar is gevallen na het verlies van Isaac. Een hart dat al gebutst is, omdat ik ook nog een dochter heb die ook die onvoorwaardelijke liefde en aandacht verdient. Ik heb nu het gevoel dat ik haar dat niet altijd even goed kan bieden tussen het verdriet en de nieuwe zwangerschap. Mijn hoofd maakt overuren. Gedachtes gaan door elkaar en ik kan zo’n groot deel van de tijd niet helder nadenken. Natuurlijk hoort dat deels bij een zwangerschap. En helemaal na verlies. Maar de constante olifant op mijn borst maakt me bang. Bang dat mijn moederliefde een achterstand oploopt. Boos dat ik niet in staat ben om mij op dit moment volledig over te geven aan mijn zwangerschap en daar oprecht van te genieten. Boos ook omdat juist IK weet hoe groot het verlangen kan zijn naar een kindje en dat je er dan van hoort te genieten als het zover is.

De drie onvoldragen zwangerschappen waren zwaar en hebben mij in alle opzichten enorm veranderd

Mijn vijfde zwangerschap. Nooit meer zal het zo zijn als die eerste keer. Die vreugde (tranen) na het zien van een test, de opwinding, niks kon fout gaan, ik zou eindelijk moeder worden. Inmiddels zijn we bijna vier jaar verder en draag ik voor de vijfde keer een kindje in mijn buik. Ik ben dolgelukkig dat het gelukt is zwanger te worden, want dat was in eerste instantie nog maar de vraag. Maar dat bleek uiteindelijk niet eens het zwaarste gedeelte. Het verliezen van meerdere kindjes is zo zwaar en verdrietig geweest. 

Na een intens ziekenhuistraject van bijna twee jaar had ik begin 2016 eindelijk een positieve test in handen. Ik kon het niet geloven. Voor de zekerheid deed ik er nog twee direct erachteraan, van andere merken. Alle tranen, alle hormonen, alle ziekenhuis bezoekjes, alle weinig romantische ‘nu moet het’ keren. Het was het allemaal waard geweest toen ik die test zag. Compleet trots op mijn nieuwe ‘rol’ keek ik in de spiegel, zou je er nu al iets van zien?

De dagen en weken tot de eerste echo voelde als een eeuwigheid. Maar ik voelde me op en top zwanger. Toen we met ruim 8 weken het hartje zagen kloppen had ik nog nooit zoiets moois gezien. Een boontje met een knipperlicht. Ons kindje. Gek genoeg had ik totaal niet in mijn hoofd dat dit mis kon gaan. Toen we weggingen vroeg ik, toen nog naïef en onwetend, aan de echoscopiste: als het hartje klopt, dan kun je er wel vanuit gaan dat het goed komt toch? Kan ik het de familie vertellen? Ja zei ze, het is een hele mooie start, maar geen zekerheid. Maar ik zou het zeker de familie vertellen want het ziet er gunstig uit. We hebben gewacht tot 10 weken. Dat wachten was moeilijk, maar de trots tijdens het vertellen des te groter. Wij werden eindelijk ouders. De familie wist van ons intensieve traject en iedereen was ontzettend blij. Toen we voor de termijnecho gingen met ruim 11 weken kregen we de klap die we niet zagen aankomen. Hartje gestopt, einde verhaal. 

Ik kon het niet geloven. Ik was compleet uit het veld geslagen en intens verdrietig. Na alle moeite en verdriet die eraan voorafging, moesten we dit ook nog doorstaan. Alles ging in een roes en een waas. De miskraam kwam niet vanzelf op gang, de dubbele dosis pillen werkte niet en uiteindelijk werd het een curettage. 

Weken lang was ik gebroken. Alles wat ik al bedacht had en wat weken gevoed was in mijn hoofd bleek niet door te gaan. Van een gezin van drie, werden we gewoon weer wij tweetjes zonder kind. Het deed me veel verdriet dat veel mensen een miskraam afdeden als ‘tja, het is beter zo, dat is de natuur…’ en nog veel meer van dat soort dooddoeners. Het is een kindje, het hartje klopte in mij, alles vanaf het moment van de test, daar kwam dit kindje in voor. Het is een toekomstbeeld. En daarna werd ik keihard terug gezet in de realiteit. En hoe goed bedoeld, het enige wat je wilt horen op zo’n moment is: Wat verdrietig, we leven met je mee. Maar niet dat het ‘beter is’ of ‘je wordt vast weer zwanger’. Het ging om DIT kindje. Dit kindje dat in mijn buik groeide.

Toen het meest heftige verdriet voorbij was en de zwangerschapshormonen mijn lichaam weer uit waren na enkele maanden nam ik weer de moed om verder te gaan met de ziekenhuistrajecten. Na een aantal pogingen was ik vrij snel weer zwanger, de tweede keer dat jaar. Van de euforie die er de eerste keer was geweest was niks over. Natuurlijk was ik blij, maar de klap was zo groot geweest dat ik niet direct durfde te hopen dat het goed zou zitten. 

Al met zeven weken mochten we komen voor een echo. Twee vruchtzakjes waren er te zien, maar geen duidelijke vruchtjes en al helemaal geen knipperlichtje(s). Ik mocht over een week terug komen, wellicht was het nog te vroeg. Die week duurde voor mijn gevoel langer dan mijn hele leven had geduurd. Dag en nacht was ik ermee bezig. Toen we eindelijk terug mochten waren er wel iets van vruchtjes te zien, maar nog steeds geen hartslag. Een derde vruchtzakje was nu ook zichtbaar. Vanaf dat moment kwamen we in een circus terecht. Dat is een ontzettend lang verhaal maar in het kort werden we heen en weer geslingerd van: tweeling, drieling, niet levensvatbaar, te vroeg, buitenbaarmoederlijk, mola zwangerschap, operatie, kijkoperatie, weghalen van je eileiders. Drie keer heb ik mij gemeld bij het ziekenhuis om mij ‘open te maken’ omdat mijn HCG te snel steeg voor wat er te zien was, dit moest vast ergens anders zitten. Telkens werd er last minute toch anders besloten. Een gynaecoloog zei: we hebben met het gehele team ons gebogen over wat dit voor zwangerschap is, je bent een zeer interessante patiënt. Ik wilde alleen maar een kloppend hartje. In the end werd er met bijna tien weken zwangerschap terwijl ik al op de kamer lag waar ik onder narcose ging, gezegd dat het ‘maar gewoon’ een curettage werd in plaats van een operatie. 

Ik heb niet eens de tijd gehad door die poppenkast eromheen om iets te voelen, behalve constante hoop dat ik mijn eileiders mocht behouden. Deze ‘miskraam’ viel mij veel minder zwaar dan de eerste keer. Ergens hield ik er al rekening mee dat het fout kon gaan. We hadden geen kloppende hartjes gezien. De eerste keer viel me dat duizend keer zwaarder. Ik wilde door, het werd bijna een verslaving, hup naar de volgende zwangerschap. Gelukkig mocht ik vrij snel weer door met het ziekenhuis traject. Na een mislukte poging was het eind 2016. Ze hadden in het ziekenhuis een ‘kerststop’. Ik dacht nog: Kun je het geloven? Juist met kerst willen mensen toch hoop hebben? En omdat iedereen op vakantie is kan ik de hoop op een kindje vergeten. Er zat niks anders op dan een maand wachten. En als je zelf bezig bent met zwanger worden, helemaal in een langer traject, dan is een verloren cyclus een ramp. Tel daar wat (ingespoten) hormonen bij op en je kunt je voorstellen dat er wat leuke anekdotes op te schrijven zijn over wat ik heb rond geschreeuwd. Gelukkig binnenshuis… Maar zulke trajecten vergen veel van je. 

En toch werd het achteraf een hele mooie kerst. Want terwijl het lab dicht was, is er een wonder gebeurd. Ik was weer zwanger. De derde keer in ruim een jaar. De gelukkige uitspatting om de test  was koeltjes, maar het feit dat ik zwanger was geworden zonder hulp, dat was wel wat (geluks) tranen waard. Opeens was het zwanger worden niet eens zo zeer het probleem meer. Toch voelde het anders dan de voorgaande keren. Ik had minder angst, dit ging goed. Hoewel het nooit meer zonder twijfels zou zijn en nooit meer zo onbevangen als de eerste zwangerschap, was ik dolgelukkig. Elke dag deed ik een test, ondanks dat het niks zegt over de vitaliteit. We hadden meerdere goede echo’s en langzaam bij beetje kreeg ik het vertrouwen in mijn lichaam. Het eerste trimester was zwaar, maar daarna genoot ik volop. Een goede combinatietest en 20-weken echo. Ik voelde me geweldig, sterker nog, ik had mij nooit beter gevoeld. Zo trots, mijn droom, moeder worden, was nu zo dichtbij. Tijdens de zwangerschap waren er nog wat dingen, streptokokken, een dwarsligger, een te klein hoofdje, en dat terwijl ik in een zikavirus gebied was geweest toen ik nog niet wist zwanger te zijn. Er was soms wat paniek vanuit de artsen, maar niet bij mij. Ik voelde dat dit goed zat. Eind september 2017 werd thuis mijn dochter geboren. Eindelijk een kindje in mijn armen. Mijn hele leven had ik hiernaar uitgekeken. En nu na drie zware jaren was ze er. 

De eerste maanden waren zwaar, niks ging vanzelf. Ik moest enorm wennen aan deze nieuwe rol en alle heftige gevoelens die daarbij komen kijken. Constant had ik het gevoel dat ik enorm gelukkig moest zijn, want dit was mijn droom. Wat een geluk had ik, dat ik nu een gezonde dochter had. En dat was natuurlijk ook zo. Maar ik voelde dat niet altijd. Toen mijn dochter na zeven maanden borstvoeding zelf weigerde ben ik gestopt. In eerste instantie vond ik dat vreselijk moeilijk, die momenten te missen. Maar langzaamaan begon ik mij beter te voelen. Eindelijk na drie jaar voelde ik de energie terugkomen in mijn lijf, mijn gedachtes weer helder worden, mijn gemoedstoestand rustiger en gelukkiger. Eindelijk begon ik te begrijpen wat mensen bedoelden met dat je zo intens van je kind kunt houden. Geen kunstmatige- of zwangerschapshormonen meer in mijn lijf. Ik had niet door gehad hoe zwaar het, naast het mentale, eigenlijk was geweest voor mijn lijf.

Deze had ik nog niet op mijn lijstje staan…

Een maand na het stoppen met borstvoeding deed ik een zwangerschapstest omdat ik overtijd was, positief! We waren voorzichtig geweest, maar niet zo extreem voorzichtig. Het was echter in het begin zo lastig geweest zwanger te worden en het kon zo lang duren. Bizar blij verrast, maar wederom terughoudend. Na alles wat we al hadden meegemaakt wisten we dat we tot de 12 weken niet hoefden te juichen. We kregen weer vroege echo’s, elke week. De weken vorderden en de hoop kwam terug. Wat hadden we wederom een geluk. Binnen zo’n snelle tijd zonder hormonen en trajecten zwanger, eigenlijk onverwacht. Er volgden een goede nipt, goede echo’s, ik voelde me misselijk en vreselijk moe maar oh zo goed. Angstig, dat wel, dat bleef. Totdat geheel onverwacht mijn vliezen braken met 17 weken. Deze had ik nog niet op ‘mijn lijstje’ staan. Het werd een heel intense week waarin we veel hoopten op iets wat eigenlijk uitzichtloos was. Een week later beviel ik van onze zoon in het ziekenhuis. Dit verhaal schreef ik eerder al en staat op kids en kurken: “Isaac ons sterrenkindje”. 

Het waren weer maanden geweest van onzekerheid, hoop, hormonen, veel vragen van lichaam en geest. En alles met zo’n verdrietig einde. Deze vroeggeboorte was in alles een stap verder dan een miskraam voor mij. Bevallen van een kindje wat helemaal af was en alleen nog moest groeien. Een kindje wat ik al had voelen trappelen, een buik die goed zichtbaar was. Overspoeld met intens verdriet en ongeloof was ik. Met een dochter die na al die tijd nog steeds geen nacht doorsliep, eigenlijk al jaren hormonen en stress en dan zo’n groots verdriet. Gek genoeg bij de controle van mijn baarmoeder twee weken na de bevalling, is het enige wat bleef hangen de woorden ‘je eisprong komt eraan zo te zien’. Ik wilde door, een vervanging, iets wat dit verdriet dragelijker zou kunnen maken. 

Maar zo werkt het niet. En daar kom ik nu achter. Want drie maanden na de te vroege geboorte van mijn zoon had ik een positieve test in handen. Voor de vijfde keer… Geen vreugde dansje, geen gegil van blijdschap, maar een voorzichtige: we zullen zien… En tegelijkertijd een schuldgevoel, want niemand kan Isaac vervangen. We zijn zo ontzettend blij dat ik zwanger kan worden, dat besef ik mij elke keer weer. Juist omdat ik de wanhoop van de zoveelste mislukte poging ken. Maar de stress en angst blijven groot. Maar wederom met de weken groeit de hoop heel heel voorzichtig. Inmiddels ben ik voorbij de termijn waar het mis ging bij Isaac. Maar de rollercoaster aan emoties is gigantisch. Als alles goed verloopt beval ik eind september, de week waarin ook mijn dochter Alva en zoontje Isaac geboren zijn. Vier jaar lang ben ik dan af en aan zwanger geweest. En dat voel ik. In alles. Maar de wens voor een groot gezin is voor mij sterker dan alle moeite en verdriet. Er gaat overigens geen dag voorbij dat ik mij niet besef hoeveel geluk wij hebben met onze dochter en hoeveel geluk wij hebben dat het überhaupt lukt om zwanger te worden. Maar hoeveel verdriet zij ook wegneemt met haar aanstekelijke lachje. De zo kort op elkaar volgende zwangerschappen zijn zwaar en hebben mij in vier jaar tijd in alle opzichten enorm veranderd. 

Daar lag dan één van de twee kindjes in mijn hand, ingekapseld in vlies en zo’n 6 centimeter lang

Na acht maanden hadden we een positieve test, dol gelukkig het is gelukt wij worden papa en mama!  Al snel daarna mochten we langs komen voor onze eerste echo, super spannend. Na een gesprek met onze verloskundige werd de echo gemaakt, ze zag een mooi hartje kloppen en de stilte  viel… Ze bewoog een tijdje met haar scan… “Ik moet jullie iets vertellen” zei ze, “ik zie nog een hartje!”. Vol schrik keken mijn vriend en ik elkaar aan…Een tweeling ?! Onze verloskundige zei “gefeliciteerd!”, met grote ogen keken we haar aan. 

Het had 24 uur nodig om dit nieuws te laten bezinken. 

We werden dol blij, wij kunnen dit ! Wat een geluk we krijgen twee wondertjes ! Al snel kwamen alle zwangerschap kwaaltjes in beeld. 

Er stond een mooie vakantie in de planning naar Curaçao. 

Voordat we heen gingen, kregen we met 13 weken ons volgende termijn echo. Voelde me goed zwanger, erg moe en misselijk. 

Maar helaas…De verloskundige  had  slecht nieuws,  alle twee de hartjes waren gestopt. Vond het vreemd, had helemaal geen bloedverlies gehad…maar goed het was niet anders. 

Thuis viel het kwartje, we hebben tranen gelaten, maar hey we gaan op vakantie en kan nu genieten van een drankje. 

De dagen die volgende waren onwennig, nog steeds geen bloedverlies,  dat zou met een paar dagen moeten komen zei de verloskundige. Mijn lichaam moest het zelf “opruimen” dat was het beste…

Na twee weken vakantie gingen we naar het ziekenhuis, er gebeurde maar niets. 

Ik kreeg een kuurtje mee van twee keer daags 4 tabletten, dit moest inwendig ingebracht worden. Met de mededeling je krijgt wat kramp en  bloedverlies gingen we naar huis.

Ander halve dag later wist ik niet wat mij overkwam! Pijn die ik nooit had gevoeld, zijn dit nou weeën?! 

De kramp werd met de minuut heftiger. Puffend op de bank met vriendlief ernaast. Hij keek op Google wat we het beste konden doen, “onder de douche” zei mn vriend. Kruipend van de pijn heeft hij mij eronder gezet. Na een uur van weeën kwam ik weer een beetje bij. 

Ik zat met mijn gedachtens dat er ook nog iets uit mij moest komen, rustig ging ik met mijn hand voelen. Daar lag dan één van de twee kindjes in mijn hand, ingekapseld in vlies en zn  6 cm lang… 

Ik keek om me heen, overal lag bloed, ik heb me nog nooit zo ongelukkig gevoeld!  Tranen liepen over mijn wangen.

We hebben het kindje in het vlies gelaten, we vonden het te confronterend om het schoon te maken.

De volgende dag was bijna voorbij tot dat de weeën weer terug kwamen, wat is dit?! Ik kan niet meer ! In paniek smeekte ik mijn vriend de verloskundige te bellen, ondertussen zat ik weer onder de douche om de pijn op te vangen. 

Het hoort er allemaal bij zei de verloskundige aan de telefoon, ze kon weinig  voor ons betekenen…

Dit keer kwam ook weer een klein kindje tevoorschijn.

Mijn lichaam was op, kon geen pijn meer vedragen… 

De beelden van de douche flitste elk uur door mijn hoofd heen. Ik voelde me in de steek gelaten door de verloskundige. 

We hebben de twee hele kleine kindjes begraven op een rustig plekje. Nu zijn onze tweeling twee vlinders in de lucht.

Naar regen komt zonneschijn… Twee maanden later waren we voorzichtig weer op onze roze wolk geklommen,  we zijn weer zwanger! Hoe groot onze schrik eerst was met een tweeling, is het er nu helaas maar één. Een heel gezond meisje die nu al 30 weken  in mijn buik spartelt.

In julie 2019 worden wij opnieuw papa en mama.

Groetjes Wendy.

Seks tijdens of net na je zwangerschap: yay or neeey?

SEKS TIJDENS OF NET NA JE ZWANGERSCHAP: DO OR DON’T?!

Zo, even lekker open gooien dit onderwerp! Want zeg nou zelf lieve moeders en vaders: (bijna) iedereen is hier wel eens mee bezig geweest tijdens de zwangerschap en/of net na de bevalling.

Om zwanger te worden moet je seks hebben. Of anders gezegd: de zaadcel en eicel moeten samensmelten en zich na de bevruchting innestelen in de baarmoeder. Misschien proberen jullie die welbekende standjes waarbij de zaadcellen minder hard hun best hoeven doen met zwemmen om levend aan te komen bij de eicel die ligt te wachten op de winnaar. Kussen onder je kont na de seks of met je benen in de lucht hangen voor een aantal minuten om het zaad op z’n plek te houden. Of misschien zijn jullie er niet zo mee bezig en manoeuvreren jullie je lekker in de meest rare (on)comfortabele posities, op de meest gekke plekken ever, en zien jullie wel wanneer het ‘raak’ is. Anyway, je wil zwanger worden. En dan is daar het moment: je hebt een positieve test in handen. Je wil natuurlijk niets liever dan dat dit kleintje veilig blijft zitten in je buik, totdat de uitgerekende datum in zicht is.

Het eerste trimester gieren de zwangerschapshormonen als een malle door je lijf die zorgen voor die overheersende zwangerschapskwaaltjes. Moeheid, misselijkheid en super gevoelige boobies zijn de meest bekende. Dit geldt niet voor iedereen natuurlijk, maar ik kan me voorstellen dat de meeste zich hierin wel herkennen. En dan komt daar het onderwerp: SEKS. Bij je wederhelft gaat die behoefte gewoon door. Maar voor de meeste (ex) zwangeren onder ons is dat wel het laatste waar je op zit te wachten met die zwangerschapskwaaltjes. Geen polonaise aan je net zwangere lijf! Ook niet bepaald opwindend als je kotsend boven de wc hangt of in slaap valt terwijl je bezig bent. En daarbij, het idee dat de fluit van je wederhelft in de buurt komt van waar je kindje veilig en wel groeit in zijn/haar huisje is eh, ja, voor de beelddenkers onder ons ook een beetje gek zullen we maar zeggen. Daaag, intiem moment.

Er kan ook een periode in je zwangerschap zijn dat je niet te hóuden bent en elke dag bloedje geil rondloopt. Lucky wederhelft! Dit komt vaak doordat je tepels en poenie goed doorbloed zijn. Dus, go go go! Het kan namelijk, als je een prima zwangerschap hebt, GEEN kwaad. Om maar meteen twee waanideeën uit de wereld te helpen: je baby wordt beschermd door de baarmoeder, het vruchtwater en de vliezen. De fluit van je wederhelft komt daar echt niet bij. En -punt 2- een orgasme wekt ook geen weeën op. Als je op het punt staat te bevallen zou het stimulerend kúnnen werken, maar een orgasme kan geen bevalling opwekken als je kindje nog niet geboren hoeft te worden is mij verteld door de ervaringsdeskundigen op dit gebied. Uitzonderingen daar gelaten natuurlijk. Zo had ik dat ook bij mijn laatste zwangerschap. Door de gigantisch vele harde buiken kreeg ik wel andere restricties opgelegd. Het meest intieme moment wat we hadden was dan ook het aaien van mijn buik. Super spannend. Maar, dat terzijde.

En dan, seks in het laatste trimester van je zwangerschap, met die enorm dikke, vaak in de weg zittende buik. Er zijn vrouwen die zich net een zeekoe voelden, die teruggerold werd in de zee zodra ze zich omdraaiden of een bepaalde pose aan wilden nemen. Daaag, intiem moment. Maar, er zijn ook vrouwen die zich super sexy voelden tijdens de zwangerschap en niet te remmen waren. Ik kan me het niet voorstellen, maar goed, ze zijn er. Echt. Er zijn ook vrouwen die denken als ‘het’ erop aankomt: “Als ik maar niet teveel plukken haar heb overgeslagen met scheren down under”, aangezien dat scheren vooral op de tast en dus op goed geluk gaat in dat laatste trimester. Je kan je eigen poenie soms niet eens meer vinden om te scheren. Welkom, ontplofte egel! Beetje sneu als je wederhelft vast komt te zitten in jouw oerwoud. Al kan het ergens ook wel praktisch zijn, kan hij meteen flossen. Voor de beelddenkers onder ons: WIS.DIT.BEELD.

Ook hier geldt weer: daaag, intiem moment.

Soms kan seks rondom de uitgerekende datum gewoonweg nuttig zijn. Om er een weetje in te knallen: sperma bevat het hormoon prostaglandine, wat de baarmoedermond zacht en soepel maakt. Het zou stimulerend kunnen werken om de bevalling in gang te zetten. Het hormoon is weliswaar in een zeer kleine hoeveelheid aanwezig in sperma, maar, baat het niet dan schaadt het niet! Bij mij werkte het. Niks geen intiem moment, gewoon een handig opwekmiddel. Maak van die DON’T een DO. Na de bevalling zit seks er voorlopig ook even niet in, dus, ja, neem het ervan.

En dan seks ná de bevalling. Ik denk dat de meeste vrouwen het wel met me eens zijn dat je je allesbehalve sexy voelt na de bevalling. Een ontplofte egel, met hier en daar wat scheuren en hechtingen rijker en sommige lucky bastards hebben er nog een trosje aambeien bij hangen. Met die kapotte en bebloede egel kan je alleen zonder pijn plassen als je er een kannetje water langs giet of onder de douche staat, om het maar niet te hebben over de geur die er vanaf komt door al dat gezweet in zo’n XXL maandverband met netbroekje die je, als je geluk hebt, treft in je kraampakket. HOE.KOMT.DIT.WEER.GOED. “Daar gaat never nooit meer wat in!” heb ik geregeld gehoord. Of opmerkingen van de wederhelft na de bevalling: “Zet er nog maar een extra hechtinkje bij hoor, is het weer wat strakker.” Doe maar niet. Doe maar gewoon NIET. Je vrouwelijkheid is op dat moment al ver te zoeken, de hormonen liggen al gigantisch op z’n kop, dit soort opmerkingen maakt het er echt niet sexier op. Naast je ontplofte egel heb je meestal een aantal dagen na je bevalling lekkende boobies die zó gespannen staan dat je al pijn hebt als je ernaar kijkt. Baby huilt, melk stroomt. Super sexy. NOT. Je buik is hard bezig om weer in proportie te komen en je los hangende vel, soms bedekt met een heel zebrapad is om te janken. Ook nu is het onderwerp SEKS gewoon niet aan de orde. Gewoon echt even helemaal niet. Daaag, intiem moment! Voor heel lang.

Tot het moment daar. Ja, die komt weer, écht. Je durft weer voorzichtig te denken aan seks. Er zijn vrouwen die er al vrij snel na de bevalling weer aan toe zijn, maar er zijn zat vrouwen die er ook dan voorlopig nog niet aan moeten denken. Dat varieert, wat ik me heb laten vertellen hé door al die leuke vrouwen in mijn omgeving, tussen de 4 weken en 6 maanden. Maar hey, als het moment daar weer een keer is heb je je in ieder geval weer normaal kunnen scheren zonder plukken haar overgeslagen te hebben, zijn je lekkende boobies verleden tijd, de eventuele hechtingen (met dat hechtinkje extra) opgelost, zijn de bebloede en ruikende XXL maandverbanden op en niet meer nodig en maakt je ontplofte onderkant weer plaats voor een behoeftige onderkant. Hallooo, intiem moment!

Mirthe is een student Rechten, met een baby!

Daar stond ik dan, met teststrip nummer drie in mijn hand, de dokter had echt gelijk. Ik was zwanger. Een golf van emoties overstroomde me. Mijn ouders, de vader, mijn studie, mijn leven, alles wat ik tot nu toe had opgebouwd zag ik in rook op gaan. Hoe kon mij dit in hemelsnaam overkomen? Ik kende de standaard types van tv; roken, drinken, wonend bij je ouders en onveilige seks. Niet de categorie waar ik mijzelf in zou plaatsen. Mijn studie rechten ging goed, ik woonde net samen met mijn vriend, rookte nooit en dronk alleen op feestjes. Na een ongelofelijk heftige periode vol keuzestress, spanningen in mijn relatie en ook angst voor hoe de buitenwereld zou reageren besloot ik de knop om te zetten en er vol voor te gaan. Ik wilde geen standaard “tienermoeder” zijn en dit ben ik dan ook niet. 

De kanker zat op een paar centimeter afstand van mijn tweelingbaby’s in de buik…

“Kon ik de kanker zien mama?” vroeg hij…..

Ik was zwanger en had Dikke darmkanker. Die twee dingen op enkele centimeters afstand van elkaar… Dat heeft mentaal wel wat impact gehad. Hoe ga je om met kanker als je mama bent. Zeker bij jonge kinderen is het makkelijk om het onbespreekbaar te laten. Dat deden wij ook. Jesse was drie, bezocht mij wel in het ziekenhuis toen maar uiteraard weet hij daar niets meer van. In de jaren erna heb ik het voor hen weg willen houden. Ik was genezen, klaar dus met dat hoofdstuk. Uiteindelijk komt er een moment waarop het toch bespreekbaar wordt. Wanneer? Dat merk je vanzelf is mijn ervaring.

Geleefd

Als je een kind krijgt word je vaak geleefd. Dat had ik al toen onze oudste zoon Jesse werd geboren. Dus toen daar in één klap twee kindjes bij kwamen had ik dat al helemaal. Heb ik ooit weer tijd om al die appjes te beantwoorden. Ga ik dat ooit voor elkaar krijgen drie kids in mijn eentje? Komt er ooit weer ruimte voor andere dingen? Hoe ga ik dat doen als ik dadelijk weer moet werken? Net als iedere kersverse mama werd ik geleefd en was het soms ook echt overleven.  Dat ik nog geen jaar geleden de diagnose kanker had gehad verdween automatisch naar de achtergrond. Geen tijd om die verwerking nu aan te gaan. We waren compleet overgeleverd aan de waan van de dag en de grillen van pasgeboren baby’s.

Enkel de controlemomenten in het ziekenhuis brachten mij weer even terug naar die andere realiteit. Het leek alweer zo lang geleden, maar bij die controle momenten was het weer even heel dichtbij. Met nul vertrouwen in mijn lijf onderging ik de onderzoeken en zaten we een week later, met zweet in onze handen, in de wachtkamer in afwachting van de uitslag.

En toen

Toen de mannen 1,5 waren begon voor mij een nieuw proces. Er kwam, een soort van, rust in de tent. Het allerheftigste hebben we gehad. Vanaf nu gaan we echt alleen nog maar omhoog. Kanker hoorde bij mij, niet bij hun. Zo deelde ik mijn verhaal met anderen. De afstand in centimeters die het ooit had toen ze in mijn buik zaten maakte ik na hun geboorte tot een reusachtige afstand ver, ver bij hen vandaan.

Met mijn verhaal anderen helpen

In diezelfde periode ging ik wel mijn verhaal delen. Ik deelde het om anderen te helpen. Ik wilde een geluid geven voor andere mama’s met kanker. Diep van binnen brandde een vuur dat eruit moest en dat was in strijd met wat mijn hoofd wilde. Ik bleef delen, het werd ook een soort van verwerking, verwerking die er nog niet was geweest omdat er geen ruimte voor was. En de jongens waren alle drie toch nog te klein het echt mee te krijgen.

Ambassadeur

Het Catharina Ziekenhuis waar ik behandeld ben benaderde mij begin 2018 met de vraag of ik Ambassadeur wilde worden van het Catharina Onderzoek fonds. Mijn hart schreeuwde direct JA, met mijn hoofd was ik in gevecht. Direct gaf ik aan dat ik ambassadeur wilde zijn maar dat de kinderen dat niet zijn. Sinds juni 2018 hang ik megagroot aan een muur in het ziekenhuis en deel ik mijn verhaal om geld op te halen voor onderzoek.

En nu

De dood werd een thema toen superoma, zo noemen wij overgrootoma, overleed. De jongens kwamen heel regelmatig bij haar en na haar dood begonnen zij met regelmaat over haar. Zo ook een paar weken geleden. We zaten in de auto en Fedde begon over superoma.  Uit het niets zei Rens: “Ik weet waar je ook nog dood aan kan gaan.” hij was even stil en zei “aan kanker!” Zo die kwam uit het niets recht in mijn hart binnen. Jesse keek mij aan en zei “Dat heb jij toch gehad mama?” Dit was hét moment, nu moesten we het toch maar eens open gooien. “Ja” zei ik, “en ik ben niet dood”. Ik heb ze uitgelegd dat kanker gevaarlijk is maar dat gelukkig niet iedereen daar dood aan gaat. En dat ik dus geluk heb gehad.

“Waar waren wij toen jij kanker had mama?” was de volgende vraag. “Jesse jij was 3 en Fedde en Rens zaten in mijn buik” antwoorde ik. Ik zag twee vierjarige koppies bedenkelijk kijken. Fedde vond het wel prima. En bevestigde nog even dat ik al heel lang weer beter ben. Rens keek naar mij en naar Fedde, toen weer naar mij en vroeg: “Heb ik de kanker dan gezien?” Even moest ik nadenken wat ik hierop ging zeggen. Ik besloot hem dit zelf te laten bepalen. “Ik weet het niet, je was nog wel heel erg klein, wat denk jij?” Vol overtuiging zei Rens.”Ik denk het wel!”

En zo is het nu, ze weten het nu. Hoe suf ook, voor mij was dat toch wel een ding. Lange tijd mocht het niet bij hun horen. Ik had het, niet zij. Nu vijf jaar later is het goed. Het hoort niet bij hen maar het hoort wel bij hun begin, of ik dat nu wil of niet.

Een week na de begrafenis van mijn pa werd ik zelf mama van een prachtige dochter

De zegen van het mogen dragen van een nieuw leven, sjonge jonge wat magisch. Wennend aan het idee dat ik met een zwangerschapstest in mijn hand stond waarop toch echt duidelijk 2 dikke vette roze strepen te zien waren. 5 dagen was ik overtijd. Ik belde mijn huisarts en vertelde haar hetzelfde. Oh zei ze, dat komt vast door de antibiotica. Zij is de huisarts van ons tweeën dus echte twijfels had ik niet. Of toch wel?

We kunnen er lang en kort over lullen maar waar 2 mensen zijn hebben 2 mensen schuld. In dit geval dan. Blijkbaar werken  antibiotica en de pil niet zo goed samen. Zoooooooo naiëf! Zelf nog wennend aan het idee brachten wij al vrij snel het magische nieuws naar buiten. Mijn vader die toen in Rotjeknor woonde kreeg natuurlijk ook een berichtje. Hij moest er ook ietsje pietsje aan wennen maar al snel gingen onze app gesprekken over films kijken met zijn kleindochter. Pure opa liefde!

Mijn pa en ik hebben elkaar nooit echt gelegen. Er waren altijd wel wat struggles, maar als we dan even op 1 lijn zaten was het ook goed. Ik heb zoveel van hem geleerd. Mooie dingen, minder mooie dingen maar vooral wie en wat ik ben: Zijn dochter ♥ We zagen elkaar weinig, maar bellen deden we sinds mijn zwangerschap enorm vaak. Bizar hoe fijn het contact was. Ik zat soms wel uuuuren met hem aan de telefoon. Kletsen over alles. Beetje zeuren, beetje roddelen en natuurlijk was hij altijd weer even benieuwd naar het kleine mensje wat in mijn buik groeide. Met kerst was ik rond de 9 weken zwanger en kreeg de baby een kroel knuffeltje en een zacht beertje met knispertjes van pa. Zo kende ik hem helemaal niet. Maar wat vond ik dit leuk. Opa worden heeft dus echt een ander mens van hem gemaakt?

De dag van de 20 weken echo appte pa mij nog ‘succes lieverd’ stond er in zijn appje. Hij wist dat ik enorm zenuwachtig was. Het zenuwachtige gevoel wat ik had klopte met het maken van de echo. Het was niet goed. Zo kijk je naar een prachtig profieltje van je kindje en zo kijk je naar een zwart scherm en rollen de tranen over je wangen. Je kunt ze niet stoppen. Ons meisje haar darmpakket lag buiten haar buik. Ook wel Gastroschisis. Een ingestorte wereld en geen grond meer onder je voeten verder was alles onder controle. Iedere dag controles in het ziekenhuis. Jup vanaf 20 weken tot mijn bevalling 36+3 weken. Maar dit is weer een ander verhaal. Iedereen leefde ontzettend met ons mee. Zoveel liefde en steun, onbeschrijflijk. EN ook hierin speelde mijn pa weer een grote rol. Want vanaf dat moment moest ik hem iedere week op de hoogte houden hoe het ging. En dat deed ik. We belde meerdere keren en het eerste wat hij vroeg ‘hoe voel je je’. Woorden die tot op de dag van vandaag meer betekenis hebben dan ik ooit had gedacht.

Weken gingen voorbij. Niks bijzonders. Alles ging allemaal goed! Tot pa mij belde en hij er doorheen zat. Op dat moment zat hij bij zijn zus. Wederom zat ik die ene dag zo een 3 uur met hem aan de telefoon en maakte we de afspraak dat wij alles in werking zouden zetten om hem naar Friesland te krijgen. 2 van zijn 3 kids wonen in Friesland en na de zoveelste keer te horen hebben gekregen dat hij niemand meer heeft en dat hij eenzaam is, was die keuze een hele simpele. We besloten hem het weekend over te laten komen vanaf Rotjeknor. Hij had zo’n 2 uur reistijd en samen met Odie, zijn trouwe viervoeter schoof hij zijn schouders onder deze reis om vervolgens een weekend bij zijn vertrouwde gezin zijn te zijn. Mijn mama gaf hem onderdak voor dat weekend. Bijzonder hoe 2 mensen die niks meer van elkaar waren, behalve ex geliefdes en ouders van 3 dochters toch samen een weekend konden doorbrengen. Alle kudos hiervoor gaan natuurlijk naar mijn mama!

Mijn wederhelft had op zaterdag een festival dus ik besloot om de zaterdag door te brengen met mijn familie. Voor het eerst sinds weet ik hoeveel jaar was de familie compleet. Oma, zusjes, pa en ma…. meer had ik niet nodig. Ik maakte foto’s want je weet maar nooit of dit moment zich ooit nog voor zou doen. Achteraf wou ik dat ik dit nooit had gezegd! Het was een dag uit duizenden. We hebben de bbq aangeslingerd en buiten gegeten. Tot laat in de avond hebben we buiten gezeten, kletsen over alles. Echt, mijn hart kon wel janken hoe gelukkig ik mijzelf op dat moment voelde. De laatste keer dat wij als familie zo hebben gezeten was tijdens een zomervakantie op de vakantie, voor de caravan. 1000 jaar geleden. Ergens rond middernacht besloot ik ook op huis aan te gaan en mijn bed in te duiken. Ik keek namelijk erg uit naar de dag erna…..Mijn pa zou voor de eerste keer ons huisje komen bewonderen en mijn wederhelft zijn oude bank meenemen. Tuuuuuuuuuuuuuuuuuut, ja hoor daar waren ze! Jubelend deed ik de deur open en vol trots liet ik ons paleisje zien. Het eerste wat pa zei ‘gaaf dat steigerhout in de vensterbank’. En ook deze woorden zal ik altijd met mij meedragen. Nadat de bank was ingeladen kreeg ik een onwijs mega dikke knuffel en een love you van pa. Ik hou ook van jou papa niet vergeten, vertelde ik hem. En daar verdween de witte bus met bank naar Rotjeknor. Pa is later in de avond weer teruggereden met zijn eigen auto en zijn viervoeter Odie naar huis. Hij voelde zich voor nu weer goed. En heeft zelfs nog verschillende liedjes op zijn Facebook gedeeld. Schijn bedriegt, zo bleek de dag erna.

Mijn mam stuurde mij een appje dat mijn zusje niet meer het huis in kon. Zij woonde bij hem. Hij was wel thuis want Odie blafte en de balkon deur stond open. Vreemd. Ik kreeg een enorm naar gevoel van mijn kruin tot mijn tenen. Ik belde mijn moeder en vertelde haar dat ze desnoods de politie in moest schakelen. Misschien was pa wel knock out gegaan, flauw gevallen weet ik veel. Hij slikte per dag genoeg medicijnen dus zo een gekke gedachten was dat niet. Uiteindelijk is de politie gebeld… zij braken de deur open in het bijzijn van mijn zusje, dat kleine meisje die daar helemaal alleen stond. Godsamme!

Met mijn telefoon in mijn hand was ik totaal niet bij de serie die wij aan het kijken waren. Ik wachtte op een telefoontje of alles goed was. En daar ging de telefoon…..een huilende mam had ik aan de telefoon. Ik wist genoeg. ‘Het is mis Kim’ zei ze en ik stortte in. Ik kan op geen enkele manier beschrijven wat er door je heen gaat op zo een moment. Ik zou later teruggebeld worden door mam want, ze had zusjelief aan de telefoon die compleet in shock was.

Pa lag op de bank en heeft die avond zijn laatste adem uitgeblazen ♥ Het was op, hij kon niet meer! Ergens heeft hij besloten om er een einde aan te maken. De puzzelstukjes vielen in elkaar. Hij kwam het weekend om afscheid te nemen. Maar dit is achteraf. Had ik maar……….  hadden wij maar……Wat volgde was een snelle schakeling van het regelen van de begrafenis. Ik was hoogzwanger en kon dus vanaf huis niks doen en daarover heb ik mijzelf zo enorm schuldig gevoeld. Ik deed niks. Tijdens het moment van afscheid nemen stonden zijn 2 prachtige dochters naast hem. Zo zo zo zo zoooooo trots op jullie! En op mama die alles toch voor elkaar heeft gebokst om het tot een waardig afscheid te laten komen. Een aantal dagen later volgde daar dan het echte afscheid. Pa zijn dochters liepen achter hem aan en daarachter de mensen die hem lief hadden. Het is goed zo pa.

Een week na de begrafenis begonnen mijn weeën. We hadden bijna vergeten dat ik ook nog even een kindje op deze wereld moest zetten tussen alle bedrijven door en alle emoties die daar bij komen kijken. Onzekerheid vooral. Een rollercoaster van emoties, blijdschap en verdriet tegelijk. De bevalling liep perfect en de weken erna waren vooral zenuwslopend. Ons meisje heeft 2 weken op de IC gelegen en terwijl je bezig bent met het mama zijn, althans je doet je best want je doet ook maar wat, zweeft er een gigantische rouw wolk boven je hoofd. Pas veel later heb ik dit een plekje kunnen geven en dan pas besef je je hoe belangrijk rouwen is. Iedereen doet dit op zijn eigen manier. Het besef dat leven en dood kaasrecht tegenover elkaar staan was groter dan ooit. Een week na de begrafenis van mijn pa werd ik zelf mama van een prachtige dochter ♥

Lieve pa, ik hou van je

www.instagram.com/kimmichaelis.nl

www.kimmichaelis.nl

Geniet jij van jouw zwangerschap!?

Regelmatig krijg ik opmerkingen over mijn blogs en openheid. Een kennis van mij omschreef me een keer als iemand die geen schaamte kent. En enerzijds heb ik overal schijt aan anderzijds heb ik zeker mijn tekortkomingen,  twijfels en onzekerheden hoor. Ben niet voor niks depressief. Ik ben alleen klaar met die opgelegde euforie die je als zwangere vrouw of jonge moeder zou moeten ervaren volgens de buitenwereld. En ik wil deze dames een hart onder de riem steken, je bent namelijk niet de enige die het zwaar heeft, het kut vindt of gewoon niet meer weet wat ze moet.

Een van mijn beste vriendinnen staat op het punt van baren. Zij appte me laatst dat ze zo vaak de vraag krijgt, ‘en geniet je er een beetje van?’. Daar gaan we al. Geniet je er een beetje van? Wat moet je daarop zeggen? Ze zei, ‘ik geniet van een mooi glas wijn, van een boekje lezen in de zon. Maar van zwanger zijn?’ En dát is dus mijn punt. Moeders die vergeten zijn dat zwanger zijn ook lichamelijke ongemakken met zich mee brengt, Dat je hoogzwanger ook amper slaapt, het maagzuur tot aan je oogkassen komt en laat me maar niet beginnen over mijn gekots en obstipatie.

Nee je moet genieten, want je moet blij zijn dat je zwanger bent hoor. En je bent zwanger, niet ziek. Sommige mensen kunnen geen kinderen krijgen dus wees blij dat je de hele dag boven de wc hangt! Deze opmerkingen heb ik serieus gehoord tijdens mijn zwangerschap. Ik vroeg me dan ook af wat er mis met mij was dat ik niet op wolken liep en intens genoot van deze mooie tijd. Door al die ongevraagde meningen werd ik dus onzeker en ongelukkiger. Dat ik toen al mega depressief was, was niemand opgevallen, helaas. Ik studeerde toen ook nog en had in een half jaar alle schade in gehaald waardoor ik voor een jaar aan studiepunten binnen haalde. Ik was eigenlijk helemaal niet zo bezig met zwanger zijn, sterker nog twee dagen voor de bevalling maakte (en haalde) ik nog een tentamen. 

En dan heb je een kind. En je moet weer verder. Je hebt geen idee wat je doet, bent onzeker, verdrietig en zit na twee weken alweer in de schoolbanken. Dat moest want anders kon ik mijn studiepunten dat jaar niet meer halen. Je geeft borstvoeding maar hij was 10 gram te weinig aangekomen dus moet je bij voeden. Door die stress en verplichte lessen zonder mogelijkheid om te kolven stagneerde de voeding en ben ik volledig op flesvoeding overgestapt. Nou dan faal je dus ook alweer want je hebt geen productie zoals menig koe. En borstvoeding blijft het állerbeste voor je kind hoor! Hoe vaak ik dat wel niet gehoord heb.

Ik vond het zwaar, de zwangerschap maar ook de tijd erna. Toen ik dacht dat ik alles moest kunnen net zoals de rest. Dat ik dacht geen goede moeder te zijn omdat ik niet ‘rond vloog op een roze wolk’. Ik kon niet meer werken door de pijn aan mijn bekken en raakte zo echt een groot stuk van mijzelf kwijt. Mijn sociale leven veranderde ook behoorlijk. Ik was een van de eerste mama’s in de vriendengroep, terwijl zij in de kroeg hingen was ik met andere dingen bezig en miste ik die tijd ook.

Tijdens mijn tweede zwangerschap en kreeg ik de officiële diagnose; zwangerschapsdepressie. Hehe, het lag dus niet aan mij. Ik was echt hartsikke ziek. En dat deelde ik. De reacties die ik kreeg waren zo bijzonder! Moeders met tranen in hun ogen die mij aanspraken dat zij het ook hadden gehad vroeger, maar dat er toen geen ruimte voor was. De eenzaamheid die zij hebben moeten ervaren is behoorlijk verdrietig. Maar ook jonge moeders die naar me toe kwamen dat zij het fijn vonden dat ze niet de enige waren. De herkenning, de eerlijkheid en het echte verhaal deed hen goed. En deze reacties versterkten mij in mijn missie om depressies en verdriet, eenzaamheid en onzekerheid meer bespreekbaar te maken. En vooral om moeders te vragen elkaar te helpen in plaats van onzeker te maken. Nog zon voorbeeld: een baby die ontzettend veel huilt het ‘savonds een moeder die andere moeders om hulp en raad vraagt en te horen krijgt dat dat er nou eenmaal bij hoort. Zij hebben ook slapeloze nachten gehad dus jij moet er ook maar aan geloven. De minachting, je moet niet denken dat het makkelijk is. Je weet niet wat het inhoudt etc. Blijkt de baby koemelk allergie te hebben waardoor ze veel pijn had en dus veel huilde. Verkeerde reacties van de andere moeders, toch? Luister na elkaar, deel je ervaringen en steun elkaar daar waar nodig.

Mijn punt is. Voel je niet schuldig dat je niet altijd intens geniet. Leg al die opgelegde verwachtingen naast je neer. Het is niet zoals in de boeken of films! Je verandert als moeder en partner. Je prioriteiten liggen anders. Het moederschap zwaar vinden betekent niet dat er niet genoeg liefde voor je kind is! Juist erkennen en hulp zoeken is de grootste daad van liefde voor je kind. Persoonlijk ben ik zo hard mogelijk aan het werk om de beste moeder te worden die ik kan zijn, omdat ik dat de kinderen verplicht ben. Meer kan ik niet doen.

 

 

 

 

LOEKIE (klik hier voor haar Instagram) 

 

+ Meer berichten