zwangerschapswens
Ze hebben me moeten weghalen van de werkvloer omdat ik zo hysterisch was, terwijl ze me probeerden te troosten met de woorden: “Jij wordt later ook wel weer zwanger.”
Regenboog star wars baby
Ik heb nooit een kind gewild in al de jaren dat ik bestond… totdat ik mijn hubby leerde kennen. Met hem wou ik trouwen, een kind hebben en samen oud worden. Hij was mijn perfecte man, mijn soulmate.
Nadat we zijn gaan samenwonen besloten we dat het zover was: we wilden zo graag een baby. Ik stoor onmiddellijk met de pil en was natuurlijk teleurgesteld dat ik niet dadelijk zwanger was, zo werkt het blijkbaar niet, eerst moet je ontpillen.
We hebben langer als een jaar moeten proberen terwijl iedereen het in ons gezicht wreef hoe makkelijk ze zwanger werden.
En dan… eindelijk! De test was positief! Ik maakte al snel een afspraak bij de dokter om mijn bloed te testen en ook die was positief!
Maar mijn geluk verdween na twee als sneeuw voor de zon. Ik begon wat bloed te verliezen. We gingen naar spoed waar we heel lang moesten wachten. Op de echo zagen ze niks, nog veel te vroeg zeiden ze. Ook zeiden ze dat het waarschijnlijk een beginnende miskraam was.
Het bloeden nam meer en meer toe.
Ik weet niet waarom ik het een goed idee vond, maar ik ging de dag erna werken waar ik enkel maar kon huilen. De manager stuurde me naar huis.
Ik moest om de twee dagen naar het ziekenhuis voor bloedafnames en echo’s. Steeds niets te zien maar mijn hcg bleef langzaam aan stijgen.
Na twee weken bloed te verliezen terwijl mijn hcg bleef stijgen hebben ze me aangeraden om een kijkoperatie te laten doen, ze denken dat het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is.
En inderdaad, dat was het ook. Ze hebben de linker eileider moeten verwijderen omdat het zo beschadigd was en gelukkig was ik op tijd.
Vol verdriet en angst dat ik nooit nog zwanger kon worden, lag ik op de zetel. Mijn werk deed er moeilijk over, ze stuurden de controlearts die doodleuk zei: “Ik moest eens komen kijken of je niet aan het profiteren bent.” Dit een week na mijn operatie. Ruwhandig duwde hij op mijn draadjes, mijn wonders begonnen weer te bloeden, het deed zo ontzettend pijn. Hij stelde vast dat ik nog een week thuis mocht blijven en dan moest ik weer aan de slag, en dat terwijl ik niet eens me kon bukken om mijn veters te binden dankzij de sneetjes aan beide kanten en net onder mijn navel.
Op het werk bleven ze aan mijn hoofd zagen dat ik beter naar een psychiater kon gaan, maar daar had ik geen zin in.
Ik denk dat het een maand later of iets meer ( het is een periode dat een leegte vormt in mijn hoofd) was dat ik opeens zoveel naar het wc moest, dat vond ik raar. Normaal moet ik helemaal niet vaak gaan plassen. Zou het kunnen? Ik ga snel voor het werk naar het Kruidvat en koop een test. Op het toilet van het werk doe ik de test want geduld staat niet in mijn woordenboek. Positief! Ik kon het amper geloven, mijn handen trilden helemaal. Ik bel mijn hubby en de volgende dag kopen we een test die zegt hoever ik ongeveer zou zijn. 1-2 weken. Ik maak zo snel mogelijk een afspraak met de dokter.
Een paar dagen voor mijn verjaardag vernam ik het nieuws: weer zwanger! Mijn hcg waarde leek echter wel aan de lage kant te zijn. Ik moest over een paar dagen terug komen om weer bloed te laten trekken. Met een bang hartje belde ik naar dokter voor de resultaten, het was een super resultaat! Ik maakte een afspraak bij de gynaecoloog , lekker ongemakkelijk die inwendige onderzoeken. Maar het kon me niet schelen want deze keer zat alles waar het moest zitten! Ik was zo blij! We wouden de 3 maanden afwachten op het te vertellen maar zodra we bij de volgende echo het hartslagje hoorden, konden we niet meer wachten. Onze ouders waren door het dolle heen! Mijn hubby’s ouders hun eerste kleinkind en mijn ouders hun derde!
Op 4 mei, star wars dag, werd Kylo geboren, 3 weekjes te vroeg. Hoe toevallig! Alles was al in thema van star wars, zelfs zijn naam en dan besluit dat klein aapje zich te tonen. Toeval? Een star wars baby op een star wars dag. May the fourth be with you, little kylo.
Wensmama: “Oke, dit is echt de allerlaatste keer…”
Daar zaten we dan, tijdens de second opinion bij de nieuwe fertiliteitskliniek. Ze vertelden ons welk behandelplan ze voor ons in petto hadden. Namelijk starten met Provera (om mijn menstruatie op te wekken, aangezien ik zelf geen cyclus heb), en daarna over op Clomid (om de follikels een seintje te geven dat ze moeten rijpen). We hadden afgesproken enkel op gesprek te gaan, te kijken waar ze mee zouden komen en dan pas na onze bruiloft te starten. Ik wilde namelijk geen gedoe rondom de bruiloft. Dit moest onze dag worden en daar wilden we vollebak van gaan genieten, zonder ons druk te hoeven maken over het zetten van injecties, wachtweken, teleurstellingen, etc.
Maar goed, dit voorstel klonk vrij “simpel”. Enkel een paar pilletjes en een inseminatie. Dat is een fertiliteitsbehandeling voor dummy’s, wanneer je van ICSI/IUI vol hormoon injecties af komt. Ik bedoel hier niet mee dat dit niks voorstelt, begrijp me niet verkeerd. Maar voor mij persoonlijk was dit peanuts, daar er geen naald aan te pas zou komen en ik enkel een aantal pilletjes in moest nemen. We waren er dus snel uit, we zouden nog 1 behandeling gaan doen. Dit moest hem worden. Dit is wat een fertiliteitstraject met je doet, je verlegt continue je grenzen. We hadden besloten om het voor onszelf te houden dit keer en het niet te delen met onze vrienden/familie. Normaliter zijn ze op de hoogte waar we mee bezig zijn, op dit moment voelden we deze behoefte niet en besloten we het niet te delen. Het voelde weer een beetje alsof het iets van ons samen was, ons eigen geheim, zonder dat jan en alleman precies weet waar je in je cyclus zit en wanneer je testdag is.
Wat voor gevolgen heeft de anticonceptiepil eigenlijk op je dagelijks leven?
Wat voor een gevolgen heeft de anticonceptiepil op je dagelijks leven?
Geregeld kwam er een bericht op mijn tijdlijn voorbij dat er weer een blogger/mama is gestopt met het gebruiken van de pil. Als ik dan het bericht las, dan was ik eigenlijk erg sceptisch over alles wat er in stond.
Ja, je bent als pil gebruiker je echt wel bewust van alle bijwerkingen. Gewichtstoename, moodswings, en zelfs depressie. En zeker van die ene hele belangrijke: Trombose.
Maar zal dit ook allemaal voor mij gelden?
Ik heb zelfs een half jaar geleden overwogen om over te stappen op de prikpil, maar gezien die bijwerkingen en een grote kinderwens, wilde ik die niet gaan gebruiken, gezien de uitwerking erg lang is.
Toch maar gewoon die pil? Of zal ik stoppen. Want waarom slikte ik het ding nog? Om grip te hebben op je cyclus? Voor wie?
Tot eind vorig jaar de keus onverwachts een beetje voor mij werd gemaakt.
December 2018
Wanneer ik de huisarts bel voor een spoed recept van mijn pil, omdat ik vergeten ben dit op tijd te bestellen, krijg ik het bericht van de assistent dat de pil op dit moment niet leverbaar is. Ze zegt dat ik met de apotheek kan overleggen wat zij nog hebben liggen, maar mijn vaste merk microgynon, hebben ze op dat moment helemaal niet meer.
Helaas weet ik van mijn lichaam dat het niet goed reageert op een “huismerk” en neem ik een besluit dat ik liever niet doe, omdat ik weet dat mijn lijf erg veel moeite heeft om alle hormonen uit mijn lichaam te krijgen en mijn eigen natuurlijke, en vreselijk onregelmatige cyclus, weer een beetje normaal te krijgen. Of wat daar ook mee bedoeld wordt en de norm is van mijn biologie.
Ik stop!
Ik ben heel benieuwd wat het met mij gaat doen en of de pil echt van die nadelige gevolgen heeft voor mijn gemoedtoestand, gewicht etc.
Natuurlijk heb ik eerder alle leesvoer dat te vinden is gelezen. En besef ik mij dat de neerslachtige gevoelens en gedachten die ik soms had toch echt met dit vrouwelijke preparaat te maken kan hebben, en wil het dan toch ook echt met eigen ogen gaan geloven.
Als het dan toch niet anders kan ;).
5 maanden verder
Inmiddels zijn we het begin van mei benaderd, en kan ik je vertellen dat ik sinds het stoppen mijn menstruatie met smart aan het opwachten ben. Want waar blijft het?
Gezien mijn mama wens, wacht ik er met smart op, want dat zou betekenen dat ik nog steeds vruchtbaar ben. Maar dat ter zijde.
Want het stoppen heeft nog meer positieve “bijwerkingen”.
Het leven lijkt allemaal veel luchtiger dan het is. Niets weegt zwaar. Waar ik mij eerder altijd heel erg en heel lang druk over kon maken, lijkt minder erg.
Tuurlijk weet ik de ernst van sommigen dingen, maar soms kan je aan een situatie nou eenmaal niet heel veel veranderen en kan ik het nu loslaten. Je kunt dingen namelijk tot een bepaalde hoogte beïnvloeden. Kan dat niet? Dan niet.
Ik maak me er even druk om en laat het gaan.
Maar behalve dit, merk ik dat ik van mijn kinderen veel meer kan hebben. Waar ik vaak meteen vol gas ergens tegenin ging, waardoor het soms groter werd dan nodig (ja, ik weet het, mijn kids hebben het soms zwaar), blijft het nu zoals het zijn moet.
Waardoor zelfs Jaliyah mij enige tijd geleden vroeg wat ik met die andere, snel geïrriteerde mama had gedaan, en dat ze deze mama veel leuker en gezelliger vond.0_o
Wat heb je met die andere mama gedaan?
Pffff. Wat een uitspraak van een kindje van 7 jaar.
Was ik dan al die tijd zo een “Momster” geweest. En terrormam die het leven van haar kinderen onnodig zwaar maakte.
Blijkbaar trok ik een gezicht waardoor ze het ook weer nodig vond om te vertellen dat ze de oude mama wel lief vond, maar deze veel leuker is.
BAM. Reality check!
Ik voelde wel precies wat zij voelde. Want ik vind dat dus ook. Of nou ja, ik vind alles veel leuker.
Nee, niet het huishouden. Daar heb ik nog steeds een schurft hekel aan. Maar alles erom heen.
Ik kan serieus genieten van veel meer. Ik geniet meer.
En naast dat ik alles luchtiger opneem, is er daarnaast ook weer een keerzijde.
Onregelmatige cyclus
Ik viel af. Zo een 4 kg. Nooit de link gelegd dat die 4kg door de pil kwam, want het zette geleidelijk aan en niet in kort termijn.
Leuk die kilo’s lichter, maar daarentegen zit ik nog steeds te wachten tot oma taart komt brengen.
(vroeger noemde wij dat zo in onze vriendinnen clubje)
Dit was één van de redenen waarom ik weer aan de pil wilde. Grip hebben op mijn lijf. Of beter gezegd, grip hebben om mijn cyclus. Weten wanneer iets komt en gaat. Weten wat mij te wachten staat. Maar helaas. Ook dat heb ik nu los moeten laten. Ja, al wel 5 maanden lang. En ik vind dat dus wel vreselijk. De onzekerheid van wanneer.
Maaaaaaaar eerlijk, ik ben blij.
Geen rare hormonen die mij een naar gevoel kunnen geven of mij een vreselijke Momster maken die het leven van mijn youngsters terroriseert.
Want zeg nou zelf, iedereen wilt toch een mama zijn die overspoeld wordt met kusjes en knuffels, omdat je zo lief bent?!
En ja, dat wil zeggen dat we nu veel meer knuffelen met elkaar. En ja, we zijn veel leuker geworden samen, want ook van kleine dingen in het leven kan je genieten.
Ik ben heel benieuwd naar hoe jullie lezers hierover denken!
Schroom niet en laat een berichtje achter.
Liefs Rilana