Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Toffe ouders

EXCLUSIEF Bevallingsverhaal van Sophia Tienstra: “Je leert hoe je met weeën kan omgaan, maar niet wat je moet doen bij een weeënstorm”

Sophia Tienstra – Media strateeg en beheert MommyProof.TV samen met actrice Liza Sips

Moeder van Isabella Alix, geboren op 26 oktober 2018!

Hoe merkte je dat de bevalling begon en waar was dit?Een week voor mij uitgerekende datum stuurde ik s’ochtends een bericht aan mijn vriend ‘Zullen we vanavond uiteten gaan?’. Dit met het idee dat na de bevalling we een datenight voorlopig even konden vergeten. In de namiddag appte ik hem dat ik toch te moe was om uiteten te gaan en we kozen dus voor Deliveroo. Toen er werd aangebeld met ons eten, liep mijn vriend naar de deur en sprong ik op van de bank om wat drinken te halen in de keuken. Op dat moment braken mijn vliezen. Ik stond in de deuropening te wachten tot mijn vriend de voordeur sloot. Op dat moment was ik helemaal hyper, maar officieel was de bevalling nog niet gestart. Ik zocht het nog even voor de zekerheid op, maar het kon nog wel 24 uur duren voordat de weeën zouden starten. We wilden rustig eten en daarna de verloskundige bellen van Femme. Gelukkig bood de verloskundige aan om meteen even langs te komen. Ik verloor op dat moment iets te veel vruchtwater en moest naar het OLVG voor een dubbele check. Vanaf het moment dat we het ziekenhuis inkwamen, kreeg ik continue lichte krampen. Maar dat konden geen weeën zijn dacht ik; want het stopt niet. De krampen werden steeds heftiger, maar alsnog dacht ik tussen een wee moet pauze zijn en bij het OLVG Oost bevestigde zij ook niet of het een wee was of werd er gecontroleerd of ik al ontsluiting had. Na de echo waarbij werd gecheckt of het kindje goed was ingedaald werd ik naar huis gestuurd. Op dat moment is het ‘licht’ soort van uit gegaan, want de krampen waren toen heel pijnlijk. Thuis ben ik meteen huilend onder de douche gaan staan. Toen ik uit de douche kwam, vroeg ik mijn vriend om de verloskundige te bellen. Ik had nog nooit gehoord of gelezen dat je bevalling kon beginnen met een weenstorm die niet stopt. 

Hoe ging de ontsluiting?

Toen de verloskundige bij ons thuis kwam had ik al 5cm ontsluiting. Ze zijn toen meteen naar het OLVG Oost en West gaan plekken voor een plekje. Op dat moment belde mijn vriend de kraamzorgende van ‘Allerliefst’ en de fotograaf. Terwijl we in de wachtrij stonden voelde ik opeens de baby haar hoofdje drukken, ik voelde dat ik moest gaan persen. Binnen een kwartier was ik van 5cm naar 10cm ontsluiting gegaan; ik moest dus thuis bevallen! 

Vond je het pijnlijk? Wilde jij pijnbestrijding?

Toen de verloskundige aangaf dat ik al 5cm ontsluiting had, gaf ik meteen aan dat ik naar het ziekenhuis wilde voor pijnbestrijding. Ik twijfelde ervoor nog tussen de methodes en had besloten om tijdens de bevalling de keuze te maken. Ook vond ik het wel wat voor mij om geen keus meer te hebben en dit bleek ook het geval. Ik heb anderhalf uur een weenstorm gehad waarin ik snel naar 10cm ontsluiting ben gegaan. Het deed heel veel pijn, maar zou er zo weer voor tekenen omdat het zo snel ging.

Hoe ervaarde je het persen?

Ik had lessen gevolgd om de weeën op te vangen, maar nooit geleerd hoe je in een weeënstorm moet duiken. Tijden de weeën probeerde ik te letten op mijn ademhaling en sprak mezelf en de baby in gedachte motiverend toe. Toen ik plots moest omschakelen en persen in mijn eigen bed vond ik dat onwijs lastig. Volgens mij vriend deed ik ook alles wat ons was geleerd wat ik niet moest doen. Toen haar hartslagje daalde besloot de verloskundige om de ambulance te bellen. Ik ben zo blij voor haar keus, want ik mijn eigen slaapkamer lukte het gewoon niet. In de ambulance ben ik keihard gaan persen; lag daar toen ook op een harde ondergrond en op mijn zij en vond dit fijner persen. In het ziekenhuis ben ik binnen 15 minuten bevallen. Ik werd fantastisch opgevangen in het VU Ziekenhuis door een team die mij super goed hebben geholpen om het laatste stuk te persen.

Wat voelde je toen jouw baby op je borst lag?

Ik krijg nog steeds tranen in mijn ogen als ik mijn bevallingsverhaal vertel. Het moment dat Isabella op mijn borst werd gelegd is het mooiste moment uit mijn leven. Het is zo magisch en onwerkelijk dat je gewoon uit liefde een eigen kindje kan creëren in je buik. Isabel huilde niet en keek meteen heel scherp de wereld in. Ik was voorheen weleens bang dat ik mij misschien niet meteen moeder zou voelen. Nou, het was wel echt meteen liefde op het eerste gezicht en voelde mij meteen haar moeder! De dagen erna moest ik constant huilen van geluk. De kraamweek was pijnlijk en zwaar door gebrek aan slaap, maar de enorme alomvattende liefde sleepte mij er doorheen. De fotograaf was helaas te laat om de bevalling vast te leggen, maar was gelukkig wel op tijd om het moment erna in het ziekenhuis voor ons op foto te leggen. Deze foto’s zijn nu zo dierbaar!

Meer zien over Sophia haar zwangerschap en hoe zij zelf haar bevallingsverhaal vertelt? Bekijk hier dan hier haar video op YouTube-kanaal MommyProof.TV: https://www.youtube.com/watch?v=LO_ICZbJYHM&t=69s

Isabella is nu bijna 8 maanden oud! Volg je Sophia al op Instagram?

Check: https://www.instagram.com/sophiatienstra/

Ruilde fashionista Maike Beunk haar krulset, make-up en top feestjes in voor bankhangen met de baby?!

Het moet op de helft van mijn zwangerschap zijn geweest. Mijn lunchdate met één van mijn beste vriendinnen.

Ik: ‘Maar je kent me. Ik hou van het Bourgondische leven. Terrasjes, lang tafelen met vrienden in een goed restaurant en een feestje op zijn tijd. Dat maakt mij gelukkig. Ik wil dat echt niet kwijt hoor.’

C: ‘Ik weet het. Dat kan ook nog steeds wel.’

Ik: ‘Ik neem haar gewoon overal mee naartoe. Dan wordt ze een makkelijke baby. En ze gaat regelmatig uit logeren naar de opa’s en oma’s.’

C: ‘Ja, je ziet het dan vanzelf wel Maike.’

Ik: ‘Maar denk jij dat dat niet zo gaat zijn dan?’

C: ‘Het wordt anders. Je gaat je nieuwe leven met kind vaker wel dan niet verkiezen boven die avondjes met vrienden.’

Ik: ‘Maar dat vind je dan leuker? Thuis met je kind zitten?’

C: ‘Ja. Daar ligt je geluk.’

Ik kon me er niks bij voorstellen. Wel de liefde voor je kind. Absoluut, dat wel! Maar dat mijn leven net zo ‘burgerlijk’ zou worden als dat van mijn vriendinnen zag ik nog niet gebeuren. Het merendeel van hen was al jaren moeder. Ik was de ‘laatbloeier’. Ging voor de carrière, werkte het grootste gedeelte van de week en in het weekend of de avonden hing ik rond in de stad met vrienden die ook drukker bezig waren met werken en sociale contacten dan het stichten van een gezin. Niet dat ik daar niet van droomde, maar ik was single, had een eigen bedrijf en genoot ook nog wel heel erg van de vrijheid. Mijn vriendinnen met kinderen waren mijn vertrouwde basis maar onze levens lagen ver uiteen. Ik riep mijn gehele zwangerschap heel hard hoe ik als moeder zou zijn. ‘Makkelijk, jong en nog net zo met uiterlijk en mode bezig als destijds. Ik zou desnoods mijn wekker om 5 uur ’s ochtends zetten om te make-uppen en de carmen set in te draaien. Mijn ouders zeiden vaak ‘Wacht jij nou maar af. Je kunt dit wel allemaal roepen maar in de praktijk zal het heel anders zijn’.

En daar was Pippa. Een lief klein hoopje geluk. Maar wel een hoopje geluk, dat zelf nog niet zo gelukkig was. Of het nou kwam door de 16 dagen die ik overtijd ging, wat achteraf te lang voor haar geweest blijkt te zijn. Door de heftige bevalling of mijn onzekerheden tijdens de zwangerschap. Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ze angstig was. Ze vertrouwde niks. Het badje niet, het bedje niet en voor mij gevoel zelfs mij niet. Wekenlang troostte ik haar, knuffelde ik haar, droeg ik haar en liet ik haar voelen dat ik haar in elke situatie beschermen zou. Geduld hebben en mezelf compleet wegcijferen is wat ik deed. Ik liep 6 van de 7 dagen in joggingpak rond. Ik was al blij als ik aan het einde van de dag überhaupt gedoucht had. En een uitje met vriendinnen? Ik moest er niet aan denken haar uit handen te geven. Toen Pippa een maand oud was vroegen mijn beste vriendinnen me mee uit eten. Ik barstte in tranen uit. Ik wilde niet, was zo bang dat het vertrouwen dat ik met haar aan het opbouwen was weer op nul zou staan als ik haar een avondje alleen liet. Dus daar ging mijn plan om er altijd tiptop uit te zien en om de kleine overal mee naartoe te slepen en ‘makkelijk’ te maken. Mijn kind bleek andere behoeften te hebben. Rust, regelmaat en moederliefde. En dat gaf ik haar. Maandenlang. Ik ben dan ook enorm dankbaar voor het feit dat Pippa is uitgegroeid tot een vrolijk, grappig en bovenal tevreden meisje.

En daardoor kom ik ook weer toe aan mijzelf. De mascara zit weer vaker wel dan niet op mijn ogen. Maar mijn uiterlijk is wel bijzaak geworden. En dat vind ik heerlijk. Je denkt toch niet dat ik mijn wekker om 5 uur ’s ochtends ga zetten voor een laagje plamuur of krultang? Nee, slaap is heilig nu. Dan maar minder in de ‘plooi’. Ik durf en ga ook weer meer weg. Dan gaat Pippa uit logeren bij de Opa’s en Oma’s. Zeker niet wekelijks, maar wel maandelijks. Etentjes, een nachtje Amsterdam of een klein feestje. Vaak heb ik van tevoren heel veel zin. Even geen moeder maar de oude Maike zijn. Maike als individu. Tijdens het etentje, weekendje of feestje ervaar ik dat ook echt zo. Ik geniet van het ‘jong’ zijn. Maar zodra ik de volgende dag wakker word wil ik maar één ding. Zo snel mogelijk naar mijn dochter toe. De woorden van mijn vriendin snap ik nu als geen ander. Thuis bij Pippa. Daar ligt mijn geluk.

+ Meer berichten